Tíminn - 04.02.1973, Blaðsíða 21

20
TÍMINN
Sunnudagur 4. febrúar 1973.
Sunnudagur 4. febrúar 1973.
TÍMINN
21
Trúlega eru þeir íslendingar
ekki margir, sem ekki hafa heyrt
getiö um Ólaf Tryggvason frá
Hamraborg. Flestum mun
vera þaö kunnugt, aö hann hefur
um Iangt árabil lagt stund á hug-
lækningar, og aö árangurinn, sem
hann hefur náö, hefur oft veriö
mjög mikill og stundum blátt
áfram undraveröur.
Ólafur var sóttur heim ekki alls
Sí fyrir löngu og fer hér á eftir þaö,
§§ sem okkur fór á milli. Fyrsta
spurningin sem fyrir huglækninn
var lögð, var svohljóðandi:

1
Læknaði sjálfan sig
— Hvenær fórst þú fyrst að fást
viö þessa hluti, Ólafur?
—■ Ég var rétt um tvitugt, þeg-
ar ég byrjaði á þessu.
— Var það tilviljun, eða
fannstu að þú gazt læknað?
— Þetta byrjaði þannig, að ég
var heilsulaus maður, eiginlega
dæmdur til dauða vegna lungna-
berkla. Ég tók mig þá til og
reyndi að lækna sjálfan mig — og
mér tókst það á fimmtán til
sextán mánuðum.
— Hvernig fórstu að þvi?
— Það fór þannig fram, að ég
stundaði ákveðnar öndunaræfing-
Sx ar i sambandi við það, sem við
Nx getum kallað andlegar æfingar og
nx hélt þvi áfram daglega i eitthvað
w fimmtán mánuði, að þvi er mig
Sv minnir, og þá kom batinn á einni
W sekúndu.
W — An þess, að hann væri farinn
w að gera boð á undan sér?
5nn — Já, alveg án þess að nokkur
!S> merki um bata væru finnanleg,
NX fyrr en hann kom, allt i einu. Ég
!Ss hef umsögn Jónasar Hafnar
læknis um þetta, en hann tel ég
Sx einhvern ágætasta mann, sem ég
Sx hef kynnzt. Jónas sagðist skyldi
Sx gefa mér vottorð um það, að á
Sv mér hefði gerzt kraftaverk. Sagði
hann, að bata minn væri ekki með
W neinu móti hægt að skýra frá vis-
SV indalegu sjónarmiði.
w — Svo hefur það kvisazt, að þú
!sS værir þessum hæfileikum
!xs gæddur?
NS — Já, en almennt var það nú
!sS samt ekki vitað. Ég starfaði i ein
nx sex eða sjö ár, án þess að menn
nS vissu yfirleitt um það útifrá. Þá
SS varð hlé á þessu hjá mér, meðal
SS annars vegna þess, að ég kvæntist
SN; og fór að búa. Ég var fátækur,
SnJ jörðin erfið og það veitti ekki af
W að gefa sig allan að búskapnum á
sSS þeim árum, ef vel átti að fara. Og
sSS ég lagði lækningarnar alveg á
sNN hilluna i eitthvað tiu eða tólf ár.
!nn — Hvar var þetta, sem þú
Sn bjóst?
^ A Arndisarstöðum i Bárðar-
dal. Ég byrjaði þar búskap árið
1 1925 og bjó til 1933.
— Fluttist þú þá til Akureyrar?
— Nei. Þá byggði ég nýbýli i
ÍÍJ landinu og bjó þar i tiu ár.
w — Svo hefur lækningastarfsemi
þ'n færzt i aukana, þegar þú
5nS komst til Akureyrar?
Jw — Fyrst fluttist ég nú til
NN Reykjavikur og átti þar heima i
nn tvö og hálft ár. Gerði ég það aðal-
NN lega til þess að kynna mér þessi
Sn mál. Ég var þar i sambandi við
SS ágætan miðil, sem ég hef miklar
SnJ mætur á, fyrir hans hæfileika. 1
SS; gegnum þennan miðil fékk ég oft
upplýsingar um sjúklinga. Þegar
ég var með sjúklinga, sem erfitt
var að fást við, fékk ég hjá miðl-
inum, eða i gegnum hann öllu
haldur, upplýsingar um, hvernig
helzt væri hægt að hjálpa þeim.
Voru margar þær upplýsingar
mjög merkilegar, og mátti segja,
að ef mér barst einhver vitneskja
á annað borð, brást ekki, að á
hana mætti treysta.
— Var þér sagt, ef sjúklingur
var ólæknandi?
— Já, það gat alveg eins komið
fyrir. Ef mér var sagt, að tiltekn-
um sjúklingi mætti bjarga með
^ tilteknum ráðum, reyndist það
ævinlega rétt, og ef mér var sagt,
að ekki þýddi að reyna að lækna
NS hann, en ég reyndi það engu að
!» siður, þá bar verk mitt ekki held-
N$ ur neinn árangur.
SK — Þetta hefur auðvitað styrkt
SK þig mjög i trúnni á gildi þessara
SS hluta?
|
I
LÆKNINGAR ERU
GÖFUGT STARF
hvort sem þær eru unnar
með huga eða höndum

— Nærri má nú geta. Ef ekki
má treysta slikri reynslu, sem
bókstaflega aldrei bregst — á
hvað eigum við þá að trúa? Þetta
var eins öruggt og nokkur skap-
aður hlutur getur verið.
Samstarfið við
sjúklingana
— Var ekki óskapleg ásókn og
erfiði samfara lækningunum, eft-
ir að fólk almennt vissi, að þú
gazt þessa hluti?
— Það var svo erfitt, að nærri
lá, að ég guggnaði. En löngunin til
þess að hjálpa fólki, sem var
nauðulega statt, varð þreytunni
yfirsterkari. Ég fann, að ég gat
þetta, að svo miklu leyti sem
þrekið leyfði. Spurningin var
bara: Hvað get ég lagt mikið á
mig? Hversu marga menn get ég
tekið yfir daginn, eða á einni
viku?
— Hver er þin aðferð, þegar þú
læknar fólk?
— Yfirleitt sit ég eða stend aft-
an við sjúklinginn, legg hendurn-
ar yfir höfuðið á honum anda
djúpt og reglulega, hugsa — og
bið, skulum við segja.
— Reynirðu ekki að fá sjúkl-
inginn til samstarfs á þessu
andartaki?
— Ég tala oft viö hann áður, við
spjöllum saman og samtalið
skapar gagnkvæman skilning.
Yfirleitt má segja, að min lækn-
ingaaðferð byggist mjög mikið á
samstarfi.
— Er ekki fólk að jafnaði mjög
fúst til samstarfs?
— Jú, i langflestum tilvikum er
það svo. Fólk kemur til min, af
þvi að það vill leita sér lækninga,
það vill leggja sig fram og reynir
það, þótt að sjálfsögðu sé mönn-
um það misjafnlega auðvelt.
— Er ekki mjög mikill munur
eftir einstakiingum, hversu auð-
velt er að lækna þá?
— Jú, sá munur er gifurlegur.
Menn eru svo misjafnir. Ég vil
meira að segja taka svo djúpt i
árinni að segja, að þaö sé lika sér-
gáfa að geta tekið á móti slikri
lækningu, rétt eins og það er sér-
gáfa að geta veitt hana. Tónlist,
stærðfræði og skáldgáfa, allt eru
þetta sérstæðir eiginleikar, að
verulegu leyti óháðir öðrum þátt-
um persónunnar.
Satt að segja er ég dálitið hissa
á þvi, hve margir leitast við að
gera litið úr sálrænum eiginleik-
um eða sérgáfum, bara af þvi að
þeir þekkja ekki til þeirra i eigin
sálarlifi. Tónlistargáfa og skáld-
skapur eru engu minni stað-
reyndir, þótt þær séu ekki öllum
g'efnar. Hitt er annað mál, að ein-
hver neisti til slikra sérgáfna er
til i fari langflestra manna, en
það eru ekki nema sumir, sem
áhuga hafa fyrir þvi að rækta
þann neista og þroska með sér.
En allir hæfileikar, á hvaða sviði
sem er, þroskast við að reynt sé á
þá.
— Veiztu, hvað margt fólk er
búið að koma til þin til þess að fá
lækningu?
— Ekki með neinni vissu. En ég
veit, að þótt ég nefndi aðeins þá
lágmarkstölu, sem til greina
kemur, myndu margir eiga erfitt
með að trúa. Það komu til dæmis
einu sinni til min rétt um þúsund
manneskjur á fjártán mánuðum.
— Hefur þetta fólk svo sam-
band við þig seinna?
ólafur Tryggvason, huglæknir á Akureyri.
— Margir hafa samband við
mig og lofa mér að fylgjast með
þvi, hvernig þeim reiðir af. Marg-
ir eru mjög þakklátir fyrir lækn-
ingu, sem þeir hafa fengið, já, og
svo eru auðvitað lika margir, sem
aldrei láta til sin heyra, eftir að
hafa verið hjá mér. Það, sem ég
hefði átt að gera, strax i upphafi,
var að hafa bókhald yfir þetta allt
saman, láta hvern einasta mann,
sem til min kom, skrifa nafnið sitt
inn i bók og eiga þau þar siðan.
En um þetta var ég ekki hugsa,
það var allt annað, sem mér lá á
hjarta. Mesta ánægjan var að
vita sig hafa gert gagn. Hvernig
það yrði svo metið eða vegið af
öðrum, hugsað ég ekki um.
Afstaða
almennra lækna
— Heldurðu, að það fólk, sem
til þin kom, — og kemur — hafi
verið búið að leita til almennra
lækna, og þá ef til vill án árang-
urs?
— Mikill meirihluti hafði gert
það. En ef það kom fyrir, að
sjúklingur sagði mér að hann
hefði ekki fariö til neins læknis
áður, óskaði ég eftir þvi, að hann
gerði það fyrst, áður en til min
væri komið. Auðvitað er ég ekki i
neinni samkeppni við læknastétt-
ina, öðru nær. Ég hef meira að
segja svo miklar mætur á vissum
læknum, að ég hef ekki borið
meiri virðingu fyrir öðrum mönn-
um.
— Hafa ekki lika sumir læknar
viðurkennt árangur verka þinna?
— Til eru þeir, satt er það. Og
ég geri lika ráð fyrir, að sumir
viðurkenni þann árangur fyrir
sjálfum sér, þótt þeir kannist ekki
viö það opinberlega.
— Það er óskaplega veigamik-
ið atriði. Ég hef gert alltof mikið
að þvi að vinna þreyttur. En ég
hef oft ekki haft hörku i mér til
þess að neita, þegar ég hef séð
þörfina.
— Hefur jafnvel árangurinn
orðið lakari fyrir þær sakir, en
hann hefði þurft að vera?
— Já, á þvi er ekki nokkur
minnsti vafi. Þvi miður hef ég
ekki alltaf getað starfað eftir
þeim reglum, sem æskilegastar
hefðu verið.
— Er þér kunnugt um marga
huglækna hér á landi?>
— Já, ég veit um þó nokkuð
marga.
— Er vinnulag ykkar svipað?
— Það vinnur hver með sinu
lagi, að langmestu leyti.
— Hefurðu kynnzt árangri ann-
arra huglækna?
— Já, mjög verulega.
— Berið þið ef til vill saman
árangur verka ykkar i vissum til-
fellum?
— Ekki er nú mikið um það,
enda hef ég ekki svo náið sam-
band við huglækna, þótt ég viti,
að þeir hafa starfað mjög mikið
og að árangurinn, sem þeir hafa
náö er gifurlegur. Hins vegar eru
hér á Akureyri menn, bæði konur
og karlar, sem ég hef ákaflega
mikinn stuðning af.
Sumir koma
niðurbrotnir
— Kemur ekki fólk til þin bæði
með andlega og likamlega sjúk-
dóma?
— Jú. Það kemur engu siður til
min vegna hinna svokölluðu and-
legu sjúkdóma, jafnvel ennþá
fremur.
— Er ekki árangurinn jafnvel
ennþá meiri, þegar sjúkdómurinn
er sálræns eða geðræns eðlis?
— Ég held, að hann sé ennþá
meiri. Það hafa gerzt mjög
merkilegir hlutir i sambandi við
taugaveiklað fólk.
— Er mikið um að menn komi
til þin niðurbrotnir?
— Já, sumir eru algerlega nið-
urbrotnir. Þeir jafnvel segja, að
■ ef ég geti ekki talað við þá fyrr en
eftir sex eða átta daga, verði það
orðið of seint. Þegar svo stendur
á, bregð ég við og reyni að lækna
á stundinni, hvort sem ég get eða
getekki, þvi að þá skil ég að mað-
urinn er i hættú staddur.
— Verður þú fyrir likamlegu
orkutapi við lækningarnar, fyrir
utan hina sjálfsögðu starfs-
þreytu?
— Þegar ég lækna, tek ég alltaf
rnikið á. Aftur á móti hefur mér
skilizt, að sumir lækningamiðlar
taki ákaflega litið á sjálfir. Þeir
hafa þá .einhver sambönd, sem
eru það fullkomnari en min, að
þeir þurfa litið að reyna á sig.
— En þarft þú að beita miklu
afli?
— Já, ég þarf yfirleitt alltaf að
gera það. Að sjálfsögðu er þar
fyrst og fremst um að ræða hug-
ar- og taugaorku, en engu að siður
verð ég mjög þreyttur.
— Er það samt ekki dálitið
misjafnt, eftir þvi hvers eðlis
sjúkdómurinn er?
— Jú, það er mjög misjafnt.
Þetta er langerfiðast, þegar verið
er að lækna drykkjumenn. Ég var
á timabili ákaflega mikið með
illa förnum drykkjumönnum, og
það sleit mér mest.
— Fannst þér verða mikill
árangur á þvi sviði?
— Já. Mjög margir drykkju-
menn læknuðust alveg. Þeir, sem
ákveðnir voru I þvi að vilja losna
við vinið, tóku mikið á sjálfir, og á
þann hátt kom batinn — með
samstarfi margra aðila.
Fjarhrif
— Þú nefndirþarna áðan „aðra
miðla”. Ertu sjálfur skyggn eða
miðill?
— Nei, skyggn er ég ekki, að
minnsta kosti ekki á venjulegan
hátt. Að visu kemur það fyrir, að
ég sé merkilegar sýnir. Þá sé ég
inn i aðra heima, en það er sjald-
an. Ég skynja lika merkilega
hluti á vissum augnablikum, en
það er ekki algengt.
—- Hvað getur þú imyndað þér,
að slikt gerist oft?
— Það gæti verið svona einu
sinni eða tvisvar i mánuði, ef allt
er talið. Stundum heyri ég, stund-
um sé ég og stundum finn ég það
sem i kringum mig er.
— Finnuröu stundum, eða færð
fyrirboða um það, sem I vændum
er?
— Það kemur fyrir, að ég veit
alveg á stundinni, hvort ég get
hjálpað tilteknum manni, og þá,
hvernig ég á að fara að þvi. En
þetta held ég að byggist miklu
fremur á manninum, sem kem-
ur, en sjálfum mér. Eða þá, að
svona náið samband er á milli
okkar, án þess að við vitum
það sjálfir. Við eru-m sem
sagt, búnir að ná saman, áður
en við heilsumst. Það hefur komiö
fyrir, að ég hef fengiö samband
við menn, sem eru i flugvél á leið
til min, og svo þegar við hittumst,
veit ég alveg nákvæmlega, hvað
þarf að gera fyrir þá. En svo
kemur hitt auðvitað fyrir lika, að
allt er lokað og manni berst ekki
hin minnsta vitneskja.
— Verður þú þá ekki fyrir mis-
góðum áhrifum i návist fólks?
— Jú, ekki get ég nú borið á
móti þvi. Það er óskaplega gott að
vera með sumum, en aftur lak-
ara, þegar aðrir eiga i hlut.
— Hefuröu gert þér grein fyrir
að þessi munur standi i sambandi
við lundarlag eða gáfnafar?
— Ekki hef ég kannað það neitt
sérstaklega, en þó er það nú svo,
að yfirleitt finnst mér gott að vera
með tónlistarfólki. Sumar bækur
og blöð verka svo illa á mig, að ég
vil alls ekki lesa þau, þvi að það
skapar mér svo mikla vanliðan.
— Þú hefur auövitað miklar
mætur á okkar látnu snillingum,
svo að maður hætti sér nú ekki út i
að gera mun á þeim, sem enn eru
hérna megin?
— Já, ég hef miklar mætur á
þeim, og þar vil ég fyrst nefna
Jónas, þar sem hann er elztur
þeirra sem ég hef i huga. Hinir
koma svo á eftir: Stephan G.
Einar Ben. og Matthias.
— Þú hefur auðvitað sótt mikið
til þeirra, eins og fleiri?
— Hafi ég á annað borð verið i
skóla, er það hjá þessum mönn-
um.
Fegurðin er eilíf
Ég þurfti ekki neinn spiritisma
til þess að sannfærast um eilift lif.
Það voru ljóðin og tónlistin, sem
sannfærðu mig ungan um að lifið
væri ódauðlegt. í þessum hlutum
er fegurð, vizka, sem ekki er
bundin við hverfula mannsævina,
heldur lifir eiliflega og getur ekki
dáið. Ef að eitthvert skáld getur
lifað i þúsundir ára, aðeins i bók-
um sinum hérna á jörðinni, hlýtur
sá andi að lifa einhvers staðar
annars staðar lika.
— Hefur þú kannski sjálfur ort
i orðum eða tónum?
— Aldrei i tónum — aðeins i
orðum.
— Þú sagðist ekki hafa þurft
spiritisma til þess að sannfærast
um framhaldslif. Hefur þú tekið
þátt i hinu almenna starfi sálar-
rannsóknamanna?
— Það get ég varla sagt. Ég hef
að visu setið nokkra fundi, en það
hefur mestan part verið fyrir
sjálfan mig gert.
— Telur þú, að trú — i algengri
merkingu þess orös — hjálpi
mönnum við að lækna og lækn-
ast?
— Maður skyldi ætla, að þetta
kæmi þeim hlutum ekki beinlinis
við. Þó er ekki nokkur minnsti efi
á þvi, að trú hjálpar mjög mikið
til. Við getum til dæmis
hugsað okkur, að til min
komi maður, sem hvorki trú-
ir á guð né annað lif, en hann trúir
þvi, að ég geti hjálpað sér. Sú trú
mannsins greiðir mjög mikið fyr-
ir þvi að ég get notað mina guðs-
trú við slikan mann, ef hann hefur
trú á þvi, að i verki með mér séu
einhver góð öfl, eða inni i mér
sjálfum. Það er i raun og veru al-
veg sama, hvernig hann hugsar
sér það.
— Er þá ekki liklegra, að
mönnum, sem gæddir eru tón-
listargáfu eða öðru þvi, sem við
vorum að tala áðan, sé að öðru
jöfns auðveldara en öðrum að
læknast hjá þér?
— Það er alls ekkert óliklegt.
Þó er lóklega allra auðveldast að
lækna barnslega trúað fólk, eink-
um eð það er lika sálrænt i eðlí
sinu. En skáld, tónlistarmenn og
aðrir slikir eru langoftast mjög
sálrænir og auk þess opnir og þvi
auðvelt að komast að þeim.
Erfitt. —
En éq held áfram
— Við minntumst áður á erfiði
og umstang sem fylgir starfi
þinu. Fer þetta ekki alltaf vax-
andi, eftir þvi sem starfsemi þin
verður þekktari?
— Það gengur I bylgjum. Eftir
þáttinn I sjónvarpinu i haust,
söfnuðust að mér bréf, sem ég
hafði ekki tima til að opna alveg
um leið og þau komu. Eftir örfáa
daga taldi ég þau, og voru þau þá
oröin sextiu. Auk þess eru marg-
ar hringingar á hverjum einasta
degi. Þótt ég sé með leyninúmer,
dugir það ekki til. Það fréttist,
hvaða simanúmer maður hefur.
— Hefur þér ekki verið veitt at-
hygli utan tslands?
— Ég hef fengið þó nokkrar
beiðnir um hjálp, bæði frá Dan-
mörku og Ameriku. Mér hafa
meira að segja verið sendir
peningar vestan um haf, sem
þakklæti fyrir árangur.
I
1
Akureyri — Bærinn þar sem ólafur Tryggvason hefur lengst starfað.
— Nú ert þú að visu ekki gam-
all maður, þótt þú sért ekki held-
ur unglingur. Hvort finnst þér
eiginleiki þinn hafa vaxið eða
minnkað með árunum?
— Ég held, að hann hafi nokkuð
staðið i stað. Aftur á móti vex
reyrizla og þroski með árunum og
það nýtist vel.
— Hefur þér ekki dottið i hug að
þjálfa upp huglækna til þess að
taka við starfi þínu?
— Ég hef mikinn áhuga á þvi.
En það er dálitið erfitt að fá fólk
til sliks. Flestir eru bundnir við
erfið störf, eru þreyttir, þegar
dagurinn er á enda og treysta sér
illa að bæta þessu á sig, þótt þeir
jafnvel finni, að þeir gætu það
hæfileikanna vegna.
— Er ekki eitthvað unnið að
þjálfun huglækna úti um landið?
— Það eru starfandi smáhópar
viða um land, sem þegar hafa
unnið mikið starf.” Þetta fólk
kemur saman þetta einu sinni eða
tvisvar I viku, þótt það auglýsi sig
ekki sem huglækna. Ég hef ofur-
litið reynt að stuðla að þjálfun
slikra hópa, og ég hef trú á þvi, að
þeir geti komið mjög miklu góðu
til leiðar, þegar stundir liða.
— Heldurðu, að þú munir halda
þinni starfsemi áfram, eftir að
jarðvist þinni lýkur?
— Ég er ekki i nokkrum vafa
um þaö. Ég byrja strax að starfa,
þegar ég kem yfir um.
— VS.
I
1
!
mmmm/mmmmmmmmmimmmmmmmmmmmmmmmmmik
I
Sn kirkjunni i Napóli þegar
»5 kardinálinn tekur litla glerilátið
I
Storknað blóð ítalsks
dýrlings verður fljótandi
Hvað gerist þegar ryðlitað duft
i glerflösku i dómkirkjunni i
Napóli verður fljótandi og litur út
eins og blóð? Er það rétt, sem
haldið er fram, að það sé blóð
heilags Januariusar, sem tekinn
var af lifi árið 305? Sagt er að
trúuð kona hafi náð svolitlu af
blóði hans og komið þvi á tvær
litlar flöskur. A fjórtandu öld fóru
að gerast undarlegir atburðir.
sem snerust um þessar menjar.
Upp frá þeim tima hafa þeir hvað
eftir annað vakið undrun og skelf-
ingu klerka, visindamanna,
blaðamanna, rithöfunda og
stjórnmálamanna. Nú hafa
kirkjuyfirvöld ákveðið að komizt
skuli að leyndardómnum.
Það rikir taugaspenna i dóm-
með ryðlitaða duftinu, sem
breytzt getur i blóð, og setur það á
altarið. Söfnuðurinn veit hvað
hefur átt sér stað oft áður og
sennilega kemur nú fyrir aftur.
Blóð pislavottarins heilags
Janusariusar verður fljótandi, þó
ekki sé settur dropi af vökva i
ilátið. Minútur geta liðið áður en
kraftaverkið gerist. Það geta liðið
klukkustundir. En enginn gefst
upp að biða, þótt atburðirnir
dragist á langinn. Þvi ef undrið
gerist ekki, merkir það aðeins
eitt, að hörmungar steðja að. Og
eins gott að fólk sé viðstatt þegar
slikar fréttir eru boðaðar.
Enginn vafi leikur á að duftið
verður fljótandi, en alla tið hefur
menn greint á um hvað raunveru-
lega á sér stað. Óteljandi sagn-
fræðingar, stjórnmálamenn, rit-
höfundar, klerkar, trúmenn og
vantrúaðir hafa orðið vitni að
kraftaverkinu, og margir hafa
fylgzt með þvi I návigi. Mjög
raunsær franskur blaðamaður
sagði einu sinni: — Ég vil ekki
trúa þessu. En ég mátti til. Duftið
i litla glerilátinu fór að renna til
og varð loks að vökva sem virtist
vera blóð.
Ef til vill verður komizt fyrir
orsakir þessa leyndardóms i
nánustu framtið. I biskupsstóln-
um i Napóli hefur sú ákvörðun
verið tekin að fyrirbæri þetta
verði rannsakað visindalega.
Þessi ákvörðun var tekin vegna
blaðagreinar, þar sem ’þessum
viðburðum var lýst sem heiðinni
og frumstæðri blóðsdýrkun, sem
væri ósæmileg.
Páfi hefur samþykkt að
rannsóknin fari fram, en henni
stjórna prófessorar við háskólann
i Napóli, en einnig taka sérfræð-
ingar frá öðrum löndum þátt i
henni. Vonazt er til að fyrsta
skýrsla rannsóknarmanna verði
tilbúin nú i janúar. Greinin reitti
marga til reiði og olli þvi m.a. að
svartklæddar konur, sem halda
þvi fram að þær séu afkomendur
konunnar, sem náði blóði
dýrlingsins, sem enn er sagt vera
geymt i lokuðu gleriláti, voru ekki
við athöfnina 19. september.
Klerkarnir höfðu raunar ekkert á
móti þvi. — Við erum saman-
komin i dag til að biðja ekki til að
vera vitni að sjónarspili tauga-
veiklaðs fólks. Og athöfnin var
óvenjulega kyrrlát og virðuleg að
sögn. Blaðamenn og ljós-
myndarar hvaðanæva að af
landinu höfðu þyrpzt aö til að
vera viðstaddir, og menn biðu
þess, með ótrúlegri eftirvæntingu
hvort kraftaverkið gerðist, nú
þegar höfðu verið hafðar uppi
niðurlægjandi fullyrðingar um
þessa atburði. Blóðið varð fljót-
andi eftir að kirkjugestir höfðu
beðizt fyrir i kyrrð og ró i þrjá
stundarfjórðunga.
Sagan segir að sánkti
Januarius, eða San Gennaro eins
og menn nefna hann i Napóli,
hafði verið biskup þar i borg, sem
tekinn var af lifi árið 305 eftir
Krists burð, á dögum
Diakletianusar keisara. Það var
kristin kona aö nafni Eusebia,
sem náði dálitlu af blóði biskups
og geymdi á tveim flöskum.
Sagnfræðingar greina frá þvi að
engum sögum fari af að ryðlitt
duftið hafi nokkru sinni orðið
fljótandi fyrr en á fjórtándu öld.
Eftir þann tima hefur krafta-
verkið gerzt fjórum sinnum áári:
fyrsta laugardag i mai, daginn
sem jarðneskar leifar voru fluttar
til Napóli, 19. september, sem er
„fæðingardagur” dýrlingsins, og
16. desember, en daginn eftir
varð hræðilegt gos i Vesúviusi
árið 1631. Það gerist einnig að
þessi merkilegi atburður á sér
stað aöra daga svosem þegar
frægir gestir koma til Napóli.
Fyrir kemur að kraftaverkið
gerist ekki. Þá er eitthvað illt á
seyði. Siðast kom það fyrir árið
1940, rétt áður en ttalia lenti i
striðinu.
Það verður ekki auðvelt fyrir
sérfræðingana að finna skýring-
una á leyndardómnum, af þeirri
einföldu ástæðu að prófessor
Lambertini, sem stjórnar
rannsókninni, heldur þvi fram að
ekki sé hættandi á að láta duftið
komast I samband við loft. Þá
getur það átt sér stað að eigin-
leikar efnisins breytist, og mögu-
leikinn á að kraftaverkið gerist
aftur sé að fullu eyðilagður. Sér-
fræðingarnir verða þvi að notast
við litastigs- og ljósmælingar til
að komast að lausninni.
Margar kenningar eru á döf-
inni. Ein er sú, að fólkið i kirkj-
unni skapi sálfræðileg áhrif, sem
geri það að verkum að duftið
breytist i blóð. Önnur er um að
hitinn af fólkinu og ljósunum
komi formbreytingunni af stað,
en sumir telja aftur að áhrif ljóss-
ins á flöskuna þegar hún er tekin
fram úr dimmu skoti valdi breyt-
ingunni. Óteljandi tilraunir hafa
verið gerðar með ýmis efni i þeim
tilgangi að fá fram samskonar
breytingu, en engin þeirra hefur
neitt nálægt þvi borið árangur.