Tíminn - 19.12.1976, Síða 33

Sunnudagur 19. desember 1976
33
hvað listræn garðyrkja
er. En hvers virði er
þetta allt, þegar enginn
getur treyst þeim, sem
riki eða heild. Þeir gefa
fögur loforð, en þeim
dettur vist ekki i hug að
standa við gefin loforð,
eða gerða samninga. Af
dýrkeyptri reynslu höf-
um við Englendingar
lært að treysta i engu
loforðum þeirra en fara
með þá i viðskiptum eins
og falleg, óstýrilát börn,
eins og þeir eru i raun og
veru,” endaði ofurstinn
loks þessa löngu ræðu.
Þannig lágu þeir
vinirnir og mösuðu
saman langt fram á
nótt. Þessi trúnaðar-
samtöl þóttu Árna ákaf-
lega „spennandi”, og
hann kveið fyrir þvi, að
eiga nú bráðum að slita
samvistum við þennan
göfuga frænda sinn.
7.
Árni hafði samið
þannig við varðmennina
að hann skyldi þessa
nóttina vera á verði frá
klukkan fjögur til sex.
Nokkrum minútum fyrir
klukkan fjögur kom
varðmaðurinn og vakti
hann. Nóttin var hlý,
heiður himinn og
stjörnubjart, en ekkert
tunglsljós. Úti var
dauðaþögn og dimmt.
öll dýr skógarins höfðu
lagzt til hvildar og jafn-
vel skordýrin voru hætt
að suða. Árni gekk
nokkra hringi i kringum
tjöldin. Allt var svo frið-
sælt og kyrrt. Engin
hreyfing og ekkert hljóð
barst að eyrum hans.
Þessi næturvarzla virt-
ist alveg óþörf, hugsaði
Árni. Þessi Evrópumað-
ur i Bender Abbas, sem
ráðlagði þeim að fara
hingað, hafði lika sagt,
að hér væri hættulaust.
Aldrei hafði heyrzt neitt
um upphlaup eða grip-
deildir á þessum stað.
En hvað um það. Árni
hafði tekið að sér að
vera á verði og hann
skyldi gera skyldu sina.
Þrátt fyrir það að hann
taldi þetta þarflaust.
Hann gekk ennþá nokkr-
ar ferðir umhverfis
tjöldin. Það var svo
kyrrt að hann heyrði
andardrátt og lágar
hrotur fólksins inni i
tjöldunum.
Hann tyllti sér niður á
trjástofn. Við beltið
hékk marghleypan hlað-
in. Hann tók á henni, til
að fullvissa sig um að
hann væri með hana.
Allt var svo friðsælt,
kyrrt og dimmt. Árni
dottaði i sætinu.
Allt i einu hrökk hann
upp við sviðandi sár-
sauka á hálsinum. Hann
greip um hálsinn með
hendinni og fann að
,,lasso” eða kastlina
hafði vafizt um hálsinn
og þrengdi hræðilega að
andardrættinum. Árni
varð máttvana og tryllt-
ur af hræðslu. Hann rak
upp hálfkæft angistaróp,
um leið og sterkri hendi
var gripið um kverkar
honum, handleggjum
svipt aftur fyrir bak og
þrælfjötraðir saman.
Allt hafði þetta gerzt á
svipstundu og Árni
áttaði sig ekki fyrr en
hann stóð þama reyrður
i fjötra og hafði ekki
einu sinni getað snert
marghleypuna.
Neyðaróp Árna hafði
vakið ofurstann. Hann
svaf alltaf laust. Hann
þau út i tjalddyrnar með
marghleypuna spennta,
en áður en hann hafði
hleypt af einu einasta
skoti, hneig hann niður
helsærður, þar sem
margar kúlur úr marg-
hleypum upphlaups-
manna höfðu hitt af
stuttu færi.
Nú komu hermennirn-
ir þjótandi út úr sinu
tjaldi en þeir fóru sömu
för. Tveir þeirra hnigu
niður steindauðir, en sá
þriðji helsærður og dó
rétt strax. Enginn
þeirra hafði komið
nokkurri vöm fyrir sig.
Allt gerðist þetta á fáum
augnablikum.
Árásin hafði verið vel
undirbúin. Glæpamenn-
imir höfðu kynnt sér vel
fyrirfram og vitað að nú
var aðeins eitt dauðsyfj-
að ungmenni á verði. Og
nú lágu þarna fjögur lik.
Stúlkurnar höfðu
vaknað við skothriðina
og Kitty greip gaslugt-
ina og lýsti i kringum
tjaldið. Sá þá Berit, að
ofurstinn, frændi hennar
lá hreyfingarlaus i blóði
sinu utan við tjaldið.
Hún hljóp til hans. lyfti
blóðstokknu höfðinu og
hrópaði: „Vilhjálmur
frændi! Vilhjálmur
frændi!” En Vilhjálmur
frændi gaf ekkert hljóð
frá sér. Þá skildi Berit
það að hann var dáinn.
Vilhjálmur frændi
myndi aldrei svara
henni framar. Hjartað
hans mikla og hugprúða
var hætt að slá. Hann
hafði verið myrtur.
Myrtur úr launsátri af
svikurum og upphlaups-
mönnum, ásamt þremur
mönnum sinum. Og Ber-
it leit upp társtokknum
augum. Hvar var Árni?
Jú, þarna stóð hann i
böndum með hendurnar
budnar fyrir aftan bak
og héldu honum tveir
sterklegir hörundsdökk-
ir menn. Ámi brauzt um
af öllum kröftum. Hann
vildi komast þangað
sem Berit var. Hann
vildi vera hjá frænda
sinum, þótt hann væri
dáinn. Frændi hans, sem
hafði verið þeim sem
faðir siðustu mánuðina.
Honum fannst sem þau
hefðu misst föður sinn i
annað sinn. Árni beit á
jaxlinn en þessir vöðva-
stæltu, þeldökku menn
héldu honum i heljar-
greipum. Hann var þrot-
inn að kröftum. Nú voru
þau systkinin aftur ein-
mana i ókunnu landi.
Enginn vissi, hvar þau
voru. Enginn gat veitt
þeim hjálp. Þau voru
alveg á valdi þessara
ræningja.
Berit fékk ekki að sitja
lengi óáreitt hjá liki
frænda sins. Hestar voru
leiddir fram. Árni, frú
Curgon og Kitty voru
þegar komin á hestbak.
Böndin höfðu verið leyst
af Árna, en nú var hann
fjötraður ofan i knakk-
inn og fætur hans bundn-
ir undir kvið á hestinum
Nú þrifu ránsmennirnir
ruddalega i Berit og
fleygðu henni á hestbak.
Tjöldin og farangur all-
ur var bundinn i bagga
og látinn á aðra hesta og
svo var þeyst af stað út i
myrkrið, eitthvað upp i
hálendið. Á árbakkan-
um lágu likin f jögur eins
og mennirnir höfðu fall-
ið á dauðastundinni. Þau
biðu þess að ránfuglar
og villidýr rifu þau i sig.
Þetta var hinn 14. mai
1913.