Tíminn - 16.12.1983, Blaðsíða 16

FÖSTUDAGUR 16. DESEMBER 1983
„Ég var orðinn
r ......
eitthvað stressaður... Þó var þetta ekki versti dagur lífs míns, né sá besti... aðeins venjulegur þriðjudagur hjá Jóni Ólafssyni“.
(Tímamynd Ámi Sæberg)
„Síðustu
fimm mínúturnar
fyrir útsendingu
eru erfiðar ..."
■ Jón Ólafsson.
Fæddur 25. febrúar
1963, því tvítugur að
aldri. Student frá Versl-
unarskóla íslands árið
1982. Reykvíkingur í
húð og hár, malbiks-
barn.
Starfar nú sem blaða-
maður á Tímanum, út-
varpsmaður á Rás tvö,
nemandi í Tónlistar-
skóla FÍH, stjórnandi
Verslunarskólakórsins
og meðlimur í hljóm-
sveitinni Toppmenn.
- Sönnánægja! Ekkinemasjálfsagt!
Minn er heiðurinn! Þessi svör var ég
mcð á reiöum höndum er elskurnar
þær Kristín og Bjarghildur báðu mig
um að gera einum degi í lífi mínu skil.
Hefur einhver gaman af að lesa það?
Á maður nú allt í einu að fara að taka
sjálfan sig alvarlega? Ég veit svei mér
ckki. En eins og ég hóf þessi skrif mín
- þá er það mér sönn ánægja, ekki
nema sjálfsagt og heiðurinn er allur
minn.
Auðvitað velur maður einhvern dag
þegar allt er í hers höndum hjá manni,
allt í steik og maður kemur alls staðar
of seint. Þá lítur út fyrir að maður hafi
svo mikið að gera og þá hugsa vonandi
margir: „Voðalega er hann Jón nú
duglegur piltur. Greindur, geðþekkur
og afkastamikill náungi". Ég ætla ekki
að velja versta dag lífs míns, né þann
besta, heldur bara ósköp venjulegan
þriðjudag hjá Jóni Ólafssyni. Fyrir
valinu verður þriðjudagurinn 6. des-
ember, rigningardagurinn ógurlegi!
Baráttan á
baðherberginu...
Ég vaknaði í fyrsta skipti kl. 7.00
held ég. Þá sofnaði ég aftur og svaf
alveg til klukkan hálf-átta en þá fékk
ég sinadrátt og öskraði sem mest ég
mátti. Næsta k >rtérið fór ekki í morg-
unleikfimi, enda geri ég hana aldrei.
Svo lagði ég mig aftur. Auðvitað, ég
átti það svo sannarlega skilið. Ég kom
vekjaraklukkunni fyrir eins langt frá
rúminu og hægt var án þess þó að
yftrgefa herbergið. Þannig fyrirbyggi ég
það að ég sofi yfir mig. Því þegar að
klukkan hringir þá verð ég að standa
upp til að slökkva á ófétinu því arna.
Ég slökkti á klukkunni en hún rumdi
fremur leiðinlega kl. 9.00. Þá steig ég
þungbúnum, en þó ákveðnum og takt-
föstum skrefum í átt að baðherberg-
inu. Þegar inn í baðherbergið var
komið fálmaði ég varlega eftir freist-
andi tannburstanum sem stóð við hlið
maka síns, hinnar geðþekku tann-
kremstúbu. Égfórvarfærnum höndum
um þetta lögulega par en lét síðan til
skarar skríða og þá dugði engin
miskunn.
Ég dreif mig síðan í hinn þá nýjasta
bolinn minn. Rásar tvö-bolinn sem ég
fékk til afnota er ég hófstörf á Rás tvö.
Ekki dugði að vera bara í bolnum, til
þess var of kalt svo ég tók þá afdrifa-
ríku ákvörðun að vera í buxum þennan
rigningardag.
aðeins frá, hringdu eftir 5. mín.“,
„Gæturðu hringt síð.ar, hann er á
fundi“, „Hún flutti út fyrir 12 árum“.
Eitthvað á þessa leið voru flest svörin
sem ég fékk. En rétt fyrir fjögur hafði
mér Ioks tekist að ná í þá 12 sem ég
vildi fá. Ég henti því í setningu til
prentaranna þar sem þeir hlýddu auð-
vitað á Heimaleikfimi Skagakvartetts-
ins. Hljóp sem fætur toguðu út í
Volkswageninn minn rauðaogbrenndi
af stað. Ég átti nefnilega að vera
mættur í Tónlistarskólann klukkan
fjögur. Þar átti ég að sitja í hljómfræði
tíma hjá Vilhjálmi Guðjónssyni, saxó-
fón-, gítarleikara og yfirkennara
skólans. Fuglavininum - og ekki síður
mannvininum - geðprúða.
í Tónó og rólegt kvöld...
Nú var ég orðinn eitthvað stressaður
þennan dag. Ég mætti aðeins of seint í
tímann og var vondur við sjálfan mig.
Ég þoli ekki óstundvísi og vil þess
vegna vera stundvís sjálfur. En talandi
um stressið þá er það bláköld stað-
reynd að ég vinn einna best undir álagi
(„töff orðað“).
Það er gaman í FÍH, hvort heldur er
í píanótímum hjá húmoristanum Carli
Möller eða í tónheyrn og hljómfræði.
Þessi hljómfræðitími var þar engin
undantekning. Það var líf og fjör í
tímanum. Við vorum að spila útsetn-
ingar hvor annars fyrir blásara og
hljómsveit, tókum það upp og lærðum
af eigin mistökum og annarra. Virki-
léga gagnlegt. Villi lengi lifi: Húrra,
húrra...
Hljómfræðin var yfirstaðin klukkan
sex og þá heimsótti ég mjög góða
vinkonu mína og drakk þar Sinalco.
Þurfti ég ekki að borga fyrir það en
mikið var það Ijúft á bragðið. Þá fór ég
heim til mín, sæll í bragði og léttur í
lund eftir erfiðan dag að því er mér
fannst.
Ég átti nokkurn veginn alveg frí
þetta kvöld. Þurfti ekki að fara á
hljómsveitaræfingu með Topp-
mönnum/Bringuhárunum, né vera
með kóræfingu í Versló. Ég útsetti því
dulítið fyrir kórinn, hlustaði og tók
upp plötur, fór síðan að sofa.
Að endingu...
Af ásettu ráði get ég ekkert um
hvers ég neytti þennan ágæta dag, né
tel upp náðhúsferðir mínar. Þeir sem
vilja fá upplýsingar um slíkt verða að
bíða betri tíma, eða bara hringja í mig.
■ Það er gaman á „Rásinni". Hér sjást f.v. Jón Ólafsson (jól - í Tímanum),
Þorsteinsson (1.94 á hæð) og i baksýn Guðlaugur Guðjónsson hljóðmeistari.
Gaman á Rásinni...
Ég átti að byrja í beinni útsendingu
á Rás tvö klukkan tíu þennan dag ásamt
vinum mínum Ásgeiri Tómassyni (ekki
Tómasar í Tomma-hamborgurum),
Páli Þorsteinssyni (hann er 1.94 á hæð,
vissuð þið það og Amþrúði Karlsdóttur
(mikil dúlla). Ekki dugði að mæta
mikið seinna en kortér yfir níu, því
það þarf ýmislegt að gera áður en farið
er í „loftið" (leiðindaþýðing á „On the
air“). Fyrst heilsum við hvort öðru í
þó nokkurn tíma, samþykkjum klæða-
burð hvert annars, því við viljum
auðvitað vera fín í útvarpinu svo fólk
haldi ekki að við séum ósnyrtimenni.
Svo ákveðum við hvað hver á að segja
í þættinum, tökum raddprufu og fleira
merkilegt. Síðustu fimm mínúturnar
eru erfiðar, þá þurfa allir allt í einu að
fara á klósettið, og er í bígerð að koma
upp svipuðu númerakerfi og viðgengst
í Bílanaust og víðar. Svo byrjaði ballið
og við vorum í óvenjuhressara lagi að
þessu sinni og lékum við hvurn okkar
fingur. Við vorum með þennan Morg-
unþátt okkar til klukkan tólf á hádegi
og þetta tekur dulítið á ef satt skal
segja, en þetta er ferlega gaman .
Andinn á Rás tvö er frábær og allir eru
þar vinir eins og vera ber. Aðstaðan er
til fyrirmyndar og kaffið ágætt.
Brunaða Tímann...
Ég fékk mér að borða í hádeginu
þennan dag. Það er ekki alltaf sem það
hefst, en nú var það bara harkan sem
dugði. Ég sagði við sjálfan mig: „Jón
ef þú borðar ekki núna, þá halda allir
að þú leikir Gyðing í kvikmynd sem
gerist í Auschwits fangabúðunum og
það viltu ekki, væni?“ Ég var samþykk-
ur sjálfum mér og fór því til elskulegrar
ömmu minnar og fékk þar kjötbollur
með hrísgrjónum og karrýsósu. Mikið
leið mér vel á eftir. Svo smellti ég kossi
á kinn hennar og náði svo í magnarann
minn úr viðgerð (of smámunasamur?).
Þegar ég hafði greitt viðgerðina tók ég
eftir því hve ískyggilega þunnt veskið
mitt var orðið. Ég strauk því bara
blíðlega og reyndi að hughreysta.
Arnþrúður Karlsdóttir (mikil dúlla), Páll
(Tímamynd Róbert)
Nú þurfti ég að bregða mér á
Tímann og vinna hinn skemmtilega
Getraunaleik sem er í umsjón minni.
Þarf ég að vinna hann í síðasta lagi á
þriðjudögum svo hann komist í mið-
vikudagsblaðið. Varð ég því að fara
bónarveg og biðja Pál, Ásgeir og
Arnþrúði, þ.e. samstarfsfólk mitt í
Morgunþættinum um frí eftir hádegi.
Vaninn er nefnilega sá að við erum að
vinna alveg til 5 eða 6 á daginn. Það er
ekkert heiglum hent að þurfa að koma
með nýja og ferska þætti fimm sinnum
í viku. Jæja ég fór sumsé á Tímann til
að vinna Getraunaleikinn. Þessi leikur
er í því fólginn að ég hringi um allan
bæ og fæ hina og þessa einstaklinga til
að tippa fyrir mig um úrslit leikja í
ensku knattspyrnunni. Þeir sem geta
rétt, halda áfram, en hinir falla úr.
Og auðvitað verða vegleg verðlaun til
handa sigurvegaranum, þeim sem oft-
ast getur tippað rétt.
Ég var nokkuð lengi að þessu sinni.
Mér gekk andsk... erfiðlega að ná í
menn. „Hann er í mat“, „Hann skrapp