Fréttablaðið - 30.11.2008, Qupperneq 14

14 30. nóvember 2008 SUNNUDAGUR
P
erversity, Desperation
and Death, sem í laus-
legri snörun gæti útlagst
sem siðleysi, örvænting
og dauði, er titillinn á nýj-
ustu breiðskífu Singa-
pore Sling sem kom út fyrir skemmstu.
Yfir kaffibolla í reykherberginu á
Hressó stenst blaðamaður ekki mátið
og spyr Henrik, söngvara og gítarleik-
ara, og Bíbí bassaleikara hvort áhrifa-
mikill titillinn tengist hinu sívaxandi
kreppuástandi á einhvern hátt.
„Titillinn var reyndar kominn á
undan kreppunni,“ segir Henrik. „Það
er ekkert kreppulegt við þessa plötu
nema helst það að diskurinn sat fastur
í útlöndum í sex vikur vegna einhverra
gjaldeyrisflækna. Það reddaðist þó
allt að lokum.“
„En titillinn á samt nokkuð vel við
núna í kreppunni,“ bendir Bíbí á. „Já,
það er rétt. Þetta er í raun kreppuplata
ársins,“ fellst söngvarinn á að lokum.
Ofkæling á Þingvöllum
Perversity, Desperation and Death
er fjórða breiðskífa sveitarinnar, en
áður höfðu komið út The Curse of
Singapore Sling árið 2002, My Life is
Killing my Rock´n´Roll árið 2004 og
Taste the Blood of Singapore Sling
2005, auk safnskífunnar The Curse,
the Life, the Blood sem var gefin út
sérstaklega fyrir Evrópumarkað á síð-
asta ári.
Að sögn Henriks gekk á ýmsu við
gerð nýju plötunnar, sem tekin var upp
í nokkrum skorpum.
„Við byrjuðum að hljóðrita plötuna í
Berlín. Svo tókum við slatta upp í
æfingarhúsnæðinu okkar, þangað til
að það flæddi inn í húsið og tölvan sem
innihélt öll lögin bilaði. Það tafði upp-
tökur um stund, eins og gefur að skilja.
Svo héldum við áfram að hljóðrita á
hinum ýmsu stöðum, meðal annars í
stúdíói í Hafnarfirði, heima hjá mér
og í sumarbústað við Þingvallavatn.“
Hljómsveitin hefur nýtt téðan sum-
arbústað til ýmissa verka, til dæmis til
æfinga og sem vettvang fyrir upptök-
ur á myndbandi.
„Það var síðasta vetur. Við vorum að
labba úti á frosnu Þingvallavatninu í
átján stiga frosti í tíu klukkutíma, ber-
andi einhvern bát. Mig grunar að ég
hafi ofkælst. Að minnsta kosti hætti
ég að geta andað og skalf í tvo tíma á
eftir,“ segir Henrik og yljar sér við
minninguna.
Spurður hvort sveitin sæki í sveita-
sæluna sem innblástur fyrir laga- og
textasmíðar segir Henrik það af og
frá.
„Innblásturinn kemur úr öðrum
heimi, líklega ímynduðum heimi.
Þaðan sem maður vill vera frekar en
þar sem maður er. En það er gott að
komast í burt frá öllu og öllum til að
einbeita sér að svona hlutum.“
Hann segir plötuna upphaflega átt
að koma út í sumar, en útgáfan hafi
tafist af ýmsum ástæðum. Því sé það
helber tilviljun að platan renni í raun
beint inn á jólamarkaðinn.
„Við höfum aldrei stílað sérstaklega
inn á þann markað. Eru það ekki aðal-
lega poppbönd sem gera það? Egill
Ólafsson og Páll Óskar? Ég fylgist
reyndar ekki mikið með því hversu
mikið við seljum af plötum. Við erum
ekkert rosalega miklir fjármálasnill-
ingar í þessari hljómsveit.“
Upphaflega eins manns sveit
Singapore Sling hófst sem einstakl-
ingsverkefni Henriks fyrir átta árum.
„Ég hafði alltaf verið að búa til tón-
list einn á fjögurra-rása upptökutæki.
Ég stofnaði reyndar Bang Gang ásamt
Barða Jóhannssyni og við gáfum út
eina sjötommu áður en ég yfirgaf
sveitina. Ég var aldrei í neinum bíl-
skúrsböndum eða slíku,“ segir Henrik.
„Árið 2000 gaf ég sjálfur út átta laga
plötu undir nafninu Singapore Sling.
Ég fékk nokkra félaga til liðs við mig
og við stofnuðum hljómsveit undir
þessu nafni, og stuttu síðar bauðst
okkur að hita upp fyrir Mínus og Kan-
ada á tónleikum í Menntaskólanum í
Hamrahlíð. Það voru fyrstu tónleik-
arnir, en fram að því höfðum við verið
eitthvað feimnir við að troða upp.“
Mannaskipti hafa verið nokkuð tíð í
sveitinni. Af þeim sex sem skipuðu
sveitina við hljóðritun fyrstu plötunnar
árið 2002 eru þrír enn um borð, Henrik,
Einar Kristjánsson gítarleikari og Sig-
urður Magnús Finnsson, einnig þekkt-
ur sem „Siggi Shaker“, hristuleikari.
Auk þeirra hafa þau Bíbí, sem áður
var í Kolrössu krókríðandi, Hákon
Aðalsteinsson gítarleikari og Björn
Viktorsson trommari skipað hljóm-
sveitina frá árinu 2005.
Dimmt og sækadelískt
Tónlist Singapore Sling hefur verið
lýst sem dimmri og sækadelískri, og
minna nokkuð á hljómsveitir á borð
við hina skosku Jesus and Mary Chain
og Írana í My Bloody Valentine. Henrik
og Bíbí skrifa að einhverju leyti undir
þessa lýsingu.
„Það voru bönd eins og Jesus and
Mary Chain, Velvet Underground og
Suicide sem fengu mig til að vilja
stofna hljómsveit. En auðvitað er
maður alltaf að uppgötva eitthvað
nýtt, og gamalt,“ segir Henrik.
„Sækadelik er orð sem er notað yfir
það þegar áherslan er lögð á einhverja
ákveðna stemmningu í músíkinni, en
ekki endilega eingöngu lögin sjálf,“
bætir Bíbí við.
Innt eftir íslenskum áhrifavöldum
verður fátt um svör hjá Henrik. „Við
pælum ekkert mikið í því hvaðan tón-
list kemur, hvort hún sé íslensk eða
hvað. Tónlist er bara eitthvað sem við
fílum eða fílum ekki.“
„Það er kannski helst Bjartmar,“
segir Bíbí hugsi. „Og Kid Twist, sem er
nýtt band sem ætlar að spila með
okkur á tónleikum fljótlega. Það er
besta hljómsveitin sem ég hef heyrt í
lengi. Svo er nýja Evil Madness-platan
alveg mögnuð.“
Liggjum ekki yfir ímyndinni
Af ljósmyndum og myndböndum af
Singapore Sling að dæma mætti ætla
að hljómsveitin legði mikið upp úr
dimmri og drungalegri ímynd, þar
sem leður og dökk sólgleraugu eru
allsráðandi. Bíbí og Henrik gefa lítið
fyrir slíkar vangaveltur.
„Ég held við séum bara frekar kúl,
en við höfum aldrei sest niður og vís-
vitandi búið til ímynd. Ég held að
ímynd sé frekar eitthvað sem aðrir
búa til yfir það sem þeir sjá. Á tónleik-
um notum við til dæmis sýningarvélar
og fleira í þeim dúr vegna þess að við
viljum að upplifunin sé myndræn og
Spilum ekki í jogginggöllum
Töffarahljómsveitin Singapore Sling gaf út fjórðu breiðskífu sína fyrir skemmstu. Kjartan Guðmundsson hitti Henrik Baldvin
Björnsson, söngvara og gítarleikara, og Ester Bíbí Ásgeirsdóttur bassaleikara yfir kaffi og sígó í Hressingarskálanum.
SIÐLEYSI, ÖRVÆNTING OG DAUÐI Upplagið af nýjustu breiðskífu Singapore Sling náði ekki til landsins í tæka tíð fyrir útgáfutónleikana í byrjun nóvember. Því mun sveitin
halda eins konar „útgáfutónleika 2“ á Grand rokki föstudagskvöldið 5. desember næstkomandi, ásamt Kid Twist og Evil Madness. Frá vinstri: Einar Kristjánsson, Björn
Viktorsson, Henrik Baldvin Björnsson og Ester Bíbí Ásgeirsdóttir. Á myndina vantar Sigurð Magnús Finnsson og Hákon Aðalsteinsson. FRÉTTABLAÐIÐ/ARNÞÓR
færi áhorfendur inn í einhvern heim.
Við spilum ekki í jogginggöllum á
Hressó í dagsbirtu vegna þess að það
passar einfaldlega ekki við tónlistina,“
segir Henrik.
„Tónlistin er þess eðlis,“ bætir Bíbí
við. „Það er líka ástæðan fyrir því að
við kjósum heldur að halda færri tón-
leika en fleiri. Það eru gæðin en ekki
magnið sem skipta máli. Við viljum
gera hverja tónleika að viðburði, í stað
þess að spila kannski tónleika á hverj-
um degi í átta vikur í jogginggöllum.
Þá eru tónleikar hættir að vera spenn-
andi.“
Blaðamaður heggur eftir því að
jogginggallar virðast Singapore Sling-
meðlimum hugleiknir. Er þeim mikið í
nöp við slíkan fatnað?
„Henson er allt í lagi,“ svarar Bíbí
og glottir, en Henrik segist ekki eiga
jogginggalla, enda joggi hann aldrei.
Krútt og hnakkar
Talið berst að nýafstöðnum umræð-
um um hugsanlegan dauða krúttkyn-
slóðarinnar og ritdeilur sem af þeim
spruttu. Bíbí segir þá hættu aldrei
hafa verið til staðar að Singapore
Sling yrði flokkuð sem krútt-sveit.
„Það hefur alltaf verið erfitt að
hólfa okkur niður, enda held ég að það
sé ágætt að tilheyra ekki neinum
hópi. Þetta hugtak, krútt, var hvort eð
er bara eitthvert kjaftæði. Að minnsta
kosti var mjög óljóst hvað það átti að
merkja.“
Henrik samsinnir því og segir alla
slíka flokkun á fólki tilgangslausa.
Honum er þá bent á að sjálfur eigi
hann heiðurinn að hugtakinu hnakki,
sem mörgum landsmönnum er orðið
tamt að nota yfir einstaklinga með
litað hár og fleiri ljósatíma en góðu
hófu gegnir á samviskunni.
„Já, það er alveg rétt,“ viðurkennir
Henrik. „Ég hef líklega tekið þátt í
þessari hólfunarstarfsemi þrátt fyrir
allt. Hnakki var orð sem ég, Barði
Jóhannsson og Börkur Jónsson notuð-
um okkar á milli. Barði var með
útvarpsþáttinn Ólafi á Radíó X og
byrjaði að nota orðið þar, og þannig
dreifðist það út. Við vorum alls ekki
að reyna að búa til orð fyrir orðabók-
ina, en samt held ég að þetta hugtak
muni verða til það sem eftir er.
Hnakkinn mun aldrei deyja, því
miður.“
Gott gigg á pitsustað
Singapore Sling hefur vakið síst minni
athygli erlendis en hér á landi. Fyrstu
tvær plötur sveitarinnar voru meðal
annars gefnar út í Ameríku og nú
standa yfir samningaviðræður um
útgáfu Perversity, Desperation and
Death í Bandaríkjunum, Ástralíu og
Evrópu. Einnig hefur sveitin haldið
fjölmarga tónleika víða um heim.
„Í ágúst spiluðum við í Póllandi í
fyrsta skipti og það var alveg magnað,
eins og reyndar stór hluti af Austur-
Evrópu,“ segir Henrik. „Bandaríkja-
túrarnir hafa líka verið mjög eftir-
minnilegir,“ heldur Bíbí áfram. „Við
höfum spilað um öll Bandaríkin. Við-
tökurnar hafa verið sérlega góðar á
Vesturströndinni og Norðaustur-
ströndinni, en svona happ og glapp inn
á milli.“
„Þegar maður tekur svona langan
túr þá veit maður fyrirfram að sum
gigg verða góð. Stundum spilar maður
bara frekar en að spila ekki. Einu sinni
lentum við í því að spila á pitsustað í El
Paso, klukkan sjö um kvöld. Ég reyndi
að horfa ekki á áhorfendur og veit því
ekki almennilega hvernig viðtökur
þess voru, en ég býst fastlega við að
þeir hafi verið að borða pitsu,“ segir
Henrik og bætir við að El Paso sé
skrýtinn bær, fullur af hvítu rusli og
heróínneytendum að drekka Colt 45
bjór.
„Svo spiluðum við aftur á pitsustað
seinna, á Ítalíu,“ segir Bíbí. „Okkur
fannst brjálæðislega fyndið að halda
tónleika á pitsustað í annað skipti, en
þetta reyndist hið besta gigg. Fullt af
fólki mætti og fannst rosalega
gaman.“
Útlönd eða helvíti
Spurð um áhrif kreppunnar á
íslenskt tónlistarlíf segist Bíbí vongóð
um að fátt sé svo með öllu illt.
„Kannski fer fólk að kaupa íslenska
tónlist í meira mæli. Kannski verður
fólk hugmyndaríkara í að finna sér
eitthvað annað að gera en að hanga í
boltalandi, eða hvað það er nú sem fólk
gerir í góðæri. Kannski verður fólk
meira skapandi og fer að gera eitthvað
meira saman í stað þess að fara í ljós.“
„Já vonandi,“ segir Henrik. „En
kannski verður þetta bara ömurlegt.
Kannski fara bara allir til útlanda. Eða
til helvítis.“
Við vorum
alls ekki að
reyna að
búa til orð
fyrir orða-
bókina, en
samt held
ég að þetta
hugtak
muni verða
til það sem
eftir er.
Hnakkinn
mun aldrei
deyja, því
miður