Tíminn - 22.05.1993, Blaðsíða 18

18 Tíminn
Laugardagur 22. maí 1993
Guðrún Ingibjörg Jónsdóttir
Guðrún Ingibjörg Jónsdóttir frá
Asparvík á Ströndum verður jarð-
sungin frá Bjamarhafnarkirkju í
dag, laugardaginn 22. maí.
Gauja, eins og hún var alltaf kölluð
af frændfólki og vinum, fæddist í
Asparvík 24. mars 1917, ein 16
systkina.
í Asparvík ólst hún upp í stórum og
glaðværum systkinahóp við ástúð
og umhyggju foreldranna, Jóns
Kjartanssonar og Guðrúnar Guð-
mundsdóttur. Sem fulltíða fluttist
hún til Reykjavíkur og bjó þar til
æviloka.
Gauja átti lengst af við mikla van-
heilsu að stríða og allmörg síðustu
ár var hún blind og að mestu líkam-
lega ósjálfbjarga og bundin við
hjólastól. Hún sofnaði burt að
morgni hins 13. apríl síðastliðinn.
Kveðjustundir eru oft sárar, en þær
geta einnig verið þrungnar gleði,
virðingu og þökk.
Þannig er í huga okkar, þegar
Gauja frænka er til moldar borin hér
f Bjamarhafnarkirkjugarði. Svo
mjög var líf hennar samofið tilveru
okkar og spomm í þessu jarðneska
lífi.
Sumum okkar tók hún á móti, öðr-
um bjó hún fyrstu laugina, öllum
okkur gaf hún af sjálfri sér frá fyrsta
degi til hins síðasta.
Gauja elskaði lífið, alla litina, nátt-
úmna, æskuna, allt sem bar með sér
ást og umhyggju, von og trú og
þrótt til að njóta og miðla. Þama var
hún sjálf hluti af.
Þeir, sem farið hafa norður Strand-
ir, norður Bala og framhjá Asparvík
og séð þar lítinn tanga út í kaldrana-
legan Húnaflóann, geta trauðla séð
fyrir sér garð prýddan fegurstu
blómum, laukum og ljúffengum
matjurtum.
Sem ung stúlka í Asparvík kom
hún þar upp sínum unaðsreit Hún
sótti fjölær blóm út til stranda og
inn til heiða og dala. Pantaði fræ er-
lendis frá, sáði til og uppskar hin
fegurstu blómstur, sem uxu þar
norður undir heimskautsbaug, ætt-
uð frá suðrænum heitum löndum.
í minningu okkar er garðurinn
hennar Gauju hreint eins og ævin-
týri úr öðmm heimi.
Við krakkamir biðum alltaf með
óþreyju eftir því að Gauja kæmi
heim í stuttum sumarfríum, hvort
heldur var í Asparvík eða síðar í
Bjarnarhöfn.
Með henni kom ný veröld, nýjar
víddir, annar skilningur á lífinu,
umhverfinu, fegurðinni.
Hún leiddi okkur að blómunum og
fræddi okkur á hvemig blómálfamir
byggju um sig. Hún benti okkur á
myndir og svipi sem mátti sjá úr
klettum og skýjum. Hún sagði okk-
ur að fuglarnir gætu talað og ættum
við gott hjarta og fallegar hugsanir
mundum við skilja fuglamál.
Marga stundina sátum við í grasinu
kringum málningatrönumar henn-
ar og horfðum á myndir festast á lér-
eft, svipi úr náttúmnni sem okkur
vom huldir sjónum.
Já, það var unaðslegt að vera spur-
ult bam og fá að halda í hendina á
Gauju frænku og labba út um tún og
móa, niður í fiöm eða upp að fossi.
Eitt af öðm fómm við systkinin
suður í skóla eða til vinnu, ófram-
færin, uppburðarlítil, oft einmana í
hinni stóm Reykjavík.
Þá stóð húsið hennar Gauju okkur
alltaf opið. Og oft lágu þangað spor-
in. Gera við saumsprettu, pressa föt,
sjóða nýfenginn kjötbita að heiman,
deila kökunum frá mömmu eða
njóta hennar matarrausnar.
Heimili Gauju var athvarf hins
stóra hóps af ungu frændfólki, sem
var að freista gæfunnar í höfuðborg-
inni.
Þar var setið og spjallað um ljóða-
gerð, myndlist, gömul íslensk orð
og hugtök, foma þjóðdansa og viki-
vaka eða bara óbreytt viðfangsefni
dagsins.
í hennar félagsskap, í lítilli íbúð í
miðborg Reykjavíkur, gleymdist
tíminn.
Við urðum aftur spumlu börnin,
sem þótti svo gott að halda í hönd-
ina á henni Gauju, þótt nú væri völl-
urinn Laugavegurinn og Hverfisgat-
an.
Gauja dáði vonir gróandans og hina
blómstrandi náttúm. Trú hennar
var sterk. Líf hvers og eins er gjöf
guðs, óðurinn til eilífðarinnar, öllu
æðra.
Hún átti sér unaðsreit, lítinn sum-
arbústað uppi við Elliðavatn, sem
hún kallaði Asparlund.
Þar gat hún haldið beinu sambandi
við blómin og fuglana, sem svo
sannarlega svömðu kalli hennar.
Undanfarin vor var hún flutt af
góðum vinum frá Vara upp f Aspar-
lund, þar sem hún naut sumarsins,
blind og farlama í hjólastólnum sín-
um. Hún var mjög þakklát þessum
vinum sínum fýrir þeirra alúð og
umhyggju alla.
Við kveðjum hina stoltu og göfugu
frænku okkar með einlægri þökk og
djúpri virðingu. Hún veitti okkur og
við nutum. Saman áttum við stund-
ir, sem aldrei gleymast.
Jón Bjamason
FONDIR OB FÉLACSSTÖBF
Framsóknarfélögin í Hafnarfirði
Opið hús að Hverfisgötu 25 alla þríðjudaga Id. 20.30.
Komið og fáið ykkur kaffisopa og spjallið.
Framsóknaríétögtn
Kópavogur—
Framsóknarvist
Spilum framsðknarvist aö Digranesvegi 12 fimmtudagana 20. mai og 27. mal Id.
20.30.
Kaffiveitingar og göð verðlaun.
Frayja, fétag trwnsóknarkvenna
Vestfiröingar
,Átaktil
endurreisnar“
Steingrímur ötafur
Alþingismennimir Steingrímur Hermannsson og Ólafur Þ. Þórðarson munu
kynna tillögur Framsóknarflokksins i efnahags- og atvinnumálum á almennum
stjómmálafundi i stjómsýsluhúsinu á Isafiröi þríðjudaginn 25. mai Id. 20.30.
Allir veikomnir
Kjörxtæmksamband ffamsóknarmanna á Vestfförðum
Sumartími skrifstofu
Framsóknarflokksins
Frá 17. mai verður skrífstofa Framsóknarflokksins I Hafnarstræti 20, III hæð, op-
in frá kl. 8.00 til 16.00 frá mánudegi til föstudags.
Veríö velkomin Framsóknarífokkurinn
Akranes — Bæjarmál
Fundur veröur haldinn I Framsóknarhúsinu laugardaginn 22. maf Id. 20.30. Faríö
veröur yfir þau mál sem efst eru á baugi I bæjarstjóm.
Bæjaríufhrítamk
ÚTBOÐ
íþróttahús Kennaraháskóla
íslands
Tilboð óskast f lagfæringar og endurbætur loftræsti-, hita- og
vatnslagnakerfa I Iþróttahúsi Kennaraháskóla Islands.
Verktlmi ertil 17. ágúst 1993.
Útboðsgögn eru seld á skrifstofu vorri að Borgartúni 7, Reykja-
vík á 6.225 krónur með VSK.
Tilboð verða opnuð á sama stað kl. 11.00 f.h. 8. júni 1993 I við-
urvist viðstaddra bjóðenda
INNKAUPASTOFNUN REYKJAVÍKURBORGAR
Fríkirkjuvegi 3 - Simi 25800
r
Guðmann Olafsson
Fæddur 13. nóvember 1909
Dáinn 12. maí 1993
Klukknahljómur berst yfir Lög-
berg, sléttuna og dalinnl Hátíð er
hafin!
Það er hásumardagur. Hlíðin
handan öxarár gegnt Þingvalla-
kirkju ber litklæði gróðursins og
stöðugt fiölgar fólkinu sem er að
koma á staðinn. Það er þjóðhátíð-
ardagur, stafalogn og sólin skín frá
heiðum himni yfir mannfiöldann
sem sýnist eins og lifandi skrúð-
garður, jafnvel dökkur veggur Al-
mannagjár er sem gulli sleginn af
þessari birtu.
Við göngum yfir til hlíðarinnar
frá heimili okkar á Þingvöllum og
horfum þaðan yfir til kirkjunnar.
Þar á að hringja klukkunum við
setningu hátíðarinnar og hefia
samtímis þjóðfánann að húni á
Lögbergi. Eins og títt er við setn-
ingu hátíðar var tímasetning ná-
kvæm og ekkert mátti fara úr-
skeiðis. Eftirvænting, jafnvel að-
eins óttablandin, gagntók þá sem
staðið höfðu að undirbúningi þess
að í engu skeikaði milli hljóms
klukknanna og sýnar til fánans. Þó
vissum við að við máttum vera al-
veg róleg. Það var Guðmann Ólafs-
son frá Skálabrekku í Þingvalla-
sveit sem hringdi klukkunum og
íþróttafulltrúi hélt um fánalínuna.
Það var öllu óhætt. Guðmann ÓI-
afsson er nú látinn og verður í dag,
laugardag, til moldar borinn á
Þingvöllum.
Þegar við lesum bók flettum við
blaði að næsta kafla. Kaflaskil voru
er við komum að Þingvöllum.
Mjög fljótlega gerðist Guðmann
og hans fiölskylda samstarfsmenn
og voru það um áratuga skeið. Því
mátti alltaf treysta að þar var full-
tingis að leita, ekki aðeins við
kirkjulegar athafnir heldur einnig
við margs konar önnur störf sem
þurfti að leysa. Það var okkur
ómetanlegt.
Guðmann var listamaður að eðl-
isfari. Hann hafði hlotið í vöggu-
gjöf heiðríkju hugans og hendur
sem mótuðu efniviðinn og gæddu
hugmyndir hans sérstöku lífi. Öll
verk hans báru því vitni. Unun var
að sjá handbragð hans hvort sem
hann var að skrýða fyrir altari eða
tók í klukknastrengina f Þingvalla-
kirkju. Enginn vann þau verk eins
og hann.
Eitt sinn langaði okkur konur í
Kvenfélagi Þingvallahrepps að
eignast félagsmerki. Guðmann
teiknaði það. Merkið er mynd af
frá Skálabrekku
konu er stendur undir hamri Al-
mannagjár, leiðir barn við hlið sér
og horfir til fiallsins Skjaldbreiðar
þar sem morgunsólin gyllir hlíðar.
Þangað er ferðinni heitið. Allar
vildum við ganga undir því merki.
Langt mál yrði fyrir mér ef ég
segði frá persónulegum velvilja
þeirra hjóna og fiölskyldu þeirra,
höfðinglegri vináttu sem enn var-
ir. Þessi kveðjuorð til Guðmanns
Ólafssonar, meðhjálpara við Þing-
vallakirkju, eru vottur einlægs
þakklætis til hans sem genginn er
og konu hans, Regínu, sem var
sóknarnefndarformaður langa
hríð og lifir nú mann sinn.
Að leiðarlokum munu hljómar
klukknanna í Þingvallakirkju
fylgja honum til æðri heima.
Krístín Jónsdóttir
(MINNING)
Látinn er sveitarhöfðinginn Guð-
mann Ólafsson, bóndi á Skála-
brekku í Þingvallasveit. Þar með
eru fallnir frá tveir merkir sveitar-
höfðingjar í Þingvallasveit á
skömmum tíma, en Jóhannes
Sveinbjörnsson, bóndi á Heiðar-
bæ, lést um síðustu jól.
Báðir voru þeir miklir heiðurs- og
kærleiksmenn, hvort sem um var
að ræða samstarf við sína sveit-
unga, nágranna sem aðra. Þeir
höfðu miklar og djúpar rætur til
sveita sinna og stórbrotins um-
hverfis í þeim, og báru mikla virð-
ingu fyrir lífríki og fegurð Þing-
vallavatns, sem átti hug þeirra f
ríkum mæli. Enda settu þeir sterk-
an svip á mannlífið í sveitunum
umhverfis Þingvallavatn og var
það þeim hugleikið að mannlíf og
hefðir, sem þar hafa skapast, héld-
ist áfram með reisn og virðingu.
Ég og fiölskylda mín á Nesjavöll-
um höfum átt mikið og gott sam-
starf við Guðmann Ólafsson og
hans fiölskyldu. Ætíð hefur þetta
samstarf verið með hinum mestu
ágætum og léttleiki ætíð verið yfir
samskiptunum og samstarfinu.
Guðmann var mikill hagleiks-
maður, hvort sem var á tré eða
pensil, og jafnframt mikill firæði-
maður, og fullyrði ég að fáir eða
engir hafi verið jafn kunnugir og
fróðir um umhverfi Þingvallavatns
og Guðmann var. Hann gjörþekkti
öll ömefni umhverfis Þingvalla-
vatn og sögu þeirra og eftir hann
em nokkur rit um þá þekkingu, en
allt of fá og er það miður, þegar
jafrí mikill fræðimaður og hann
var hafði ekki tíma fyrr á ámm og
nú vegna heilsubrests að koma
þeim fróðleik á prent til miðlunar
fyrir komandi kynslóðir.
Guðmann fór víða til smíða milli
búverka og nutum við þess á
Nesjavöllum, eins og svo margir
aðrir, og má því víða sjá eftir hann
snilldar handverk og vandvirkni
ásamt útskurði og myndum, sem
sýna þá hæfileika sem hann bar og
þá miklu vandvirkni sem hann
lagði í öll sín handverk.
Guðmann var maður léttur í lund
og spaugsamur og því ætíð glatt á
hjalla þar sem hann var, og því
margt spaugað þegar hreppsmenn
úr Þingvallasveit og Grafningi áttu
samstarf og hittust og áttu saman
spaugyrði í oft annasömu en góðu
samstarfi sveitanna.
Við söknum því þessa mikla kær-
leiks- og fræðimanns og hans létt-
leika, en eigum þó eftir minningar
um gott samstarf liðinna ára eða
frá okkar fyrstu kynnum af Guð-
manni.
Með þessum fátæklegu línum
kveðjum við Guðmann Ólafsson,
bónda á Skálabrekku, með virð-
ingu og þökk, vottum fiölskyldu
hans samúð og óskum henni vel-
ferðar um ókomna tíð.
Fögur er hlíðin, frítt um völl og
haga,
fagurt er vorið, sem lífgar allt.
Jesús er fegri, hærri og hreirmi,
sem hjartað lífgar, snautt og kalt.
(Þýskur höf. ók. Sbj.E.)
F.h. fiölskyldunnar á Nesjavöllum,
Ómar G. Jónsson