Tíminn - 26.06.1983, Qupperneq 10

10
SUNNUDAGUR 26. JÚNÍ1983
■ Stjarna næsta aratugar, þýska leikkonan Nastassia Kinski; hún virðist 1
höfða til fólks. Þykir falleg, eitthvað heillandi við hana. Það er nú eins og jTfk •<
það er, en hún verður alla vega stjarna næsta áratugar og sennilega lengur. Til að fólk fái nú að kynnast þessari tilvonandi stjörnu sinni eitthvað birtum
við hér viðtal við hana sem önnur leikkona, Jodie Foster, tók fyrir blað Andy
Warhols, Interview. Það er svolítið athyglisvert fyrirbæri; eiginlega i >
málgagn djettsettsins, eða „the beautiful people“ eins og það kallar sig í RéÉBHb * *' Jh i'
djúpri alvöru, og viðtöl þess eru merkileg tegund blaðamennsku. Þau
ganga helst út á að „blaðamaðurinn" reyni að sýna og sanna hversu
æðislegur hann sjálfur sé; oft eru viðtölin líka eintómt kjaftasnakk. En við skulum líta á gripinn. Viðtalið er nokkuð stytt og hefði mátt stytta það y

meira, en við vildum leyfa fólki - þá líklega Ijótu fólki - að sannreyna þessa tegund blaðamennsku. Fyrst kemur Jodie Foster með langan formála. Á t
"
■ Þær stöllur, Nastassia Kinski og Jodie Foster, leika saman í myndinni Hotel New
Hampshire sem gerð er eftir sögu John Irving. Hér sjást þær á vettvangi. BHHHBflflHHHHHn
MESTU
VARÐAR
AÐ VERA
HEILLANDI
- GLUGGAD I VIÐTAL VID STJÖRNU
NÆSTA ÁRATUGAR, NASTÖSSJU KINSKI
Að hafa samband við Nastössju
Kinski er eins og að leita að nál í hey-
stakk: ómögulegt. Hún er búin að leika
í fjórum kvikmyndum síðan við hitt-
umst fyrst á tónleikum með Arethu
Franklin fyrir svona ári. Ég vissi undir
eins að manneskja sem væri jafn hrifin
af Arethu og Billie Holliday og ég er
sjálf myndi verða góður vinur minn. Það
gekk eftir. Ég hringi alltaf í hana öðru
hvoru og vek hana upp af djúpum svefni
eftir erfiðan vinnudag. Við skríkjum og
segjum kláinbrandara og tölum um allt
milli himins og jarðar, frá nútímaheim-
speki til leyndardóma súkkulaðis.
Stundum spjöllum við um kvikmyndir
og komandi verkefni. I myndinni „Ex-
posed“ sem nýlega var frumsýnd leikur
hún eirðarlausan stúdent sem sleppur til
New York til þess eins að lenda í vand-
• ræðum þar líka. Hún lendir í slagtogi
við tískuljósmyndara (Ian McShane),
hryðjuverkamann /Harvey Keitel) og
fiðluleikara (Rudolf Nureyev). Mynd-
inni leikstýrir James Toback (Fingers,
Love and Money) og hún sýnir þær
hættur og það ofstæki sem sest að varn-
arleysi Nastössju. Síðan hefur hún leik-
ið í „The Moon In The Gutter" ásamt
Gerard Depardieu en þessari frönsku
mynd stjórnaði Jcan Jacqucs Beincix
(Diva) og hún var frumsýnd í Cannes.
Þaðan fór hún til Austur-Berlínar að
leika í myndinni „Vorsinfónían" um líf
Schumanns. Og í janúar brá hún sér til
Los Angeles til að leika í kvikmynd
Howard Zieffs, „Unfaithfully Yours“,
en á móti henni leikur Dudley Moore.
Það er ekki hægt að eltast við þessa
stúlku og símareikningarnir mínir eru
að verða óviðráðanlegir! En við erum
nú að fara að leika saman í „Hotel New
Hampshire" og Nastassja mun verja
mestum tíma í bjarnargervi því hún
leikur Susie en ég leik Frannie.
„Ofsalega vonsvikin
er ég sá Cat Peopie“
í síðustu viku heimsótti ég hana á hót-
elherbergi hennar í New York en hún
var þá að leggja sitt af mörkum til að
auglýsa „Exposed". Við pöntuðum her-
bergjaþjónustuna, hermdum eftir reyk-
ingum hvor annarrar og töluðum um
stráka. Já, hún getur verið alvarleg...
Hún kannar bókmenntir og tilfinningar
fólks með skynjun fullorðinnar veru, al-
veg fullorðinnar, reyndar. En hún cr
líka stelpan sem ég get hvíslað að leynd-
armálum og ég velti því stundum fyrir
mér hvort hún viti hvílík áhrif hún hefur
á fólk. Stundum segir hún mér að öðru
nvoru grípí hana löngun til að einangra
sig alveg í einhvern tíma og einbeita sér
að því að lesa góðar bækur. í hvert sinn
sem hún talar langar mig að hrópa:
„Einmitt!-' Það er næstum ógnvekjandi
að hugsa til þess hvað við erum líkar, og
þó svo ólíkar. Við höfum næstum lifað
sama lífinu, við elskum báðar mæður
okkar umfram allt annað, og við viljum
báðar svolítið meira en Hollywood hef-
ur að bjóða. En sem sé, móðir hennar er
viðstödd viðtalið á hótelherberginu.
Jodie Foster: Ertu búin að sjá „Ex-
posed“?
Nastassia Kinski: Já. Mér fannst hún
svo góð og ég bjóst ekki við því.
Jodie: Hvers vegna ekki?
Nastassia: Ég, æ... fyrirgefðu, stund-
um finn ég ekki réttu orðin á ensku.
Alla vega, ég bjóst við einhverju slæmu.
Ég var ofsalega vonsvikin þegar ég sá
„Cat People.“ Mér datt í hug hvort ég
væri kannski bara í þungu skapi. En þó
„Exposed“ sé kannski ekki fullkomin,
þá fannst mér hún ágæt.
Jodie: Af hverju varstu vonsvikin
með „Cat People“? Mér fannst hún
frábær.
Nastassia: Þú segir ekki? Mömmu
fannst að ég væri alltof mikið nakin í
„Cat People“. Það er hægt að gefa
þennan kynferðislega þátt í skyn án þess
að sýna nokkurn hlut. Ef of mikið er
sýnt þá get ég ekki notið þess sem fanta-
síu.
Brígitte Kinski: Það var einmitt þetta
sem mér líkaði svo vel í sambandi við
„One From The Heart“ eftir Coppola.
Það var farið svo dult með kynferðislega
þáttinn, hann var gerður dularfullur.
Nastassia: Það sem var stórkostlegt í
„One From The Heart“ var að Coppola
gerði akkúrat það sem hann ætlaði sér
að gera. Sumir segja: Ji, þetta var svo
einíöld saga, maður trúir ekki á hana.
En það var einmitt ætlunin hjá honum.
Jodie: Bandarískir áhorfendur eru
svo vanir að gengið sé hreint til verks, á
natúralískan hátt...
Brigitte: Samtölin í „One From The
Heart" voru til dæmis alls ekki neinn
skáldskapur. Þau voru næstum í mót-
sögn við allt umhverfi myndarinnar. En
þau voru fyrst og fremst raunveruleg.
Þegar fólk er að slást hugsar það ekki:
Ó, guð, hvernig er ég núna á svipinn?
Nastassia: Ég er alveg sammála. Það
er í tísku núna að vera „cool“ og eðli-
legur á hvíta tjaldinu. Mér finnst aftur
á móti mestu varða að maður sé heill-
andi.
Jodie: Einmitt. Svoleiðis varst þú í
„One From The Heart“. Ég meina, einu
sinni sendirðu kvikmyndavélinni meira
að segja fingurkoss!
Nastassia: Já, sko, svona myndrænar
kvikmyndir hrífa mig alltaf.
„Ég loka mig inni,
tala ekki við neinn“
Jodie: Hefurðu yfirleitt lært leiklist?
Nastassia: Nei, í rauninni ekki. En ég
vildi gjarnan tilheyra leikhúshópi. Mig
langar mikið til að vinna í leikhúsi. Þeg-
ar ég var sextán ára skrapp ég í skóla
Lee Strasbergs í Los Angeles af því að
allir voru sífellt að segja mér að fara
þangað, en ég sótti aldrci tíma hjá
honum. Mérfannst miklu áhugaverðara
að fylgjast með úr fjarlægð heldur en
taka þátt í öllu saman. Ég var alin upp
á þennan hátt, svona opin. Ég hef
kannski ekki sýnt það ennþá í myndun-
um mínum, en ég á ekkert erfitt með að
opna mig. Ég veit ég get það.
Jodie: Finnst þér þú ekki hafa gert
það á tjaldinu ennþá?
Nastassia: Nei, ég hef notast við
miklu bældari tilfinningar. Þess vegna
finnst mér ég þurfa að vinna í leikhúsi til
að opna sjálfa mig almennilega. Heima
hjá mér er ég alls ekki bæld. En senni-
lega er það sjálfri mér að kenna ef ég
virðist vera dul og lokuð persóna. Ég
einbeiti mér of mikið: ég vinn, ég fer
heim, ég fer ekkert út, ég tala ekki við
neinn, ég vakna á morgnana og hef
áhyggjur af vinnunni. Ég loka sjálfa mig
inni í búri sem ég held að sé nauðsyn-
legt. En satt að segja þarf ég ekki allan
þennan aga, hann er fremur til skaða.
Stundum finnst mér ekki geta andað.
Það skín í gegn í „Cat People".
Jodie: Svo þér finnst þú hafa mikla
sjálfsvitund?
Nastassia: Kannski. Ja, þessi mynd
var mjög skrýtin. Hún gerði mann brjál-
aðan. Það gerist stundum að ég bara
frýs og veit ekki hvað ég á að mér að
gera. Það er búið að taka einhverja senu
tuttugu sinnum og allt í einu er maður
bara úti á þekju. Það sem þá dugar er að
brotna niður og byrja svo upp á nýtt.
Þá mun þetta ef til vill ganga. En það
var mjög erfitt að vinna með Paul
Schrader þegar þetta gerðist. Ég hefði
viljað að hann yrði reiður, en nei: hann
stendur bara þarna, ískaldur.
Jodie: Finnst þér vanta ástríðuna í
bandarískar kvikmyndir?
Nastassia: Já. Þetta stafar af því
hvernig börn eru alin upp hérna. Þau
eru flestöll ein með sjónvarpið sitt, gott-
eríið en ekkert hjarta. Þau þekkja
máske bækur og skólann en þegar þau
vaxa upp hafa þau ekkert lært um til-
finningar og hvernig þau eiga að „finna
til“. Ég finn stöðugt fyrir þessu hjá fólki
hér. Barnæskan er mjög mikilvæg; mín
barnæska skiptir mig öllu máli.
Jodie: Hvað var svona frábrugðið við
þína barnæsku?
Nastassia: Ja, skilurðu, foreldrar min-
ir voru alltaf nálægir. Það var rætt út um
alla hluti. Ég hef aldrei hitt mann eins
og pabba. Hann er svo brjálaður, hræði-
legur og ástríðufullur - allt í senn. Þess
vegna þekki ég ástríður og hef alltaf
gert. Svo kemur í Ijós að fjöldi fólks veit
varla um hvað ég er að tala. En þrátt
fyrir allt hef ég ekki mikið vit á börnum.
„Elska aðeins mömmu,...
það er ekki mjög heil-
brigt,,
Jodie: Langar þig að eignast börn?
Nastassia: Já, svo sannarlega. Fullt,
fullt af þeim. Ég held að ég sé ennþá of
ung en ef það á að gerast á annað borð,
verður það að gerast fljótlega. Ég veit
að það mun hjálpa mér, í öllu; í vinn-
unni, lífinu, persónuleikanum, því sem
mér fellur ekki við sjálfa mig.
Jodie: Hvað er það?
Nastassia: (eftir nokkra þögn) Að ég
skuli ekki... geta... bundist... neinum.
Ég verð alltaf að flýja, skilurðu. Og svo
verð ég óhamingjusöm vegna þess að
þetta er hlutur sem ég þarf á að halda en
er sínkt og heilagt að hafna.
Jodie: Þú meinar tilfinningasambönd,
vináttu, foreldra...
Nastassia: Alls konar sambönd. Hve-
nær sem tilfinningar fara að spila inn í
legg ég á flótta.
Jodie: Þetta er sagt vera mjög algengt
hjá leikkonum; þær hafi svo marga per-
sónuleika, og geti ekki þolað það til
lengdar að leika alltaf sama hlutverkið
gagnvart sömu persónunni.
Nastassia: Málið er að þegar ég segi
eitthvað, þá meina ég það. Svo er ég allt
í einu búin að gleyma því sem ég sagði.
Það þýðir ekki að ég hafi verið óheiðar-
leg, en samt sem áður getur maður ekki
verið svona ábyrgðarlaus. Mér finnst ég
þá vera hol, ógeðsleg - ég hefði ekki átt að
segja það sem ég sagði. Samt get ég ekki
komið í veg fyrir það því... ja, þetta er
sjálfsagt mjög mikil sjálfselska. Ég segi
eitthvað fallegt til að mér sjálfri líði vel.
Jodie: Stafar þetta af þörf fyrir ást,
fyrir að elska?
Nastassia: Mér finnst alltaf mig langi
til að elska virkilega mikið. En svo upp-
götva ég að ég elska aðeins móður
mína. Allir aðrir virðast bara vera fyrir.
Þetta er sennilega ekki mjög heilbrigt.
Á tímabili var samband mitt við
mömmu næstum þrúgandi. Hún þekkti
mig út og inn. Ég átti engin leyndarmál.
En nú kann ég að meta þetta. Þegar ég
var lítil elskaði ég föður minn. Ég geri
það enn en við höfum lítið samband
okkar á milli. Á tíma eftir skilnaðinn
hagaði hann sér mjög undarlega en nú-
orðið skil ég það. Hann lifði öðru lífi, en
það þýðir ekki að hann elski mig ekki
ennþá - á sinn hátt.
Jodie: Áttu það til að ímynda þér að
fólk sé einhvern veginn öðru vísi en það
er, bara til að þér geti líkað vel við það?
Nastassia: Svo sannarlega. Það er
ekki sanngjarnt gagnvart fólkinu og
ekki gott fyrir mig. Það versta er að ég
fer að líkjast fólkinu sem ég á í sam-
bandi við, fer að tala eins og það og allt.
Þetta er mjög skrýtið. Ég læt það flæða
inn í mig, ef svo má segja. Ég þarf til
dæmis alltaf að dýrka leikstjórann minn!
„Skil ekki hvers vegna
fólk heillast af mér“
Jodie: Ertu hrædd við það hversu
mjög fólk heillast af þér?
Brigitte: Það sem er mest aðlaðandi
við hana er að í rauninni kemst enginn
alveg inn að henni. Það eru alltaf ein-
hver mörk. Slíkt gerir karlmenn hams-
lausa.
Nastassia: Ja, í tvö þrjú skipti var ég
nú samt svo ástfangin að ég leyfði karl-
mönnunum að komast alveg inn á mig,
og þeir höfnuðu mér. En þetta er ekki
leikur eða tækni, ég er bara svona.
Brigitte: Já, hún er alveg heiðarleg.
Þegar hún vill vera góð við einhvern,
þá er það einlægni. Þegar hún vill yfir-
gefa einhvern, þá er það líka einlæg ósk
hennar. Vandinn er bara sá að maður
veit aldrei á hvorn veginn pendúllinn
slær næst.
Nastassia: En oft vil ég bara hafa karl-
menn til að fara út með, skemmta mér
með. Stundum gerist svo eitthvað sem
ég ræð ekki við.
Jodie: Það hlýtur að vera erfitt að
geta varla hætt á að eignast vini án þess
þeir fái þig á heilann.
Nastassia: Já, ég býst við því. En
ennþá verra er þegar svoleiðis persóna
er svo full að sjálfri sér að henni finnst
hún eiga það skilið að aðrir heillist af
henni í svo ríkum mæli. Ég meina, þetta
fólk er í rauninni ekki hrifið af persón-
unni sjálfri. Ég þekki fullt af fólki sem
heldur að það sé skemmtilegt, fyndið,
yndislegt. Ef það bara vissi...! Eina leið-
in til að vera áhugavekjandi er að gera
sér grein fyrir því hversu óáhugavekj-
andi maður er þegar allt kemur til alls.
Við erum það öll! Maður verður bara að
viðurkenna svoleiðis hiuti fyrir sjálfum
sér. Það skiptir öllu máli. Satt að segja
skil ég ekki af hverju fólk verður hrifið
af mér. Það eru til óteljandi miklu fall-
egri stúlkur, óteljandi betri leikkonur.
„Langar aö leikstýra
eigin kvikmyndum“
Jodie: Er leiklistin þér mikils virði?
Nastassia: Það veltur á ýmsu. Það
væri mér mjög mikils virði að leika á
sviði, eins og ég var að enda við að tala
um. En stundum hugsa ég: Til hvers er
ég að þessu? Leiklist virðist oft vera svo
undur kjánalegt starf. En það frábær-
asta við kvikmyndaleik er að þetta er
bara leikur. Það er svo mikið af tækni-
legum atriðum fylgjandi þessu, maður
er bara hluti hópsins. Upp á síðkastið
hef ég hugsað meira og meira um að
skrifa. Mig langar til að skrifa, leikstýra
og ég hugsa að ég muni reyna við það á
endanum. Ég er reyndar þegar búin að
skrifa svolítið handrit og mig langar að
fá tækifæri til að gera mynd eftir því á
næstunni, alla vega innan tveggja ára.
Ég elska að skrifa. Ég skrifa margar,
margar síður í einu.
Jodie: Hvernig kvikmyndir myndir
þú gera?
Nastassia: Mjög myndrænar og
mjög... Ég myndi sökkva mér niður í
persónuleika annars fólks...
Og hér segjum við - stopp.