Eintak - 19.05.1994, Blaðsíða 9

;+
Tveir forsjárlausir foreldrar í hungurverkfalli
Dían Valur Dentchev
hefur þegar misst 6 kg en hann hefur verið i
hungúrverkfalli í viku. Hann hefur ekki fengið að
hitta son sinn siðan i október f fyrra.
Hanna Guðmundsdóttir
er orðin mjög máttfarin eftir að hafa svelt sig i
meira en hálfan mánuð. Hún hugleiðir nú að
hsetta hungurverkfallinu en seglst aldrei gefast
upp ibaráttunni fyrir umgengni við syni sina
sem stíað var ísundur og hún hefur ekki séð
siðan i febrúar.
íslenski Búlgarinn, Dían Valur
Denthchev, sem á í barnsforræðis-
deilu við íýrrum eiginkonu sína,
Hönnu Ragnarsdóttur, hóf hung-
urverkfall síðastliðinn fimmtudag í
baráttu sinni fyrir umgengnisrétti
við son þeirra, Davíð Valdimar
Dentchev. Saga málsins hefur áður
verið rakin í EINTAKI en Héraðs-
dóntur Reykjavíkur úrskurðaði í
mars samhljóma ályktun Barna-
verndarnefndar Reykjavíkur að
feðgarnir mættu aðeins eyða 32 klst.
í samveru næstu íjóra mánuði og þá
undir eftirliti. Þennan úrskurð
kærði Dían til dómsmálaráðuneyt-
isins en honum hefur ekki enn ver-
ið svarað. Dían segir að hann hafi
gripið til hungurverkfallsins til að
reyna að flýta fyrir úrskurði í deil-
unni sem staðið hefur í þrjú ár, en
hann hefúr ekki fengið að hitta son
sinn síðan í október á síðasta ári.
Hann segir að hungurverkfallið sé
einnig til að vekja athygli á hvernig
lög uni barnsforræði virðast vera
háð geðþótta ákvörðunum yfir-
valda og ítrekað brotin af þeirra
hálfú. Þá vill hann með verkfallinu
sýna stuðning sinn við málstað
Hönnu Guðmundsdóttur sem var
svipt forræðisrétti yfir sonum sín-
um þremur í fyrrasumar og neydd
til að fara í fóstureyðingu gegn eigin
sannfæringu. Hanna hefur verið í
hungurverkfalli í rúmar tvær vikur.
Dían hefur misst 6 kíló frá því að
hungurverkfall hans hófst og er far-
inn að tapa líkamlegum þrótti en
segir að hugsun sín sé skýr ennþá.
Blaðamaður EINTAKS hitti Dían að
máli á heimili hans í gær.
„Þetta mál hefur verið í kerfinu
svo lengi og ég hef reynt allar laga-
legar leiðir til að fá réttlætinu full-
nægt. Það gengur ekkert og því fór
ég í hungurverkfall til að eðlilegur
umgengnisréttur minn sem for-
eldris verði virtur,“ segir hann. „Ég
hef áhyggjur af andlegu ástandi
sonar okkar því að mínu mati er
móðir hans ekki fær urn að ala
hann eðlilega upp. Mig langar að
leggja hönd á plóginn í baráttu for-
sjárlausra foreldra og einnig vil ég
sýna stuðning við Hönnu Guð-
mundsdóttur með þessu hungur-
verkfalli.“
livað hyggst þú halda hungur-
verkfallinu lengi áfram?
„Eg mun halda áfram í hungur-
verkfalli þangað til ég sé einhverja
hreyfingu á málinu af hálfu dóms-
málaráðuneytisins. Ég sendi þeim
annað bréf fyrir viku en ég hef ekki
fengið nokkuð svar. Ég hef þegar
leitað til Mannréttindadómstólsins
í Strassburg en þeir geta ekkert gert
fyrr en málið hefur verið útkljáð
fyrir æðstu dómstólum hér á landi.
Ég sendi þeim samt reglulegar upp-
lýsingar um stöðu mála og þeir vita
af hungurverkfallinu. Ef ekkert ger-
ist þá mun ég svelta mig til dauða.
Mér er kunnugt um íjölda dæma
þess hvernig forsjárlausir foreldrar
eru beittir misrétti hér á landi og
það er ótrúlegur íjöldi tilfella miðað
við ekki stærri borg en Reykjavík.
Það er mér gjörsamlega óskiljanlegt
að yfirvöld skuli ákveða að foreldr-
ar megi ekki umgangast börn sín í
15 ár af lífi þeirra. Getur ástæðan
virkilega verið byggð á því að það
foreldri sem hefur forsjárréttinn er í
sambúð með öðrum aðila og segist
óska þess að hitt foreldrið umgang-
ist það ekki? Þetta er hrein villi-
mennska.“
Hanna Guðmundsdóttir segir að
hún sé í þann mund að gefast upp á
hungurverkfalli sínu sem nú hefur
staðið í rúman hálfan mánuð. Hún
er orðin mjög máttfarin og á erfitt
með að halda einbeitingu. Hanna
segir að líðan sín sé vægast sagt öm-
urleg og hún hefur áhyggjur af því
að ef hún haldi hungurverkfallinu
áfram muni hún verða fyrir varan-
legum líkamsskemmdum.
„Þegar ég var í sumarleyfi með
eiginmanni mínum í fyrra gafst ég
endanlega upp á honum og sagðist
vilja skilnað," segir hún. „Hann
hringdi þá í Félagsmálastofnun
Hafnarfjarðar og kvaðst hafa miklar
áhyggjur af börnunum hjá mér og
daginn eftir komu fulltrúar hennar
og tóku þau af mér. Ég var ófrísk á
þessum tíma og maðurinn minn
sagði við Félagsmálastofnun að
hann vildi ekki að ég eignaðist þetta
barn. Félagsmálastjóri og aðstoðar-
félagsmálastjóri kölluðu mig á sinn
fúnd og stilltu mér upp við vegg og
tjáðu mér að ef ég færi í fóstureyð-
ingu fengi ég hugsanlega strákana
mína til baka. Á þeim forsendum
fór ég í fóstureyðinguna, þvert á
móti eigin trú og sannfæringu.
Litlu drengjunum mínum tveim-
ur var hent inn á eitthvað heimili í
Hafnarfirði í rúma tvo sólarhringa
og síðan keyrðir austur í nágrenni
við Hvolsvöll. Þar voru þeir hafðir
ffam í endaðan nóvember en þá var
þeim stíað í sundur og settir á sitt
hvort fósturheimilið. Elsti drengur-
inn var hins vegar hafður á heimili í
Hafnarfirði í viku en var svo sendur
norður í sveit og er búinn að vera
þar síðan.“
Hefur þú eitthvað fengið að sjá
drengina?
„Ég fékk að hitta þá aðra hvora
helgi fyrstu þrjá mánuðina, undir
eftirliti og aðeins einn og hálfan
tíma í senn. Það var alveg hræðileg-
ur tími og síðan fékk ég ekkert að
sjá þá frá október í fyrra fram í
febrúar á þessu ári. Eftir það hef ég
ekkert fengið að hitta þá.“
Hefur fólk sýnt- þér einhvern
stuðning í hungurverkfallinu?
„Já, fólk hefur reynst mér vel og
sýnt baráttu minni skilning. Yfir-
völdum er hins vegar greinilega al-
veg skítsama um þetta mál.
Á föstudaginn mun Barnavernd-
arnefnd Hafúarfjarðar taka ákvörð-
un um hvort málið verði endur-
upptekið en mikill seinagangur hef-
ur einkennt alla meðhöndlun þess
af hálfu yfirvalda.“
Hvað hyggst þú halda hungur-
verkfallinu lengi áfram?
„Ég var búin að gefa út þá yfirlýs-
ingu að ég myndi halda því áfram
þangað til ég fengi strákana. En nú
er ég farin að hallast að því að skyn-
samlegra sé að hætta og byggja mig
upp og vera betur í stakk búin til að
taka á móti þeim, heldur en að fara
yfir. Ég geri þeim ekkert gagn með
að deyja, en ég hætti ekki að berjast
í hvaða formi sent það verður, fyrr
en ég fæ þá til mín aftur.“ 0
-J- FIMMTUDAGUR 19. MAÍ 1994
9