Fréttablaðið - 25.10.2003, Blaðsíða 18

18 25. október 2003 LAUGARDAGUR
„Ég var í þessu í fjóra eða
fimm mánuði og þetta er ömur-
legt starf. Ég myndi ekki mæla
með þessu starfi við neinn,“ segir
ung kona sem vann við símakyn-
lífsþjónustu hjá fyrirtæki í
Reykjavík. „Það er mikið um að
karlar hringi og vilji bara fá fé-
lagsskap og kjafta um daginn og
veginn. Þeir eru ferlega leiðinleg-
ir en ekki samt jafn leiðinlegir og
þeir sem eru að segja manni frá
fantasíum sínum eins og til dæm-
is einn sem tók oft lyftuna í blokk-
inni sinni með mæðgum sem
bjuggu á sama stað og sá þær
tvær fyrir sér vera að gera það á
meðan hann væri í lyftunni. Svo
fékk maður alls konar viðbjóð frá
þessum körlum eins og til dæmis
„Ertu með kerti á þér? Viltu troða
því inn í þig?“. Ef maður er ekki
þess meiri perri þá verður þetta
bara ógeðslegt og er hvorki gott
fyrir sálina né sjálfsmyndina.“
„Ahh“ og „uhh“ tvisvar
Konan segir tekjur sínar af
símavændinu ekki hafa verið
neitt til að hrópa húrra fyrir er
tekið væri tillit til alls álagsins.
„Okkur var sagt að við fengjum
helminginn af því sem væri
hringt inn og svo áttum við að fá
einhverjar ákveðnar greiðslur
fyrir sögur sem við skrifuðum og
ef við læsum þær inn áttum við að
fá eitthvað fyrir það. Þetta var
samt allt mjög loðið og launaseðl-
arnir voru ekki sundurliðaðir
þannig að maður vissi eiginlega
ekkert hvað maður var að fá borg-
að fyrir, alla vega ekki þar sem ég
var að vinna. Ég var að fá svona
um það bil 40 til 50 þúsund krónur
á viku fyrir þetta, sem er náttúr-
lega bara bull miðað við vinnutím-
ann og annað. Það var þó aldrei
vandamál að fá borgað en maður
hafði samt alltaf á tilfinningunni
að maður væri ekki að fá allt.
Við unnum á kvöldin og næt-
urnar en þetta var vaktavinna.
Við vorum til sex, jafnvel sjö á
morgnana ef það var mikið að
gera. Álagið jókst til muna eftir að
skemmtistöðum lokaði. Svona
hálftíma til klukkutíma eftir það
fóru allir að hringja, strákar sem
náðu sér ekki í stelpur og svoleið-
is. Og þá var ekki verið að sækjast
eftir spjalli enda voru þetta oft
strákpjakkar að prufa og ein-
hverjir sem þurftu að fá úr honum
fyrir nóttina eða eitthvað. Þeir
voru yfirleitt ekki lengi að ljúka
sér af. Maður sagði bara „ahhh“
og „uhh“ tvisvar og þeir skelltu
á.“
Stúlkunum var þó uppálagt að
reyna að halda viðskiptavinunum
sem lengst á línunni. „Maður átti
auðvitað að reyna sem mest. Mað-
ur var hvattur til að vera lengi að
og svona, græða aðeins meiri pen-
ing. Aðallega fyrir fyrirtækið þó.
Ég man nú ekki hvað mínútan
kostaði á þessum tíma en þetta
þótti mjög dýrt í live tjattinu. En
um leið og búið var að sannreyna
greiðslukortin fyrir ákveðinni
heimild byrjuðu samtölin.“
Með þrjú kíló af nammi
Stúlkurnar gengu allar undir
ákveðnum gælunöfnum og bjuggu
sér sjálfar til persónur sem þær
léku í símann. „Við vorum allar
með ákveðna persónu og gátum
skipt þeim út ef við vildum en yf-
irleitt vorum við bara einhver ein
ákveðin. Sumar voru að sjálf-
sögðu vinsælli en aðrar og eignuð-
ust góðan fastakúnnahóp. Þessar
feitu voru mjög góðar í þessu og
vissu alveg hvað þær áttu að gera.
Það er svoldið skrítið. Þær voru
rosalega flinkar að lýsa sér, til
dæmis „ég er með skapahárin
rökuð í hjarta“ eða eitthvað svona
sem venjulega vaxnar stúlkur
þurfa kannski ekki að hafa fyrir.
Þessar feitu hugsuðu meira svona
út í smáatriði.“
Þeir sem hringja í símaþjón-
ustur sjá vitaskuld stúlkuna á hin-
um enda línunnar fyrir sér sem
ógurlega kynbombu í ætt við
stjörnur klámmyndanna, enda er
þeirri blekkingu markvisst við-
haldið af þeim sem halda þjónust-
unni úti.
„Það er algjört bull. Ein var
svo feit að ég hélt að það þyrfti
hjólastól til að renna henni inn og
þær voru bólugrafnar og komu
með fjóra lítra af kóki og þrjú kíló
af nammi á vaktina. Þetta eru ekki
beint stúlkur sem þú vilt fara með
á deit.“
Sumir vildu tala um dýr
Sauðirnir í hjörðinni sem
skipta við símaþjónusturnar eru
vitaskuld ansi misjafnir og
vinnuveitandi stúlknanna taldi
suma þeirra beinlínis hættulega.
„Það var sérstaklega einn sem
var mjög varasamur og var alltaf
að bjóða öllum stelpum að koma
upp í sumarbústað með sér og
borga þeim sjötíu þúsund kall
fyrir, eða eitthvað álíka. Þetta
var auðvitað alveg harðbannað
og við lokuðum fyrir alla sem
hringdu inn og sóttust beint eftir
vændi. Við lokuðum líka á barna-
níðinga sem vildu að við lékum
mjög ungar stúlkur og alla aðra
sem misbuðu okkur.
Stúlkunum var þó ekki gert að
láta vita af slíkum mönnum og
ábendingum um þá var til að
mynda ekki komið áleiðis til lög-
reglu. „Ég man nú bara eftir einu
skipti þar sem lögreglunni var
blandað í málið og það var vegna
eiginmanns sem hringdi inn og
keypti þjónustu fyrir 70.000 af
greiðslukorti konunnar sinnar.
Hún var vægast sagt óhress með
það. Annars fór þetta allan skalann
og perrarnir komu bara í bland við
allt hitt. Þarna komu dýr, menn og
börn við sögu og það kom fyrir að
menn bæðu okkur um að koma ein-
hverju dýri inn í sögurnar sem ég
var að segja þeim.“
„Ég er að koma, ég er að
koma“
Konan segir að það hafi verið
allur gangur á því hvaða tökum
hún tók viðskiptavinina. „Annað
hvort tók maður bara af skarið ef
þetta var mjög feiminn maður og
fór þá í einhverja ákveðna rútínu
og það var þá oft klámmynda-
rútínan með munnmökum fyrst
en þeir vanari hringdu nú bara inn
með skipanir. Ég hef heyrt eitt-
hvað um að sumar hafi alltaf ver-
ið með sleikjó við hendina til að
búa til soghljóð en mér var kennt
að taka í kinnina og hreyfa hana
til að búa til skvabbhljóð.
Það var ekki talið ráðlagt að
við værum einar heima að svara
í símann þannig að við vorum
með þrjú herbergi og við áttum
að vera ein í hverju herbergi en
þegar það var mikið að gera vor-
um við tvær. Það var mjög erfitt,
annað hvort þurfti hin að koma
með og vera í threesome eða við
þurftum að bíða, halda fyrir tólið
og svoleiðis.“
Viðskiptavinirnir eru mis-
jafnlega eftirminnilegir. „Ég
man mest eftir þeim sem mér
fannst fyndnir. Ég held að ég sé
bara búin að loka á allar ógeðs-
legustu minningarnar. Þegar ég
var að byrja talaði alltaf einn við
mig í skilaboðum en þá sendi
hann skilaboð og ég svaraði.
Þetta var aðeins ódýrara en læf-
ið. Þetta var mjög fyndið en þeg-
ar hann var að fáða heyrðist
alltaf „komdu með mér, komdu
með mér“ og ég svaraði alltaf
„ég er að koma, ég er að koma“
þó hann hafi sjálfsagt verið
löngu búinn þegar hann fékk
skilaboðin. Svo var annar sem
hringdi einu sinni. Hann var út-
lendingur sem talaði ágæta ís-
lensku. Hann talaði í fjóra tíma
en hafði að vísu enga hugmynd
um hvað þetta kostaði.“
Konan er alveg hætt afskipt-
um af símaþjónustu og segist
ekki hafa hugmynd um hvort það
sé mikið að gera í þessu í dag.
„Ég pæli ekki í því og hef ekki
áhuga. Ég fékk algert ógeð á
þessu. Þetta er ömurlegt og ég
var afhuga karlmönnum í heilt ár
eftir þetta. Fæstar entust lengi í
þessu en inni á milli voru alltaf
einhverjar sem voru að fíla þetta
í tætlur. Þetta voru gellur í ein-
hverjum sadó-masó klúbbum og
einhverju svoleiðis. Þetta var
bara rokk fyrir þeim.“
thorarinn@frettabladid.is
STUNIÐ Í SÍMA
Starf símavændiskonunnar er nötur-
legt að sögn stúlku sem starfaði sem
slík í nokkra mánuði. Svívirðingum
og viðbjóði var dælt yfir hana af karl-
mönnum sem hringdu inn og þegar
hún fékk nóg og hætti var hún kom-
in með ógeð á karlmönnum al-
mennt. Þessi mynd er sviðsett.
Ég fékk algert ógeð
á þessu. Þetta er
ömurlegt og ég var afhuga
karlmönnum í heilt ár eftir
þetta. Fæstar entust lengi í
þessu en inni á milli voru
alltaf einhverjar sem voru
að fíla þetta í tætlur. Þetta
voru gellur í einhverjum
sadó-masó klúbbum og
einhverju svoleiðis. Þetta
var bara rokk fyrir þeim.
,,
Ný skýrsla um umfang kynlífsiðnaðar í Reykjavík hefur vakið nokkra athygli en samkvæmt henni veltir kynlífsmarkaðurinn á Íslandi um 900 millj-
ónum. Ein hliðin á þessum iðnaði er símaþjónusta ýmiss konar. Stúlka sem starfaði við símavændi segir frá reynslu sinni í viðtali við Fréttablaðið.
Fékk ógeð á körlum