Morgunblaðið - 18.12.2005, Blaðsíða 36

Hraunhellur sem nota má sem kaffiborð.
oft upptekin af að skoða ólík efni og að leita nýrra leiða. „Ég hef til dæmis lítinn
áhuga á að hanna nýjan hefðbundinn stól. Það hljómar kannski mjög tilgerðarlega
en ætli ég sé ekki bara að reyna að vinna dálítið út frá undirmeðvitundinni og búa til
eitthvað sem ekki er hægt að segja með orðum.“
Þá segir hún að það sem veiti henni innblástur breytist frá einum tíma til annars.
„Stundum hef ég leitað í gamalt íslenskt handverk en ég er komin svolítið frá því
núna.“ Gott dæmi eru gúmmídúkarnir, sem hún hlaut Hönnunarverðlaunin fyrir,
en upphaflegt mynstur þeirra líktist laufabrauðsmynstri. ,,Þegar ég var í námi í Bret-
landi var ég mjög heilluð af London og borgarmenningunni, en síðustu árin hafa
náttúran og umhverfið verið mér ofarlega í huga.“
Hún er fædd í Reykjavík en segir rætur sínar liggja víða um sveitir landsins. Teng-
ingin norður í Eyjafjörð sé þó kannski sterkust en faðir hennar á ættir að rekja til
Ólafsfjarðar. Hún nefnir einnig Vík í Mýrdal en þar ólst föðuramma hennar upp og
á þar hús, gamla prestsbústaðinn í Vík sem notað er sem sumarhús. Tinna segir að
fjaran við Vík skipi sérstakan sess innra með henni, kolsvartur sandurinn þar togi í
hana. Hún tengir sig einnig við Vestfirði en sem barn fór hún í sveit á hverju einasta
sumri, ýmist vestur eða norður.
Og Tinna hefur unnið töluvert með íslenskan efnivið, þar á meðal hraun. Dæmi
um það eru hraunhellur, sem hún hannaði, og hægt er að nota sem
gangstéttarhellur eða sem skrauthellur. Sumar eru formaðar eins
og blóm og þær má nota sem borð því yfirborð þeirra er silki-
mjúkt og slétt. „Stundum finnst mér freistandi að setjast
bara beint í grasið og þá getur verið gott að hafa svona
hellu í grasinu til að leggja frá sér kaffibollann,“ útskýrir
hún.
„Það væri gaman að búa til lítið hrauntorg hérna í
miðbænum, kannski einhvers staðar í Þingholtunum.
Þá gæti ég lokið þessu helluverkefni því hraun er
auðvitað takmörkuð auðlind og ég ætlaði aldrei að
fara út í fjöldaframleiðslu á hraunhellum.“
Tinna hefur reynt að færa þjóðtrú Íslendinga á álfa
og huldufólk nær nútímanum og hannað hraunkúlu
sem hún kallar „geómetrískan“ garðálf. „Þetta er tilraun
mín til að koma hrauninu aftur inn í garða hjá fólki á nýjum forsendum. Gömlu
hraunbeðin voru svo hrjúf að auðvelt var að meiða sig á þeim. Hraunkúlurnar eru
silkimjúkar þegar búið er að forma þær og tilfinningin svolítið eins og búið sé að
kafa inn í steininn.“
Hugmyndirnar fær Tinna oft úr sínu nánasta umhverfi. Dæmi um það eru kúlur
úr trefjagleri sem hún kallar „Paint Balls“ og eru eins konar átyllur til að hafa úti í
garði.
„Í kaffipásum þegar veður leyfir setjumst við Sigtryggur oft á tvo steina hér sunn-
an við húsið. Kannski tökum við þá fram yfir garðstólana til að vera nær jörðinni.“
Kúlurnar eru tilraun hennar til að líkja eftir þessum steinum, þær eru í nátt-
úrulitum en Tinna segir að sig langi til að búa til aðra línu í skærum litum til að
tengja þær betur við blómin í garðinum.
Starfslaun fyrir hönnuði | Tinnu finnst mikil gerjun vera í hönnun á Íslandi. List-
greinin fái hins vegar ekki næga aðstoð hins opinbera til að geta dafnað almenni-
lega. „Listaháskólinn útskrifar um tíu vöruhönnuði á ári en þeim bjóðast fá tækifæri
að námi loknu. Það er mikið ábyrgðarleysi að leggja allt þetta fé í menntun ef fólk
getur ekki sótt í neina ríkisstyrki eða sjóði til að geta unnið að hönnun sinni,“ segir
hún og líkir stöðunni við aðstæður myndlistarmanna fyrir 50 árum. Nú séu þeir hins
vegar komnir með dálítið batterí í kringum sig en það vanti alveg starfslaun fyrir
hönnuði.
Mikill hluti af tíma Tinnu fer í annað en vöruhönnunina sjálfa, t.d. kennslu og
innanhússhönnun. „Ég vildi gjarnan hafa miklu meiri umhugsunartíma fyrir hlutina
sem ég er að hanna fyrir allar þessar sýningar framundan. Þetta verður óneitanlega
dálítið brotakennt þegar maður er að vinna á mörgum stöðum og kemst svo kannski
ekki í hönnunina sjálfa fyrr en eftir að börnin eru sofnuð á kvöldin.“
Spurð um hönnunarverðlaunin sem henni hlotnuðust um daginn segir hún að
þau kveiki vonandi áhuga sem flestra og geri íslenska hönnun sýnilegri. Sannarlega
sé henni mikill heiður sýndur með þeim og verðlaunaféð komi sér auk þess mjög
vel. „Í sumar var ég að fara af stað með framleiðslu á gúmmímottunum
mínum og snaga sem ég hannaði fyrir tíu árum,“ segir Tinna. „Ég
skrifaði þá bréf þar sem ég falaðist eftir styrk upp á um það bil
eitt hundrað þúsund krónur og sendi á alla sem mér fannst
líklegir til að veita styrki en fékk alls staðar neikvætt
svar.“
Hún segir þetta ekki vera nýja reynslu. „Mér finnst
ég oft mæta ákveðinni vantrú af því að ég tilheyri eng-
um sérstökum hópi listamanna og passa ekki inn í
þetta eða hitt. Fimm hundruð þúsund krónur eru
kannski ekki há fjárhæð fyrir stofnanir í þessum geira
en ég veit að ég get gert mikið fyrir þessa peninga.
Mér finnst að það ætti að veðja meira á einstaklinga
sem eru að reyna að vinna sjálfstætt,“ segir handhafi
Hönnunarverðlaunanna 2005. | sigrunerla@hotmail.com
L
jó
sm
yn
di
r:
V
ig
fú
s
B
ir
gi
ss
on
Gúmmídúkar með skordýramynstri.
Borð úr álhellum í ó́líku umhverfi og gangstéttarhella úr áli.
STUNDUM ER ÉG BARA AÐ
VINNA MEÐ FALLEG FORM.
Geómetrískur
garðálfur.
HÖNNUN
36 | 18.12.2005