Tíminn - 27.02.1993, Side 23

Laugardagur 27. febrúar 1993
Tíminn 23
Kraminn
Klukkan var langt gengin í 5 aðfaranótt sunnudagsins 3. desember
1988. Næturvakt lögreglunnar í Milwaukee, Wisconsin, hafði verið
með rólegasta móti og menn gerðu sér vonir um að vaktinni iyki án
teljandi vandræða. En nótt skal að morgni lofa. Símhringing til lög-
reglunnar beindi sjónum hennar að iðnaðarhverfi í austurhluta
borgarinnar. Bfil var sendur á vettvang með tveimur mönnum. Þeg-
ar þeir mættu á staðinn norpuðu tveir öryggisverðir yfir líkama
manns sem lá ofan í blóðpolli.
Lögreglumennimir athuguðu
púlsinn og staðfestu að maðurinn
væri látinn.
Auðgunarglæpur?
Skömmu seinna voru fulltrúar
morðdeildar mættir til leiks. Við
fyrstu athugun kom í ljós að maður-
inn hafði verið skotinn með skamm-
byssu og oftar en einu sinni. Tcilið
var að hann væri um þrítugt.
Hann var vel klæddur, en föt hans
voru velkt og skítug eins og hann
hefði verið dreginn eftir rykugum
strætum borgarinnar. Leitað var í
vösum hans, en þar fannst ekkert
veski. Engin skilríki fundust á hon-
um.
Auðgunarglæpur var talin líkleg-
asta skýringin á dauða mannsins.
Samt komu aðrar ástæður til
greina, ekki síst með tilliti til að
mörg skotsár, og rifin og tætt klæði
hans, gáfu tilefni til vangaveltna um
kvalafullan dauðdaga, sem e.Lv ætti
sér dýpri skýringar.
Öryggisverðimir vom kallaðir til
yfirheyrslu. Þeir höfðu verið á vana-
bundnu eftirliti, þegar þeir tóku eft-
ir bifreið sem ók mjög hægt. Á þess-
um tíma næturinnar var öll umferð
yfirleitt gengin niður í þessum hluta
borgarinnar og þess vegna vakti
þessi bíll sérstaka athygli þeirra.
Þeir fylgdust með honum aka hlið-
argötu eina á enda, snúa síðan við
og aka sömu leið til baka. Öryggis-
vörðunum sýndist sem ökumaður
væri villtur.
Enn sáu þeir hann snúa og keyra
sömu götuna á enda. Þeir vom inni í
anddyri vömhúss og veittu bílnum
athygli þaðan. BíIIinn beygði loks
inn á bílastæði og stöðvaði.
Aðgangur að bílastæðinu var
mönnum óheimill á nætumar. Eitt
af hlutverkum varðanna var að
halda fólki í fjarlægð og gera því
þetta Ijóst. Þeir héldu því í humátt
til bifreiðarinnar, sem hélt kyrru
fyrir á bflastæðinu. Um það bil 100
metrum frá bflnum komu þeir fyrst
auga á líkið á gangstéttinni. Án þess
að þeir sæju ökumanninn greini-
lega, varð hann þeirra var, gaf sam-
stundis í botn og hvarf af vettvangi.
Öryggisverðirnir tóku þó eftir að
tegundin var Sedan, grár að lit, og
aukinheldur náðu þeir skráningar-
númerinu.
Hjálparhella og
hugljúfi
Athugun leiddi í ljós að bfll með
umræddu skráningamúmeri var í
eigu Dennis nokkurs Owens. Reynt
var að hringja heim til hans, en eng-
inn svaraði. Samkvæmt skýrslum
var hann 31 árs þeldökkur maður.
Lýsingin passaði við fórnarlambið.
Rannsóknarlögreglumenn keyrðu
heim til hans, eftir að hafa fengið
heimild til húsleitar. Allt var á rúi og
stúi í íbúðinni og ljóst var að ein-
hver hafði verið þarna á undan
þeim. Þrátt fyrir að ekki stæði
steinn yfir steini í innbúi Owens, var
ekki sjáanlegt að brotist hefði verið
inn. Svo virtist einnig sem húseig-
andi hefði sýnt hinum óboðna gesti
mótþróa, en það er mjög sjaldgæft
að venjulegir innbrotsþjófar eigi í
átökum við eigendur. Yfirleitt leggja
þeir á flótta er þeir verða þess varir
að einhver er heima þar sem þeir
brjótast inn.
Grannar höfðu ekki tekið eftir
neinu óvenjulegu. Þeir bám Owens
allir góða söguna.
„Hann er séntilmaður, sannur sén-
tilmaður," sagði eldri kona, leigusali
Owens sem bjó í sama húsi. „Hjálp-
arhella í eðli sínu og hvers manns
hugljúfi." Hún sagði að hann hefði
leigt hjá sér í sjö ár og hefði alltaf
búið einsamall.
í ljós kom að einhverju hafði verið
stolið úr íbúð hans, þar á meðal
myndbandstæki og örbylgjuofni.
Að öðm leyti kom ekkert í ljós sem
gagnaðist rannsókninni að neinu
marki. Ljóst var að skotárásin hafði
átt sér stað utan íbúðarinnar, þar
sem engin ummerki um blóð fund-
ust innan dyra. Staðfest var af ná-
granna að Owens hefði yfirgefið
íbúð sína seint á laugardagskvöldið.
Owens starfaði hjá vinsælustu
sjónvarpsstöð borgarinnar, WITI-TV.
Hann hafði byrjað á botninum þar
fyrir 10 ámm, en unnið sig upp í
stöðu framkvæmdastjóra auglýs-
ingadeildar. Samstarfsmenn hans
urðu harmi slegnir þegar þeim vom
færð tíðindin. Þeim bar saman um
að hann hefði verið hvers manns
hugljúfi og síðustu daga hefði hann
verið upptekinn af leikfangasöfnun
fyrir fátæk böm í borginni.
„Hann er ólíklegasti maðurinn,
sem ég þekki, til að lenda í vandræð-
um,“ kvað einn nánasti vinnufélagi
hans upp úr. „Hann á enga óvini,“
bætti hann við.
20 brotin bein
Lögreglan lagði ofurkapp á að frnna
bfl fórnarlambsins. Það vom ekki
einungis líkur á að ef til vill sæti
morðinginn enn undir stýri, heldur
þótti einnig líklegt að bfllinn hefði
verið notaður til að keyra á Dennis
Owens, annað hvort fyrir skotárás-
ina eða eftir.
Líkskoðun staðfesti þetta, þar sem
gúmmíslitrur fundust í líkama
hans, líklega úr hjólbörðum. Þá
fundust fimm skotsár eftir 22ja kal-
íbera skammbyssu. Að minnsta
kosti 20 bein vom mölbrotin í lík-
ama hans.
Eftir að útvarpsstöðvar fjölluðu um
morðið hafði kona samband við lög-
regluna og sagðist hafa heyrt 4 skot-
hvelli skammt frá vömhúsinu rétt
upp úr 3 aðfaranótt sunnudagsins.
Hún hafði litið út um gluggann, séð
mann hlaupa í átt að bfl sínum og
keyra á brott Hún sagði að sá sem
skaut, hefði verið mjög ungur,
sennilega um tvítugt og hún myndi
treysta sér til að þekkja hann aftur.
Þetta vom góð tíðindi fyrir lögregl-
una, þar sem nú virtist sem komið
væri vitni í málinu.
Gefin var viðvömn til allra verslun-
ar- og þjónustueigenda í nágrenn-
inu um að vera kynni að morðingi
Owens reyndi að nota greiðslukort
hans. Innan klukkustundar hafði
gullsmiður samband og sagðist hafa
afgreitt mann að nafni Dennis Ow-
ens. Hann hafði komið með ungri
stúlku og hróðugur keypt handa
henni rándýra gullfesti og kvittað
undir sem Dennis Owens. Hann
virtist ánægður með sjálfen sig og
heiminn og engin teikn á lofti um að
hann væri ekki í góðu jafnvægi,
sagði gullsmiðurinn. Ef maðurinn
væri ágjam og haldinn eyðsluþörf,
væri líklegt að morðið á Owens
hefði einungis verið framið í gróða-
skyni. Þá var líklegast að fómar-
lambið hefði verið valið af tilviljun.
Þetta olli starfsmönnum lögregl-
unnar áhyggjum þar sem erfiðast er
að upplýsa þau morð þegar ókunn-
ugur drepur ókunnugan.
til dauða
Línur skýrast
Fimmta desember byrjuðu hlutim-
ir að gerast. Eftir ábendingu frá vin-
konu heimsótti lögreglan konu að
nafni Doris. Vinkona hennar hafði
hringt og sagt lögreglunni að Doris
hefði tjáð sér að hún hefði áhyggjur
af einum ættingja sinna, þar sem
hún vissi að hann hefði stolin
greiðslukort undir höndum. Hún
hafði lagt saman tvo og tvo og fund-
ið út að mögulega tengdist þetta
morðinu á Dennis Owens.
Doris var mjög treg til að veita lög-
reglunni upplýsingar í fyrstu. Hún
svaraði spurningum einungis með
já og nei, en fór þó að gefa eftir þeg-
ar lögreglumennirnir beittu hana
þrýstingi. Dirk Harris, 20 ára frændi
hennar, hafði heimsótt hana og hún
hafði séð hann með stolin greiðslu-
kort. Hún hvatti hann til að losa sig
við þau og hún hafði séð hann henda
þeim í ruslatunnu skammt frá. Svo
heppilega vildi til að tunnan hafði
ekki verið tæmd og lögreglan fann
kortin.
Lögreglan fékk upplýsingar um
skráð aðsetur hans, en hann var ekki
þar. Doris hafði gefið þeim upplýs-
ingar um heimilisfang kærustu Har-
ris og þótt þeir fyndu hann ekki hjá
henni, var hún heima og gaf þeim
endanlega upplýsingar sem stað-
festu nánast að morðinginn væri
kunnur.
Hún hafði reyndar aðeins þekkt
hann í nokkrar vikur. Síðustu tveir
dagar höfðu liðið líkt og í draumi.
Harris hafði gefið henni dýrar gjafir,
farið með henni á veitingahús og
þau lifað sem blómi í eggi. Þessu til
staðfestingar sýndi hún þeim 18
karata hálsfesti sem Harris hafði
gefið hanni daginn eftir morðið.
Hann hafði verið á bfl síðustu daga,
sem hann sagðist hafa fengið að láni
hjá vini. Lýsingin á bflnum passaði
við Sedaninn sem Owens hafði átt.
Hún tjáði lögreglunni jafnframt að
kvöldið áður hefðu þau verið að
horfa á fréttir í sjónvarpinu, þegar
frétt birtist um morðið á Owens.
Harris hafði skyndilega orðið mjög
órólegur og sagt henni að ef hann
myndi ekki ná í hana í skólann dag-
inn eftir, væri líklegt að hann yrði
fluttur úr bænum. Hann hafði sagt
henni að hann væri í vandræðum og
best yrði e.t.v. að hann léti sig hverfa
um tíma. Það stóð heima að daginn
eftir hafði enginn beðið hennar á
gráum Sedan þegar skóla lauk.
Hún gaf þeim nafn og heimilisfang
besta vinar Harris, sem hún vissi til
að hafði verið að drekka með honum
laugardagskvöldið á undan.
Engin tilviljun
Vinur hans, Clay, hafði eftirfarandi
sögu að segja: Eftir nokkra bjóra,
umrætt laugardagskvöld, hafði Har-
ris skyndilega orðið mjög æstur.
Hann tautaði að sig vantaði pening
og ætlaði sér að ræna einhvern,
helst homma, vegna þess „að þeir
væru ólíklegastir til að veita við-
nám“. Hann hafði skammbyssu í
vasanum og gerði Clay mjög tauga-
óstyrkan. Þeir höfðu ekið um göt-
umar á bifreið Clays og þegar þeir
Dirk Harris var kominn til Texas þegar
hann náðist.

Dennis Owens var sagður ólíklegastur
manna til að lenda í vandræðum.
loks lögðu bflnum, hafði Harris stig-
ið út og sagt félaga sínum að bíða.
Clay hafði sofnað og það næsta sem
hann mundi var að Harris kom með
ókunnugum manni og sagði honum
að hann ætlaði að fá far í bfl ókunn-
uga mannsins. Clay fór heim að
sofa, en seinna um nóttina kom
Harris og vakti hann.
Hann hafði hlegið og hrósað sér af
því að hafa drepið mann og rænt
hann. Hann hvatti Clay til að koma
með sér og skjóta nokkrum kúlum í
líkið, en Clay stirðnaði upp og af-
þakkaði. Þá hafði mnnið æði á Har-
ris og hann hafði hótað Clay því að
ef hann segði einhverjum frá þessu
myndi hann drepa hann síðar.
Sú var skýringin á að hann hafði
ekki haft samband við lögregluna.
Clay sagði að ef Harris hefði orðið
valdur að morðinu, þá hefði það
ekki verið nein tilviljun.
Hann hafði ekkert frétt frá Harris
eftir þetta.
Grípinn í Texas
Ljóst var að Harris var að sleppa úr
greipum lögreglunnar og flótti hans
úr borginni var hafinn. Allt var sett á
fullt til að hefta för morðingjans.
Viðvömn var gefin til allra lög-
gæslumanna í nálægustu íylkjum
Bandaríkjanna og árangurinn varð
betri og skjótari en bjartsýnustu
menn þorðu að vona. Tveir athugul-
ir lögreglumenn í Amarillo í Texas
sáu ungan hrokkinhærðan mann
stíga út úr rútu á þriðjudagssíðdegi,
þremur dögum eftir morðið. Þeir
handtóku hinn unga flóttamann og
Hann hafði hlegið og hrósað sér
af því að hafa drepið mann og
rænt hann. Hann hvatti Clay til að
koma með sér og skjóta nokkr-
um kúlum í líkið...
færðu hann til fangageymslu þar
sem honum gafst kostur á að hvíla
sín ferðalúnu bein áður en Raymond
Suick, lögregluforingi í Milwaukee,
kom með flugi til að yfirheyra hann.
Strax í upphafi yfirheyrslunnar var
Harris gert ljóst að örbylgjuofninn
og myndbandstækið, sem Owens
hafði átt, hefðu fundist heima hjá
honum. Einnig var honum sagt frá
þeim vitnum sem skýrt höfðu frá at-
hæfi hans. Harris var því ljóst að
ekkert þýddi að sverja af sér aðild að
málinu, en útgáfa hans af atburðun-
um var allfrábrugðin því sem lög-
reglunni þótti líklegast.
Að hans sögn höfðu þeir félagar
verið við drykkju laugardagskvöldið
afdrifaríka. Þeir héldu á bar sem var
í nágrenninu, en Harris hafði orðið
viðskila við Clay og snúið aftur til
bflsins. Sakir ölvunar hafði hann átt
í vandræðum með að finna bflinn
aftur og þá hafði ókunnugur öku-
maður stöðvað bfl sinn og boðið
honum að sitja í. Eftir skamma
keyrslu hafði ökumaðurinn lagt
bflnum og farið á fjörumar við Har-
ris. Hann leitaði á hann og Harris
hafði orðið felmtri sleginn og í
hreinu óðagoti dregið upp skamm-
byssuna og skotið hann einu skoti,
en því miður til dauða. Því næst
hafði hann kastað líkinu út úr bfln-
um, en ekki áttað sig á að líkið dróst
með bflnum drykklanga stund áður
en hann stansaði og henti því aftur
upp í bflinn. Að því búnu hafði hann
keyrt að iðnaðarhverfmu og hent
líkinu út úr bflnum. Til að vera viss
um að maðurinn væri dauður, skaut
hann fjórum skotum til viðbótar í
líkama mannsins. Hann tók veski
hans með greiðslukortunum og 50
dollurum í reiðufé, auk húslykl-
anna, og stakk þeim á sig. Eftir það
hafði hann ráðvilltur keyrt um göt-
urnar um stund, en síðan ákveðið að
snúa aftur og fúllvissa sig um að
maðurinn væri ekki með lífsmarki.
Þá höfðu öryggisverðirnir komið
auga á hann og í framhaldi af því
flúði hann af vettvangi. Hann sagð-
ist strax hafa gert sér ljóst að erfitt
yrði að útskýra þetta „slys“ fyrir lög-
reglunni og því hefði hann ákveðið
að gefa sig ekki fram. Hann fór rak-
leiðis heim til Owens og snéri þar
öllu við til að reyna að villa um fyrir
lögreglunni. Að því loknu hafði
hann stolið myndbandstækinu og
örbylgjuofninum. Hann sagðist
hafa verið svo hrifinn af kærustunni
að hann hefði fundið hjá sér hvöt til
að gleðja hana með dýrum gjöfum.
Það hefði einungis verið hennar
vegna sem hann notaði stolnu
greiðslukortin og stal úr íbúð Ow-
ens.
Engin samúð
Harris var fluttur aftur til Milwa-
ukee. Eftir að búið var að fangelsa
hann þar, kom í ljós við áframhald-
andi yfirheyrslur að hann sagði aldr-
ei sömu söguna tvisvar um hvernig
atburðir hefðu átt sér stað.
Eftir geðrannsókn þótti sannað að
Harris væri heill á geði.
Mál hans velktist um í kerfinu í tvö
og hálft ár. En þegar upp var staðið
þótti kviðdómendum ljóst að Harris
ætti enga samúð skilda og færi vís-
vitandi rangt með staðreyndir.
Sækjandi hélt því fram að Harris
hefði vísvitandi kramið líkama Ow-
ens til dauða með því að keyra yfir
líkið og draga það eftir götunni, auk
þess sem hann skaut 5 skotum.
Það hefði leitt til verulegrar mild-
unar dómsins, ef verjandi hefði get-
að sýnt fram á kynvillu hjá Owens og
stutt þannig frásögn Harris um að
glæpurinn hefði verið framinn f
óðagoti og hræðslukasti. En engin
fordæmi fundust fyrir því og eftir að
hafa hlustað á þá, sem þekktu Ow-
ens, lýsa því að hann hefði alltaf ver-
ið boðinn og búinn til að hjálpa öll-
um, þótti sannað að hann hefði vor-
kennt Harris, ráfandi ölvuðum um
strætin, og því af góðmennsku einni
saman boðist til að skutla honum til
síns heima.
Harris mun að lágmarki sitja inni
til ársins 2055, ef honum endist ald-
ur til. Glæpur hans þykir með þeim
hrottalegri sem lögreglan í Wiscons-
in hefur fengist við.