Morgunblaðið - 05.08.2005, Page 32

32 FÖSTUDAGUR 5. ÁGÚST 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Elsa KristínGuðlaugsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 26.
mars 1924. Hún lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 28.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Kristín Ólafs-
dóttir, verkakona
og verkalýðsfröm-
uður í Eyjum, og
Guðlaugur Gíslason
úrsmiður. Elsa var
næstelst fjögurra
systkina sem öll eru látin: Gísli,
starfaði um áraraðir hjá Trygg-
ingamiðstöðinni hf., Ólína Bjarna
húsmóðir og Karl úrsmiður.
Hinn 8. desember 1945 giftist
Elsa Birgi Ólafi Helgasyni, f.
15.10. 1923, d. 22.1. 1992. Þau
eignuðust fjóra syni, þeir eru: 1)
Hilmar vélvirki, f. 1946, búsettur
í Þýskalandi. Börn hans eru
Thomas, Stephanie og Kristin. 2)
Viðar, starfsmaður sendiráðs Ís-
lands í Kaupmanna-
höfn, f. 1954,
kvæntur Sigríði
Hjörvarsdóttir.
Börn þeirra eru
Elsa Kristín og Eva
Lind. 3) Guðlaugur
Kristinn, innkaupa-
stjóri hjá Skýli 1, f.
1961, kvæntur Hall-
dóru Jónu Snorra-
dóttir. Börn hans
eru Hjördís Elsa,
Birgir Ólafur og
Björgvin, stjúpson-
ur. 4) Helgi hæsta-
réttarlögmaður, f. 1962, kvæntur
Unu Maríu Óskarsdóttur. Börn
þeirra eru Elín Ósk, Birgir Ólaf-
ur og Diljá.
Elsa ólst upp í Vestmannaeyj-
um, en flutti til Reykjavíkur tæp-
lega tvítug. Auk húsmóðurstarfa
vann hún um áraraðir við mötu-
neyti nemenda Menntaskólans í
Hamrahlíð. Elsa verður jarðsung-
in frá kirkju Óháða safnaðarins í
dag og hefst athöfnin klukkan 13.
Þá fyrst skiljum við dauðann þegar
hann leggur hönd á einhvern sem við
elskum.
(Madame de Stael.)
Þessi orð fá mann einnig til þess
að hugleiða þá staðreynd að dauð-
inn er líka lausn frá þjáningunni.
Tengdamóðir mín, Elsa Kristín
Guðlaugsdóttir, er látin. Hún hafði
í nokkur ár átt í baráttu við sjúk-
dóminn Alzheimer sem gerir fólk
ósjálfbjarga og rænir flestum
minningunum.
Elsa missti mann sinn, Birgi
Ólaf Helgason bifreiðastjóra og
fyrrverandi birgðavörð hjá Stræt-
isvögnum Reykjavíkur, 22. janúar
1992 og var það henni þungt. Hún
var þó að eðlisfari fremur jákvæð-
ur einstaklingur, fór stundum sín-
ar eigin leiðir og var að ákveðnu
leyti kvenskörungur, þó af gamla
skólanum væri. Á hjúskaparárum
Elsu og Birgis var annar tíðarandi
en nú, þar sem húsmóðirin sá um
heimilið og húsbóndinn um að afla
björg í bú. Elsa fór þó nokkuð
snemma út á vinnumarkaðinn mið-
að við húsmæður á þessum tíma.
Hún réði sig m.a. í vinnu hjá
breska sendiráðinu og straujaði
þar lín. Þar var hún á heimavelli,
því iðin var hún og lagði mikið upp
úr að hafa heimilið fallegt og
snyrtilegt. Vinnudagurinn í sendi-
ráðinu gat verið langur og ég man
að hún sagði mér að Birgir hefði
stundum verið óþreyjufullur að
bíða eftir henni og alls ekki verið
hrifinn af því þegar svo hagaði til
að hún fékk heimferð með einum
sendiráðsbílnum. Hún hélt þó sínu
striki og lét orð hans ekki á sig fá.
Þegar ég hugsa til baka og reyni
að renna yfir lífshlaup Elsu finnst
mér eins og reynsla hennar úr
uppeldinu hafa á ákveðinn hátt
gert hana meðvitaða um réttindi
og skyldur kynjanna og réttlæti í
þjóðfélaginu þótt hún hafi ekki
mikið beitt sér í umræðunni. Móð-
ir Elsu, Kristín Ólafsdóttir var
nefnilega mikil kvenréttindakona,
m.a. fyrsti formaður Verkakvenna-
félagsins Snótar í Vestmannaeyj-
um og mikil baráttukona innan Al-
þýðuflokksins. Ég man að ég, unga
móðirin, setti henni og Birgi
nokkrar strangar reglur þegar El-
ín Ósk, frumburður okkar Helga,
fæddist. Reglurnar voru bæði upp-
eldis- og samskiptareglur og um
mataræði. Elsa mátti t.d. ekki gefa
henni sælgæti nema á laugardög-
um því ég vildi passa tennurnar
hennar eins vel og ég gat og hafði
því nokkurskonar eftirlit með öll-
um sem umgengust hana. Þá
fannst mér líka mjög mikilvægt að
barnið væri ekki látið heyra hvað
sem var vegna þess að börn eru
auðvitað mjög móttækileg og var
ég nokkuð stíf í þessum efnum.
Elsa var nú ekki sérlega hrifin af
þessari reglu með sælgætið og
virti hana ekki alltaf, enda var hún
af annarri kynslóð þar sem fólki
fannst það best sýna væntumþykju
sína og ástúð með því að rétta sæl-
gæti að börnum. Ég sagði henni
oft að barninu myndi þykja alveg
jafn vænt um hana ef hún hældi
henni þegar við ætti og sýndi
henni ástúð sína með öðrum hætti.
Barninu varð auðvitað ekki meint
af góðgætinu sem hún fékk og
tennurnar líka óskemmdar.
Elsa, tengdamóðir mín, var
ferskleg í framkomu, félagslynd og
gat yrt á alla sem á vegi hennar
urðu, sem er mikill kostur. Oftar
en ekki voru athugasemdir hennar
eða upphaf samræðna hressileg og
gátu því auðveldlega leitt menn
áfram í létt spjall.
Ég vil kveðja Elsu, tengdamóð-
ur mína, og þakka henni fyrir allt
gott frá fyrri tíð, nú vonum við öll
að henni líði mun betur en áður.
Við aðstandendur Elsu Kristínar
Guðlaugsdóttur viljum þakka
starfsfólki Hjúkrunarheimilisins
Skógarbæjar fyrir alúðlega og
góða umönnum hennar, sem og öll-
um þeim sem hafa sýnt okkur hlý-
hug vegna fráfalls hennar.
Una María Óskarsdóttir.
Fallin er frá Elsa amma mín.
Þegar litið er yfir farinn veg þá
er margs að minnast eins og geng-
ur. Þegar hugurinn reikar til
þeirra stunda sem ég átti með
henni þegar ég var lítil man ég
einna helst eftir minnisleiknum
sem ég lærði á leikskólanum.
Henni þótti hann svo sniðugur að
við þrjú; ég, amma og afi, spil-
uðum hann oft. Hann fólst í því að
breiða viskastykki yfir nokkra
hluti, leggja þá þó á minnið fyrst
og reyna að muna hverjir þeir
voru eftir að stykkið var lagt yfir.
Það er ekki nema von að henni
hafi líkað leikurinn enda bæði
þroskandi fyrir börn og þá sem
eldri eru. Hún stóð sig alla jafna
með prýði í þessum leik og var það
ekki fyrr en síðustu æviárin sem
minnið átti eftir að leika hana
grátt. Frá þeim tíma hef ég vonað
að í hjarta sínu muni hún eftir
mér. Hún átti alla hlutina undir
stykkinu góða sem voru fagrir og
það sama má segja um hana og
hennar heimili. Henni var það
hjartans mál að eiga fallegt heimili
og vera sem best til fara sjálf. Hún
ELSA KRISTÍN
GUÐLAUGSDÓTTIR
✝ Guðbjörg Þórð-ardóttir fæddist
í Reykjavík 16. apr-
íl 1952. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut að
morgni 30. júlí síð-
astliðins. Foreldrar
Guðbjargar eru
Ingibjörg J. Jónas-
dóttir, f. 13.2. 1929
og Þórður Snæ-
björnsson, f. 19.10.
1931.Guðbjörg var
elst fimm systkina.
Hin eru Sturla, Herdís, Jónas og
Ingibjörg Erna.
Guðbjörg giftist 25. ágúst 1973
Birni S. Pálssyni, f. 5.1. 1949.
Foreldrar hans eru Guðrún E.
Björnsdóttir, f. 22.11. 1928, d.
10.8. 2000 og Páll M. Aðalsteins-
son, f. 15.5. 1927. Börn Guðbjarg-
ar og Björns eru: 1) Eva, f. 5.6.
1970, sambýlismaður Jóhann
Bjarki Júlíusson, f. 17.8. 1970,
dóttir hans er Sóley Rut, f. 10.3.
1993. 2) Íris, f. 13.1.1973, gift
Helga Mar Árnasyni, f. 19.6.
1972, dóttir þeirra er Marín, f.
20.6. 2002. 3) Björn Ívar, f. 29.3.
1988.
Guðbjörg ólst upp í foreldra-
húsum í Hveragerði og gekk í
Barna- og unglingaskólann þar
og þaðan lauk hún
seinna Landsprófi.
Ennfremur stund-
aði Guðbjörg nám
einn vetur við
Skógaskóla. Guð-
björg lauk námi við
Fjölbrautaskóla
Suðurlands og í
framhaldi af því
stundaði hún fjar-
nám við Kenn-
araháskólann og
var í fyrsta út-
skriftarhópi þeirra
sem útskrifuðust
sem kennarar eftir fjarnám, árið
1996. Guðbjörg og Björn hófu
búskap í Hveragerði 1970. Árið
1979 fluttu þau til Ísafjarðar þar
sem þau bjuggu í fjögur ár. Eftir
það bjuggu þau í Hveragerði til
ársins 1998 en þá settu þau sig
niður í vesturbæ Reykjavíkur.
Guðbjörg vann við bankastörf
bæði í Hveragerði og á Ísafirði.
Þá var hún kennari við Grunn-
skólann í Hveragerði og enn-
fremur skólaritari þar í nokkur
ár. Þegar Guðbjörg og Björn
fluttu til Reykjavíkur réð hún sig
sem kennara við Mýrarhúsa-
skóla.
Guðbjörg verður jarðsungin
frá Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Ástkæra dóttir.
Næm, skynsöm, ljúf í lyndi
lífs meðan varstu hér,
eftirlæti og yndi
ætíð hafði ég af þér,
í minni muntu mér;
því mun ég þig með tárum
þreyja af huga sárum,
heim til þess héðan fer.
(Hallgrímur Pétursson.)
Hvíl í friði elsku stúlkan okkar og
hafðu hjartans þökk fyrir allt og allt.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Mamma og pabbi.
Ég sakna Guðbjargar alveg
óskaplega mikið. Núna hellast minn-
ingarnar yfir, ekki síst um litlu
hversdagslegu atriðin. Ég sakna
þess hvernig væntumþykjan færðist
alltaf yfir andlit Guðbjargar þegar
við hittumst, ég sakna þess hvernig
hún heilsaði mér í símanum, ég
sakna kímninnar og stríðnislega
brossins. Ég sakna lærissneiða með
ananasi og osti ofaná, ég sakna um-
hyggjusamrar stjórnsemi og ég
sakna þess hversu hún var alltaf
lengi að kveðja.
Ég er líka þakklátur fyrir það að
hafa tekið þátt í lífi þessarar sterku
konu. Ég er þakklátur fyrir þann
tíma sem við áttum saman, því hún
breytti lífi mínu og ég vonandi henn-
ar. Ég er afar þakklátur fyrir að hafa
fengið að gera Guðbjörgu að ömmu
og ég þykist vita að hún var líka
þakklát fyrir það. Hún var stolt yfir
að vera Buggamma en því miður var
ömmutíminn alltof stuttur. Hún
sinnti ömmuhlutverkinu af lífi og sál,
jafnvel á meðan hún glímdi við erf-
iðan sjúkdóm. Marín var ömmugullið
hennar og sjálf var hún gull af
ömmu.
Svona eftir á að hyggja var Guð-
björg jafnvel meiri félagi minn en
tengdamóðir. Við rökræddum mikið
og það var sama hvar bar niður, hún
hafði skoðanir á öllu mögulegu og
ómögulegu og lét þær óspart í ljós.
Við vorum sammála um margt en þó
ekki allt og mig grunar að stundum
hafi hún gert sér upp skoðanir til að
geta stofnað til rökræðna, því að hún
naut þess að skiptast á skoðunum.
Yfirleitt komumst við að einhverri
málamiðlun ef við vorum ósammála
eða þá að hún beygði mig í duftið. En
ég held að við útkljáum rökræðuna
um afnotagjöldin bara einhverntíma
seinna.
Mér þótti afskaplega vænt um
hana Guðbjörgu og ég gleymi henni
aldrei. Ég vona að góður Guð veiti
Birni og okkur hinum styrk til að
varðveita minningu hennar um alla
tíð.
Helgi Mar.
Elsku systir.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elskulega systir, þau voru þung
sporin þegar ég bar foreldrum okkar
og systkinum dánarfregn þína, stórt
skarð er komið í systkinahópinn sem
aldrei verður fyllt. Þú varst elst okk-
ar systkina og tókst þá ábyrgð sem
því fylgir af mikilli alvöru, það er svo
margs að minnast úr æsku af lífleg-
um og glaðværum hópi fimm systk-
ina. Það var aldrei vafi í huga okkar
hver stjórnaði hópnum, það gerðir
þú af rökfestu eins og allt annað sem
þú tókst þér fyrir hendur í lífinu.
Ákvörðun þín um að fara í kennara-
nám kom mér ekki á óvart, þar var
þinn starfsvettvangur í lífinu kom-
inn. Þau voru lánsöm börnin sem
nutu leiðsagnar þinnar í námi og leik.
Nemendur þínir gáfu þér styrk í
baráttunni með kærleika sínum til
þín.
Elsku systir, en nú er lífsbaráttu
þinni lokið eftir langt og óvægið stríð
við hinn illvíga sjúkdóm sem krabba-
meinið er. Þú barðist allan tímann
eins og hetja við meinið sem hrjáði
þig og vannst sigra með ótrúlegri
bjartsýni og dugnaði. Barátta og
bjartsýni var þitt viðhorf og á þann
hátt ætlaðir þú þér sigur í barátt-
uninn. En að lokum varðstu undan
að láta. Það er sárt að þú skyldir ekki
fá fleiri ár til að njóta lífsins með fjöl-
skyldunni, börnum og barnabörnum,
það var svo margt sem þú áttir ógert
og hugur þinn stóð til bæði í leik og
starfi. En ég trúi að þér sé ætlað
annað hlutverk á öðrum stað, og ein-
hvers staðar, einhvern tímann aftur
hittumst við á ný kæra systir.
Ég bið fyrir þér með bæninni sem
við báðum saman í æsku;
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Guð geymi þig að eilífu, elsku syst-
ir, hvíl í friði og hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Herdís.
Það er erfitt að sitja hér við eld-
húsborðið í sumarbústaðnum okkar
Svenna hér í Skötufirði og skrifa
minningargrein um elskulegu systur
mína, hana Buggu.
Ég og Svenni kvöddum hana dag-
inn sem við fórum vestur og þar var
ég þegar hún yfirgaf þennan heim.
Héðan úr Skötufirðinum eigum
við svo margar góðar minningar.
Hingað komu Bugga, Björn Ívar og
Bjössi á hverju ári frá 1998 að und-
anskildu einu ári, enda sagði Bugga
alltaf, ég verð að komast vestur og
anda að mér vestfirsku fjallalofti og
fá kraftinn úr fjöllunum. Hún vildi
sjá um uppvaskið, sópa gólfið og hafa
alltaf heitt á könnunni þegar við
Bjössi komum úr veiði. Buggu fannst
svo notalegt að slappa af og lesa góð-
ar bækur inni í bústað eða sleikja sól-
skinið, strákarnir okkar höfðu alltaf í
nógu að snúast þarna, fara á sjóinn,
veiða mink eða róa á tjörninni.
Bugga og Bjössi keyptu húsbíl
sem þau áttu í 3 ár og fórum við
nokkrar ferðir saman og á ég margar
góðar minningar frá þeim tíma.
Það eru tíu ár á milli okkar og kom
það oft í hennar hlut að passa mig og
svæfa á kvöldin og á unglingsárun-
um gaf hún mér oft ráðleggingar og
reyndi að leiðbeina mér.
Bugga og Bjössi eignuðust Evu
1970 og Írisi 1973 svo liðu 15 ár, þá
kom prinsinn hann Björn Ívar í
heiminn í mars 1988, sama ár og Jó-
hann minn, þá varð samgangur okk-
ar meiri, við pössuðum hvora fyrir
aðra í gegnum árin og voru þeir
miklir vinir, Björn Ívar, Jóhann og
Anton. Eftir að þið fluttuð til
Reykjavíkur 1998 hittumst við
sjaldnar, allt of sjaldan.
Minningin um Buggu mína mun
alltaf lifa í hjarta mínu og kveð ég
hana með söknuði.
Bjössi, Eva, Íris og Björn Ívar og
aðrir aðstandendur, ég votta ykkur
innilega samúð mína.
Erna systir.
Í haust eru liðin 40 ár síðan við
fluttum í Hveragerði. Fyrstu ná-
grannarnir sem við kynntumst voru
Imma og Þórður, sem bjuggu gegnt
okkur og ráku gróðrarstöð. Með
okkur bundust fljótlega vináttubönd,
sem aldrei hafa rofnað.
Imma og Þórður áttu fimm börn.
Þeirra elst var Guðbjörg – Bugga.
Við höfum verið svo heppin að eiga
hana að, bæði í leik og starfi. Mér er í
fersku minni fallegur vormorgunn.
Bugga var komin í „gaggann“. Um
sexleytið var bankað léttilega á
svefnherbergisgluggann. Ég rauk til
dyra. Þar stóð hún með stílabók í
hönd, horfði brosleit á mig og sagði:
„Getur þú nokkuð hlýtt mér yfir
þessar landafræðispurningar? Ég er
að fara í próf á eftir.“ Maður neitar
ekki námfúsum unglingi um slíka
bón.
Og lífið gekk sinn gang. Bjössi
kom inn í líf Buggu. Þau hófu búskap
í Hveragerði og eignuðust þar börn-
in sín þrjú ; Evu, Írisi og Björn Ívar.
Bugga alltaf nálæg okkur.
Haustið 1988 voru barna- og gagn-
fræðaskólarnir í Hveragerði samein-
aðir. Þar stóðum við Guðjón við
stjórnvölinn og réðum Buggu skóla-
ritara. Starf skólaritara er mikilvæg-
ara en margur hyggur. Segja má að
skólaritari sé nokkurs konar sam-
nefnari í skólastarfinu. Starfi sínu
sinnti Bugga af mikilli prýði, það var
ómetanlegt að hafa hana fyrir fram-
an skrifstofuna sína. Alltaf glöð og
hress. Eftir ýmsar uppákomur sem
Bugga þurfti að fást við voru lokaorð
hennar gjarnan „Þá höfum við þetta
svona og ekkert Hornstrandakjaft-
æði.“
Á þessum árum datt henni í hug að
verða kennari, sótti um í KHÍ og hóf
fjarnám með vinnunni. Ég fylgdist
með og komst fljótt að því hvílíka
elju og ástundun fólk í fjarnámi
þurfti að sýna. Stundum gat ég rétt
henni hjálparhönd og var eitt atvik
okkur ógleymanlegt. Lengi höfðum
við reynt að finna stund til að fara yf-
ir einhvern kafla í málfræðinni. Loks
GUÐBJÖRG
ÞÓRÐARDÓTTIR