Fréttablaðið - 25.03.2006, Síða 37

varð ég prestur vegna þess að ég
var trúaður,“ segir hann í viðtals-
bók sinni. En fyrstu árin eftir
útskrift starfaði hann sem kenn-
ari. Reyndar hafði hann starfað
við fullorðinsfræðslu á háskólaár-
unum þegar hann kenndi verka-
mönnum í verksmiðju á Amager
dönsku og sagnfræði. En hann
vann ýmislegt fleira á námsárun-
um, þar sem hann hafði fyrir fjöl-
skyldu að sjá. Á tímabili hafði
hann þrettán störf meðfram nám-
inu, meðal annars var hann hús-
vörður í skólanum, tróð upp í
barnaveislum, kenndi lesblindum
og skrifaði ljóðmæli, lagatexta og
krónikur á færibandi. Svo varð
hann prestur.
„Kristin trú hefur verið mín
leið í lífinu,“ segir Johannes.
„Stundum finnst mér það vera
andstæðurnar í sjálfum mér og
mótlætið í lífinu sem hafa haldið
mér á þeirri leið. Það er sama á
hverju hefur gengið, ég hef alltaf
viðurkennt sjálfan mig fyrir það
sem ég er. Ég hef ekki hafnað
nokkrum þætti í sjálfum mér. Í
trúnni á Skaparann felst að þú ert
skapaður og verður að viðurkenna
allt sem er innra með sjálfum
þér.“
Dásamlega Ísland og fornsögurnar
Johannes er mikill Íslandsvinur
og hefur komið á hverju ári til
Íslands frá 1989. Hann dvelur yfir-
leitt hér í einn mánuð í hvert sinn.
En hvað er það sem dregur hann
til Íslands?
„Ísland er eitt dásamlegasta
land í heimi. Ég er með gangráð og
þar sem ég vinn eins og hestur á
ég það til að verða mjög þreyttur,
verð fyrir eins konar rafmagns-
truflunum. Eftir mánuð á Íslandi
hef ég hins vegar náð að hlaða upp
svo mikilli orku að ég get haldið
áfram að vinna næsta hálfa árið,“
segir hann kíminn. En fleira ligg-
ur að baki áðdáun hans á landinu.
Þar vega fornsögurnar kannski
þyngst en þeim hreifst Johannes
af á barnsaldri.
„Njála hefur alltaf verið uppá-
haldið mitt. Hún er svo mannleg.
Þar eru ástir, vinátta, svik og trún-
aðarbrestur – eins og í verkum
Shakespeares. Ég bendi bara á
hliðstæðurnar milli Lady Macbeth
og Hallgerðar. Þær elska eyðing-
araflið sem þær búa yfir. Ef þú
skoðar Hallgerði vandlega get-
urðu lesið á milli línanna að hún
var misnotuð í æsku. Ekki af
föður sínum. Hann var erlendis
þegar hún var barn. Síðan er dram-
að í Egils sögu svo svipað því sem
er í Othello og Hamlet hjá Shake-
speare. Þessi mikli höfðingi sem
Egill er og allir bera óttablandna
virðingu fyrir er vanmáttugur
þegar kemur að tilfinningunum.
Þessi maður sem hefur óskorað
veraldlegt vald er valdalaus þegar
hann stendur frammi fyrir ástinni
og dauðanum. Þar mega vilji hans
og vald sín einskis. Íslendingasög-
urnar segja okkur svo margt, til
dæmis að til eru svið í lífinu sem
vilji þinn og vald ná ekki yfir.“
Það er alveg sama um hvað
rætt er við Johannes Møllehave,
allt hefur hann ígrundað, skoðað
niður í kjölinn og fundið niður-
stöðu – og hann er til í að deila allri
sinni reynslu og hugsun með
öðrum. Það er því ekki hægt að
láta hjá líða að spyrja hvað honum
finnist um það að Íslendingar skuli
smám saman vera að kaupa Dan-
mörku.
„Mér finnst það mjög fyndið,“
segir hann og hlær. „Við höfðum
valdið í svo langan tíma að við
höfum gott af því að finna hvað
það er að vera lítil þjóð. Þjóðverj-
ar hefðu hæglega getað keypt alla
Danmörku í einum bita. Það hefði
verið slæmt. Við erum bara hepp-
in að það skuli vera Íslendingar
sem vilja okkur.“ ■
Hér á Kúbu virkar rafmagnið
ekki eins og við erum vön. Það
fer. Rafmagn er nokkuð sem ég
sem Vesturlandabúi tek sem
algjörlega sjálfsögðum hlut. Það
er nokkuð sem maður hugsar ekki
einu sinni um, það bara er. Raf-
magn er nokkuð sem maður tekur
nefnilega ekki eftir fyrren það
fer. Af þessu leiðir að maður
tekur all hressilega eftir raf-
magninu hér á Kúbu. Á Íslandi
man ég til þess kannski tvisvar
sinnum á mínum 25 árum lifuðum
að rafmagnið hafi farið. Reyndar
á ég bara eina skýra minningu af
rafmagnsleysi, ég hef verið svona
8 ára og það var stormur og við
kveiktum á kertum og spiluðum.
Það var stemning. Hér er þetta
ekki svo mikil stemning. Meira
svona bömmer. Oftar en ekki eru
ekki einu sinni til kerti. Þá er
ósköp lítið annað í stöðunni að
gera en að fara bara hreinlega að
sofa. Ef það eru til kerti er hægt
að sitja við kertaljós og spjalla.
Eða lesa við kertaljós, sem hljóm-
ar mun rómantískara en það í
raun er. Venjulega fer rafmagnið,
það er kallað apagón, svona annan
til þriðja hvern dag, þetta er þó
mjög breytilegt. Venjulegur apag-
ón stendur yfir kannski hálftíma
upp í einn og hálfan. Og það er nú
bara fínt og ekkert mál með það.
Leiðinlegur apagón stendur yfir
allt að tólf tíma, ljósið kemur svo
kannski inn í smá tíma og fer svo
aftur. Það eru bömmerar. Svo
svona til að kóróna ömurleikann
taka bræður rafmagnsleysisins,
þeir gasleysi og vatnleysi, stund-
um upp á að heimsækja á sama
tíma. Þá fyrst er mínu vestræna
hjarta nóg boðið og ég bölva Kast-
ró í sand og ösku. En þó í hálfum
hljóðum eða á íslensku, ekki vildi
ég vera í rafmagnslausu kúb-
önsku fangelsi!
Tinna Þórudóttir Þorvaldsdóttir fór sem
skiptinemi til Havana en ílengdist til að
njóta ævintýra og ófara.
KÚBUÆVINTÝRI TINNA ÞÓRUDÓTTIR ÞORVALDSDÓTTIR SKRIFAR FRÁ HAVANA
Rafmagnsleysisbömmer
„Stundum finnst mér það
vera andstæðurnar í sjálf-
um mér og mótlætið í líf-
inu sem hafa haldið mér á
þeirri leið. Það er sama á
hverju hefur gengið, ég hef
alltaf viðurkennt sjálfan
mig fyrir það sem ég er.“
LAUGARDAGUR 25. mars 2006 37