Fréttablaðið - 24.12.2006, Side 40

„Þegar ég var yngri þvældist ég
um heiminn og fór mjög sam-
viskusamlega á listasöfn. Taldi
mér skylt að staldra við hvert ein-
asta verk og íhuga það,“ segir
Egill Helgason sjónvarpsmaður.
Hann velur athyglisvert málverk
að þessu sinni. Og segir svo frá
hvers vegna Todes Insel varð fyrir
valinu:
„Já, svo losnaði ég nú við þessa
vitleysu úr systeminu. Þannig að
síðast þegar ég fór á listasafn þá
fór ég bara til að skoða eina mynd
sem ég vissi að þar var að finna.
Þetta var í Berlín. Og myndin er
Dauðaeyjan, eða Todes Insel, eftir
Arnold Böcklin. Ég sá þessa mynd
fyrst utan á einhverri pappírskilju
sem ég var að baksa við að lesa,
bók eftir Nietzsche, sem ég kláraði
örugglega aldrei. En þetta mál-
verk er frábært, rómantískt verk,
fullt af dulúð. Böcklin mun hafa
málað fimm útgáfur af þessu
verki. En þetta er æðislegt verk
fullt af dulúð og skringileg-
heitum. Sem orkar sterkt á
mig.“
Ólafur Sigurgeirsson sendir mér
eftirfarandi klausu:
„Mig langar til að vekja athygli
á sérstakri málnotkun fréttastofu
ríkisútvarpsins. Þar var verið að
segja frá umferðarslysi og sagt að
lagfæra þyrfti aðstæður til að;
„koma í veg fyrir að svona slys
komi ekki fyrir.“ Svona tvöfalda
neitun heyrði ég þrisvar á
nokkrum dögum. Þá er sagt í
fréttum núna þann 6/12, þegar
sagt er frá dómi manns gegn Keri
um meint samráð olíufélaganna,
að dómurinn hafi vísað frá kröfu
um skaðabætur sem dómurinn
ákveddi. Mér finnst þessi „sóða-
skapur“ í málnotkun ríkisútvarps
ekki sæmandi, þrátt fyrir þá
alþjóðavæðingu sem nú er í tísku
og þrengir mjög að okkur sem
viljum tala íslensku.“
Engu er hér við að bæta.
„Við krufningu benti ekkert til þess
að um voveiflegan atburð hefði
verið að ræða,“ segir í forsíðufrétt
Fréttablaðsins 9. desember af
skyndilegu andláti ungrar konu
eftir ofneyslu fíkniefna. Sannar-
lega var það voveiflegur atburður,
enda merkir voveiflegur: 1
skyndilegur; 2 hræðilegur,
hörmulegur, átakanlegur, slysaleg-
ur. Væntanlega hefur blaðamaður
ætlað að segja að ekkert benti til
saknæms, refsiverðs eða glæpsam-
legs athæfis.
sagði markaðsstjóri Ríkisútvarps-
ins 6. desember. Hverjum skyldi
efnið vera þakklátt?
Á morgunvakt Rúv. 14. desember
var rætt við lögmenn vegna
ákæru á hendur fyrrum stjórn-
endum olíufélaganna. Annar velti
því fyrir sér hvort dómstólar
myndu gera sekt í þessu máli. Ég
játa að ég kann ekki skil á
sérstöku lagamáli. Sekt merkir: 1
fésekt; 2 sektardómur; 3 sök.
Betra væri að tala um að dæma
menn seka eða til sektar. Hinn
ræddi um „þessa löngu yfirlegu
sem hefur átt sér stað“ í málinu
og er sömuleiðis heldur klúðurs-
legt. Getur yfirlega átt sér stað?
Fer ekki betur að segja að lengi
hafi við legið yfir þessu máli? Í
báðum tilvikum gildir enn að nota
sagnorð og firrast nafnorð. Þó
ættu menn að spara sögnina að
gera eftir föngum. Virðum sagnir
og forðumst óþörf nafnorð.
„Það var leitað til okkar varðandi
ráðgjöf,“ sagði starfsmaður geisla-
varna ríkisins í útvarpinu og
þrástagaðist á þessu leiðinlega og
óþarfa varðandi. Hann (og margir
fleiri) ætti að ganga til liðs við
Umvinafélagið, sem stendur vörð
um íslenskar forsetningar. Ég
skora á landsmenn að hætta þessu
varðandi-stagli. Af hverju þykir
mönnum fínna að segja varðandi
en um? Á ég að trúa því að
einhverjum þyki það fallegra?
Í framhaldi af umræðu um
viðtengingarhátt sendir Guðrún
Bjarnadóttir mér þessa brag-
hendu:
Hvorki veit ég hvort ég er né hvort
ég væri.
Ef ég sé og ef ég færi
öllu léttar víst ég bæri.
(Hljóðfæri hugans 16)
Málverk fullt dulúðar og skringilegheita