Tíminn - 12.06.1993, Qupperneq 19

Laugardagur 12. júní 1993
Tíminn 19
Póstkortið
reið bagga
muninn
Fyrir u.þ.b. ári barst lögreglunni í Big Spring,
Texas tilkynning um að konu væri saknað, eða
miðvikudagskvöldið 18. júní 1992. Maðurinn sem
hringdi hét Don Walkden og bjó í úthverfi sem
kallaðist Sand Springs. Don virtist spenntur og
áhyggjufullur er hann tjáði Steve Flickenstein,
vaktmanni lögreglunnar, að hann hefði ekki séð
konuna sína í rúma tvo sólarhringa.
TGet ÍJtg ín Thi$ Part of
Counvyl

JD !& crri' >
Qjbrr-^ íAxrrJ^ . \ 159Í ^
• fyjJL- OSÍJL. |
•tcrna- y*3t*3Cra!u |
Jr*- JJy'Xýt-'' ‘ 2
f>£. jj
éjLrrt^ -Jtcrtnp f ULoJXJ %X. 'rrx. I
Cj J&c— -o. - «
29^
A
POSÍ CARD
Addresi
7ZX.-3 BoxZC!
0ig i: r x /? s
7173.0
Ljósrit af póstkortinu örlagarfka sem ætlaö var aö villa um fyrir lögreglunni.
„Ég sé enga ástæðu fyrir því að hún
myndi fara frá mér án þess að ræða
það við mig fyrst," sagði Don. „Ég sá
hana síðast kl. 06.00 á mánudags-
morguninn þegar ég var á leið til
vinnu og enginn sem ég hef talað við
hefur séð hana síðan þá.“
Fleckenstein grunaði strax að ein-
ungis væri um að kenna enn einu
misheppnuðu hjónabandinu, en að-
spurður sagði Don að samband þeirra
hefði verið gott og þau væru búin að
vera gift í 17 ár. Don sagði að það eina
sem hefði skyggt á samband þeirra að
undanfömu, væri langvarandi at-
vinnuleysi konu hans, Betty Ann, sem
ætti erfitt með að fá vinnu sakir 30%
líkamlegrar fötlunar sinnar. Hann var
búinn að hafa samband við ættingja
hennar og vini en ekkert hafði til
hennar spursL Þá hafði Don haft sam-
band við gistihús og veitingastaði en
þar var sama sagan.
Hann sagði Fleckenstein að tvær
ferðatöskur vantaði úr húsinu og eitt-
hvað af fötum hennar auk 400 dollara
sem hjónin höfðu geymt heima í
reiðufé. Því var ekki hægt að útiloka
að hún væri að yfirgefa manninn sinn
sjálfviljug en einnig gat það verið
sviðsetning einhvers annars.
Eddie Howell lögreglufulltrúa var
falin rannsókn málsins. Eftir að hafa
gert mannshvarfið opinbert, hafði
hann símasamband við Don daginn
eftir en ekkert nýtt hafði gerst.
8. júní ákvað Howell að hitta Don að
máli. Hann keyrði að vinnustað hans
og spurði hvort þeir gætu rætt sam-
an. Howell, sem var sjálfstæður at-
vinnurekandi, vann við að urða rasl
og annan borgarúrgang og þrátt fyrir
að hann væri önnum kafinn tók hann
því strax vel að þeir ræddu málin.
Howell tók strax eftir því að þegar
Don endurtók sögu sína virtist hann
mjög taugaveiklaður og hendur hans
skulfu. Hann skýrði Don frá því að ef
konan hans fyndist ekki á næstu dög-
um væri það hluti af rannsókn máls-
ins að biðja nánasta aðstandenda hins
saknaða að fara í lygamælispróf. Ho-
well útskýrði að þetta væri aðeins
formsatriði til að útiloka að makar
eða fjölskyldumeðlimir væra sjálfir
með óhreint mjöl í pokahominu. Don
var fljótur til svars og sagðist ekkert
hafa að fela og hann vildi gjaman taka
þetta próf þar sem hann hefði ekkert
að óttast
Nærfatarök
Hinn 33 ára gamli fulltrúi lögregl-
unnar, Howell, er tímanna tákn um
breyttar áherslur í ráðningum yfir-
manna innan lögreglunnar í Banda-
ríkjunum. f stað þess sem áður var að
Iítt menntaðir lögreglumenn með
langan starfsaldur færðust í þessar
stöður - reynslan var talin höfuðatriði
- er nú æ algengara að háskólaprófs sé
krafist og Howell átti langa og glæsta
skólagöngu að baki. Eftir herskyldu
tók hann mastersgráðu í afbrotasál-
fræði og hóf sfðan störf hjá lögregl-
unni auk þess sem hann flutti fyrir-
lestra um lagaleg málefni. Hann var á
skömmum tíma búinn að geta sér
góðan orðstír og hafði reynst glæpa-
mönnum erfiður viðureignar þar sem
aðferðir hans vora óhefðbundnar og
hnitmiðaðar.
Um kvöldið ræddi hann við yfirmann
sinn, lögreglustjórann sjálfan, og
sagði honum frá hugboði sínu þess
efnis að hann teldi að Don hefði sjálf-
ur myrt konuna sína. Lögreglustjór-
anum þótti sem fátt benti til þess á
þessu stigi málsins en þar sem „hug-
boð“ Howells höfðu ávallt verið á rök-
um reist, samþykkti hann að gengið
yrði af fullum krafti í rannsókn máls-
ins með auknum mannafla. Howell
hugðist heimsækja Don og á meðal
þess sem hann sagði við yfirmann
sinn var: „Ef við finnum undirfötin
hennar ennþá í fataskápunum þá
styrkist granur minn um að Don eigi
sök að máli, þar sem alkunna er að
kona yfirgefur ekki heimili sitt án
þess að taka með sér nærfötin." Lög-
reglustjórinn horfði skrýtnum aug-
um á Howell en kinkaði síðan kolli og
hugsaði með sér að þetta hljómaði
rökrétt.
Áður en Howell tók hús á Don
hringdi hann í foreldra hennar í E1
Paso og þá kom það upp úr kafinu að
þeir höfðu alltaf haft illan bifur á Don
og viðurkenndu m.a.s að þau óttuðust
hann. Móðir hennar staðhæfði að
dóttir hennar hefði sagt sér frá áhuga
Dons á djöfladýrkun og sadískum
kenningum og vissi til þess að hann
hefði safnað að sér munum sem
tengdust slíku.
„Ef dóttir okkar hefði yfirgefið
manninn sinn af fúsum og frjálsum
vilja, hefðum við verið fyrst til að vita
af því,“ sagði móðirin. Hún sagði
einnig að hún hefði staðið Don að
ósannindum þegar Don hefði látið
þau vita af því að Betty Ann væri sakn-
að. Þá hefði hann logið að hann væri
búinn að hafa samband við vini þeirra
til að kanna hvort hún væri þar. Móð-
irin hafði sjálf hringt nokkur símtöl
eftir það og upp úr kafinu kom að Don
hafði alls ekki grennslast fyrir um
konuna sína hjá þeim. Enn fremur
sagði móðirin það rangt að samband
þeirra hefði verið gott Þau höfðu tví-
vegis skilið á sambúðartímanum en
aldrei þó nema að borði og sæng.
Kunningjar, nágrannar og vinnufé-
lagar Dons bára honum hins vegar vel
söguna. Við eftirgrennslan kom í ljós
að hann var álitinn duglegur, hljóð-
látur og samviskusamur og grannar
hjónanna sögðust aldrei hafa orðið
varir við neina erfiðleika hjá þeim.
Don var talinn traustur maður sem
hægt væri að reiða sig á. Að sögn ná-
grannanna var nánast útilokað að
Don myndi leggja hendur á konu sína
hvað þá myrða hana en þeir höfðu eft-
ir sem áður ekki orðið varir við nein-
ar mannaferðir, leigubíla eða önnur
farartæki sem rennt gætu stoðum
undir að Betty Ann hefði sjálfviljug
farið að heiman.
Minnismiöinn
Um kvöldið heimsótti Howell Don.
Gransemdir han styrktust með hverri
mínútunni sem hann dvaldi á heimili
Dons. Til að mynda virtust öll undir-
föt vera á sínum stað. Don sagði að
ferðatöskumar hefðu verið geymdar í
skáp sem síðar kom í ljós að reyndist
illmögulegt að opna vegna bilaðrar
læsingar og auk þess var aðeins einn
koddi og ein sæng í hjónarúminu.
Þegar Howell spurði um ástæður
þess, svaraði Don að hún hlyti af hafa
tekið sængina með sér en það fannst
Howell ekki líklegt Að auki fannst
minnismiði við símaborðið þar sem á
stóð:
„Fór klukkan sex í vinnuna 16. júní.
Betty var hér. Kom heim um kvöldið,
Betty var farin. Ók út að brautarstöð
til að leita hennar en fann ekki.
Hringdi á lögregluna kl. 20.30.“
Don sagði að hann hefði viljað skrifa
allt niður til að gleyma ekki atriðum
sem reynst gætu þýðingarmikil fyrir
rannsókn málsins en Howell granaði
strax að þetta væri „tossalistinn" hans
Don svo hann gæti haldið sig við
sömu atriðin án þess að verða tvísaga.
Eins og algengt er í Texas átti Don
byssuskáp hverjum ívora hvorki fleiri
né færri en 5 skotvopn. Þegar Howell
bað hann að opna þær, hlaða og sýna
hvemig þær virkuðu, tók hann eftir
því að Don varð mjög taugaóstyrkur
þegar hann handlék 22 calíbera riffil
sem var í safni hans. Samt var ekkert
sem benti til að nýlega hefði verið
hleypt af honum.
Howell lauk heimsókninni með þeim
orðum að Don yrði boðaður í lyga-
mælispróf á næstunni.
Afdrifarík mistök
1. júlí hringdi Don í Howell og bað
hann að koma strax. Hann sagðist
hafa fengið póstkort í hendur frá kon-
unni sinni sem sannaði að hún væri á
lífi.
Howell brást skjótt við og var mætt-
ur hálftíma síðar. Póstkortið var dag-
sett daginn
áður, 30. júní, og póstlagt í Hobbs,
New Mexico, í níutíu mflna fjarlægð.
Þar stóð: „Mér þykir það leitt en ég er
komin mánuð á leið eftir vin minn.
Við ætlum til Idaho. Þegar þú færð
þetta kort mun ég verða löngu farin."
Og eftirskrift: „Segðu pabba og
mömmu að mér þyki fyrir þessu en Iíf
mitt verður betra við þetta."
Orðin Idaho, mamma og fara vora
vitlaust stafsett. Þá var skriftin bama-
leg og ómótuð. Myndin framan á
póstkortinu var af veiðimönnum í
Texas með feng sinn. Undir myndinni
var texti: „Veiðimenn með drápsfeng".
Howell velti því strax fyrir sér hvort
orðið „drápsfengur" hefði höfðað til
kaupandans (sem hann taldi vera Don
sjálfan) og þess vegna hefði hann val-
ið þetta kort en ekki eitthvert annað.
Framkoma Dons bar hins vegar eng-
an keim af því að hann væri sekur.
Hann féll í grát og sagði að honum
hefði aldrei dottið í hug að konan
væri sér ótrú og þetta virtist allt fá
mikið á hann.
Howell sneri aftur til skrifstofu sinn-
ar og bar skriftina saman við undirrit-
aða yfirlýsingu Dons um mannshvarf-
ið. Hið ótrúlega hafði gerst. Don hafði
sýnt þá ótrúlegu heimsku að skrifa
sjálfur á kortið því skriftinni bar ná-
kvæmlega saman við yfirlýsinguna,
án þess að kalla þyrfti rithandarsér-
fræðing til. Auk þess var Betty Ann
með háskólapróf sem merkti að nánst
óhugsandi væri að hún stafsetti hin
einföldustu orð vitlaust. Því var það á
þessum tímapunkti sem póstkortið,
sem ætlað var að létta graninum af
Don, undirstrikaði sekt hans og sner-
ust vopnin gjörsamlega í höndunum
á honum.
Samt var málið enn á brauðfótum.
Engin vitni höfðu gefið sig fram, ekk-
ert lík var til staðar, morðvopnið
ókunnugt, ef um morð væri að ræða,
og þar fram eftir götunum. Eina von
Howells til sakfellingar og lausnar
málsins, var að Don einfaldlega játaði
á sig glæpinn og segði hvar líkið væri
að finna. Howell hafði um hríð gran-
að að Don hefði grafið líkið í jörðu
með hjálp stórvirkra vinnuvéla sinna
en enginn gat sagt um hvar nema
hann sjálfur.
Markinu náö
Þegar Howell skýrði út fyrir Don að
póstkortið falsaða, undirstrikaði sekt
hans og best væri fyrir hann að játa á
sig verknaðinn, brást Don þannig við
að hann sagði að hann hefði skrifað
það sjálfur, einungis til að losna við
þann þrýsting sem Howell hefði sett á
sig. Hann hélt enn áfram sakleysi sínu
en Howell hamraði jámið og sagði að
lygamælisprófið myndi sanna að
hann vissi hvar líkið væri að finna.
Howell staðhæfði, án þess að nokkur
fótur væri fyrir, að menn hans hefðu
fylgst með Don við vinnu sína og þear
vissu svo að segja hvar hann hefði
Aö sögn nágranna haföi samband
Walkdenhjónanna veriö gott en Don
greip til dramatfskra aögeröa þegar
skórinn kreppti í peningamálunum.
grafið eiginkonuna.
Þetta var nóg fyrir Don. Hann féll
saman en spurði í forandran hevmig
þeir hefðu getað séð það og viður-
kenndi þar með að hann vissi hvar lík-
ið væri að finna.
Enn brá Howell á leik og spurði
hvort það hefði ekki verið þannig að
einhver annar hefði myrt Betty Ann
en Don einungis séð um að urða líkið.
Don greip þetta strax á lofti og sagði
svo vera, hann hefði komið að kon-
unni sinni látinni og „til að vekja ekki
uppistand, auk þess sem þetta var leið
út úr fjármálaógöngunum," hafði
hann ákveðið að fara þressa leið.
Enn höfðaði Howell til siðferðis-
kenndar hins granaða og spurði hvort
honum fyndist ekki rétt að ástkær
kona hans til margra ára hlyti sóma-
samlega útför og hvort hann vildi ekki
sýna lögreglunni nákvæmlega hvar
líkið væri að finna.
Hann sagðist vera fús til að sýna Don
og liðnmönnum hans hvar líkið væri
grafið en hélt enn fram sakleysi sínu.
Nú breytti Howell skyndilega um
taktík og skipaði Don að hætta látalát-
unum, honum myndi líða miklu bet-
ur ef hann viðurkenndi að hafa myrt
konuna sína sjálfur, játning mundi
leiða til minni refsingar og andleg vel-
líðan hans aukast til muna.
Þar með var markinu náð. Don sem
var orðinn gjörsamlega ringlaður og
úttaugaður, sá þann kostinn vænstan
að játa og viðurkenndi að hafa banað
konu sinni. Hann sagði orsökina hafa
verið peningalegs eðlis, Betty Ann
hefði aldrei getað skilið að komið var í
óefni, og eftir því sem atvinnuleysi
hennar varði lengur, þeim mun meiri
útrás hafði hún fengið í eyðslu. Loks
var svo komið að Don taldi sig verða
að velja á milli gjaldþrots eða losa sig
við konuna. Hún var líftryggð fyrir
nokkuð háa upphæð og því taldi hann
þessa leið leysa öll vandamál.
Eftir að hafa undirritað yfirlýsingu,
fór Don á fund dómara sem úrskurð-
aði sakbominginn í gæsluvarðhald.
Líkiö finnst
Síðar um kvöldið fóra Howell og
Don til vinnusvæðisins ásamt Ijölda
leitarmanna til að hafa upp á líkinu. Á
leiðinni sagði Don að hann hefði myrt
eiginkonuna í svefni. Hún hafði legið
sofandi í rúmu sínu er hann kom
heim úr vinnunni og hann hafði hlað-
ið 22 calíbera riffilinn sinn og hleypt
af. Hún dó samstundis og hann hafði
vafið henni inn í ábreiður og grafið
hana strax um kvöldið. Hann benti
leitarmönnum á staðinn sem líkið
væri grafið og eftir tvær klukkustund-
ir fannst Betty Ann ásamt blóðugum
ábreiðum. Líkið var nokkuð illa farið
en það vakti athygli lögreglumanna
að Don virtist ekki verða fyrir neinni
geðshræringu er hann virti það fyrir
sér. Hann virtist loks kominn í jafn-
vægi.
Krufning staðfesti að líkið væri
sannarlega af Betty Ann og hún hafði
verið skotin af 10-15 cm færi.
Búið er að taka mál Dons fyrir hér-
aðsdómi og hlaut hann 70 ára fang-
elsi. Hróður Howells jókst enn við
lausn málsins og er vafamál hvort
málið væri upplýst ef hans hefði ekki
notið við.