Tíminn - 04.02.1973, Blaðsíða 34

34
TÍMINN
Sunnudagur 4. febrúar 1973.
Skrímslið góða
skrímslinu. Hann sagði nú
frá því, sem fyrir hafði
komið, og kvaðst svo
mundu fara til skrímslisins
og láta það gera við sig það
sem það vildi.
Fagurkinn mátti ekki
heyra það nefnt. Hún sagð-
ist ekki aetla að láta föður
sinn missa lífið. Oforðið
yrði að ef na, og þess vegna
ætti hún að fara, en ekki
faðir hennar. Gamli
maðurinn margbað hana
að fara ekki, en hún sat við
sinn keip.
Áður en þrír mánuðir
voru liðnir, lögðu þau feðg-
in af stað til hallar
skrimslisins. Dyrnar voru
opnar, og þau fóru inn í
borðsal. Þar beið þeirra
kvöldverður. Ekki höfðu
þau lokið máltíð, þegar
drunur heyrðust, og
skrimslið kom þrammandi
inn til þeirra. Það leit á
Fagurkinn og spurði, hvort
hún hefði komið af fúsum
vilja. Hún játaði því.
Skrímslið bauð góðrar næt-
ur og sagði manninum, að
hann mætti fara heim til
sin morguninn eftir, og
þyrfti aldrei að koma aftur.
Þau gengu nú inn í svefn-
herbergi sin. Herbergi
Fagurkinnar var mjög
fallegt og skreytt á ýmsa
vegu. Hún svaf vært alla
nóttina, en faðir hennar var
svo sorgbitinn, að hann
festi ekki blund.
Um morguninn kvaddi
hún föður sinn og fór svo
hrygg i huga upp í herberg-
ið, sem henni var ætlað. Á
veggnum hékk spegill. Það
Þú ert einn eftir. Ef þú
kemur feti nær, ljóshærði^
jdrengur, þá hleypi ég af. jm
wm :í
Framhald
var undraspegill. Þegar
hún leit í hann sá hún ekki
sjálfa sig, heldur allt það,
sem hún hugsaði um, og
þar sem hún nú hugsaði
alltaf um föður sinn og
systur sínar, sá hún föður
sinn á heimleiðinni og syst-
ur sínar koma á móti hon-
um. Hún fór ofan og borð-
aði morgunverð. Dagurinn
leið. Hún borðaði miðdags-
verð og loks kvöldverð, en
ekki sá hún neinn.
En eftir kvöldverð kom
skrímslið. Henni varð fyrst
mjög hverft við, en
skrímslið talaði vingjarn-
lega við hana og sagði, að
hún hefði ekkert að óttast.
Að stundu liðinni sagði
skrimslið: „Fagurkinn,
finnst þér ég vera fjarska
Ijótur?"
Fagurkinn hafði ávaUt
tamið sérað segja satt, svo
að hún sagði í mjög vin-
gjarnlegum róm: „Já, það
finnst mér".
Skrímslið stundi þungan
og sagði: „Já, Fagurkinn,
ég er f jarska Ijótur, og eftir
því er ég heimskur".
„Heimskingjar", sagði
hún, „finna sjaldan til
heimsku sinnar".
Skrímslinu virtist líka
þetta svar hið bezta. „Þú
ert góð", sagði það við
Fagurkinn. „Viltu ekki
giftast mér?" „Nei,
skrímsli", sagði hún, og
skrímslið gekk burtu mjög
sorgbitið.
Fagurkinn dvaldi margar
vikur í höll skrímslisins. Á
hverju kvöldi kom það til
hennar og talaði við hana.
Og það seinasta sem það
sagði, áður en það fór, var
þetta: „Fagurkinn, viltu
eiga mig?" Hún svaraði
ávallt: „Nei, skrímsli".
Henni fór að þykja vænt
um það og hlakkaði til að
það kæmi. Það var gott og
skemmtilegt viðtals. En
hana langaði ekki til þess
að verða konan þess.
Framhald næsta laugardag
STERKAR
ÓDÝRAR LÉTTAR
Ílögfrædi-
j SKRIFSTOFA |
| Vilhjálmur Ámason
Lekjargötu 12.
(Ibnabarbankahúsinu, 3. h.) •
Simar 24635 7 16307.
V_______________________)
hrl. |
I
LANDVELAR H.F.
Siðumula 21
simi 34443