Tíminn - 11.06.1977, Qupperneq 23

Laugardagur 11 júni 1977
23

Helgarsagan
hugmyndaflug en lyftudyrnar. En
ég krefst þess að gluggaskreyt-
ingar minar séu settar upp ná-
kvæmlega eins og ég teikna þær!
Mona stifnaöi. Hugboöið hefði
átt að vara hana við. Hún hefði átt
að gera sér grein fyrir að þessi
ungi maður var ekki bara einn
þeirra sem átti leið framhjá, eins
og hann haföi hagað sér. Hann
hlaut að vera nýi maðurinn á
aðalskrifstofunni, sá sem hafði
verið lýst sem „ungum hæfileika-
manni, tilfinningarikum lista-
manni”.
— Heyrðu, sagði Mona þreytu-
lega. — Ert þú þessi Nicholas
Haddock?
— Haddow, leiörétti hann. —
Já, ég er Nicholas Haddow og ég
eyddi löngum tima i að gera
þessa skreytingu, svo hún yrði
fullkomin og rétt I öllum smáatr-
iðum. Mér geðjast ekki að þvl aö
sjá farið illa með hana af ein-
hverjum duttlungafullum nema.
— Ég er ekki nemi, hvæsti
Mona. — Og ég er heldur ekki
duttlungafull. Þetta var hugboð
og reynsla min og skýringin litur
mun betur út svona, en hún hefði
gert annars.
Hann var reiðilegur á svip og
var búinn að opna munninn til að
segja eitthvað, þegar lyftan nam
staðar og dyrnar opnuðust.
— Heyrðu mig, sagði Mona. —
Þö þú hafir fengið orð fyrir að
vera hæfileikamaður, geta verið
til aðrir sem hafa lika gott auga
fyrir skreytingum. Reynslan
skiptir miklu máli og ég hef
meira af henni en þú.
— En kanínan átti að standa
þannig að hún virtist ætla að
klifra upp i tréð til að komast sem
fyrst inn I búðina, sagöi hann I
þrjózkutón.
— Kaninur klifra ekki i trjám,
svaraði Mona kuldalega og ekki
alveg án hæöni. — Þetta er ekki i
fyrsta sinn, sem reynsla rhln var-
ar mig við slikum mistökum. Þá
leiðrétti ég þau.
— Nú hún átti að vera hægra
megin við tréö.
— Allt I lagi! sagði hún og hristi
höfuðið. — Þá vinn ég yfirvinnu i
dag til að gera eins og þú vilt.
Ertu þá ánægður?
Hann nam staðar og hélt opnum
fyrir hana dyrunum af kaffistof-
unni, — Kannski þetta megi vera
eins og þú geröir það, bara i þetta
eina sinn.
Hann var greinilega kominn I
varnarstöðu og Mona brosti með
sjálfri sér. En það var best að
pressa hann svolftið. Hún hafði
ekkert á móti þvi að leika pislar-
vott öðru hverju. — Ó, nei, sagöi
hún ákveðin. — Þaö skal verða
eins og þú vilt!
Hann var kominn með sektar-
svip. —■ Elsku góöa, byrjaði hann.
— Þetta var leiðinlegt. Kannske
við ættum að fá okkur kaffi sam-
an og ræða málin?
— Nei, þakka þér fyrir, svaraði
Mona. — Vinur minn situr þarna
fyrir handan og ég held að hann
yrði ekki sérlega ánægður yfir að
sjá mig með öðrum. Hann verður
heldur ekki ánægður yfir að ég
þurfi að vinna yfirvinnu. Við ætl-
um út I kvöld, en nú verð ég að
minnsta kosti klukkutíma of
sein.
Nú var Nicholas Haddow orðinn
nákvæmlega eins og sankti Bern-
harðshundur. Þvi meira sem hún
horfði á hann, þeim mun likari
hundinum varð hann. Allt andlitið
varð dapurlegt og það var ásökun
i stóru, brúnu augunum. Hann
vantaði ekkert nema konlaks-
tunnuna um hálsinn.
Sigri hrósandi gekk hún frá
honum og þvert yfir gólfið að
boröinu þar sem Ted Sturrock sat
einn meö kaffibollann sinn. Hún
sá engan annan en Ted sem hún
þekkti þarna inni og nú varð hún
að fara til einhvers.
Hún sá hann sperra upp augun
af óvæntri ánægju, þegar það
rann upp fyrir honum, að hún ætl-
aði að setjast við boröið hjá hon-
um. Hann stóö riddaralegur upp
og dró út stólinn fyrir hana.
— Þetta var gaman, sagði hann
brosandi. — Ég var farinn aö
halda, að allt erfiði mitt væri
árangurslaust.
Maður eins og Ted var llklega
óvanur sliku, hugsaði Mona.
Hann var alræmdur kvenna-
maður og hafði boöið öllum stúlk-
um I fyrirtækinu út. Monu hafði
fundist hann einum of smeöjuleg-
ur en gladdist nú yfir að hann
skyldi taka komu hennar svo létt.
Einmitt meðan Nicholas Haddow
horfði á þau.
— Það hefur ekki verið alveg
árangurslaust, svaraði hún
glettnislega.
— Gleður mig að heyra það,
sagöi hann brosandi. — Þá mætti
ég kannski bjóöa þér út að borða I
kvöld líka?
— Ekki I kvöld, svaraði hún. —
Ég þarf að ljúka við gluggann
minn.
Hún horföi á hann. Ted líktist
ref, gljáandi, hálum ref meö
lymskuleg augu og hvitar rán-
dýrstennur i sibrosandi munni.
— Hvenær þá? spurði hann.
— Æ, ég veit það ekki. Næstu
vikurnar er á alveg upptekin,
svaraði hún og vonaði að það
hljómaði sennilega, þó það væri
alls ekki satt.
— Get ég ekki fengið þig til aö
skipta um skoöun? spurði hann.
— Svo þú svlkir einhvern annan
fyrir mig, Mona?
Útundan sér sá hún að Nicholas
Haddow hafði auga með henni og
hún brosti og lagði hönd sina létt á
hönd Teds. — Kannske, sagði hún
og brosti blftt. — Það er ekki al-
veg útilokað.
Nicholas tekk til dyra. Mona
stóð upp. — Ég þarf vist að fara
núna, Ted, sagði hún. — Svo ég
verði ekki allt of sein i kvöld.
— Slittu þér ekki alveg út,
sagði hann brosandi. —- Þú hefur
allt of falleg augu til aö erfiðiö
megi skemma þau.
Hún ætti ekki að láta þetta hafa
áhrif á sig. Hann sagði þetta
áreiðanlega við aöra hverja
stúlku, sem hann hitti, en þó
gladdi það hana. Ekki var hægt
að segja, að gullhömrunum heföi
verið ausiö yfir hana, slðan hún
kom til bæjarins.
— Nei, ég skal ekki ofreyna
mig, sagöi hún aöeins. — Sjáumst
aftur, Ted.
Þegar Mona var háttuð um
kvöldið, lá hún og hugsaði um ár-
ið sem liðiö var siöan hún fór að
heiman. Það hafði ekki verið
mjög skemmtilegt.
1 fyrstu hafði allt verið svo
auðvelt. Að vlsu var henni boöiö
út, en allir karlmenn virtust vera
á höttunum eftir þvi eina og sama
og Mona varð ekki svo hrifin af
neinum, að hana langaði til þess.
Henni var sjaldnar boöið út og nú
sat hún oftast ein á kvöldin og las
eða horfði á sjónvarpiö.
Þetta kvöld var enn dapurlegra
en mörg þeirra. Enfaldur kvöld-
verðurinn var bragðlaus og þurr
og það var allt of hljótt inni. Hún
hefði getað verið úti með Ted,
borðað góðan mat á fallegum
stað, horft á annað fólk, hlustað á
tónlist, drukkið vin og verið kát
og fjörug.
Hún huggaði sig með þvi að
hugsa um hvernig hún hafði
gengið frá Nicholas Haddow, en
það reyndist sáralitil huggun
núna. Hann hafði orðið sár. Jæja,
þaö var best að gleyma þvi öllu.
Næstu daga var hún að skreyta
glugga i minni verslunum fyrir-
tækisins og kom ekki aftur á deild
Teds fyrr en á mánudagsmorgun.
Hún átti að setja þar upp skreyt-
ingu, sem kallaöist Sumarhvild.
Nicholas hafði teiknað hana og
hún fór samvizkusamlega eftir
teikningunni, allt frá litnum á sól-
hlifinni til minnstu skeljarinnar.
— Þetta er gott, sannarlega
gott, heyröi hún einhvern segja og
þegar hún sneri sér við, sá hún
Nicholas standa og virða fyrir sér
gluggann.
— Jæja, sagöi hún þurrlega. —
Mig minnir að þú hafir einhvern-
tima sagt að ég eyðilegði fyrir
þér, ekki satt?
— Nei, nei, alls ekki. Langt frá
þvi. Þaö var allt annaö. Ég heyrði
á skrifstofunni aö þú værir ein af
þeim bestu og mér datt I hug að
þú vildir kannske taka þátt I sam-
keppninni um gluggann i barna-
deildinni. Hann á að vera eitthvað
alveg sérstakt. Hefurðu ekki
heyrt um þaö? Það veröur sýning
daginn sem opnað verður eftir aö
viðbyggingin er búin. Við erum að
vinna að þessu á aðalskrifstof-
unni og sigurvegarinn fær góð
verðlaun. Svo mér datt I hug,
að....
— Gott, svaraði Mona. — Þetta
hljómar ágætlega. Ég gæti vel
hugsaö mér að reyna, en ég hef
varla möguleika.
— Ég held að þú hafir þá
áreiðanlega, sagði hann alvarleg-
ur. — Ég er að hugsa um þetta
sem þú sagðir um kaninuna.
Auðvitað er það rétt hjá þér.
— Fallegt af þér að segja það.
Ég var vist dónaleg þá.
— Ég lika.
— Jæja, það er búið núna, sagöi
Mona létt. — Nú er ég búin hérna
og ég fer og fæ mér matarbita
áöur en ég fer heim.
— Ég er eimitt aö fara að boröa
lika, sagði hann fljótmæltur. —
Gætum við ekki fariö út saman?
— Jú, við getum það alveg eins.
Þegar þau sátu viö borðiö I litlu
veitingahúsi handan götunnar,
minntist hann aftur á, hvað hún
hafði haft rétt fyrir sér varöandi
fyrri gluggann hans og svo bætti
hann við: — Ég vona að vini þin-
um hafi fundist þetta allt I lagi.
Þú hlýtur að hafa orðið of sein?
— Hvað þá? Vin.... ó, nei, það
var allt i lagi, þakka þér fyrir.
Hann beið. Hún roðnaði og vonaöi
að hann tæki ekki eftir þvi.
Hann fór að tala um eitthvaö
annað og Monu gafst gott tækifæri
til að virða hann fyrir sér. Hann
var myndarlegur. Andlitið var að
visu óreglulegt, en það fallega
kom meira innan frá. Hann var
eitthvað svo manneskjulegur og
liktist æ meira notalegum sankti
Bernharðshundi. Góðum, bliðum
og fallegum hundi.
Þau voru að ljúka úr bollunum,
þegar Ted kom inn I veitingastof-
una. Augu hans ljómuðu þegar
hann sá hana.
— Mona, vina min, sagði hann
brosandi — og hér er llka hæfi-
leikamaðurinn af aðalskrifstof-
unni.
— Þetta er Ted Sturrock, flýtti
Mona sér að segja, — og Nicholas
Haddow.
— Ég þarf að fara núna, sagöi
Nicholas, — þið hafið vafalaust
ýmislegt um að ræöa, svo ég ætla
ekki aö trufla ykkur.
— Maöurinn hlýtur að hafa
fundið þetta á sér, sagöi Ted og
hló þegar Nicholas var farinn. —
Reglulega greindur ungur maður
það má nú segja. Hann vissi aö
viö þurftum að ræða eitt og ann-
að.
— Þurftum við þess? spurði
Mona hissa.
— Auðvitaö. Að minnsta kosti
ég og til að byrja með get ég sagt
þér aö þú litur alveg prýöisvel út I
dag.
— Takk.
— Ég meina það og I þetta sinn
tek ég ekki nei sem svar. Ég er
ákveöinn i að fara út að dansa
með þér á laugardagskvöldiö. Ég
sit hérna þangað til þú segir já.
Hann var aölaðandi og Mona
hafði bara setið heima undanfar-
iö.
— Állt I lagi, Ted, þá segi ég já.
— Gott. Hann brosti. — Þá sæki
ég þig klukkan sjö. Sé þig. Hann
þrýsti hönd hennar og hraðaði sér
út áður en hún gat sagt meira.
Mona hugsaði um góða tillögu i
barnadeildargluggann alla vik-
una en var alveg andlaus og datt
ekkert annað i hug en það venju-
lega, sem flest hafði verið notað
áður.
A laugardaginn kom Ted og
sótti hana klukkan nákvæmlega
sjö. Hann fór með hana á besta
veitingahús bæjarins og kom
fram eins og sönnum herramanni
sæmir, gaf henni rós sem hann
festi á öxlina á henni, en allt til
einskis. Mona get ekki um annað
hugsaö en gluggaskreytinguna.
Ted varð að segja það sama
mörgum sinnum, áöur en hún (
heyrði það. Loks hallaði hann sér '
fram á borðið og leit á hana. —
Mér finnst þetta ekki sérlega t
gaman, sagði hann.
— Hvað segirðu?
— Ég sagði að mér fyndist ekki
sérlega gaman að fara út meö
stúlku, sem tekur ekki eftir mér
allt kvöldið,
— Æ, Ted, mér þykir það leiðin-
legt, en ég er I klemmu. Ég á að
gera tillögu að gluggaskreytingu
og mér dettur ekkert i hug. Þetta
er samkeppni, skilurðu.
— Hef heyrt um hana.
— Mér dettur bara ekkert i hug.
— Viö skulum dansa, sagði
hann og dró hana upp úr stólnum.
— Við erum að skemmta okkur,
vina min. Vertu ekki að hugsa um
þennan glugga núna.
Hann dansaði vel. Hún vissi þaö
fyrir. Hann stýrði henni ákveðiö,
en lipurlega. Áftur minnti hann
hana á ref. Mjótt andlitið, glitr-
andi, grænu augun og hreyfing-
arnar.
— Þú og ég, Mona, hvislaði
hann I eyra hennar. — Við getum
gert stóra hluti saman. Helduröu
það ekki?
— Ég veit ekki hvað þú átt við,
Ted.
— Jú, vina min, það hlýturðu að
vita. Ég er vitlaus I þig. Með þér
gæti ég oröið heimakær.
Hún hló. — Það held ég ekki,
Ted, þér finnst of vænt um staöi
eins og þennan, tónlist, veisluhöld
og fólk.
— Ég játa það, svaraöi hann, —
en með þér....
Lagiö endaði og hann leiddi
hana aö borðinu aftur. Hann
horfði á hana eins og hún væri
fallegasta stúlkan i öllum heimin-
um, en hversu margar aðrar
hafði hann ekki horft þannig á?
Þegar þau óku heimleiðis, sat
hann með handlegginn yfir axlir
hennar. Það hefði verið ágætt ef
hún hefði veriö ástfangin af hon-
um. En i hennar augum yrði hann
aldrei annað en kátur, þægilegur
og aðlaðandi vinur.
Hann fylgdi henni að útidyrun-
um. Þegar hann kyssti hana,
fannst henni andartak að hana
langaði ekki til að hann færi. En
þá tók skynsemin yfirhöndina.
Hann hlaut að vera sérfræðingur
til að geta kysst svona og sérfræð-
ingar verða menn ekki nema hafa
mikla reynslu eða vera ástfangn-
ir. Og Ted var aö minnsta kosti
ekki ástfanginn af henni.
— Ekki gera þetta aftur, Ted,
sagöi hún. — Þetta er nóg.
En hann vafði handleggjunum
bara fastar um hana og varir
hans liðu yfir háls hennar og niö-
ur að hálsmálinu á kjólnum.
— Þetta er nóg, Ted.
Svona gera bara úlfar og refir
og Mona sá fyrir sér úlf sem hljóp
á eftir hænu. Eöa var það refur?
Þaö var refur og hún var hænan.
Hún fór að hlæja og hann sleppti
henni snögglega.
krossgáta dagsins
2504.
Lárétt
DKóngi 6) Liti 8)Góð
10)Þannig 12)Kind 13)Fornafn
14)Skaði 16)Alin 17)Stafurinn
19)Fuglar
Lóðrétt
2)Smávegis 3)öölast 4)Þak
5)Afturgöngu 7)Svigni 9)Sómi
lDMótor 15)Tvennd
16)Skeljar 18)Röð
Ráöning á gátu No. 2503
Lárétt
Dlndus 6)Mór 8)Hól 10)Tár
12)01 13)La 14)Lim 16)Oft
17)öld 19)Snædd
Lóðrétt
2)NML 3)Dó 4)Urt 5)Ahöld
7)Hratt 9)Óli lDAlf 15)Mön
16)Odd 18)Læ

10
V
a ö 7~
„Ef þú bara reyndir þetta einu
sinni, mamma. Þetta er
skem mtilegra en þú getur
imyndað þér.”
DENNI
DÆMALAUSI