Tíminn - 03.06.1977, Blaðsíða 17

Föstudagur 3. júni 1977
17
Morgunleikfimi kl. 7.15 og
9.05 Fréttir kl. 7.30, 8.15(og
fwustugr. dagbl.) 9.00 og
10.10 Morgunbæn kl. 7.50
Morgunstund barnanna kl.
8.00: Baldur Pálmason les
framhald „Æskuminninga
smáladrengs” eftir Arna
Olafsson (4). Tilkynningar
kl. 9.30. Létt lög milli atriöa.
« Spjallað viö bændurkl. 10.05
Létt alþýöulög kl. 10.25
Morguntónleikar kl. 11.00:
Brussel-trióiö leikur Trió I
Es-dúrop. 70 nr. 2 eftir Lud-
wig van Beethoven/Christi-
an Ferras og Pierre Barbi-
zet leika Sónötu I G-dúr fyrir
fiölu og pianó eftir Guill-
aume Lekeu.
12.00 Dagskráin. Tonleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veöurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Viö vinnuna:
Tónleikar.
14.30 Miödegissagan: „Nana”
eftir Emile Zoia.Karl Isfeld
þýddi. Kristin Magnús Guö-
bjartsdóttir les (19).
15.00 Miödegistónleikar.
15.45 Lesin dagskrá næstu
viku.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir).
16.20 Popphorn Vignir Sveins-
son kynnir.
17.30 Tónleikar. Tilkynning-
ar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Úr atvinnulifinu. Magn-
ús Magnússon og Vilhjálm-
ur Egilsson viðskiptafræö-
ingar sjá um þáttinn.
20.00 „Smámunir” ball-
ettmúsik eftir Mozart St.
M ar tin-in-the-F ields-hl j óm -
sveitin leikur, Neville
Marriner stj.
20.25 Tveir á tali. Valgeir Sig-
urösson talar viö Jóhannes
Stefánsson frá Neskaup-
stað.
20.55 Einsöngur: Hollenska
söngkonan Elly Ameling
syngur á tónleikum Tón-
listarfélagsins i Háskólabiói
I sept. s.l. Dalton Baldwin
leikur á pianó. Siðari hluti
tónleikanna.
21.30 Ctvarpssagan: „Jómfrú
Þórdis” eftir Jón Björnsson
Herdis Þorvaldsdóttir leik-
kona les (28)
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir. Kvöldsag-
an: „Vor i verum” eftir Jón
Rafnsson. Stefán Ogmunds-
son les (18)
22.40 Afangar Tónlistarþáttur
sem Asmundur Jónsson og
Guðni Rúnar Agnarsson
stjórna.
23.30 Fréttir. Dagskrárlok.
sjonvarp
Föstudagur
3.júní
20.00 Fréttir og veöur
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 „Meö bláa grön og
klaufalega fætur...”
Kvikmynd þessi vár tekin
um sauöburðinn voriö 1969 i
Helgadal i Mosfellssveit.
Kvikmyndun örn Haröar-
son. Umsjón Eiöur
Guönason. Aöur á dagskrá
voriö 1970.
20.45 Innlendur umræöu-
þáttur.
21.35 Þaö má opna allar dyr
Hall alla dörrar oppna.
Sænsk gamanmynd frá
árinu 1973. Leikstjóri og
höfundur handrits Per-Arne
Ehlin. Aöalhlutverk Börje
Ahlstedt og Kisa
Magnusson. Steve er ungur
og kvenhollur lásasmiöur.
Hann á sæg af vinkonum, og
á erfitt meö aö gera upp á
milli þeirra, en einn góöan
veöurdag kynnist hann
Lottu og verður þá fyrst
alvarlega ástfanginn.
Þýöandi Dóra Hafsteins-
dóttir.
23.10 Dagskrárlok.
framhaldssagan 'framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan
Frú Harris fer
til Parísar ©
eftir Paul Gallico
um barst einhver dásamlegur ilmur og f rú Harris gekk
þarna um torgið sem i leiðslu.
En þarna var önnur mannvera, sem gekk um í svipaðri
leiðslu og það var enginn annar en gamli herramaðurinn,
sem setið hafði við hlið f rú Harris á sýningunni hjá Dior,
hann hét Chassagne, var markgreifi og af gamalli og
göfugri ætt. Nú var hann klæddur léttum, brúnum vor-
frakka, með brúnan f ilthattog var rósemin uppmáluð —
meira að segja þykkar, bogadregnar augnabrúnirnar
voru f riðsamlegar. Hann gekk hægt eftir stígunum milli
ferskra, döggvotra blómanna og andaði með velþóknun
að sér þeim ilmi, sem þau gáf u f rá sér.
Leiðir hans og hreingerningakonunnar lágu saman og
andlit hans Ijómaði af brosi, þegar hann sá hana, og
hann tók ofan hattinn með virðuleika, eins og hann stæði
andspænis drottningu. — Nei, sko, sagði hann. — Er þetta
ekki gesturinn okkar frá London, konan sem elskar
blóm. Þér hafið þá ratað hingað.
— Þetta er hreint eins og í himna-
riki, ekki satt? sagði frú Harris. — Ég hefði ekki trúað
því, ef ég hefði ekki séð það með mínum eigin augum.
Hún leit niður á stóra krukku, f ulla af ferskum , hvítum
liljum og síðan á aðra með gladíólum. Á þeim glitruðu
daggardropar. — O, tautaði frú Harris. —Það vona ég að
frú Butterfield muni eftir að vökva pelargóníurnar mín-
ar.
— Nú , svo frúin ræktar pelargóníur? spurði mark-
greifinn kurteislega.
— Ég er með tvo gluggakassa f ulla, svo og einar tíu í
pottum, alis staðar þar sem ég kem þeim f yrir. Það má
kalla þetta tómstundagaman mitt.
— Stórkostlegt! sagði markgreifinn viðsjálfan sig, en
svo spurði hann: — En kjóllinn, sem þér komuð til að
sjá? Funduð þér hann?
Frú Harris brosti undirfurðulega. — Það var einmitt
það sem ég gerði. Það er sá, sem þau kölluðu „f reisting-
una" munið þér eftir honum? Hann er úr svörtu f laueli,
útsaumaður með stórum perlum og efri hlutinn er úr
bleiku, mjúku efni.
Markgreif inn rótaði í hugskoti síns andartak, en kink-
aði síðan kolli. — Jú, ég man eftir honum. Hún var í hon-
um þessi fallega, unga...
— Natasja, hjálpaði frú Harris. — Hún er vinkona
mín. Það er verið að sauma kjóiinn handa mér, tekur
þrjá daga enn.
— Og á meðan eruð þér að skoða það sem er að sjá í
París.
— Og þér... byrjaði frú Harris, en þagnaði í miðri
setningu, því hana grunaði þegar svarið við spurning-
unni, sem hún hafði ætlað að spyrja.
En Chassagne markgreif a var ekki hið minnsta brugð-
ið, en sagði aðeins alvarlegur . — Þét gátuð rétt. Ég hef
svo stuttan tíma til að njóta fegurðar umhverfisins.
Komið, við skulum setjast hérna á bekkinn í sólskininu,
ég og þér og ræða saman.
Þau settust hlið við hlið á grænmálaðan trébekk í
miðri litasinfóníunni og ilminum, herramaðurinn og
hreingerningakonan og töluðu saman. Þau voru sitt úr
hvorum heimi,enáttuþað sameiginlegt að vera mannleg,
og þess vegna var í rauninni ekki svo langt á milli þeirra.
Þrátt f yrir stöðu sína og titil var markgreif inn einmanna
ekkjumaður og börnin gift og dreifð um allar jarðir. Og
hvað var f rú Harris annað en einmana ekkja, sem hafði
þó nóg þor til að leggja upp í mesta ævintyri lífs síns til
aðfáósksína uppfyllta. Það var margtsem tengdi þess-
ar tvær manneskjur.
Auk pelargóníanna, sagði frú Harris honum að hún
fengi öðru hverju afskorin blóm heim í kjallaraibúðina
sína, f rá viðskiptavinum, sem voru að fara út í sveit, eða
höfðu fengið ný blóm og vildu losna við þau eldri. — Ég
f lýti mér eins og ég get með þau heim, sagði hún, — sker
svolítið af stilkunum og set þau í ferskt vatn og gamlan
koparpening á botninn í vasanum.
Makgreifinn varð hissa á svipinn.
— Hvað, vissuð þér það ekki? sagði frú Harris. — Ef
maður lætur koparpening í vatnið, lifna visin blóm alltaf
við aftur.
Markgreif inn sagði f ullur áhuga: — Já, þarna sannast
það, að svo lengi lærir sem lif ir. Hann sneri sér að öðru,
sem vakið hafði áhuga hans. —:Og þér segið, að ungfrú
Natasja sé orðin vinkona yðar?
— O, hún er svo indæl, sagði frú Harris. — Alls ekki
eins og maður skyldi ætla, montin eða merkileg með sig,
eftir allt, sem látið er með hana. Hún er jafn saklaus og
yðar eigin dóttir gæti verið. Þau eru öll vinir mínir, get
ég sagt— þessi laglegi André Faulvel, gjaldkerinn, ég
bý heima hjá honum —og veslings frú Colbert....
— Má ég spyrja, hver frú Colbert sé? greip mark-
greifinn fram í.
Nú var það f rú Harris sem varð hissa. — En þér hl jótið
að þekkja frú Colbert — deildarstjórann — það er hún
sem ákveður hvort maður má koma inn eða ekki. Hún er
dásamleg manneskja. Hugsa sér að setja frú Harris
þarna mitt á meðal fína fólksins.
— Já, einmitt, markgreifinn kinkaði kolli af nýjum
áhuga. — Já, ég kannast við hana. Hún er einstök mann-
eskja, hugrökk og þiggur engar mútur. En hvers vegna
segið þér „veslings'?
— Frú Harris hnikaði bakhlutanum til á bekknum, til
að njóta betur hvíldarinnar. Svei mér ef þessi franski
herramaður var ekki eins og hver annar heima — alveg
eins forvitinn um sorgir og áhyggjur annarra. Rödd
hennar var glaðleg og full trúnaðartrausts, þegar hún
klappaði á handlegg hans og sagði: — Nei, það er ekki
von að þér vitið neitt um veslings manninn hennar.
— Jæja, svo hún á þá mann? sagði narkgreifinn. —
Hvað er að honum? Er hann veikur?
— Nei, það er ekki það, svaraði f rú Harris. — Frú Col-
bert mundi aldrei segja neinum það, sem hún hef ur sagt
mér, en það er skiljanlegt, ég er kona, sem hef séð á eftir
manni mínum ígröfina og skil þetta þess vegna. Tuttugu
og fimm ár á sömu skrifstofunni.....
— Maðurinn yðar? spurði markgreif inn.
— Nei, maðurinn hennar, og hann er heilinn á skrif-
stof unni. En í hvert sinn, sem röðin kemur að honum að
hækka í tign, fær stöðuna einhver greif i eða auðkýf ings-
sonur og nú er þetta alveg aðgera útaf við frú Colbert og
þau bæði.
Markgreifinn fann einhvern undarlegan fiðring í
hnakkanum, þegar rann loks upp fyrir honum Ijós. And-
artak hafði vottað f yrir sömu beisk junni í rödd f rú Harr-
isog verið hafði í rödd frú Colbert, þegar hún sagði:- Og
nú er enginn möguleiki fyrir hann, enginn getur talað
máli hans eða hjálpað honum.
t
„Láttu mömmu þina kalla á þig
nokkrum sinnum enn... Þú ætlar
þó ekki aö fara aö eyöileggja
hana meö eftirlæti.”
DENNI
DÆMALAUS!