Tíminn - 20.02.1983, Page 22

Stmnro
SUNNUDAGUR 20. FEBRÚAR 1983
nútíminn
■ „Heiti á skáldsögu eins og „Kvenna-
klóset(ið“ eða nafn á hljómsveit eins og
Tappi Tíkarrass, gefur í skyn, að hér sé
á ferðinni eitthvað, sem tæpast getur
talist fagurt eða siðlegt.“ (Sigurður Pét-
ursson Morgunblaðið 11. febrúar 1983).
Pví miður var Tappi Tíkarrass ekki ti!
staðar þetta föstudagskvöld, en í sam-
bandi við tilvitnunina að ofan tókst mér
að ramba inn á kvennaklósettið í MS, í
mesta ógáti. Þótt mér hafi verið bent á
þann feil gat ég ekki séð að þar færi fram
nokkuð ósiðlegt. En hefði Sigurður
Pétursson gerlafræðingur verið viðstadd-
ur á þessari samkomu, og hefði hann
haldið sig fjarri kvennaklósettinu, ættum
við líklega von á aukablaði frá Moggan-
um um ósiðlegar listir og endalok æsk-
unnar. Á þessum stórgóðu tónleikum
voru nefnilega samankomnar margar af
ósiðlegustu, ófegurstu og hávaðasöm-
ustu hljómsveitum Reykjavíkursvæðis-
ins. Þótt niðurröðun númeranna hafi
verið fáránleg og hljomurinn hafi
skemmt fyrir nokkrum þeirra, í þessum
■ Vonbrigði.
einhverja samansafnsplötu bráðum með
öðrum „promising“ hl jómsveitum, vona
ég að það lag verði fyrir valinu. Mér
fannst bara skemma fyrir prógrammi
Trúðsins öll þessi endasleppu öskur sem
engu höfðu að bæta við tónlistina.
Hljómsveitin Omicron var sú eina
sem alls ekki átti heima í því andrúms-
lofti sem ríkti þarna. Ástæðan er ekki sú
að tónlist þeirra sé slæm eða of róleg
heldur vantar hana allan hita og fyrir
mér er hún ekkert annað en fagmannlegt
og þægilegt gítarpikk.
„Pið eruð ógeðsleg! Þið eruð diskó!
Viðbjóðsleg!" Þetta eru fjarri því að
vera konungleg orð og þar sem þau voru
töluð voru þau algjörlega út í loftið og
ósanngjörn. Annar gítarleikari Hinnar
Konunglegu Flugeldarokkhljómsveitar
fann sig knúinn til að láta þau falla í
gengum allt prógrammið. H.K.F. var
ekki uppörvandi á Melarokkinu þegar
greina mátti alltof auðheyrileg Velvet
Underground áhrif, en í dag eru þeir
frísk hljómsveit sem fer óvarfærnum
yyOg loksins ertu sexý...”
stóra leikfimisgeim, held ég að sjaldan
hafi ég séð betri tónleika. Þær ellefu
hljómsveitir sem komu fram gáfu mjög
skemmtilega mynd af því ósiðleysi, sem
Sigurður hellir sér yfir, þeim mikla
krafti, hita og (oftast) heiðarleika sem
þrífst hjá „illgresum" hins íslenska tón-
listarheims. En ég læt alveg ósagt hvort
þær hafi gefið rétta heildarmynd af
popptónlistinni í dag, enda var það
ágætt.
Þeir sem sáu Englabossana í Stundinnj
okkar síðasta sunnudag hafa líkiega gert
sér ranga hugmynd um þá, fyrir þá sök
að cnnþá eiga íslenskar hljómsveitir
ekki heima þar. í MS voru þeir með betri
uppákomunum þrátt fyrir að soundið
hafi ekki verið komið í lag er þeir
byrjuðu. Tónlist þeirra er aðallega
leikin, kraftmikil og persónuleg, en ég
hefði viljað heyra þá syngja meira því
það fór þeim vel.
Hasz kom mér á óvart. Þeir eru alveg
sér á báti þótt heyra megi örlítil heavy
metal áhrif hjá þeim. En fyrir Guðs náð
var ekki hægt að ýta þeim til hliðar í
flokk með AD/DC, Iron Maiden og
öðru þessháttar puði. Tónlist þeirra er
nokkuð „flókin", miðað við það sern
gengur og gerist, með alls kyns hröðum
sviptingum, en mjög skapmikil og heit.
Gítarleikarinn beitir mjög skemmtilegri
tækni sem þó er laus við að flokkast bara
sem tækni, grunnurinn er stcrkur sem og
söngurinn. I öllum þeirra skaphita sungu
þeir „Bjössi dvergur, konungur stubb-
anna", og nú bíðum við bara eftir að þeir
komi fram á Borginni, því þar er jú
skotmarkið.
Áður en Hasz hurfu af sviðinu var
byrjað að hrópa „Svefnpurrkur" af mikl-
um krafti. Svolítið einkennilegt nafn!.
Fjórir litlir strákar birtust í hvítum
tuskum með hvítt/blátt/rautt/grænt hár
og tvo gítara. Til þess að vera jafn
ófræðilegur og þessi hljómsveit ætla ég
að vera stuttorður: þeir voru einlægir,
sungu einfalda söngva um sexý stelpur
og soft holdafar, lausnir við allan óþarfa
og erfiðleika, og skemmtilegir. Tvímæla-
laust bjartasta vonin.
Fyrir tveimur vikum fór ég nokkrum
fallegum orðum um Hauginn þar sem
þeir komu fram með Vonbrigði í FS.
Þau orð standa enn og jafnvel á mun
sterkari grunni núna. Með þeim tóku
þessir tónleikar á sig mynd „alvöru"
tónleika, ef það hugtak skilst þá. Tónlist
Haugsins þarfnast mjög góðs hljóms og
krafts sem þeir og fengu hjá
Kjartani kapteini, hljóðmeistara öll hin
árin áranna eins og Guðmundur Har-
aldsson mundi orða það. Eins og sá
síðastnefndi hefur Haugur mjög mikla
sérstöðu í list sinni og mikla yfirvegun,
sem þeir mega þó varast að láta yfirtaka
aðra ciginleika. Mér finnst ekki ráðlegt
að lýsa öllum ósköpunum því ég vil
hvetja fólk til að sjá þá sem allra fyrst.
Þeir spila líklega á Borgini 3. mars og að
sögn Heimis bassaleikara er verið að æfa
stíft fyrir það kvöld.
í fyrri skrifum um Hauginn lét ég það
nægja að skýra frá hljómborðsleikaran-
um sem einhverri dularfullri veru í
annarri lofthæð en hinn almenni borgari.
Nú veit ég betur. Hann heitir Helgi
Pétursson, ættaður frá Húsavík, þar sem
tónlistarlíf stendur víst í miklum blóma.
(ath. hann er samt ekki okkar maður í
Washington).
Eftir að Haugurinn var búinn að Ijúka
sér af, varð hávaðinn alveg hrottalegur.
Samkoman varð líka svolítið „inn og út
um hurðina", aðallega vegna þess að
það mátti ekki reykja í salnum.
Eiginlega kveið ég fyrir næstu hljóm-
sveit, sem var Reflex. Þegar ég hef
hlustað á hana hefur mér alltaf þótt hún
svo alvarleg, syngjandi list og Egó, þótt
hún sé góð. En í þetta sinn var betra
hljóð í skrokknum; Reflex kýldi í gegn
eitt heljar rokk’n’roll sett af miklum krafti
og einhvem veginn fannst mér meiri gleði
innifalin en áður. Þessi hljómsveit á
kannski ekki mikla samleið með hinum
10 sveitunum, hún hefur ekki metnað
til að gera eitthvað nýtt, en metnað hefur
hún og liggur greinilega eitthvað á hjarta.
Og því dælir hún óspart út.
Einu sinni sá ég Vébandið frá Keflavík
spila á Borginni. Söngvarinn sneri baki
í áhorfendur allan tímann, klæddur í
síðan frakka, og það var eitthvað sem
olli því að þeir hljómuðu mjög vel og
höfðu einhverja sérstöðu. Meðal annars
lét trommarinn á ólíkan hátt og flestir
aðrir, einfalt og þau fáu breik sem hann
tók voru öll eins! En hljómsveitir breyt-
ast (sem beturfer/því miður) ogstundum
taka þær þá stefnu sem maður hefði helst
af öllu ekki viljað að þær tækju. Ég er
alls ekki að meina að mér finnist Vé-
bandið vera komið ofan í ræsið, mér
finnst þeir bara ekki eins skemmtilegir
og forðum daga á Borginni. Tónlistin er
orðin meira „straight ahead" og tromm-
arinn farinn að uppgötva fleiri tromm-
ur á settinu. Auk þess var nú soundið
orðin ein drullukaka og það var kannski
það sem eyðilagði allt.
í betra „formi" en síðast er ég sá þá,
mættu Vonbrigði upp á svið og „tættu
upp í öllu heila draslinu" eins og bifvéla-
virkjarnir segja þegar þeir hafa orðið
fyrir því óláni að missa skrúfjárn niður
undir vélina. aðeins eitt lag spiluðu þeir,
Sexý, og fætur fyrir framan sviðið tókust
á Ioft og sumir sviptu sér í pogo dans.
Engin hljómsveit á íslandi spilar jafn
gott rokk og Vonbrigði og samt eru þeir
engan veginn einhverjir professional
gaurar sem hafa áhyggjur af því hvort
tromusettið hafi fjórar eða fimm pákur.
Þótt lagið Sexý sé með þeirra elstu
lögum, er það enn í fullu gildi og verður
það í framtíðinni þar sem það fjallar
ekki um hvenær bornban detti eða hvort
heimurinn sé huggulegri í austri eða
vestri. Þannig er einnig farið um .önnur
lög Vonbrigða þótt þeir spili sjaldan eldri
lög á tónleikum. T.d. spila þeir aldrei
lagið Ó Reykjavík, það lag sem flestum
dettur í hug þegar minnst er á Vonbrigði,
einfaldlega vegna þess að þeir eiga mikið
af nýju efni. En það er skrýtið að margir
virðast ekki gera sér grein fyrir því að
Vonbrigði hafa gert fleira en Ó Reykja-
vík, t.d. hundsaði útvarpið plötuna sem
þcir gáfu út á síðasta ári og fyrir
einhverjar sakir gekk sú stórgóða plata
ekki vel í sölu. En ef allt gengur v..l þá
þurfum við ekki að bíða lengi eftir nýrri
plötu, ég er bara farinn að hafaáhyggjur
af því hvort Sexý verði með eða ekki.
„Og loksins ertu sexý...“
Það var satt að segja erfitt fyrir
Trúðinn að troða upp næst á eftir jafn
andríku atriði og söngnum um stúlkuna
sem loksins meikaði það að verða kynæs-
andi. Enda tókust þeir ekki á loft fyrr en
í síðasta laginu. Það lag, sem ég hef áður
kasettu, er byggt upp af þéttum
rythma, sem og öll lög Trúðsins, og ofan
á allan hamaganginn er spiluð lágvær
melódía á hljómborð með nokkurs konar
austurlensku yfirbragði. Ef ég hef heyrt
rétt í rödd vindsins að Trúðurinn fari á
höndum um hljóðfærin og er síður en
svo hrædd við að koma við þau. Ég skil
bara ekki það vanþakklæti að gefa skít í
góða hlustendur.
Klukkan var nú orðin alltof mikið,
sumar hljómsveitir höfðu ætlað sér of
mikinn tíma og ég er hræddur um að
yfirvöld staðarins hafi verið komin með
sting í magann. Þó var ein hljomsveit
eftir: Svart/hvítur drauniur. Hausinn
minn var um það bil að springa þannig
að ég hröklaðist út áður en Draumurinn
lauk sér af. Hann hljómaði ekki vel
fannst mér en það er nú ekkert að marka
því mig var hálfvegis farið að dreyma
sjálfan. Annars barst mér í hendur spóla
með S/H draumi nokkrum dögum eftir
þetta svakalega gig og er sú upptaka allt
annað og betra en þeir sýndu í MS. Ég
get ekki stillt mig um að birta einn texta
af þeirri spólu, sem heitir Það er geðveiki
í ættinni: „sjá svipinn á ykkur/(úttroðnu
dúkkur)/það er geðveiki í ættinni."
Þótt ótrúlegt megi virðast, var stærsti
galiinn við þessa tónleika hve langir þeir
voru og hvað mörg númer tróðu upp. Að
vísu er gaman að sjá svona margt gott
samankomið á einum stað en maður
verður bara ölítið þreyttur og ruglaður,
séstaklega þegar hávaðinn er svo mikill
að yfirvöldin á Hótel Borg hefðu tekið
fyrir allt rokk næstu fimmtíu áriri.
Fyrir mér voru Vonbrigði, Haugur og
Svefnpurrkur (mikið dj... á ég erfitt með
að sætta mig við nafnið) bestu hljóm-
sveitir þessa kvölds, allar mjög ólíkar
og þar með frumlegar, hver á sinn hátt.
Það væri nú gaman að fá allar þessar 11
hljómsveitir á plþtu, þó ekki væri nema
á einni, svona bara í staðinn fyrir eina af
þessum „ég elska þig svo mikið, að ég
gæti næstum dáið“ útgáfum... Bra -
T VCVITIUDDVV /k
1jUaISIilJja a
ÞUNGU LÍNUNNI
„Ágætu umsjónarmenn
Ég ætla að láta smá bréfsnifsli fljóta
með atkvæðaseðlinum mínum. Rétttil
að gera grein fyrir atkvæði mínu eins
ogjiau gera á Alþingi.
Eg vona að scðillinn sé ekki ógildur
þó hann sé ekki alveg útfylltur. Það er
einfaldlega vegna þess að íslensk tónl-
ist er að mínu mati ákaflega þunn og
ómerkileg. Aðeíns ein íslensk plata
kom út á árinu sem mér þótt þess virði
að eignast og aðeins ein hljómsveit er
það góð að hægt sé að segja að hún
skari að einhverju leyti fram úr. Mér
hefur að vísu ekki gefist nema eitt
tækifæri til að hlýða á þessa hljómsveit,
þ.e. Centaur, en þeir lofa svo sannar-
lega góöu.
Ef gefinn væri kostur á að velja
lélegustu hljómsvejt ársins yrði barátt-
an svo sannarlega hörð að komast á
þann lista. Og vonbrigði ársins yrðu
örugglega EGÓ, þeim fer aftur með
hvcrjum degi liggur við, þó þeir hafi
ekki verið beysnir fyrir.
Svo maður hverfi sem skjótast frá
íslandi og annaðhvort austur eða vest-
ur þá er margt skemmtilegt að ske.
Margar ungar og stórgóðar hljómsveit-
ir cru að konta fram núna og má þar
helst nefna Manowar, Twisted Sister,
Axe, Y&L frá Bandaríkjunum. Acc-
ept og Viva frá Þýskalandi, Heavy
Load frá frændum okkar í Svíþjóð og
frá Mekka rokksins Englandi, Tank,
Venom, Shiva og Killer. Ég ætla bara
að vona að þessi svonefnda „nýróm-
antík" fari sem fljótast að gefa upþ
öndina.
Að mínu mati er alls ekki hægt að
tala um tónlist án þcss að minnast
rækjlega á Iron Maiden og mættu allar
poppsíður hugsa út í það. Margir af
þeim eldri hafa lika sent frá sér stór-
góðar plötur á liðnu ári t.d. Scorpions.
M.S.G. Motorhead, Ozzy Osbourne,
Saxon, Girlschool, Judas Priest, Slade,
Black Sabbath, Magnum, Samson og
Blackfoot, Af nógu er að taka eins og
sjá má. Það er alveg merkilegt hvað
íslendingar eru langt á eftir og lengi að
átta sig á hlutunum. Samt geta þeir
gleypt í sig vitleysu eins og „nýróman-
tíkina“ og pönkið með húð og hári'og
fengið niðurgang af öllu saman."
Með innilegri hiuttekningu!
Lovísa Sigurjónsdóttir
formaður tónlistarnefndar
fjölbrautaskólans & Sauðárkróki
Kæra Lovísa
Við umsjónarmenn Nútímans
þökkum þér „þunga" bréfið enda
ávallt fránumdir af hrifningu er einhver
lcsenda okkar sendir okkur línu þar
sem það gerist ekki nema þrisvar til
fjórurn sinnum á ári, mættu fleiri taka
þig sér til fyrirmyndar, þ.e. að sjálf-
sögðu hvað bréfið varðar per se,
innihald þess er nokkuð annað mál.
Okkur þykir gagnrýnin á EGÓ i
harðara lagi, enda sést af úrslitum
vinsældakosninga okkar að meirihluti
lesenda Nútímans er á allt öðru máli
en hinsvegar erum við sammála þér að
því leyti að varla er til þungarokkssveit
af neinu viti hérlendis í dag, ef frá eru
taidar sveitir eins og Centaur og Pass,
sem þó eru varla nógu „þungar".
Hinsvegar er það nokkuð einfaldur
tónlistarsmekkur að okkar mati að
hlusta einungis á „þungarokk" og fylgj-
ast með Motorhead spila út spaðaásn-
um en sínum augum litur hver á
gullið... eða „snúnar systur" og við
vonum að fleiri lesendur láti í sér heyra
í þessu sambandi.
Með innilegum baráttukveðjum
á þungu líriunni
bra og FRI