Morgunblaðið - 10.09.2005, Síða 32

32 LAUGARDAGUR 10. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jóhannes Ás-björnsson fædd-
ist að Torfum í
Hrafnagilshreppi,
26. október 1911.
Hann lést á LSH í
Fossvogi 30. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðrún Jóhannes-
dóttir ljósmóðir, f.
30.7. 1866, d. 14.5.
1959, og Ásbjörn
Árnason bóndi, f.
1.5. 1880, d. 12.4.
1962. Albræður Jó-
hannesar voru Árni, f. 6.7. 1905, d.
1985, og Ingólfur, f. 21.4. 1907, d.
1993. Systkini Jóhannesar sam-
feðra voru: Magdalena Sigrún, f.
1.9. 1900, d. 1987, Hulda, f. 28.2.
1908, d. 2003, Hólmfríður, f. 13.2.
1915, d. 1998, Bára, f. 18.10. 1917,
d. 1998, Sigrún, f. 19.10. 1927,
Kristbjörg, f. 9.3. 1930, og Valgeir,
f. 14.8. 1936.
Hinn 26.1. 1942 kvæntist Jó-
hannes Guðnýju Jónu Þorbjörns-
dóttur, f. 12.9. 1915 á Grund,
Stöðvarfirði. Foreldrar hennar
voru Jórunn Jónsdóttir, f. 3.8.
1878, d. 6.4. 1961, og Þorbjörn
Stefánsson, f. 30.3. 1892, d. 1.9.
1973. Þau Jóhannes og Guðný eiga
sjö börn. Þau eru: 1) Guðrún, f. 2.5.
1942, gift Þormóði Sturlusyni, f.
27.12. 1935, börn: a) Sigríður, f.
21.9. 1966. b) Jóhannes, f. 10.12.
1967. c) Pálmi, f. 10.1. 1970. d)
Sturla, f. 18.5. 1978. 2) Jórunn Þor-
björg, f. 05.9. 1943, sambýlismaður
Björn Níelsson, f. 18.11. 1942.
Dætur með fyrri eiginmanni Hall-
Guðni, f. 5.10. 1957. b) Guðný, f.
2.3. 1960. c) Ingibjörg, f. 23.6.
1967. d) Ottó Albert, f. 10.5. 1973.
Beinir afkomendur Jóhannesar og
Guðnýjar eru orðnir 80 talsins.
Foreldrar Jóhannesar skildu er
hann var fjögurra ára að aldri. Frá
þeim tíma ólst hann upp hjá Guð-
rúnu móður sinni sem bjó í Eyja-
firði og sinnti þar ljósmóðurstörf-
um um árabil.
Jóhannes stundaði nám í fram-
haldsskólanum á Laugum í einn
vetur og fór til Reykjavíkur 21 árs
að aldri og lærði rennismíði í
Héðni. Starfaði hann þar þegar
hann kynntist Guðnýju. Skömmu
eftir að þau gengu í hjónaband
festu þau kaup á hálfu býlinu
Strönd við Elliðaárvog. Þegar
flytja átti þangað hafði bandaríska
setuliðið tekið landið undir bygg-
ingar. Fluttu þau þá til Akureyrar
og voru þar til stríðsloka er þau
fengu eignina afhenta. Starfaði Jó-
hannes síðan að mestu leyti í Héðni
til ársins 1958 er þau hjónin fluttu
til Stöðvarfjarðar og tóku við búi á
jörðinni Stöð. Höfðu þau hjónin þá
nýlokið byggingu tveggja íbúða
húss ásamt risi við Sogaveg 218,
og skiptu þau á hæð og risi og jörð-
inni Stöð. Var Guðný þá ófrísk að
yngsta barni þeirra. Á Stöð hafði
verið fjárbú en þau hjónin komu
einnig upp kúabúi og var búið um
tíma annað afurðahæsta búið á
Austurlandi. Jóhannes og Guðný
bjuggu á Stöð til ársins 1988 er
þau hættu búskap. Árið 1990 fluttu
þau hjónin í íbúð sína að Afla-
granda 40 í Reykjavík, en á sumr-
um var ávallt dvalið á Stöð.
Jóhannes var kvaddur í Foss-
vogskirkju fimmtudaginn 8. sept-
ember. Útför hans verður gerð frá
Stöðvarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11. Jarð-
sett verður að Stöð.
dóri Guðnasyni, f.
21.9. 1939: a) Helen,
f. 25.9. 1963. b) Jó-
hanna Guðný, f. 27.8.
1966. c) Sigurveig
Jóna, f. 13.7. 1972.
Sonur með seinni eig-
inmanni, Dagbjarti
Má Jónssyni, f. 4.1.
1945, d. 25.11. 1990:
d) Jóhannes Már, f.
26.8. 1978. 3) Bryn-
dís, f. 16.10. 1945,
gift Kolbeini Finns-
syni, f. 12.9. 1946,
börn: a) Eyþór, f.
26.2. 1967. b) Ásdís, f. 18.7. 1968, d.
16.3. 1990. c) Finnur, f. 25.3. 1972.
d) Jóhannes Ásbjörn, f. 8.11. 1978.
e) Málfríður Guðný, f. 29.2. 1992.
4) Steingrímur, f. 8.6.1951, kvænt-
ur Önnu Jónu Hauksdóttur, f. 5.12.
1957, börn: a) Erla Jóna, f. 30.7.
1976. b) Steinþór Aðalsteinn, f.
13.4. 1979. c) Egill, f. 19.6. 1986. 5)
Björn, f. 30.11. 1953, kvæntur
Reidun Hövring, f. 8.9. 1956. Börn:
með fyrri eiginkonu Vilborgu
Benediktsdóttur, f. 14.1. 1961: a)
Benedikt, f. 2.5. 1981. Með eigin-
konu: b) Linda, f. 8.9. 1987. c)
stjúpdóttir Anne Margreta, f. 6.10.
1977. 6) Hansína Hrönn, f. 29.8.
1958, gift Sigurði Péturssyni, f.
29.4. 1957, börn: a) Kristjana Mar-
grét, f. 10.7. 1977. b) Guðný
Hrund, f. 10.12. 1981. c) Guðmund-
ur Pétur, f. 02.04.1986 d) Ásdís
Hrönn, f. 14.8. 1991. d) Þórhildur
Tinna, f. 1.10. 1995. 7) Stjúpsonur,
Bjarnar Ingimarsson, f. 9.4. 1935,
kvæntur Nönnu Sigríði Ottósdótt-
ur, f. 16.10. 1935, börn: a) Jóhann
Kær stjúpfaðir minn, Jóhannes
Ásbjörnsson, er látinn. Það var mín
gæfa að móðir mín, Guðný, þá ekkja,
giftist þessum öðlingsmanni sem ég
fimm ára gamall hafði þegar laðast
að er hann var kostgangari á matsölu
móður minnar og föðursystur. Jó-
hannes ólst upp í Eyjafirði hjá móður
sinni frá fjögurra ára aldri eftir skiln-
að foreldranna. Reynslan sem pabbi
gekk í gegnum í uppvextinum herti
hann og stælti og gerði hann að fjöl-
skylduföður sem setti velferð fjöl-
skyldu sinnar ofar öðru.
Pabbi var ágætur rennismiður og
starfaði í Héðni til 47 ára aldurs er
þau hjónin brugðu búi og fluttu á
Stöð. Bærinn var í slæmu ástandi og
þurfti að leggja vatn, rafmagn, fá
mótor til rafmagnsframleiðslu og
setja upp hreinlætisaðstöðu en allt
þetta framkvæmdi pabbi á skömm-
um tíma. Með eiginkonu og börnum
kom hann upp stóru og arðsömu búi
en hugur hans hafði alltaf staðið til
búskapar.Ég man að eitt sinn er
hann var að segja mér frá erfiðum
fjárleitum í þungum snjó í Suðurfjall-
inu spurði ég hann hvort ekki hafi
verið þreytandi að klofa snjóinn.
Svaraði hann að þegar hann hafi orð-
ið þreyttur hafi hann vafið úlpunni að
sér og lagst til svefns í snjóinn. Ef
kuldinn ekki vekti sig þá mundi
Strútur gera það. Árni bróðir hans
hafði gefið honum þennan skoska
blending er hann fór að búa og
reyndist hann föður mínum frábær
fjárhundur.
Pabbi las bækur alveg fram á
þetta ár. Hann átti allar Íslendinga-
sögurnar, verk Þórbergs, Halldórs
Kiljans, Hamsun, Lagerlöf og fleiri
höfunda sem hann hafði lesið. Til-
vitnanir í helstu Íslendingasögurnar
hafði hann á reiðum höndum.
Hvort það var fyrir fjallagrasa-
seyðið sem hann drakk reglulega eða
eitthvað annað þá hélt hann skýrri
hugsun til enda. Þegar tekið var í spil
var ekki hægt að merkja að hann
væri aldursforsetinn.
Síðustu árin voru foreldrar mínir
duglegir að ferðast og heimsóttu af-
komendur á Norðurlöndum. Einnig
fóru þau fjórar haustferðir með eldri
borgurum til Kanaríeyja árin 2000–
2003. Sýnir það heilbrigði þeirra að
aldrei þurftu þau að leita læknis í
ferðunum.
Er pabbi var kominn á 92. árið
ákvað hann að sótt yrði um aðild að
Austurlandsskógum og Stöð gerð að
skógræktarjörð þar sem afkomend-
urnir kæmu saman árlega til gróð-
ursetningar. Í vor voru girtir af 30
hektarar og verða gróðursettar
fyrstu trjáplönturnar samtímis því
að hann verður lagður til hinstu
hvíldar í kirkjugarðinum að Stöð.
Kæri faðir, ég vil að leiðarlokum
þakka kærleikann sem þú sýndir
mér alla tíð.
Guð geymi þig.
Bjarnar Ingimarsson.
Ég ætla með þessum fátæklegu
línum að minnast Jóhannesar Ás-
björnssonar tengdaföður míns. Það
var á haustdögum 1964 að dóttir
hans hafði fundið mann sem hún taldi
góðan kost sem lífsförunaut á lífsleið-
inni sem og varð. Og fór hún með
unga manninn austur að Stöð í
Stöðvarfirði en þar bjuggu foreldrar
hennar og voru móttökur notalegar
og hlýjar og þar með vorum við Jó-
hannes orðnir samferðamenn.
Jóhannes fæddist að Torfum í
Eyjafirði 26. 10. 1911, sonur Guðrún-
ar Jóhannesdóttur ljósmóður og Ás-
björns Árnasonar bónda. Þar átti Jó-
hannes heima í fjögur ár en þá skildu
foreldrar hans og fylgdi hann móður
sinni upp frá því. Móðir hans stund-
aði ljósmóðurstörf og þá bjó hún á
ýmsum stöðum í Eyjafirði. Eins og
hann sagði sjálfur frá byrjaði hann
snemma að sulla við sjóinn. Hann
eignaðist bátskænu og reri á henni til
fiskjar og selveiða. Svo óx hann upp
úr þessu og lá þá leiðin á skútu og
kunni hann að segja frá ýmsum
uppákomum og var sú besta þegar
pottarnir fóru af kabyssunni og kjöt-
bitarnir ultu út um allt gólf og voru
tíndir saman á ný og allt étið. En sjó-
mennskan átti ekki fyrir honum að
liggja. Hann fer að vinna ýmis sveita-
störf og um tíma er hann vinnumaður
hjá Árna bróður sínum á Siglufirði.
Þá fer hann einn vetur á Laugaskóla
í Þingeyjarsýslu og eftir það fer hann
í trésmíðanám á Akureyri en hættir
þar eftir nokkra mánuði og fer til
Reykjavíkur og ræður sig í vinnu hjá
Markúsi Ívarssyni sem var einn af
stofnendum Héðins. Jóhannes verð-
ur samverkamaður Markúsar í nokk-
ur ár, aðallega við viðgerðir á tog-
urum og öðru sem til féll. Hann segir
við Markús að hann vilji fara að læra
rennismíði. Markús tekur því vel og
hann fer á samning í Héðni og þar
lýkur hann við sitt nám. Á þessum
árum var Jóhannes einhleypur og
hafði ekki fyrir neinum að sjá. Hann
er í alls konar snapfæði sem hann var
orðinn leiður á svo hann fer inn á
matsölustað og fer í fastafæði. Þenn-
an matsölustað rak ung og falleg
stúlka sem Jóhannes varð heillaður
af. Þessi stúlka var Guðný Þor-
björnsdóttir sem átti eftir að verða
konan hans. Hún átti son, Bjarnar
Ingimarsson, og gekk Jóhannes hon-
um í föðurstað og var hann alltaf einn
af systkinahópnum. Þau giftu sig
26.12. 1942 og hófu búskap. Það er
óhætt að segja að þá hafi Jóhannes
stigið sitt mesta gæfuspor á lífsleið-
inni. Jóhannes er orðinn mjög vel lát-
inn rennismiður í Héðni. Ég vil til
gamans geta þess að þegar ég var
unglingur í heimahúsum um 1950
heyrði ég að smíðuð hefði verið dísil-
vél í Héðni. Sagði Jóhannes síðar að
hann hefði rennt mikið í þessa vél.
Nú eru börnin farin að koma og
fjölskyldan að stækka og það er ráð-
ist í að byggja hús upp við Sogaveg.
Þetta verður mikið álag á Jóhannes.
Hann þurfti mikið að vinna í þessu
sjálfur. Hann kaupir sér vörubíl til
flutninga og sótti hann marga bíla af
möl upp í Kollafjörð sem hann hand-
mokaði á en svona voru vinnubrögðin
í þá daga. Þegar húsið er langt komið
langar hann að fara að búa uppi í
sveit en það var ekki efst á óskalist-
anum hjá fjölskyldunni. Margir voru
farnir að hlakka til að flytja í nýja
húsið. Svo er fallist á þetta og farið að
skoða jarðir en um veturinn fréttist
að Stöð í Stöðvarfirði væri til sölu og
það er slegið til og jörðin keypt og
voru efri hæðir hússins settar upp í
jarðarverðið. Þegar Jóhannes byrjar
búskap fyrir austan er hann 47 ára
en hann lét það ekki á sig fá og tók til
óspilltra málanna. Hann stórfjölgaði
fénu, var kominn með hátt í 400 fjár
og framleiddi þó nokkuð mikla mjólk.
Ræktun þurfti að að stórauka fyrir
allan fénað og var ekkert gefið eftir í
þeim efnum. Ég tel að Jóhannes hafi
verið mikill gæfumaður í lífinu en
hann stóð ekki einn, hann átti konu
sem aldrei stafaði annað frá en nota-
legheit og hlýja. Jóhannes var víðles-
inn og voru Íslendingasögurnar hon-
um hugstæðar. Það var sama hvar
borið var niður í þeim, það var eins
og hann hefði lært þar utan að.
Jóhannes var hógvær maður, hann
tranaði sér ekki fram og vann sitt
lífsstarf af trúmennsku enda upp-
skar hann eftir því. Það fer vel á því
þegar hann leggst til hinstu hvíldar
að það skuli vera á Stöð þar sem
hann lifði bestu ár ævi sinnar.
Kæri tengdafaðir minn, nú skilja
leiðir okkar en eitt er þó sem alltaf
situr eftir, það eru allar minningarn-
ar frá lífsleiðinni sem öllum eru svo
mikilvægar.
Guðný, ég votta þér og börnum
ykkar mína innilegustu samúð.
Þormóður Sturluson.
Elsku afi, þú varst ákveðinn, blíð-
ur og góður. Ég man eftir því þegar
þú og amma voruð með búskap á
Stöð. Sauðburðurinn var byrjaður og
við Ásdís frænka, tvær stelpur úr
bænum, vorum staddar á Stöð. Við
gátum platað ykkur ömmu til að
leyfa okkur að taka fyrstu vakt uppi í
fjárhúsi. Við klæddum okkur í fín-
ustu fötin okkar, ég í hvítar buxur og
Ásdís í nýja himinbláa dragt. Við
héldum að við gætum setið eins og
prinsessur á vaktinni en annað kom í
ljós. Við þurftum að hjálpa einni
kindinni og komum til baka eins og
við hefðum verið dregnar upp úr
drullupolli. Svipurinn á þér, afi, var
svo skrítinn að við vissum ekki hvort
þú ætlaðir að hlæja eða skamma okk-
ur. Eitt skiptið varst þú ákveðinn í að
kenna mér á traktor en það fór nú
þannig að ég festi traktorinn og þá
held ég að þú hafir séð að ég yrði
aldrei sveitastelpa.
Seinna meir þegar þið amma hætt-
uð búskap og fóruð að dvelja aðeins á
sumrin á Stöð var alltaf gott að koma
til ykkar. Gaman var að spila kana
upp á uppvaskið. Við tvö lentum æv-
inlega saman á móti ömmu og Sigga
og auðvitað var spilað langt fram á
kvöld þar til við töpuðum og máttum
vaska upp og þurrka.
Það skipti ekki máli hvort maður
kom á Stöðina eða á Aflagrandann,
alltaf fann ég hlýjuna frá þér, afi
minn. Elsku afi, takk fyrir allt og
sofðu rótt, minninguna um þig mun
ég geyma í hjarta mínu.
Ingibjörg Bjarnarsdóttir.
Elsku afi, ég kveð þig með söknuð í
hjarta en þó með vissu um að þér líði
vel þar sem þú ert núna.
Bestu stundir í minni æsku átti ég
inni á Stöð að spila við þig, afi minn,
þú áttir alveg óendanlega þolinmæði
við svona orm eins og ég var.
Við sátum tímunum saman og spil-
uðum Marías og svo líka Kana með
ömmu og Steinþóri. Þá var spilað
upp á uppvaskið og fleira, alltaf mikið
fjör.
Hvað lífið verður skrítið þegar það
er enginn afi á Stöð, þú áttir alltaf
handa mér faðmlag og stórt bros.
Það var svo gaman að tala við þig
um gamla daga, þú varst svo fróður
og vel að þér í ættfræði.
Ég mun alltaf muna þig sem besta
afa sem lítil stelpa getur hugsað sér.
Ég heyrði þig aldrei halla orði á aðra
menn og þú kenndir mér að bera
virðingu fyrir náttúrunni og dýrun-
um.
Ég get bara ekki lýst því í orðum
hve mikið ég á eftir að sakna þín, en
ég veit að þér líður vel núna. Ég
þakka Guði fyrir þig og fyrir að hafa
orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að
akkúrat þú varst afi minn.
Guð blessi þig.
Þín skotta og skellibjalla,
Erla Jóna Steingrímsdóttir.
Það er skrítið að koma inn að Stöð
núna, þar situr ekki lengur afi minn
og segir: Nei, er hún Hanna mín
komin. Það er þungt til þess að hugsa
að ég eigi ekki eftir að heyra þessa
setningu og geta ekki leitað til hans
afa eins og ég gat alltaf þegar á móti
blés hjá mér. Ég vil þakka afa allar
stundirnar okkar sem við áttum sam-
an bæði í sveitinni og í borginni. Það
eru mér mjög dýrmætar stundir sem
ég geymi með mér. Takk fyrir allt.
Elsku amma mín, hlúðu að þínu
dýrmætu minningum sem þú átt ein
með afa og geymdu í hjarta þér, það
hjálpar í sorginni.
Elsku amma, mamma, Gunna,
Bryndís, Sína, Bjössi, Steingrímur,
Baddi og fjölskyldur, mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Jóhanna Guðný (Hanna litla).
Afi er dáinn. Hann hefur alltaf ver-
ið með okkur. Alltaf tekið þátt í öllu
með okkur á sinn hlédræga og ein-
læga hátt. Jói afi átti langa og gæfu-
ríka ævi, sjö börn, mörg barnabörn,
og enn fleiri barnabarnabörn. Öll
elskum við hann og geymum fjölda
minninga um afa í sveitinni, úti á túni
að slá, laga hrífur í smíðakompunni
eða á seinni árum sem pílumeistar-
ann mikla í Stöð. Hann var líka í
hnefaleikum í Reykjavík á yngri ár-
um og þótti efnilegur.
Afi var hreinskiptinn, ákveðinn og
forkunnar duglegur við allt sem hann
tók sér fyrir hendur, og það var ærið
margt. Allt lék í höndunum á honum.
Og það var notalegt að sitja í fanginu
á honum og hlusta á hann segja sög-
ur úr Íslendingasögunum, svo nota-
legt að það gerði ég lengi eftir að ég
varð fullorðin.
æsku mína varðveiti ég
milli fingra minna
í sál minni
úr blómi lífsins
drekk ég safann
ást vina minna
veitir mér kraft
til að hverfa til
æskustöðvanna
vitja æsku minnar
vitja þín sem hvarfst á braut
en hefur þó alltaf
verið til staðar
(Helen Halldórsdóttir.)
Minningarnar streyma fram; afi að
merkja nýfædd lömb, afi að lyfta
heyböggum upp á vagn, afi að sjóða
hafragrautinn, afi að biðja mig um að
fara inn í búr að ná í eina kleinu eða
jólakökusneið, afi að leita að okkur
JÓHANNES
ÁSBJÖRNSSON
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is
MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM
OG FYLGIHLUTUM
Sendum myndalista
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við
andlát og útför móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
MARGRÉTAR ÓLAFSDÓTTUR
frá Hlíð, Siglufirði,
Kópavogsbraut 1B.
Sólveig Helga Jónasdóttir, Einar Long Siguroddsson,
Ásgeir Jónasson, Ásdís Hinriksdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.