Fréttablaðið - 22.03.2006, Blaðsíða 20

22. mars 2006 MIÐVIKUDAGUR20
og fólk
? Vissir þú...að gæðingurinn Hrafn frá Holts-
múla eignaðist 1.180 skráð
afkvæmi? Hæst dæmda afkvæmi
hans er Forseti frá Vorsabæ með
8.58 í aðaleinkunn.
Heimild: www.worldfengur.com
Íslenski hesturinn er not-
aður við náttúruvernd á
friðuðu landi í Danmörku. Í
tilraun sem stendur nú yfir
er athugað hvort hesturinn
geti hjálpað náttúrunni að
viðhalda séreinkennum
sínum jafnframt því sem
athugað er hvort hesturinn
geti lifað af landinu.
Við Mols Bjerge í Danmörku
eru um þrjátíu íslenskir hestar
í haga á um það bil 50 hektara
landsvæði. Þar eru stóðhestar,
hryssur, geldingar og ungviði
á aldrinum sex mánaða upp í
þriggja og hálfs árs. Náttúran
í Mols Bjerge þykir að mörgu
leyti sérstök og er landið því
friðað. Þar er blómstrandi lyng,
stórir og miklir einiberjarunn-
ar, brómberjarunnar og mörg
mismunandi skógarsvæði. Eitt
vandamál steðjar þó að landinu
því ljóst þykir að ef náttúran
væri látin alveg í friði myndi
landslagið gerbreytast og allt
fara undir skóg.
Nokkrar tilraunir hafa verið
gerðar á svæðinu, meðal annars
með því að beita kindum og kúm
á það. Þó hefur þótt betri hug-
mynd að beita hestum, þar sem
til er mikill fjöldi af þeim í Dan-
mörku eða 174 þúsund.
Í desember árið 2004 fengu
þrír Danir, þau Carl Oskar
Paulrud búfræðingur, Gudrun
Frandsen dýralæknir og Eric
Clausen ráðunautur, leyfi og
styrk frá Landbúnaðarráðu-
neyti Danmerkur fyrir tilrauna-
verkefni með íslenska hestinn
í Mols Bjerge. Verkefnið snýst
bæði um það að fylgjast með
hvernig hesturinn þrífst á land-
inu og hvernig náttúran bregst
við veru þeirra þar. Frá þessu
segir í grein eftir Kari Baklund,
ritstjóra tímaritsins Toelt í Dan-
mörku.
Stór svæði á hinu friðaða
landi eru þakin lyngi. Ein af for-
sendum þess að lyngið blómstri
ár eftir ár er að þurra lyngið
frá árinu áður sé eyðilagt. Sums
staðar er það gert með því að
brenna það eða slá með tækjum.
Í hæðóttu landslaginu í Mols
Bjerge verður því hins vegar
ekki við komið. Þar koma hest-
arnir að góðum notum. Þeir róta
upp lynginu með hófunum og
narta í svörðinn.
Hestar borða ekki nálar eini-
berjarunnans því þær eru bitr-
ar á bragðið. Hins vegar þurfa
einiberin hjálp til að sá sér. Á
veturna þegar lítið er um safa-
ríkt gras neyðast hestarnir til að
gæða sér á lyngi og einiberjum
sem þeir annars myndu fúlsa
við. Þetta er gott fyrir þau svæði
sem á þurfa að halda.
Vel er fylgst með hestunum
sem taka þátt í tilrauninni. Þeir
eru mældir með stang- og band-
máli nokkrum sinnum á ári til
að fylgjast með vexti þeirra. Á
þeim tíma sem tilraunin hefur
staðið yfir hefur komið í ljós að
vöxtur ungviðis á Mols Bjerge
samsvarar vexti unghesta sem
ganga úti á Íslandi og þykir það
jákvæð niðurstaða.
Tilraunin stendur til ársins
2007 og verður fróðlegt að fylgj-
ast með hverjar lokaniðurstöður
hennar verða og hvort íslenski
hesturinn henti í raun vel til
náttúruverndar í Danmörku.
solveig@frettabladid.is
Hesturinn við
náttúruvernd
Í DÖNSKUM HAGA Íslenski hesturinn er vinsæll í Danmörku og er ekki annað að sjá en að
þessi hestur uni sér ljómandi vel í haganum í skógarjaðri. FRÉTTABLAÐIÐ/MATILDE BÖGHE
„Þetta var rosagaman,“ segir Sigrún Sigurðar-
dóttir, reiðkennari með meiru, og það er létt í
henni hljóðið. Ekki er það nema von eftir gott
gengi í forkeppninni á Ístölti 2006 á laugar-
dagskvöld, þar sem Sigrún reið sig með léttum
leik inn í aðalkeppnina á gæðingshryssunni
sinni Hörpu frá Eystri-Hól í Landeyjum.
„Ég keypti hana í nóvember og var svo
lánssöm að ég fékk hana hjá Þorvaldi Árna Þor-
valdssyni, þannig að hún er rosalega vel tamin.
Við erum að kynnast þessa dagana,“ segir
Sigrún. „Það er gaman að taka við svona grip.
Þetta er eins og lottóvinningur að detta niður
á hana. Ég hef raunar alltaf haft meira gaman
af hryssum en geldingum. Ég hugsa að ég hafi
oftast keppt á hryssum í öðrum keppnum en
kappreiðum.“
Sigrún var lengi vel þekkt á keppnisvellinum.
Fyrir tæpum fjörutíu árum fór hún í sína fyrstu
keppni, þá á hvítasunnukappreiðum Fáks. Þá
keppti hún á Geysi frá Garðsauka í 300 metra
stökki og vann. Síðustu átta árin hefur hún
hins vegar verið að mestu fjarri góðu gamni, þar
til nú, að hún sló til á Ístöltinu.
„Maður fór náttúrlega
með hálfum
hug í keppn-
ina núna þar
sem um 10
manns börðust
um 18 sæti. En
svo var ekki annað
en að duga eða
drepast,“ segir
Sigrún. „Ég
ætlaði ekkert á
keppnisvöllinn
aftur. En svo kom þessi
hryssa til sögunnar og síðan var farið að
ögra manni, svo ég lét bara hvína.“
Hún kveðst mjög ánægð með þá
þróun sem orðið hafi í hestamennsku á
undanförnum árum.
„Það er til ofboð af mjög góðum
hrossum núna og mikið að gerast.
Það er svo gaman að sjá hvað er
að gerast, til dæmis á Hólum, og
hve reiðmennska er að breytast
á Íslandi. Þetta grófa, ljóta og
tætingurinn í reiðmennskunni er að
hverfa og prúð og fáguð atvinnu-
reiðmennska að koma í staðinn. Öll
þessi klassíska reiðmennska er að
skila sér óskaplega skemmti-
lega í okkar íslenska hest.
Þetta er það sem maður
vill sjá.“
HVAÐ ER AÐ FRÉTTA? SIGRÚN SIGURÐARDÓTTIR REIÐKENNARI
Tætingurinn í reiðmennsku er að hverfa
LÆTUR EKKI KULDANN Á SIG FÁ Aldrei þessu vant urðu hestamenn að dúða sig áður
en þeir stigu á bak í vikunni. Hlýindin sem leikið hafa við landsmenn og sérstaklega
útreiðaglaða knapa hafa undan látið og kuldaboli klípur í kinnarnar. Þessi glaðlega
hestakona í Kópavogi lét það lítið á sig fá og hélt galvösk af stað í reiðtúr.
FRÉTTABLAÐIÐ/HEIÐA