Tíminn - 04.06.1983, Blaðsíða 8

8
LAUGARDAGUR 4. JÚNÍ1983
Útgefandi: Framsóknarflokkurinn.
Framkvæmdastjóri: Gísli Sigurisson. Auglýsingastjóri: Steingrímur Gíslason.
Skrifstofustjóri: Jóhanna B. Jóhannsdóttir. Afgreiðslustjóri: Sigurður Brynjólfsson.
Ritstjórar: Þórarinn Þórarinsson, Elias Snæland Jónsson. Ritstjórnarfulltrúi: Oddur
V. Ólafsson. Fréttastjóri: Kristinn Hallgrímsson.
Umsjónarmaður Helgar-Tímans: Atli Magnússon. Blaðamenn: Agnes
Bragadóttir, Bjarghildur Stcfánsdóttir, Friðrik Indriðason, Guðmundur Magnússon,
Heiður Helgadóttir, Jón Guðni
Kristjánsson, Kristín Leifsdóttir, Samúel Örn Erlingsson (iþróttir), Skafti Jónsson, Sonja
Jónsdóttlr. Útlitsteiknun: Gunnar Trausti Guðbjörnssson. Ljósmyndir:
Guðjón Einarsson, Guðjón Róbert Ágústsson, Árni Sæberg. Myndasafn:
Eygló Stefánsdóttir. Prófarkir: Kristín Þorbjarnardóttir,
María Anna Þorstelnsdóttir, Sigurður Jónsson. Ritstjórn skrifstofur og auglýsingar:
Síðumúla 15, Reykjavík. Simi: 86300. Auglýsingasími 18300. Kvöldsímar: 86387 og 86392.
Verð í lausasölu 18.00, en 20.00 um helgar. Áskrift á mánuði kr. 210.00.
Setning og umbrot: Tæknideild Tímans. Prentun: Blaðaprent hf.
Afturgöngur í
Þjóðviljanum
■ Þegar Alþingi kemur næst saman verða mættir þar allir
þeir þingmenn Alþýðubandalagsins, sem sæti áttu á síðasta
þingi, nema einn, Ölafur Ragnar Grímsson.
Brottför hans af þingi stafar af því, samkvæmt hans eigin
sögn, að sterk öfl innan Alþýðubandalagsins unnu að því að
fella hann í prófkjöri og tókst það.
Ólafur Ragnar vill samt ekki gefast upp, heldur hefur
ákveðið að leggja til orustu við hin sterku öfl í Alþýðubanda-
laginu. Þetta hyggst hann gera á þann hátt að feta sem
dyggilegast í fótspor þeirra manna, sem upphaflega ruddu
braut þeim flokki, sem nú kallar sig Alþýðubandalag.
Það var trú þessara manna, að umbótaflokkar eins og
Framsóknarflokkurinn og Alþýðuflokkurinn, stæðu bylting-
arflokki þeirra mest í vegi. Sjálfstæðisflokkurinn var látinn
afskiptalaus að mestu, og meira að segja höfð við hann náin
samvinna á ýmsum sviðum, m.a. í verkalýðshreyfingunni
meðan verið var að brjóta niður völd Alþýðuflokksins þar.
Endalok baráttunnar átti þó að vera uppgjör við Sjálf-
stæðisflokkinn, þegar búið væri að ryðja Framsóknarflokkn-
um og Alþýðuflokknum úr vegi.
Ólafur Ragnar Grímsson hefur hafið mikil skrif í Þjóðvilj-
anum í anda þessara brautryðjenda Alþýðubandalagsins.
Dag eftir dag hefur hann fyllt heilar opnur í Þjóðviljanum
með níði og óhróðri um Framsóknarflokkinn og þá einkum
um formann hans, Steingrím Hermannsson.
Því fer fjarri að ástæða sé til þess að fást sérstaklega við
hinar margvíslegu blekkingar, sem er hrúgað saman í þessum
æsingaskrifum.
Af sögulegum ástæðum er hins vegar ástæða til þess að
vekja athygli á því, að umrædd skrif Ölafs Ragnars eru eins
og endurtekning á því sem Þjóðviljinn skrifaði um Hermann
Jónasson og Eystein Jónsson árum saman.
Það er engu líkara en Ólafur Ragnar hafi flett upp í
árgöngum Verkalýðsblaðsins og Þjóðviljans frá vinstri stjórn-
arárunum 1934-1938, og skrifað upp skammir um Hermann
Jónasson og snúið þeim upp á Steingrím Hermannsson.
Margir aðrir árgangar Þjóðviljans gætu komið til greina, t.d.
þegar hagsmunir þjóðarinnar hafa knúið Framsóknarflokk-
inn og Sjálfstæðisflokkinn til samstarfs.
Framsóknarmenn munu nú eins og áður, láta sér slík skrif
í léttu rúmi liggja. Þessi skrif munu líkt og svipuð skrif
Þjóðviljans áður fyrr falla dauð og ómerk. Þau sanna nú eins
og þá, að Framsóknarflokkurinn er traustasta vígi framtaks
og samvinnu einstaklinganna sem á undanförnum áratugum
hefur lyft þjóðinni úr örbirgð til bjargálna. Árangur þessa
starfs vilja byltingaröfl Alþýðubandalagsins leggja að velli.
Þau telja sig hafa mesta möguleika á rústum núverandi
þjóðfélags.
Framsóknarflokkurinn hafði þor til þess undir handleiðslu
þeirra Hermanns Jónassonar og Eysteins Jónssonar að taka
á sig ábyrgð vegna erfiðra efnahagsráðstafana til að koma
í veg fyrir, að fjárhagur og atvinnurekstur þjóðarinnar
hryndi, eins og fór í Nýfundnalandi á kreppuárunum milli
heimsstyrjaldanna.
Nú er þjóðin að mörgu leyti stödd í svipuðum sporum.
Steingrímur Hermannsson hefur sýnt með forustu sinni að
Framsóknarflokkurinn víkur sér ekki undan erfiðum
skyldum, þegar mest ríður á. Hann er trúr stefnu þeirra
Hermanns Jónassonar og Eysteins Jónssonar, sem Þjóðvilj-
inn lofar réttilega nú, en gerði sannarlega ekki, þegar þeir
stóðu í svipuðum sporum og Steingrímur Hermannsson nú.
Hinir hyggnari og gætnari foringjar Alþýðubandalagsins
gerðu rétt í því að reyna að stöðva þessar endurtekningar á
fyrri skrifum Þjóðviljans. Annars færu menn að halda, að
þeir væru enn við sama heygarðshornið og gömlu leiðtogarnir
og létu sér þessi vinnubrögö Ólaís Ragnars því vel líka.
Þ.Þ.
skrifað og skrafað
Ógeðá
kurteisi
■ Ævar R. Kvaran
skrifar grein í Morgun-
blaðið um þéringar og
þykir miður að þær eru
að leggjast niður og enn
verra það stílleysi í fram-
komu fólks að kunna
hvorki að þúa né þéra.
En hann fjallar einnig
um það ógeð sem alltof
margir virðast hafa á
kurteisi og eru það sann-
arlega orð í tíma töluð.
Hann segir m.a:
„Nú á dögum er þýð-
ingarlaust að þéra
ókunnugan mann. Hann
þúar mann á móti. Ann-
aðhvort af því að hann er
andvígur þéringum eða
(og kannski öllu frekar)
af því, að hann kann það
ekki. Það virðist hafa
orðið um það þegjandi
samkomulag meðal ís-
lendinga að hætta með
öllu að þérast. Sjálfur te!
ég að málfar þjóðarinnar
hafi orðið fátæklegra fyr-
ir vikið.
Ein ástæðan til þess að
íslendingar hafa lagt
niður þéringar kann að
vera það ógeð sem fólk
hér á landi hefur á kurt-
eisi. Nú er svo komið, að
það þykir í senn asnalegt
að sýna kurteisi og senni-
lega einnig talið eitthvert
veikleikamerki, bera
vott um undirlægjuhátt
við fólk - j afnvel hræsni.
Svo mikið er víst að
kurteisi þykir ungu fólki
hlægileg og forðast hana
eins og heitan eldinn.
Þetta hefur tekist svo
rækilega, að það er sjald-
gæft að rekast á kurteist
ungmenni. Það er margt
gott og jafnvel merkilegt
í fari okkar íslendinga,
en ekki get ég ímyndað
mér að nokkur maður,
sem til þekkir, láti sér,
koma í hug orðið siðfág-
un í því sambandi. Þró-
unin hér á landi stefnir í
þveröfuga átt. Hér fer
óhefluð framkoma og
ruddaskapur sívaxandi.
Það litla sem við kunnum
að hafa iært af okkur
siðfágaðri þjóðum er nú
talið til tilgerðar og að-
hlátursefni.“
Það er greinilegt að
Ævar á hér ekki við þá
kurteisi sem kenna má
við hofmóð og yfirlæti,
heldur að menn sýni
náunga sínum tillitsemi í
umgengni og hátterni.
Ruddaleg framkoma og
tillitsleysi við þá sem
maður umgengst á miklu
fremur skylt við yfirlæti.
Tvær bækur hafa verið
Hverjir
hlýða kalli
Bandaríkja-
manna?
Ólafur Ragnar Gríms-
son hefur skrifað furðu-
legar langlokur um
stjórnarmyndunina síð-
ustu og framsóknar-
flokkinn. Það yrði til að
æra óstöðugan að fara að
elta ólar við þau skrif öll,
enda dettur varla nokkr-
um heilvita manni það
í hug. En svolítið hefur
skrifaðar á íslensku um
kurteisi og eru nokkurs
konar kennslubækur í
framkomu og umgengn-
isháttum. Fátt lesefni
þykir íslendingum hlægi-
legra.
En þær umgengnis-
venjur sem Ævar R.
Kvaran lýsir í grein sinni
eru ekki aðhlátursefni.
Unga fólkið er ekki
vandræðalegt í fram-
komu af neinni ill-
mennsku. Það lærir ein-
faldlega ekki siðfágun af
þeim sem eldri eru. Auð-
vald og fjölmiðlar halda
að því drusluverki í formi
„ídóla“, sem segja öllum
góðum siðun) stríð á
hendur og éta eitur.
samt verið fjallað um
hugarástand fyrrverandi
þingflokksformanns og
m.a. gerir Haraldur
Blöndal nokkra athuga-
semd við fræði hans í D V
í gær og skrifar þar m.a:
nUndanfarna daga hafa
birst breiðsíður í DV og
Þjóðviljanum um hvert
sé eðli Framsóknar-
flokksins og forustu-
mönnum þess flokks eru
gefnar einkunnir eftir
því, hvort þeir eru
hlynntir samstarfi borg-
aralegu flokkanna, eða
hvort þeir vilja stjórna
með Alþýðubandalag-
inu. Ólafur Ragnar er
mikilvirkastur þeirra
höfunda, sem þannig
hafa tekið sér fyrir hend-
ur að lýsa Framsóknar-
flokknum. Ekki erégviss
um, að sá nemandi Ölafs
í þjóðfélagsfræðum, sem
skilaði ritgerðum um
þjóðfélagsmál á þennan
hátt, fengi hátt.
Efast. stórlega um, að
hann næði framhalds-
einkunn, hvað þá loka-
prófi.
Sem dæmi um undar-
legan málflutning Ólafs
er, að núverandi ríkis-
stjórn sé sérstaklega sett
á laggirnar að kröfu
sendiherra Bandaríkj-
anna. Þessi skoðun var
fyrst sett fram í leiðara
Einars Karls Haraldsson-
ar í Þjóðviljanum og hef-
ur verið gripin á lofti af
Ólafi. Þeir félagar hafa
nefnt dæmi máli þessu til
stuðnings, - t.d. skoðanir
Ólafs Jóhannessonar á
varnarmálum, andstöðu
Steingríms Hermanns-
sonar við álstefnu Hjör-
leifs og aukin völd svo-
nefndra NATO-manna í *
Framsókn. Það eru fyrst
og fremst framsóknar-
menn, sem eiga að hlaupa
eftir boðum og bönnum
sendiherrans. Sjálf-
stæðismenn sleppa gjör-
samlega við áburðinn.
Svona málflutningur
er málflutningsmönn-
unum til skammar, og
ber meira merki þess að
vera kastað fram í bræði
yfir því að halda ekki
lengur um stjórnvöl
landsins, heldur en vera
skynsamlegt innlegg í
stjórnmálaumræðu. Sér-
staklega er þessi mál-
flutningur fyrir neðan.
virðingu prófessors í
þjóðfélagsfræðum. Það
er hins vegar haft í flimt-
ingum, að aðeins einu
sinni hafi íslenskur
stjómmálaflokkur farið
eftir fyrirmælum og hót-
unum frá bandarískum
stjórnvöldum, - það var
þegar Alþýðubandalagið
greiddi í heilu lagi at-
kvæði gegn því, að svo-
nefndu hvalveiðibanni
yrði mótmælt.“
Hægri og vinstri
hlið Framsóknar