Fréttablaðið - 18.11.2008, Blaðsíða 28

18. NÓVEMBER 2008 ÞRIÐJUDAGUR10 ● sálarblaðið
Í meðlimatölu Sálarinnar
hefur mest nýliðun verið við
trommusettið. Alls hafa sex
trommarar setið við Sálar-
settið.
Fyrstur allra var Pétur Grétars-
son. Hann spilaði með ónefndum
fyrirrennara Sálarinnar. Sú sveit
kom saman að áeggjan Þorsteins
Joð og spilaði soul-slagara úr
Blues Brothers-myndinni í Sigtúni
árið 1987. Fyrsti „fullgildi“ tromm-
ari Sálarinnar var Rafn heitinn
Jónsson. Hann handlék kjuðana á
fyrsta skeiði sveitarinnar, „silki-
jakka-tímabilinu“ svokallaða.
AUÐVELT AÐ HÆTTA Í SÁLINNI
Þegar Bítlavinafélagar létu sig
hverfa vildu Guðmundur og Stef-
án halda áfram og söfnuðu liði í
nýtt band. Einn sá fyrsti sem var
hóað í var trommarinn Magnús
Stefánsson, sem hafði gert garð-
inn frægan með Utangarðsmönn-
um og Egó. „Ég og Guðmundur
höfðum verið saman í hljómsveit-
inni Tíbet Tabú og þegar hann kom
að máli við mig vildi hann stofna
alvöru rokkband í anda The Cult
og Guns N‘Roses,“ segir Magnús.
„Mér leist vel á þá hugmynd en
svo breyttist þetta náttúrulega og
varð að þeirri Sál sem fólk þekk-
ir í dag. Samt voru nokkur lög sem
voru í þessum rokkanda, til dæmis
Öskrið.“
Magnús á góðar minningar frá
Sálarárunum. „Þetta var mjög
skemmtilegur tími og þroskandi
tímabil. Gaman að kynnast svona
heilbrigðum gaurum eins og þess-
um strákum,“ segir hann. „Við
vorum í bassaleikarahallæri og
ég stakk upp á Friðriki Sturlusyni.
Honum hafði ég spilað smáveg-
is með þegar ég var lánstrommari
í hljómsveitinni Maó. Hann small
strax alveg inn í bandið og er besti
bassaleikari sem ég hef spilað
með, að öðrum ólöstuðum.“
Magnús starfaði með Sálinni í
tvö ár, frá 1988 til 1990. „Mín per-
sónulega staða var þó þannig á
þessum árum að ég varð að hætta
í bandinu, eða taldi mig þurfa
að hætta. Ég var í miklu rugli og
vildi hætta að neyta kannabis-
efna. Fannst sem ég yrði að hætta
í bandinu til þess. Það var auðvelt
að hætta í Sálinni en mér tókst
ekki að losna við hassið fyrr en
sex árum síðar. En það er önnur
saga.“
ALLTAF FULLUR OG RÍFANDI KJAFT
Næstur til að sitja við settið með
Sálinni var Birgir Baldursson.
Hann kom úr jaðarrokkinu, hafði
spilað með S.H. Draumi og Bless,
en gekk nú til liðs við aðalpopp-
band landsins.
„Ég hafði reyndar spilað með
Mannakorni heilan vetur á Dans-
barnum á Grensásvegi svo ég
var orðinn rútíneraður í ballspila-
mennsku,“ segir Birgir. „Sálin var
fúltæmdjobb og rúmlega það. Við
héngum saman allan daginn við
æfingar, spilamennsku, myndatök-
ur og viðtöl. Vinnubrögðin í þessu
bandi voru þó öðruvísi en ég átti að
venjast og ég fann mig aldrei. Guð-
mundur kom með fullbúin demó af
lögunum og maður fékk ekkert að
sveigja þau til.“
Birgir segir að hann hafði látið
einræði Guðmundar fara í taug-
arnar á sér og óþol hafi magnast
upp. „Þetta var eins og að vinna
á prentvél. Ekkert frelsi eða list-
ræn sköpun, en ofsalega fínn pen-
ingur, ég neita því ekki. Mér leið
virkilega illa og þrautalendingin
var að ég var alltaf fullur og ríf-
andi kjaft.“
Birgir spilaði með Sálinni í tvö
ár, frá vori 1991 til vors 1993, og
fékk að hluta sínu framgengt
þegar einokun Guðmundar á laga-
smíðunum sleppti á plötunni Þessi
þungu högg. „Sú plata var ákveð-
in uppreisn og allir fengu að leggja
eitthvað til,“ segir Birgir.
Þegar bandið byrjaði aftur eftir
tveggja ára hlé árið 1995 var Birgi
ekki boðið að vera með.
GREINDI PIRRING
Í stað Birgis var trommarinn
Tómas Jóhannesson munstraður í
bandið. „Ég vissi að Sálin var að
fara að byrja aftur eftir tveggja
ára hlé,“ segir Tómas. „Ég var
að spila í pöbbabandi með góðum
vini Gumma Jóns og bað hann um
að mæla með mér. Svo fékk ég að
spreyta mig á æfingu og var bara
ráðinn. Ég held að enginn annar
hafi verið prófaður.“
Fyrsta gigg Tómasar var skóla-
ball á Skaganum. „Sálin var ekk-
ert mikið fyrir æfingar og ég
hafði bara lært lögin af plötum.
Ég klikkaði á því að það var ekk-
ert prógramm í gangi heldur kall-
aði Gummi bara nafnið á næsta
lagi og ég átti að telja inn í það.
Sem var erfitt því ég hafði ekki
lagt nöfn laganna á minnið! Ég
taldi því inn í einhverju millit-
empói og svo var hraðað eða hægt
á lögunum eftir atvikum. Gummi
gefur mönnum ákveðið augnaráð
af hann er ekki ánægður – „búll-
ið“ er það kallað – og það var ein-
tómt „búll“ þetta kvöld fyrir mig.
Ég var svo auðvitað búinn að læra
nöfnin á lögunum fyrir næsta
gigg.“
En fall er fararheill. Tómas er á
því að árin með Sálinni hafi verið
„ógeðslega skemmtileg“. „Ég er
yngri en þeir svo þetta var mikið
þroskaferli fyrir mig. Ég greindi
þó alltaf ákveðinn pirring í Sálinni
og eftir á að hyggja þá voru þeir
að enda ákveðið tímabil þegar ég
var með þeim.“
Í einni Sálar-pásunni fór
Tómas til Bandaríkjanna í nám.
„Þessi rútulífsstíll er ekkert svo
skemmtilegur til lengdar og mig
langaði að prófa eitthvað nýtt. Ég
tók þátt í dot.com-æðinu og hef
verið í grafík og tölvugeiranum
síðan þótt ég grípi enn í tromm-
urnar við og við. Á einhverj-
um tímapunkti vorum við Jó-
hann Hjörleifsson báðir að spila
með bandinu en svo æxlaðist það
þannig að hann tók alfarið við. Þá
má segja að nýtt tímabil Sálarinn-
ar hafi hafist. Með Jóhanni endur-
nýjaði bandið sig og varð að því
sem það er í dag.“
Tómas Jóhannesson (lengst til hægri)
spilaði inn á eina Sálar-plötu, Sól um
nótt frá 1995.
Trommararnir í Sálinni
Hér er Magnús Stefánsson (lengst til vinstri) með Sálinni í árdaga, bandið ekki enn
búið að leggja silkijökkunum.
Birgir Baldursson (annar frá hægri) með
Sálinni í enn einni myndatökunni.
2DVD
ÖLL MYNDBÖNDIN
90 MÍN. HEIMILDAMYND