Fréttablaðið - 06.01.2005, Qupperneq 32

F2 6 6. janúar 2005 FIMMTUDAGUR






 
 


   

 



 
 



  
    
 
    



!

   
" 
  " 
 
#$ #
  # 

   "
 


   
 



 

   
%

#

  & 

 

    
 




 



       


 
  Þó að Pétur Gaut-
ur myndlistarmaður
sé fluttur úr Reykja-
vík í Hafnarfjörð,
segist hann ekki
eiga eftir að sakna
höfuðborgarinnar
mikið þrátt fyrir að
hafa búið þar
stærsta hluta ævi
sinnar.
Efstasund, 1966 til 1986
Æskuheimilið mitt er við Efstasund í
Reykjavík. Ég var það heppinn að eiga
mjög reglusama fjölskyldu, því þarna
bjó ég fyrstu tuttugu ár lífs míns. Þessi
gata á því óneitanlega mjög sterk tök í
mér og þaðan á ég fullt af minningum
um leikfélaga og fólk sem er löngu
horfið úr götunni í dag. Mamma mín
býr enn þá þarna og ég reyni að koma
þangað á hverjum degi til þess að
drekka kaffi með henni. Það má því
með sanni segja, að maður haldi enn
svolítið fast við ræturnar.
Herling, Jótland, sumrin 1981 og
1982
Ég fór í sveit til Danmerkur tvö sum-
ur í röð, fimmtán og sextán ára. Fyrra
árið vann ég á kúabúi þar sem ég
mjólkaði kýr allan daginn. Hitt sumar-
ið vann ég á grísabúi. Sveitin í Dan-
mörku er allt öðruvísi heldur en á Ís-
landi. Þarna var allt snyrtilegt, vélarn-
ar keyrðar inn og hreinsaðar en ekki
látnar standa og ryðga. Þarna var fólk
líka mjög meðvitað að það væri að
framleiða kjöt. Ég bjó hjá mjög öldr-
uðu en góðu fólki sem var svolítið
nískt. Þegar átti að kaupa ný stígvél,
hjálpuðust allir á heimilinu við að
finna besta tilboðið í blöðunum. Svo
var keyrt upp undir fjörtíu kílómetra
til þess að kaupa þessi ódýru stígvél.
Þessi tvö sumur upplifði ég því hina
sönnu sveitarómantík og ekki skemm-
di fyrir að fólkið úti á landi er allt
öðruvísi en íbúar í Kaupmannahöfn,
sem hafa orð á sér fyrir að vera yfir-
borðskenndir og kaldir.
Njálsgata, 1986 til 1991
Ég er það heppinn að eiga tvær
mömmur, en Edda móðursystur mín
bjó á ættaróðalinu á Njálsgötu, þar
sem afi minn og amma höfðu búið.
Þar leigði ég meðan ég stundaði nám í
myndlistarskólanum. Þetta var alveg
frábær partístaður og það var aldrei
kvartað undan því að Duran Duran og
Wham væru hækkuð í botn enda
móðursystir mín mjög þolinmóð kona.
Dalslandsgade/Öresundskollege,
1991 til 1997
Eftir að hafa búið hjá „mæðrum“ mín-
um, voru ferðatöskurnar loksins teknar
upp og haldið í víking til Danmerkur.
Ég flutti fyrst á Edmundskollege sem
var afskaplega fínt einkakollege, en ég
var þar ekki lengi því ég kynntist alveg
yndislegri konu sem bjó á Öresunds-
kollege. Hún var í raun það yndisleg
að hún fékk mig til þess að flytja af
þessu fína einkakollege yfir í kollege
sem samanstóð af tólf stórum ljótum
blokkum. Arkitektinn, sem hannaði
þetta, fékk sérstök verðlaun fyrir að
troða svona mörgu fólki inn í eitt hús.
Þetta er fjölmenningarsamfélag og við
bjuggum í einum þremur íbúðum á
þessum árum, við hliðina á fólki frá
öllum heimshornum.
Síðasta íbúðin var
stærst og best en það vildi
ekki betur til en svo, að
fyrir neðan okkur var Zulu
fjölskylda frá Afríku. Þau
virtust ekki hafa neitt ann-
að fyrir stafni en að spila á
skemmtara, trommur,
kyrja og dansa. En þó að
Zulu fólkið hafi verið sér-
stakt, þá voru við hliðina á
okkur Pakistanar sem
höfðu ekki fengið kennslu í því að fara
út með ruslið. Pokar með matarleifum
voru því iðulega skildir eftir frammi á
gangi og lyktin gat oft á tíðum orðið
óbærileg.
Eftir að hafa verið í námi í eitt ár,
fór ég að vinna hjá hinu Konunglega
danska leikhúsi. Það kom mér mjög á
óvart hversu mikið var drukkið á
vinnustaðnum og hversu mörg verkföll
voru. Það voru samúðarverkföll með
einhverjum strætisvagnabílstjórum á
Jótlandi og þar fram eftir götunum.
Það var líka stéttaskipting innan leik-
hússins, sem var eitthvað sem ég hafði
ekki vanist frá árum mínum innan
Þjóðleikhússins þar sem var mikill
samgangur. Við máttum helst ekki
yrða á óperusöngvarana eða ballett-
dansarana. Ég reyndar hrósaði finnsk-
um baritón, Jorma Hinannen, sem
virtist kunna vel við það enda held ég
að við höfum verið sammála um að
þetta væri alveg fáranlegt.
Njálsgata, 1997 til 2004
Ég flutti aftur á ættaróðalið eftir dvöl-
ina í Danmörku og hafði þá fimmfald-
að mig. Ég festi einnig kaup á gömlu
versluninni Örnólfi þar sem ég hafði
verslað með henni ömmu minni sem
lítill strákur. Þar hef ég núna mína eig-
in vinnustofu og sýningarsal.
Arnarhraun, Hafnarfjörður, 2004
Á meðan dvölinni á Öresundskollege
stóð lofaði ég sjálfum mér að kaupa
einbýlishús og það hefur nú loksins
gerst, en þó ekki í Reykjavík, heldur í
Hafnarfirði. Ég er reyndar svo nýflutt-
ur þangað að ég man nafnið á götunni
með því að blanda saman Arnarnesinu
og Litla-Hrauni, það er Arnarhraun.
Ég kann ákaflega vel við mig í
Hafnarfirði, þótt það sé stutt frá því að
ég flutti. Hér býr mjög gott fólk og
stemningin í bænum
minnir á bæina úti á landi.
Það þekkja allir alla. Þetta
er eini bærinn sem ég hef
komið í þar sem ókunnugt
fólk snýr sér við og býður
mann velkominn. Það sem
ég held að hafi ráði mestu
um að við ákváðum að setj-
ast að hérna er að við vild-
um komast í gott einbýlis-
hús með bílskúr sem ég
gæti notað sem vinnuaðstöðu og góð-
um garði fyrir konuna, enda er hún
landslagsarkitekt. Húsið varð að vera
nálægt góðum skóla og útivistarsvæði
og ekki hvað síst að strákarnir okkar
gætu hjólað um, en það var ekki hægt
á Njálsgötunni. Allt þetta fundum við
á Arnarhrauni sem er mjög skrítin
gata. Þar eru samankomin ljótustu og
fallegustu steinhús Hafnarfirði. Það
var bæði vont og gott að flytja úr mið-
borg Reykjavíkur, en því miður finnst
mér hún hafa misst töluvert af sínum
sjarma.
Bjó fyrir ofan
syngjandi Zulu fólk
Karl IngiKarlsson ereinn af
þremur söngvur-
um í hljómsveit-
inni Dáðadrengir.
Þeir eru þessa dag-
ana að setja saman
plötu sem hann segir að eigi eftir að
springa í andlitið á öllum á næsta ári.
„Platan verður mesta spark í andlitið sem
fólk hefur upplif-
að! Við munum
ekki senda út
neitt hálfklárað
efni.“ Karl valdi
þrjá ómissandi
hluti.
Nintendo Ég vel
Nintendo-tölvuna vegna þess að hún er
hlutur sem markar mína kynslóð. Hún er
óþrjótandi lind ævintýra og þeirri þrá að
vera ungur aftur. Uppáhaldsleikurinn
minn er Super Mario 3.
Trommusóló Af því
að þau eru
tákn fyrir
rokk og
ról. Þetta
er ákveð-
ið karl-
mennsku-
tákn án
þess að vera
karlrembutákn. Svo eru þau líka geðveikt
kúl. Ég tromma stundum en er samt ekk-
ert spes trommuleikari. Mér finnst ég
sjaldan vera jafn mikil og góð manneskja
og þegar ég tek trommusóló. Það verða
allir að prófa þetta til þess að komast í
snertingu við sjálfan sig.
Kossar Ég veit ekki hvernig ég á að
útskýra af hverju kossar eru mér
ómisandi.
Ef fólk
sem les
þetta er
ekki sam-
mála mér
um að
kossar séu
mikilvægir þá veit ég ekki hvað ég á að
segja til þess að sannfæra það. Það væri
mér óskiljanlegt.
Gu ð r ú nH e i ð u rÍsaksdóttir
er bassaleikari
hljómsveitarinnar
Mammút. Þau
stefna að því að
taka upp plötu í
febrúar og eru núna á fullu að æfa og
semja ný lög. „Við viljum koma með
þétt prógram árið 2005. Á milli þess
sem ég æfi með
hljómsveitinni
er ég á kaffi-
húsum með
vinum mínum.“
Bassinn minn
veitir mér and-
lega ánægju. Ég
túlka tilfinn-
ingar mínar
mikið í gegnum hann hvort sem ég er
að spila með Mammút eða ein inni í
herbergi. Mér finnst svolítið eins og
hann skilji mig.
Ljósmyndirnar mínar eru mikilvæg-
ar því þær eru af fólki sem mér þykir
vænt um. Ég er með fullt af myndum
uppi á vegg úti um allt af fólki sem ég
elska. Mér finnst gaman að horfa á þær
og sjá hvað ég er heppin að hafa svona
mikið af góðu fólki í kringum mig.
Geisladiskarnir mínir Ég hlusta á
tónlist á hverjum einasta degi og gæti
ekki án hennar verið. Þessa dagana er
ég mikið að hlusta á Mugison en einnig
eru Neutral Milk Hotel, The Yeah
Yeah Yeah’s, Nick Drake og Billie
Holiday mikið í uppáhaldi hjá mér.
Kossar og bassinn
Karl Ingi Karlsson, söngvari í Dáðadrengjum,
og Guðrún Heiður Ísaksdóttir, bassaleikari í
Mammút, völdu sér þrjá ómissandi hluti.
GÖTURNAR Í LÍFI Péturs Gauts myndlistamanns
FR
ÉT
TA
B
LA
Ð
IÐ
/P
ÁL
L
B
ER
G
M
AN
Efstasund
Herling
Njálsgata
Dalslandsgade
Arnarhraun