Fréttablaðið - 24.01.2009, Side 26

26 24. janúar 2009 LAUGARDAGUR
R
únar Gunnars-
son syngur „það
er svo undarlegt
með unga menn“
þegar blaðamað-
ur gengur inn á
kaffihúsið sem er
í gömlu húsi á horni Klapparstígs
og Laugavegar, þar sem áður var
kaffi Hljómalind. „Má bjóða þér
vöfflu?“ spyr Valdimar. Sigrún,
kona hans, er að borða vöfflu og
mælir með þeim, fyrirheit um holl-
ara mataræði verða að engu, auð-
vitað er ekki hægt að segja nei við
vöfflum með rjóma.
Andrúmsloftið á kaffihúsinu er
heimilislegt, húsgögnin eru sam-
tíningur, keypt í Góða hirðin-
um og flest til sölu. Hér og hvar
má líka sjá hluti sem eru til sölu.
„Við fáum alls konar hugmyndir,
sjáðu til dæmis, þetta er dós til
að halda bjórflöskum köldum,“
segja þau og benda mér á nokk-
urs konar krukku úr frauðplasti
með Íslandsmynd á. „Passar utan
um bjórflöskur, útlendingar hafa
keypt þetta aðallega,“ segja þau
en einungis nokkur stykki eru
eftir af 200 stykkja upplagi sem
var pantað upp á grín. Laglegasta
hjól hangir einnig uppi við, smíð-
að í Kína eftir óskum Valdimars
og samstarfsfélaga sem þurfti
að panta 100 eintök til að pöntun
hans yrði afgreidd. „Hann spurði
mig hvort hann ætti að slá til og
ég sagði já,“ segir Sigrún og hlær.
„Ég fékk bara yfirdrátt fyrir pönt-
uninni, sem hefur reyndar borgað
sig upp núna,“ segir Valdimar.
Saman á fæðingardeildinni
Sigrún og Valdimar hafa verið
saman í átta ár. Mæður þeirra lágu
reyndar saman á fæðingardeildinni,
einungis þrír dagar skilja á milli
hjónanna, Valdimar er fæddur 7.
maí 1980 og Sigrún þremur dögum
síðar. „Ég sá honum síðan bregða
fyrir í MH,“ segir Sigrún. „Ég hef
aldrei verið neitt rosalega fyrir að
sitja á skólabekk,“ segir Valdimar.
„Ég var með svona 60% raunmæt-
ingu í grunnskóla, ég var svo mikið
í félagslífinu.“ Frá sextán ára aldri
hefur hann unnið við smíðar með
reglulegum hléum. „Ég hef hætt til
þess að fara í skóla og ferðast og svo
hætti ég að vinna síðasta vor til að
setja þetta kaffihús í gang.“
Sigrún lauk námi í fatahönnun
frá Listaháskóla Íslands en verk-
efni sem hún vann þar nýttist
einmitt til undirbúnings verslun-
arinnar Lykkjufall sem hefur sér-
hæft sig í fatnaði fyrir mæður með
barn á brjósti. „Hugmyndin kvikn-
aði samt fyrr, rétt eftir tvítugt var
ein vinkona mín með nýfætt barn
og fílaði alls ekki að gefa brjóst í
venjulegum peysum sem annað-
hvort þarf að lyfta upp eða teygja
til. Þegar ég var í skólanum sótti
ég um styrk frá Nýsköpunarsjóði
námsmanna til þess að gera könn-
un á heilsugæslustöðvum í Reykja-
vík hjá barnshafandi konum og
konum með barn á brjósti og sá að
áhuginn var mikill.“
Heimsreisa með praktísku ívafi
Sigrún prófaði sig strax áfram
með hönnun á flíkum sem eru
flottar, klæðilegar og smart en
henta vel til brjóstagjafa. „Ég
saumaði nokkrar gerðir og sýndi
á sýningunni Hönnun og heim-
ili og þeim var vel tekið. Mark-
miðið var að hanna flottar flíkur,
sem hægt væri að vera í eftir að
brjóstagjafatímabilinu lýkur, það
er svo stutt þannig séð.“ En áður
en hugmyndin var tekin lengra
ákváðu þau hjónin að skella sér í
eitt stykki heimsreisu, með örlít-
ið praktísku ívafi. „Við skoðuðum
ótal verksmiðjur, hvert sem við
fórum þá leituðum við uppi verk-
smiðjur. Stundum var okkur mein-
aður aðgangur, því við vorum ekki
klædd eins og bissnessfólk, bara
eins og bakpokaferðalangar,“ segja
þau hlæjandi og rifja upp kostu-
lega ferð í fataverksmiðju á Fiji-
eyjum þar sem gaf að líta jakka-
föt í tugþúsundatali. Og svo góðan
fund með forsvarsmönnum fata-
verksmiðju í Sjanghæ. „Við brut-
um öll viðskiptalögmál í Kína, þau
hlógu eiginlega að okkur allan tím-
ann.“ Sá fundur reyndist annars
árangursríkur en verksmiðjan
hefur séð um framleiðslu á fötum
Sigrúnar síðan hún opnaði verslun-
ina, haustið 2006.
Eftir að hafa gert víðreist um
Asíu, Ástralíu og Suður-Amer-
íku uppgötvaðist það í Brasilíu að
laumufarþegi var kominn í hópinn,
Sigrún var barnshafandi. Ferðin
var því stytt og eftir stutt stopp í
Bandaríkjunum lá leiðin aftur til
Reykjavíkur og þá var allt sett á
fullt til að opna búðina. „Við opn-
uðum nokkrum dögum áður en
Hedí Sólbjört, dóttir okkar, kom
í heiminn. Pöntunin frá Kína náði
líka rétt að skila sér í hús áður en
verslunin var opnuð.“
Brjóstagjafaflíkur hitta í mark
Viðtökurnar voru góðar og segist
Sigrún hafa komið sér upp fasta-
kúnnum. En hana langaði að flytja
búðina á Laugaveginn og síðasta
sumar fannst hentugt húsnæði.
„Ég fékk það afhent í september
og við opnuðum í október, þegar
kreppan var byrjuð,“ segir Sigrún
en þau Valdimar eru ekkert að láta
kreppuna stoppa sig í að gera það
sem þau langar. „Það er kannski
bara ágætt að byrja þegar allt er á
botninum, þá er bara hægt að fara
upp, við höfum líka það mottó að
hafa alla umgjörð mjög einfalda og
ódýra,“ segir Valdimar. „Við klikk-
uðum alveg á flatskjánum í góðær-
inu,“ segir Sigrún. „Já, við höfum
lítið eytt í dýra hluti, meira bara
í svona vitleysu eins og ferðalög,“
bætir Valdimar við.
Umbúnaðurinn í kringum verk-
efnin þeirra er líka fjarri því að
vera flókinn.
„Hér geri ég bókhaldið, ég var
með skrifstofu uppi en ég sat bara
aldrei þar,“ segir Valdimar og á við
hornið þar sem við sitjum. „Ég er
með aðstöðu í búðinni,“ segir Sig-
rún en þess má geta að þau hjón-
in tóku sig til og sögðu upp net-
áskriftinni heima hjá sér til þess
að kvöldin færu ekki alveg í setur
við tölvuna.
Kaffihúsið reka þau Sigrún í
félagi við vinahjón sín, Hermann
Fannar Valgarðsson og Söru Ósk-
arsdóttur. „Síðasta vor var húsið
autt og búið að rífa allt innan úr
því enda átti að rífa það eða gera
upp, þær framkvæmdir voru sett-
ar í bið og eigandinn var til í að
láta það aftur undir kaffihúsa-
starfsemi,“ segir Valdimar sem
sagði upp vinnunni sinni og fór að
innrétta kaffihúsið. „Það voru svo
aðallega útlendingar sem sóttu það
síðasta sumar og haust en svo var
eins og Íslendingar uppgötvuðu
það í nóvember og nú sækja þeir
það mikið.“
Ferðaþjónusta fyrir auralitla bak-
pokaferðalanga
Auk kaffihússins vinna félagarn-
ir Valdimar og Hermann að því
að koma gistiheimili á laggirnar
fyrir bakpokaferðalanga, þar sem
ódýrt er að gista en gaman að vera.
„Þessi hugmynd varð eiginlega til
í heimsreisunni, okkur langaði til
að setja á laggirnar ferðaþjónustu
fyrir ferðamenn sem eru á lág-
marks „budget“, svoleiðis hefur
verið í lágmarki hér á landi. Við
gistum reyndar líka á svona gisti-
heimilum í Ástralíu til dæmis.“
Ýmislegt fleira er á döfinni.
„Okkur langar til að opna sauma-
stofu þannig að það þurfi ekki að
senda flíkurnar fram og til baka
til Sjanghæ,“ segir Sigrún. „Ég
væri líka mikið til í að geta fram-
leitt þær alveg hér á landi.“
Hún hefur fært út kvíarnar und-
anfarið, selur vörur sínar í Dan-
mörku, Svíþjóð og Noregi auk
Íslands. Úrvalið í búðinni er líka
orðið meira, þar fást nú barnaföt
hönnuð af henni og peysur sem
eru ekki hannaðar með brjósta-
gjöf í huga. Þar fyrir utan er ýmis-
legt annað sniðugt til sölu. „Ég
er alltaf með augun opin, þegar
ég var stödd á Sauðfjársetrinu á
Ströndum síðasta sumar þá rak
ég til dæmis augun í Lambalúlla,
íslenskt tuskudýr gert af konu sem
býr þar í grenndinni, Lilju Sigrúnu
Jónsdóttur, hann rokseldist fyrir
jólin. Mér finnst mjög gaman að
taka inn svona vörur.“
Ekkert andleysi
Sigrún og Valdimar búa í göngu-
færi við miðbæinn í gamla Vest-
urbænum, eru þau sannkallaðar
miðbæjarrottur? „Miðbæjarsvanir
vil ég segja, ekki rottur, ég er alin
upp í Þingholtunum já,“ segir Sig-
rún en Valdimar verður að játa á
sig búsetu í Kópavogi fyrstu sex ár
ævinnar, áður en fjölskyldan flutti
í Kringluna. Þau eru ánægð með
lífið við Laugaveginn og heimilis-
haldið á Sólvallagötunni þar sem
smíðahæfileikar húsbóndans fengu
að njóta sín þegar íbúðin var gerð
upp. Eruð þið svo stöðugt að kasta
á milli ykkar hugmyndum? „Já,
það má segja það, það koma líka
mjög margar slæmar hugmyndir,
en þetta er eins og hjá ljósmyndar-
anum, ef hann tekur nógu margar
myndir þá hlýtur að koma ein góð,“
segir Valdimar. Sigrún bætir við
að heimilislífið hafi orðið aðeins
notalegra eftir að þau sögðu upp
netáskriftinni. „Við vorum ann-
ars alltaf hvort í sinni tölvunni á
kvöldin að svara tölvupóstum og
vinna eitthvað.“
En hvað skyldi vera besta hug-
myndin sem Valdimar hefur feng-
ið að þínu mati, Sigrún? „Hmm, ég
veit það ekki, ætli það sé ekki bara
að kýla á það og opna þetta kaffi-
hús.“ Valdimar er fljótur til svars
við sömu spurningu: „Ég held að
besta hugmyndin hennar Sigrúnar
hafi verið að segja já þegar ég bað
hennar,“ segir hann og hlær.
Hugmyndaríkir
miðbæjarsvanir
Sigrún Baldursdóttir og Valdimar Geir Halldórsson eru hugmyndarík
ung hjón. Þau reka verslunina Lykkjufall, eru í kaffihúsarekstri ásamt vinum
sínum og eru þar fyrir utan með ýmislegt spennandi á prjónunum. Sigríður
Björg Tómasdóttir ræddi við þau um flóknar og einfaldar hugmyndir sem
hafa verið framkvæmdar í góðæri og kreppu.
Uppáhald Sigrúnar
Platan: Ég get hlustað á nánast
allt.
Kvikmyndin: Góð spenna eða
gott grín er nóg fyrir mig.
Liturinn: Á erfitt með að gera upp
á milli lita.
Hönnuðurinn: Mamma, Kristín
Reynisdóttir, er frábær listamað-
ur. Síðan eru einnig margir aðrir í
uppáhaldi.
Drykkurinn: Vatn
Landið: Ástralía
Vikudagurinn: Miðvikudagur, því
þá er svo stutt í helgina.
Maturinn: Lambalæri og eplakaka
með ís í eftirmat hjá mömmu og
Gísla.
VALDIMAR GEIR HALLDÓRSSON OG SIGRÚN BALDURSDÓTTIR Heimilislegt í horninu á Nýlenduvöruverslun Hemma og Valda þar
sem Valdimar sinnir jafnframt skrifstofustörfum. Trékarlarnir ofan á hillunni eru handverk Valdimars. FRÉTTABLAÐIÐ/STEFÁN
Uppáhald Valdimars
Platan: Finnst þægilegast að hlusta
á góðan gamlan djass.
Kvikmyndin: City of God hefur
alltaf setið föst í mér eftir ég sá
hana. Afar hugljúf en sýnir okkar
verstu hliðar um leið.
Liturinn: Stundum rauður annars
blár.
Hönnuðurinn: Þegar nýting og
notagildi eru í fyrirrúmi þá er ég
ánægður.
Drykkurinn: Kaffi og d´Arenberg
rauðvínið frá Vín og matur.
Landið: Ísland, þótt framandi slóð-
ir og lönd heilli í fjarlægð.
Vikudagurinn: Miðvikudagur.
Maturinn: Grjónagrauturinn henn-
ar Sigrúnar.