Fréttablaðið - 13.09.2003, Blaðsíða 10

Þegar stjórnmálamaður deyrfær umræða um hlutverk og
hlutskipti kjörinna fulltrúa gjarn-
an á sig annan blæ en alla jafna.
Árásir á stjórnmálamenn vekja
spurningar um öryggi þeirra sem
eru í eldlínunni. Morðið á utanrík-
isráðherra Svíþjóð-
ar, Önnu Lindh,
kristallar hvort
tveggja en vekur
ekki síður spurn-
ingar um hvort for-
ystuhlutverk í
stjórnmálum fari saman við dag-
legt líf og hversdagslegar annir.
Anna Lindh deildi kjörum með
þjóð sinni ekki síður en Olof
Palme.
Lífsstíll þessara tveggja leið-
toga jafnaðarmanna var tákn um
hið opna og friðsama samfélag
jafningja sem tekist hefur að skapa
á Norðurlöndum. Allir sem sáu
Önnu Lindh, eiginmann hennar og
strákana tvo á röltinu niður Lauga-
veginn í febrúar síðastliðnum geta
vitnað um það. Á sama hátt setur
sviplegt fráfall leiðtoganna stórt
spurningarmerki við það hvort
friðsældin og öryggið nái ekki
lengur til áberandi einstaklinga.
Glæsileg fyrirmynd
Anna Lindh komst til meiri og
skjótari frama en flestir af henn-
ar kynslóð. Hún var glæsileg
fyrirmynd um þátttöku kvenna í
stjórnmálum. Í augum Íslend-
ings vakti hún ekki síður athygli
fyrir opna umræðu, heiðarleika
og sjálfstraust þess sem á erindi
með orðum sínum.
Það er erfitt að verjast þeirri
hugsun að skýr og skynsamleg
utanríkisstefna með stuðningi
þjóðarinnar hafi gert Önnu
Lindh kleift að tala opið og af-
dráttarlaust um helstu átakaefni
heimsmálanna. Af því getum við
Íslendingar lært.
Anna Lindh var þó jafnframt
umhverfisráðherrann sem setti
mengandi stórfyrirtækjunum
stólinn fyrir dyrnar. Í dag er hún
sömu fyrirtækjum mestur
harmdauði því hún skildi um leið
hvaða skilyrði þau þyrftu til að
þrífast. Heiðarleiki í stjórnmál-
um felst ekki í að dansa eftir
hvers manns pípu heldur hafa
rökstudda afstöðu og sýna hags-
munum skilning án þess að
missa sjónar á erindi sínu.
Myndin af henni úr síðustu
sjónvarpsumræðunum á þó ekki
síður erindi við íslenskan veru-
leika. Öll áhersla á innihaldið,
afslöppuð í klæðilegum galla-
jakka. Hún var hluti af sænsku
þjóðinni og talaði mál sem allir
skildu. Stjórnmálamenn eiga
ekki alltaf að virðast vera á leið-
inni í sextugsafmæli, eins og úr
öðrum heimi, með ygglibrún og
ræða formsatriði frekar en flest
annað. Blessuð sé minning Önnu
Lindh. ■
Helgin 6. og 7. september: Á
laugardag unnu Íslendingar ein-
hvern stærsta sigur sinn í knatt-
spyrnu og náðu markalausu jafn-
tefli við Þjóðverja, og hefur stærri
sigur ekki unnist síðan við náðum
1:1 jafntefli við Frakka. Hinn dag-
farsprúði landsliðsþjálfari Þjóð-
verja jós úr skálum reiði sinnar
yfir þá sem hafa vogað sér að
gagnrýna þýska landsliðið. Gagn-
rýnendur létu sig þó ekki og var á
þeim að skilja að Þjóðverjar hefðu
ekki beðið annan eins ósigur síðan
1945.
Grænfriðungar gerðu stjórn-
völdum freistandi tilboð um að
gangast fyrir stórkostlegri aukn-
ingu á þjóðartekjum Íslendinga
með því eina skilyrði að við hættum
að veiða hvali, munu þá akrar verða
sjálfsánir og landið viði vaxið milli
fjalls og fjöru og smjör drjúpa af
hverju strái.
Aðfaranótt sunnudags var
mannlíf rólegt í miðborginni. Ein-
hverjum var vísað út af skemmti-
stöðum og voru nokkrir sóttir þar
sem dyraverðir voru með þá í tök-
um. Ölvaður maður lamdi konu fyr-
ir utan veitingastað. Þrír menn
voru lamdir með stól en árásar-
menn voru farnir þegar lögreglan
kom á staðinn. Aðeins 15 manns
voru grunaðir um ölvun við akstur
og enginn alþingismaður.
Mánudag 8. september kom enn
einn Kínverjinn í heimsókn til Ís-
lands, Lúó nokkur Gan sem sagðist
vera yfirmaður löggæslumála í
Kína. Davíð Oddsson kvaðst ekki
hafa grænan grun um hvernig
stæði á þessum brennandi áhuga
kínverskra ráðamanna á Íslands-
ferðum þrátt fyrir hvalveiðarnar.
Lúó kom snyrtilega fyrir, nema
hvað mönnum fannst undarlegur sá
siður hans að yfirgefa veisluhöld
með því að laumast jafnan út bak-
dyramegin þegar hæst stóð í stöng-
inni.
Þriðjudaginn 9. hélt Lúó af landi
brott með blessun yfirvalda þrátt
fyrir að Ragnar Aðalsteinsson
hefði lagt fram ósk um að hneppa
hann í gæsluvarðhald til að skoða
embættisferil hans nánar.
Miðvikudaginn 10. september
kom það fram í fréttum að Guð-
bergi Bergssyni hefði ekki verið
boðið á bókmenntahátíð sem „upp-
gjafafólk í bókmenntum og undan-
rennulið“ gekkst fyrir í bænum.
Þar kom meðal annars fram að
bókmenntir séu eins og lækur sem
rennur út í haf. Undanrenna, ekki
rjómi, sagði meistari Guðbergur.
Fimmtudagurinn 11. september
rann upp með tilheyrandi ógn og
skelfingu. Að þessu sinni bárust hin
válegu tíðindi frá Svíþjóð. Utanrík-
isráðherrann myrtur og árás-
armaðurinn ófundinn.
Daginn eftir, 12. september, urðu
einnig dapurleg tíðindi. Johnny
Cash, sá mikli trúbador, fallinn í
valinn og Simon og Garfunkel hafa
ákveðið að taka saman að nýju. ■
10 13. september 2003 LAUGARDAGUR
Útgáfufélag: Frétt ehf.
Ritstjóri: Gunnar Smári Egilsson
Fréttastjóri: Sigurjón M. Egilsson
Ritstjórnarfulltrúar: Reynir Traustason
og Steinunn Stefánsdóttir
Auglýsingastjóri: Þórmundur Bergsson
Ritstjórn, auglýsingar og dreifing:
Suðurgötu 10, 101 Reykjavík
Aðalsími: 515 75 00
Símbréf á fréttadeild: 515 75 06
Rafpóstur: ritstjorn@frettabladid.is
Rafpóstur auglýsingadeildar:
auglysingar@frettabladid.is
Setning og umbrot: Frétt ehf.
Prentvinnsla: Ísafoldarprentsmiðja ehf.
Fréttablaðinu er dreift ókeypis á heimili á höfuð-
borgarsvæðinu, Suðurnesjum og Akureyri. Einnig er
hægt að fá blaðið í völdum verslunum á lands-
byggðinni. Fyrirtæki geta fengið blaðið gegn greiðslu
sendingarkostnaðar; kr. 1.100 á mánuði.
Fréttablaðið áskilur sér rétt til að birta allt efni
blaðsins í stafrænu formi og í gagnabönkum
án endurgjalds.
ISSN 1670-3871
Í gær var ég að hnýsast á inter-netinu í leit að leikriti sem ég
hafði frétt af og heitir MUD. Það
er eftir bandaríska konu, hún er
reyndar fædd á Kúbu árið 1931
og heitir Maria Irene Fornes.
Með því að slá leitarorðið „mud“
inn á leitarvélina Google fann ég
fljótlega heilmikið af upplýsing-
um um þetta leikrit. En eins og
iðulega gerist þegar maður leitar
að einhverju á internetinu, þá
slæddist líka með ýmislegt sem
ekkert kom leikritinu við en
hafði að geyma orðið „mud“. Og
þ.á.m. benti Google mér á síðu
þar sem orðið „mud“ kæmi oft
fyrir. Síðan bæri nafnið
„carstuckgirls.com“.
Bílafastarstelpur?
Ég stóðst náttúrlega ekki mátið
að athuga hvað í ósköpunum
þarna væri á ferð.
Stigið á pedalana
Þetta reyndist vera fyrirtæki í
Ameríku sem fæst við að taka upp
og gefa út á geisladiskum og
vídeóspólum stutt-
myndir af ungum
stúlkum sem hafa
fest bílana sína í
drullusvaði. Á síð-
unni mátti sjá ljós-
myndir og örstutta
filmubúta af þeim
herlegheitum sem
fyrirtækið hefur á
boðstólum.
Og það var nú
sitt af hverju. Tvær
stoltar fyrirsætur,
bæði Tina og
Michelle, 18 og 24ja
ára, skónúmer 35
og 38, voru greini-
lega í aðalhlutverk-
unum í öllum þess-
um stuttmyndum
og í hverri myndinni af annarri
mátti sjá þær glíma við bíla sem
fastir voru í drullu, leir, snjó,
blautu grasi, sandi o.s.frv. Og fyr-
irtækið tilkynnti stolt í bragði að
bílarnir sem sátu fastir væru ekk-
ert slor: BMW, stórir jeppar, Audi-
glæsikerrur og þar fram eftir göt-
unum.
Jafnframt var sérstaklega aug-
lýst að í myndum fyrirtækisins
væri sýnt af óvenjulegri alúð
hvernig þær Michelle og Tina
stigju á pedalana til að reyna að
knýja bílana sína upp úr drull-
unni. Nærmyndir væru margar af
þeim skemmtilegheitum og tekið
fram að ýmist væru þær Michelle
og Tina berfættar eða klæddar
nælonsokkum, háhæluðum skóm
eða einhverju öðru skótaui sem ég
kunni ekki að greina á milli.
Ekkert klám
Ég hélt fyrst að þessar stutt-
myndir hlytu að vera dulbúnar
klámmyndir: bílarnir fastir í
drullunni og þær Michelle og Tina
ýmist drullugar upp fyrir haus að
reyna að ýta eða pumpandi pedal-
ana af krafti væru ekki annað en
yfirvarp og forleikur fyrir eitt-
hvað annað sem þær stúlkur
myndu síðan taka sér fyrir hend-
ur. Þá hefði varla verið neitt
merkilegt við þetta.
En mergurinn málsins var sá
að þetta voru EKKI klámmyndir.
Vissulega voru þarna greini-
lega dálítið „pornógrafískir undir-
tónar“, ef svo má að orði komast.
Stúlkurnar voru í ansi stuttum
pilsum og flegnum bolum. Og ein
ljósmynd gaf til kynna að þær
væru orðnar svo ergilegar yfir
því að BMW-inn þeirra sæti fastur
í drullunni að þær færu að slást í
svaðinu. En ég sá engin merki
þess að úr því yrði meira en svo-
lítið tusk og hnoð. Síðan tóku þær
aftur saman höndum við að reyna
að losa bílinn sinn.
Og meira „klám“ var ekki að
finna í myndum fyrirtækisins.
Með mynd af fyrirsætunni
Michelle fylgdi líka „fyrsta spól-
sagan mín“ eða „my first stuck
story“. Sagan var löng og ítarleg
en alveg saklaus og þar var lýst í
gríðarlegum smáatriðum þeim
merkilega atburði þegar Michelle
var einu sinni að keyra heim vin-
konu sína og þær festust í snjó-
skafli. Svo var spólað og ýtt og
þetta var allt afar spennandi,
sagði Michelle. Að lokum tókst
þeim stöllum að losna úr skaflin-
um og voru mjög fegnar að kom-
ast hvor heim til sín en þá var líka
sagan búin.
Spólandi hjóli
Kannski er ég bara svona vit-
laus en mér fannst þetta alveg
gapandi merkilegt! Vissulega hef-
ur mig oft grunað að ýmsir þeir
sem bruna á fjöll og uppá hálend-
ið hér á Íslandi, helst í hinum
verstu veðrum, fái í raun og veru
mest út úr því að festa bílana og
fá að spóla sem allra mest. En að
úti í heimi væri heill iðnaður ris-
inn upp í kringum þá „alsælu“
sem karlmenn (væntanlega ein-
göngu) gætu fengið út úr því að
sitja fyrir framan sjónvarp og
horfa á nærmyndir af bílum föst-
um í drullu, spólandi hjólum og
hamast á pedölum – það hafði ég
ekki haft hugmyndaflug til að láta
mér detta í hug. Það kom nefni-
lega fram á síðunni að „carstuck-
girls“ væri hreint ekki eina fyrir-
tækið í þessum bransa, þótt það
teldi sig að sjálfsögðu bjóða upp á
bestu og æsilegu spólmyndirnar.
Eða ímyndið ykkur stúlkuna
sem kemur heim og segir glaðlega
við foreldra sína: „Pabbi, mamma,
ég er búin að fá frábæra vinnu við
að leika í myndum um bíla fasta í
drullusvaði.“
„Jæja, góða. En gaman. Mikið
erum við stolt af þér, Tina mín.“ ■
Hvernig
ég gat hætt
að reykja!
Ólafur Þór Eiríksson skrifar:
■ Bréf til blaðsins
Morðið á Önnu Lindh
Undanrenna – ekki rjómi
ILLUGI
JÖKULSSON
■
rakst á sérkennilega
heimasíðu þegar
hann vafraði um á
Netinu.
Um daginnog veginn
DAGUR B.
EGGERTSSON
■
skrifar um morðið
á utanríkisráð-
herra Svíþjóðar.
Skoðundagsins
Bílafastar stelpur
■
Þetta reyndist
vera fyrirtæki í
Ameríku sem
fæst við að
taka upp og
gefa út á
geisladiskum
og vídeóspólum
stuttmyndir af
ungum stúlkum
sem hafa fest
bílana sína í
drullusvaði. Á
síðunni mátti
sjá ljósmyndir
og örstutta
filmubúta af
þeim herleg-
heitum sem fyr-
irtækið hefur á
boðstólum.
■
Anna Lindh var
hluti af sænsku
þjóðinni og tal-
aði mál sem
allir skildu.
Áramótin nálguðust eins og óðfluga, ég hafði náð fertugs-
aldri á árinu og hafði reykt pípu
og vindla frá 17 ára aldri. Í raun
hafði mér aldrei líkað ógeðfellt
eitursogið, nema þá
aðeins fyrst á morgn-
ana en það var aðeins
til að fullnægja upp-
safnaðri nikótínþörf-
inni. Allan þennan
tíma hafði ég a.m.k.
tvisvar árlega barist við heiftar-
lega kvefsýki 2-3 vikur hverju
sinni, en þann tíma gat ég ómögu-
lega reykt vegna þrálátra hós-
takasta. Ótal sinnum reyndi ég að
nota tækifærið til að hætta þess-
um ósið, en ætíð orðið að lúta í
lægra fyrir eiturþörfinni.
En áramótin nálguðust og ég
hafði verið meira og minna þjak-
aður af kvefi og hita öll jólin, og í
þetta skipti hafði ég fengið enn
eina skothelda hugmynd sem átti
að auðvelda mér að hætta. Ég
kasta öllum pípum mínum enn og
aftur út í hafsauga heiðarinnar
fyrir ofan Keflavík, en fæ mér
vindlapakka í staðinn. Hét mér
því að í hvert sinn er mig langaði
í reyk skyldi ég fá mér einn góð-
an en láta vindlaglóðina slokkna
þess á milli. Tuggði extra gúmmí
í gríð og erg til að hafa eitthvað
fyrir stafni. Kosturinn við þessa
aðferð er vitanlega sá að vindill-
inn verður sífellt verri. Ég lét
mér nægja einn vindil á dag.
Á tíunda degi þóttu mér reyk-
ingar þvílíkur viðbjóður að enn í
dag á mínu 48. ári þykja mér
reykingar enn með öllu óþolandi
og ógeðslegur ósiður. En mesti
kosturinn er e.t.v. að mér verður
aldrei misdægurt (7-9-13). Von-
andi getur einhver nýtt sér þessa
aðferð. ■
Eitt eilífðarsmáblóm
ÞRÁINN BERTELSSON
■ hraðspólar fréttir vikunnar.
ANNA LINDH
Sviplegt fráfall Önnu Lindh og Olofs
Palmes setur stórt spurningarmerki um
hvort friðsældin og öryggið nái ekki lengur
til áberandi einstaklinga.