Tíminn - 13.11.1977, Síða 20

20
Stinnudagur 13. ndvember 1977
Þessi mynd birtist á fors|I6u Skinfaxa, tlmarits Ungmennafélags Islands 6. hefti, 1971. Um hana segir
m.a. inni I heftinu: „Myndin er tekin Ikeppni 15000 metra hlaupi sem háö var í óöinsvéum. Fremstur er
hinn góökunni hlaupagarpur Jón Sigurösson, sem sigraöi I þessari keppni...” Og nú er „hinn góökunni
hlaupagarpur” sjúklingur á Reykjalundi aö mestu bundinn viö hjólastól. En kjarkur hans er óbugaöur,
hann þjáifar sig af kappi og stefnir ótrauöur aö nýjum sigrum, —hvort sem þeir veröa unnir á viöur-
kenndum hlaupabrautum Iþróttaféiaga eöa annars staöar á hinum gamalkunna leikvangi lifsins.
Fyrir réttum nlu mánuðum,
nánar til tekiö fimmta dag
febrúarmánaðar 1977, varö sá at-
buröur aö tJthliö i Biskupstung-
um, aö heystæöa hrundi á ungan
mann sem var þar aö vinna i
hlööu meö þeim afleiöingum, aö
einn hálsliöur mannsins brotnaöi,
mæna hans skaddaöist og þar
meö haföi hann hlotiö verulega
lömun. Þessi ungi maður heitir
Jón H. Sigurðsson og er sonur
hjónanna Siguröar Jónssonar og
Jónfnu Gisladóttur i Othliö.
Siöan þetta geröist hefur saga
Jóns veriö sjúkrasaga, en jafn-
framt hetjusaga þvi aö hann tók
hlutskipti sinu meö mikilli karl-
mennsku og æöruleysi.
„í þvi bili heyrði ég
þrusk...”
Jón dvelst nú á Reykjalundi,
þar sem hann hefur stundaö
æfingar af kappi undan farna
mánuöi. Og þaö var þar, sem
fundum hans og blaðamanns frá
Timanum þar saman um daginn.
Viö byrjuöum á þvl aö tala um
slysiö, sem svo skyndilega, og
auövitaö óvænt geröi strik I lifs-
reikning Jóns.
— Þú hefur auövitaö veriö aö
vinna á búi foreldra þinna, þegar
slysiö varö, Jón?
— Nei, ekki á þeirra búi, heldur
minu eigin. Viö búum félagsbúi I
Úthliö, bróöir minn og ég. For-
eldrar minir eru hættir búskap en
eru hjá mér — eöa ég hjá þeim, —
hvort sem menn kjósa heldur aö
segja. Viö erum i sama húsinu, en
bróöir minn og fjölskylda hans I
öðru húsi. Sjálfur er ég ókvæntur,
þótt ég búi sjálfstæðum búskap.
— Hvernig vildi þetta slys til?
— Þaö geröist klukkan hálf
ellefu aö morgni. Ég var aö gefa
kúnum, — bæta viö morgungjöf-
ina þeirra. I hlööunni voru vél-
bundnir baggar, og ég var búinn
aö sækja nokkra bagga, sem ég
tók úr stæöunni neöan til.
Sumariö áöur haföi veriö mjög
óhagstætttil heyskapar, heyiö of-
an til i hlööunni var þvi slæmt, en
betra undir.
Nú geröist þaö sem mér hefur
alltaf þótt dálitiö kynlegt. Þegar
ég haföi losaö baggana, fór ég
meö þá fram i f jós og gaf kúnum
heyiö. Siöan sneri ég aftur inn i
hlööuna aö fimm minútum liön-
um, eöa nálægt því. Ég var
staddurumþaöbilþrjá metra frá
stæöunni enhún var réttum fimm
metrar á hæö. Ég beygði mig til
þess aö taka upp bagga, sem lá
frammi á gólfi, drjúgan spöl frá
heystæöunni. í þvi bili heyröi ég
þrusk, leit viö og sá þá hvar hey-
stæöan klofnar beint fram undan
mér.háttuppi. Ég ætlaði aö foröa
mér en sneri baki i undankomu-
leiöina. t um þaö bil tveggja
metra fjarlægð frá mér var
styrktarveggur viö hlöðuvegginn,
og þangaö ætlaöi ég aö ná, en
þegar ég var kominn hálfa leiö,
komu aö minnsta kosti þrir bagg-
ar beint ofan I höfuöiö á mér, og
sennilega er þaö á þvi andartaki,
sem hálsliöur minn brotnar. Mér
sortnaöi fyrir augum, andartak
sá ég ekkert nema myrkur, en
von bráöar fékk ég meövitundina
aftur. Hafa veröur I huga, þegar
um flóttatilraun mina undan
heyákriöunni er aö ræöa aö hér
var Iraun og veru ekki neinn um-
hugsunarfrestur. Frá þvi aö ég sá
heystæðuna klofna og þangaö til
ég var orðinn undir böggunum,
hafa ekkiliöið nema svo sem tvær
sekúndur, og tæplega þó.
Hafði lært hjálp i viðlög-
um. — Nú kom það sér
vel.
Ekki leiö á löngu þangaö til mér
var ljóst, hvernig komiö var, þótt
ég vissi auðvitaö ekki á hvern átt
ég var slasaður. Ég var einn viö
verk mitt og þar aö auki innst i
hlööunni.Fyrstístaö reyndi ég aö
kalla en skildi fljótt aö það var til-
gangslaust. Þá fór ég aö reyna aö
komast undan farginu, en þaö
geröi aöeins illt verra. Ef ég ýtti
einum bagga frá mér, fékk ég tvo
yfir migl staðinn, —úr skriöunni,
sem yfir mér var. Og ég var I
þannig kreppu, aö enni mitt nam
viö hnén en ég sat á hælunum.
Þaö sem olli mér þó mestri van-
liöan var óloftiö I hlööunni. Heyiö
sem hrundi niöur var myglaö efst
vegna hinna langvarandi óþurrka
sumarið áöur. Þegar nú stæöan
hrapaðigausuppstórt ský af kæf-
andi mygluryki.
— Veútu hversu langur tlmi
þetta var, sem þú lást svona?
— Þaö voru nákvæmlega tveir
klukkutimar. Klukkan hálfeitt
var komiö aö mér. Faöir minn
haföi veriö aö vatna vetrungum,
sem voru þarna I ööru fjósi og
hann skildi ekkert i því, þegar
Jón Sigurösson ásamt Michel, frá vinstri til hægri. Á fyrstu
þjálfara sinum. Á bakviö myndinni situr Jón I hjóla-
þessa myndasögu er löng saga stólnum og getur ekki hreyft
manndóms, viljastyrks og sig nema meö þvi að ýta stóln-
þrautseigju eins og sést bezt ef um meö höndunum en einmitt
myndirnar eru athugaöar i röö sú áreynsla aö taka á hjólum
hann varö þess var aö ég haföi
gefiö kúnum, en ekki vetrungun-
um. Þegar ég kom svo ekki i há-
degismat, fór pabbi aö svipast um
eftir mér, og fór út I fjós. Ég
heyröi aö fjósdyrnar voru
opnaöar reyndi aö kalla og tókst
aö láta hann heyra til min. Hann
kom inn I hlööuna og sá auövitaö
strax hvaö gerzt haföi.
Þaö sem i raun og veru
bjargaöi mér á þessari stundu,
var þaö aö fyrirfimmárum haföi
ég verið á námskeiöi fyrir meira-
prófs-bilstjóra sem haldiö var á
Selfossi. Þar læröi ég hjálp i viö-
lögum og ágætur kennari á nám-
skeiöinu, Óli íshólm, lögreglu-
maöur á Selfossi kenndi mér,
hvernig bregöast skyldi viö,
þegar ég kæmi á slysstaö. En Óli
haföi lært þetta sérstaklega i
Danmörku.
Faöir minn ruddi nú heyinu of-
an af mér en hljóp siðan inn til
þess aö hringja i lækni. En þá
vildi svo undarlega til aö annar
maöur i Biskupstungum, Er-
lendur Björnsson hreppstjóri á
Vatnsleysu haföi fengiö blóötappa
I fót og veikzt liklega á sömu
stundu og heyiö hrundi yfir mig.
Þetta var nóg til þess aö læknir-
inn var ekki heima og meira aö
segja nýlega farinn frá Erlendi
svo þaö leiö á annan klukkutima
þangaö til læknirinn var kominn
til min. Sjúkrabilinn var nýfarinn
frá Selfossi, — og til þess nú aö
gera langa sögu stutta er bezt aö
segja þaö strax aö þaö liöu sex
klukkutimar frá þvi ég slasaöist,
þangaö til ég var kominn á
Borgarspltalann I Reykjavik.
„Þetta var ekki ég...”
— Þetta voru vélbundnir bagg-
ar, sem hrundu yfir þig?
— Já. Og efstu baggar I hárri
stæöu eru alltaf þyngri en þeir,
sem neðar eru. Þetta starfar af
þvi að þeir efstu eru rakari en
hinir. Ég býst viö aö baggarnir,
sem skullu á höföi min hafi verið
á milli fimmtán og tuttugu kiló
hver. Þeir komu úr fimm metra
hæö, ég var um þaö bil þrjá metra
frá stæöunni og þá geta menn gert
sér I hugarlund höggiö, þegar
höfö er I huga sveiflan á böggun-
um. A eftir þessu en nærri I sömu
andránni, kom svo önnur skriöa
af böggum sem lentu á heröum
minum og baki.
Seinna kom i ljós aö sjöundi
hálsliöur minn, ofan frá taliö var
brotinn en hann nemur viö axlir.
Enn fremur var hryggjarliöur
rétt fyrir neöan hröablöö brotinn
og nærri lá, aö ég mjaðmar-
grindarbrotnaöi þvi aö þar fékk
ég svo mikiö og snöggt högg. En
þaö var eingöngu hálsliöarbrotiö
sem kom viö mænuna og olli löm-
un.
— Varst þú orðinn tilfinningar-
laus i fótum, þegar þú komst á
sjúkrahúsið i Reykjavlk?
— Ég varö þaö strax — alveg
undir eins. Þegar ég tók á fótun-
um á mér, fannst mér eins og ég
væri aö koma viö einhvern annan
mann en mig sjálfan. Þetta var
ekki ég. Auðvitað stafaöi þetta af
þvi aö fæturnir voru alveg til
finningarlausiren mér fannst þaö
ákaflega skrýtiö og um leiö
ónotalegt. Þegar svo læknarnir
fóru aö kanna ástand mitt kom
þaö I ljós aö ég fann ekkert fyrir
nálarstungum fyrr en komiö var
upp fyrir geirvörtur. Allur
skrokkurinn þar fyrir neöan var
lamaöur og tilfinningarlaus.
Þessu fylgdi sú likn, aö ég leiö
aldrei neinar kvalir á meðan á
öllu þessu stóð. — Ég var meira
að segja mænustunginn á sjúkra-
húsinu og varð ekkert var við það.
Margt var að athuga
— Þú hefur auövitaö gengiö I
gegnum mikla rannsókn?
—• Þegar ég kom á Borgar-
spítalann I Reykjavik, tók þar á
móti mér valiö liö lækna og
hjúkrunarfólks. Þaö var óhætt að
segja aöégværii góöum höndum.
Hætt við Jón Sigurðsson frá Úthlíð í Biskupstungum. Hi
undraverðum bata með st