Tíminn - 04.09.1993, Page 19

Laugardagur 4. september 1993
Tíminn 19
iðadóttur fer fram í Undirfellskirkju
f Vatnsdal föstudaginn 3. september,
en hún verður jarðsett laugardaginn
næstan eftir að Búrfelli í Grímsnesi.
Þar, á æskustöðvum bónda hennar,
höfðu þau hjónin ákveðið að líkams-
leifar þeirra hyrfu til móður jarðar,
en ævistarfið er fyrir norðan.
Grímur Gíslason
Mig langar í örfáum orðum að
minnast elskulegrar móðursystur
minnar, Þuríðar, sem varð bráð-
kvödd á heimili sínu 25. ágúst s.l.
Þuríður, eða Gógó eins og hún var
ævinlega kölluð, fæddist á Blöndu-
ósi. Foreldrar hennar voru Indriði
Guðmundsson á Gilá f Vatnsdal og
kona hans, Kristfn Gísladóttir frá
Blönduósi.
Gógó ólst upp á Gilá ásamt systkin-
um sfnum Kristjönu f. 1927 og
Böðvari f. 1929, d. 1982. Móðir
þeirra dó í mars 1933, en þá var Þur-
íður á áttunda ári. Skömmu sfðar
kom á heimilið Jakobfna Björns-
dóttir, frænka Kristínar, og tók við
móðurhlutverkinu. Hún reyndist
börnunum sem besta móðir. Saman
eignuðust Indriði og Jakobína eina
dóttur, Kristínu f. 1947.
Þuríður giftist eftirlifandi manni
sfnum, Marteini Ágúst Sigurðssyni,
f desember 1954. Þau byggðu sér
hús í Kópavogi, en fluttu að Gilá og
hófu búskap þar 1957 þegar Jakob-
ína lést langt um aldur fram.
Samheldni og samvinna þeirra
hjóna Gógóar og Matta var einstök.
Saman gengu þau til allra verka,
hvort sem var inni eða úti og skipti
ekki máli hvort um hefðbundin
kvenna- eða karlastörf var að ræða.
Þau tvö unnu saman sem eitt.
Saman byggðu þau upp allan húsa-
kost á jörðinni og komu sér upp
góðu heimili fyrir sig og bömin. Sex
börn áttu þau saman, en fyrir átti
Gógó einn son.
Mörg sumur tóku þau böm úr
Reykjavík í sveit. Sömu bömin
komu ár eftir ár til þeirra og sýnir
það best hve gott atlæti þeim var bú-
ið á Gilá.
Ég var í þeim hópi og dvaldi hjá
þeim Gógó og Matta í sjö sumur. Oft
var þá glatt á hjalla og margt brall-
að. í svo stómm hópi barna varð
ekki hjá því komist að ærslin og læt-
in keyrðu stundum úr hófi fram.
Mér er minnisstætt þegar við eitt
sinn komum hundblaut og skömm-
ustuleg heim eftir heldur fjörugan
leik við bæjarlækinn. Við bjuggumst
við skömmum, en móttökumar hjá
Gógó sýndu best hve góður uppal-
andi hún var. Hún skipti ekki skapi,
heldur sagði okkur að finna okkur
þurr föt og setja þau blautu í þvotta-
húsið. Ekki var verið að fárast yfir
orðnum hlut. Með blíðu sinni og
hæglæti sýndi hún okkur eldri
bömunum fram á hve hættulegur
bæjarlækurinn gæti reynst yngri
bömunum og hvemig við með
framkomu okkar og athöfhum vær-
um fyrirmynd yngri barnanna. Það
þurfti aldrei að ræða oftar.
Þegar börnin uxu úr grasi hófu Gó-
gó og Matti störf á Húnavöllum.
Matti sem smíðakennari, en Gógó
sem matráðskona. Þau störfuðu þar
um margra ára skeið og var Gógó
rómuð fyrir góða matargerð. Ég veit
að þau vom vel liðin þar sem ann-
arsstaðar.
Þegar Gógó og Matti hættu búskap
á Gilá og dóttir þeirra tók við búinu,
byggðu þau sér lítið og notalegt hús
í túnjaðrinum. Þar höfðu þau komið
sér vel fyrir.
Ófáar vom ferðimar norður og
alltaf var mér og fjölskyldu minni
tekið opnum örmum.
Um leið og ég votta Matta, bömum,
tengdabömum og bamabörnum
samúð mfna vil ég þakka ánægjuleg-
ar samverustundir liðinna ára.
Blessuð sé minning elskulegrar
frænku minnar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér mí fylgi.
Hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Kristín Sveinsdóttir
Hún amma okkar á Gilá er dáin. Við
viljum þakka ömmu fyrir allt það
sem hún gerði fyrir okkur. Margar
voru ferðirnar okkar upp í hús til
hennar og afa. Hún hafði alltaf tíma
fyrir okkur og fræddi okkur um allt
það sem okkur langaði að vita.
Amma vissi allt, hún hlustaði svo
mikið á útvarpið, las mikið og horfði
mikið á sjónvarpið.
Við viljum þakka ömmu allar þær
stundir sem hún passaði okkur og
var með okkur.
Hún amma var svo góð.
Farþú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning þín, elsku amma.
Þuríður og Indriði
Höskuldur Ottó Guðmundsson
Fæddur 9. október 1910
Dáinn 23. igúst 1993
23. ágúst s.l. andaðist á Landakots-
spítala, eftir langvarandi veikindi,
Höskuldur Ottó Guðmundsson. Hann
var fæddur 9. október 1910 á Streiti í
Breiðdal. Foreldrar hans voru Sigríð-
ur Jónsdóttir frá Þverhamri og Guð-
mundur Bjamason frá Krosshjáleigu.
Höskuldur Ottó var frá 8 ára aldri til
17 ára aldurs hjá hjónunum Sigríði
Stefánsdóttur og Sigurði Stefánssyni,
sem bjuggu í Gautavík og síðan á
Krossi á Berufjarðarströnd, og reynd-
ust þau honum vel. Eftir það fór hann
f vinnumennsku og vann við sveita-
störf á bæjum í sveitinni. Síðan lá
leiðin til Reykjavíkur. Þar kynntist
hann fyrri konu sinni, Guðbjörgu
Jónsdóttur frá Hlíðartúni f Dalasýslu,
mikilli myndar- og gæðakonu. Þau
giftu sig 1940 og byrjuðu búskap í
Breiðdal, 2 ár á Randversstöðum og 1
ár f Heydölum. Sfðan fluttu þau til
Reykjavfkur og bjuggu lengst af í
Skeijafirðinum. Þau eignuðust 4
böm: Guðmund, bifreiðasmið í Kópa-
vogi, fæddan að Heydölum 26.9.1943;
Sigríði Hem, húsmóður f Garðabæ, f.
1.1.1945; Ólafíu Guðrúnu, húsmóður
í Reykjavík, f. 13.8.1952; og Berglindi
Jónu, húsmóður á Sauðárkróki, f.
5.12.1959.
Þau Guðbjörg slitu samvistum eftir
30 ára sambúð, þegar bömin vom að
mestu uppkomin. Eftir það kynntist
hann seinni konu sinni, Ingibjörgu
Valdimarsdóttur, og bjuggu þau
lengst af á Bjargarstíg 17 í Reykjavík.
Ingibjörg annaðist hann með miklum
sóma í hans erfiðu veikindum og hún
á miklar þakkir skilið.
í Reykjavík vann hann alls konar
verkamannavinnu sem til féll og vann
samfellt í 40 ár hjá Reykjavíkurborg.
Gmnur minn er nú sá að Höskuldi
Ottó hafi aldrei fallið vel verkamanna-
vinna, þó að brauðstritið og skyldu-
ræknin hafi verið þar í fyrirrúmi. Ég
hygg að hann hafi þráð að ganga
menntaveginn, enda bókhneigður og
las mikið þegar tími var til, en það var
ekki auðvelt fyrir fátækan sveitapilt að
feta sig upp menntabrautina á fyrstu
áratugum þessarar aldar. Þess mætti
nútíma skólaæska minnast En Hösk-
uldur Ottó fékk dýrmæta vöggugjöf,
hann var hagmæltur vel. Þó stundim-
ar væm fáar til fhugunar og skrifta, þá
hljómaði þessi undrastrengur í dags-
ins önn. 1982 kom út ljóðabók eftir
hann, Stefjaþankar.
Höskuldi Ottó hefur þótt vænt um
æskustöðvamar, eins og svo mörgu
landsbyggðarfólki. Um það vitna þess-
ar vísur hans:
Heimþrá.
íhöfuðborg mfns Ijúfa lands
ég loksins komirrn er,
en ekki get ég lifað í
iðjuleysi hér.
Ég skal syngja og hrópa hátt,
svo heyrist víða um geim.
Bráðum fer ég borghmi úr
og beina leið heim.
Oft mér verður hugsað heim,
huggun þar ég fínn.
Þrái ég alltafAusturland og
æskudalirm mirm.
Ég skal syngja og hrópa hátt,
svo heyrist víða um geim.
Bráðum fer ég borgirmi úr
og beina leið heim.
Höskuldur Ottó þráði að hvíla f Hey-
dalakirkjugarði, þar sem móðir hans
hvflir. Hún hafði dvalið síðustu árin á
heimili hans og Guðbjargar í Reykja-
vík, þar sem Guðbjörg annaðist hana
með miklum sóma. Með þeim vom
miklir kærleikar. Höskuldi Ottó þótti
mjög vænt um móður sína, um það
vitnar kvæði hans, Minning:
Égséí anda löngu liðna tíð
og leita þess er best mér féll að geði.
Elsku mamma hvað bros þfn voru
blíð, bjart og hlýlegt yfírþinni gleði.
Ég man þegar ég ungur fór þér frá,
þá farmst mérstundum köldu um
mig næða.
En öðru hvoru lék þó bros um brá,
hún brást mér aldrei mildin þín
gæða.
Með hljóðum trega þú hlýtt mér
straukst um kirm
og hlúðir vel að þínum imga syni.
Og ævilangt því geymir muni mirm,
mirmingþína, f draumabjarma skini.
Við kveðjum þennan heiðursmann,
sem ekki átti þess kost að ganga
menntaveginn. Vonandi verður skóla-
löggjöfinni okkar ekki komið í þá nið-
urlægingu að menntunin verði for-
réttindi þeirra ríku.
Höskuldur Ottó verður jarðsettur f
Heydalakirkjugarði 4. september.
Blessuð sé minning hans.
Hinsta kveðja frá mér, Sigríði Hem,
Bergdísi Lilju og Höllu Kristínu.
Ástvaldur Hólm Arason
Faðir minn, Höskuldur Ottó Guð-
mundsson, sem lést þann 23. ágúst
s.l. á öldmnardeild Landakotsspítala,
verður jarðsunginn f dag, 4. sept.
1993, að Heydölum, Breiðdalsvík.
Hann var fæddur 9.10.1910 á Streiti
í Breiðdalshreppi.
Ég man fyrst eftir föður mínum þeg-
ar ég var 3ja ára gömul, því oft lék
hann við mig einn af uppáhaldsleikj-
unum, þegar hann steig stokkinn við
mig. Þá stóð ég á fótum hans og hann
söng:
Stígur hún við stokkirm,
stuttan á hún sokkirm,
Ijósan ber hún lokkirm,
litli telpuhnokkirm.
Alltaf kallaði hann mig gælunafni,
Dósla mín, sem eflaust átti að þýða
dóttir mín. Þetta er mér efst í huga
þegar ég hugsa til litlu íbúðarinnar á
Þvervegi 40 í Skerjafirði, þar sem for-
eldrar mínir bjuggu um 20 ára skeið
af sfnum búskap. En tímamir breytast
og mennimir með. Foreldrar mínir
slitu samvistum eftir 30 ára búskap.
Þá fór allt að snúast á annan veg. Ég
missti þessi nánu tengsl við föður
minn. Hann gifti sig aftur um svipað
leyti og ég. Allt var gott á milli okkar
fjölskyldna fyrstu árin, en allt í einu
var dregið ský fyrir sólu og vinskapur
minn brást í garð konu hans. Ég get
sjálfri mér um kennt Ég reyndi að
leita fyrirgefningar, en fékk ekki. Þá
slitnaði þetta trausta og góða sam-
band milli föður og dóttur. Ég get ekki
fyrirgefið í dag, eins og ég gat sem
bam og unglingur. Nú er orðið of
seint að iðrast. En í hjarta mfnu
geymi ég allar góðar minningar um

föður minn. Ég veit að hann hætti
aldrei að elska mig og ég ekki hann
heldur.
Ég fór 16 ára til Bandaríkjanna, sem
bamfóstra fyrir bróður minn og mág-
konu, því þau eiga fatlaða dóttur sem
ég var að passa úti. Á meðan ég var eitt
ár erlendis, langt frá mínu fólki, þá
lærði ég heilmikið á þessari dvöl
minni í Bandaríkjunum. Ég fékk alltaf
reglulega bréf frá mömmu minni og
pabba. Hann bað mömmu alltaf að
segja mér að fara varlega, því hann
vildi að ég kæmi heil heim.
Ég gæti endalaust skrifað um okkur
pabba. Hann var mikill dansmaður og
hjá honum lærði ég að dansa. Ekki má
gleyma dýrmætri vöggugjöf sem hann
fékk, sem var hagmælska. Ég veit að
hann hefði viljað að við bömin hans
værum meira fyrir kveðskap en við er-
um. En allir geta ekki fengið sömu
náðargjöfina.
Ég minnist hans með djúpum sökn-
uði. Megi faðir minn hvfla í friði. Guð
blessi hann og hans fólk.
Ólafía Guðrún Ottósdóttir
Horfírm ertu af sjónarsviði,
sannur maður ætið varstu.
Hvílir nú í helgum friði,
hreint og falslaust viðmót barstu.
Ég byrja þessi fátæklegu kveðjuorð
mfn um vin minn og fjölskyldu minn-
ar með erindi eftir hann sjálfan, úr
erfiljóðum sem hann orti um fóstra
sinn látinn. Mér finnst að mannlýs-
ingin eigi svo vel við hann sjálfan,
þennan hugljúfa, prúða, mæta mann
sem átti svo mikið sólskin f sálinni, að
böm, þótt ókunnug væm, löðuðust
að honum eins og segull að stáli. Þau
fundu ylinn og vildu gjaman oma sér
þar og hann brosti við þeim á sinn
hógláta hátt og spjallaði við þau, hann
skildi þau svo vel.
Ég kynntist Höskuldi þegar hann
giftist frændkonu minni, Ingibjörgu
Valdimarsdóttur. Þau bjuggu sér og
yngstu bömum hennar indælt heimili
á Bjargarstíg 17 f Reykjavík og Jóni
bróður hennar, sem hefur dvalist þar
með þeim. Þangað komu eldri bömin
hennar, sem vom búin að stofna eigin
heimili, f heimsókn með sín böm og
einnig komu hans böm frá fyrra
hjónabandi í heimsókn, því þetta var
seinna hjónaband beggja. Þama bjó
samhent fjölskylda, þama heyrðist
aldrei óánægjuorð, en rfkti friður og
gleði. Það var gott að koma á Bjargar-
stfginn og vera gestur Höskuldar og
Ingibjargar. Þar leið tíminn fljótt við
glaðvært spjall hjónanna og ekki
minnkaði ánægja gesta ef húsbóndinn
las frumsamin Ijóð og lausavísur eða
greip harmonikkuna og lék gömul
danslög, hann var góður spilari. Þess-
ar góðu minningar geymast en gleym-
ast ekki.
Höskuldur Ottó Guðmundsson var
Austfirðingur að ætt og uppruna,
fæddur á Streiti f Breiðdalshrepp í
Suður-Múlasýslu. Foreldrar hans
vom Sigríður Jónsdóttir frá Þver-
hamri í Breiðda! og Guðmundur
Bjamason frá Krosshjáleigu á Bem-
fjarðarströnd. Hann ólst upp að mestu
leyti eða til sautján ára aldurs hjá
hjónunum Sigríði Stefánsdóttur og
Sigurði Stefánssyni á Krossi á Bem-
fjarðarströnd. Höskuldur bar mikinn
hlýhug tl fósturforeldra sinna, eins og
finna má í ljóðlínunum úr erfiljóði
sem hann orti eftir fóstra sinn. Einnig
unni hann móður sinni mjög heitt;
má sjá það á Ijóðunum sem hann yrk-
ir til hennar. Ég tek síðustu ljóðlínur
úr einu kvæða hans:
Elsku góða mamma mín,
þú mátt nú eiga þetta Ijóð.
Yfír mér vakir ástin þín,
svo yndislega blíð og góð.
Og nú verður hann jarðsunginn frá
Heydalakirkju í dag, 4. september, og
lagður til hinstu hvfldar nálægt leiði
sinnar kæm móður. Ingibjörg, kær-
leiksríka konan hans, sem hefur vakað
yfir honum nótt og dag og annast
hann öll árin f hans miklu veikindum
til hinstu stundar, bömin hennar og
fjölskyldur, uppfylla nú síðustu óskina
hans, að fá að hvfla í austfirskri mold.
Um leið og ég þakka góð kynni Hösk-
uldi vini mínum, í samlylgdinni hér,
bið ég konu hans, stjúpbömum hans
og fjölskyldum þeirra og bömum
hans og fjölskyldum þeirra, blessunar
og handleiðslu Guðs og ég vil kveðja
hann með hans eigin vísu úr ljóðinu
um fóstra hans:
Vinir líta á leið til baka,
leiftra geislar minning yfír.
Endurfunda vonir vaka,
veitist fró, því sálin lifír.
Sigurunn Konráðsdóttir
Mig langar með örfáum orðum að
minnast afa míns, Höskuldar Ottós
Guðmundssonar, sem lést mánudag-
inn 23. ágúst á öldrunardeild Landa-
kotsspítala, 82 ára að aldri. Afi var
fæddur á Streiti í Breiðdalshreppi.
Hann var þar til eins árs aldurs, en
síðan var hann til átta ára aldurs á
Randversstöðum f Breiðdal. Frá átta
ára aldri til sextán ára ólst afi upp hjá
sæmdarhjónunum Sigríði Stefáns-
dóttur og Sigurði Stefánssyni, sem þá
bjuggu að Gautavík á Beruljarðar-
strönd. Sigríður var frænka afa, en
þau hjón tóku afa að sér vegna veik-
inda móður afa, en móðir afa þurfti að
vera um tíma til lækninga í Reykjavík
og var það víst enginn hægðarleikur á
þessum ámm, þar sem samgöngur
vom strjálar og mikil fátækt.
Afi var mjög góður við allt og alla og
vildi allt fyrir alla gera. Afi var fróður
um margt og gaman að hlusta á hann
rifja margt upp frá bemsku sinni. Það
var alltaf gaman að koma til afa og
ömmu á Bjarkarstíginn, þvf þar var
alltaf svo mikið líf og fjör. Það gat
maður einmitt heyrt á þvf þegar afi
var að þenja út nikkuna sína. Mestu
ánægjustundir afa vom við að semja
ljóð og spila á nikkuna sína, sem var
hans líf og yndi á meðan heilsan
leyfði.
Margar góðar minningar á ég um
hann afa minn og minnist ég einna
þegar ég var í pössun einsog oft áður
að ég vildi ekki borða það sem á borð-
um var og sagði afi þá: „Við skulum
kaupa samloku handa stelpunni" og
var svo rokinn út f búð.
Afi var ákveðinn og vildi hafa reglu á
hlutunum. Afi var samviskusamur og
gerði alla þá hluti vel sem hann tók
sér fyrir hendur.
Heilsu afa byrjaði að hraka fyrir fjór-
um ámm og fór versnandi með ári
hverju allt fram á sfðustu stund. Ingi-
björg amma annaðist afa mjög vel og
var hans stoð og stytta f veikindum
hans. Þar naut Ingibjörg amma einn-
ig mikillar aðstoðar Ólínu dóttur
sinnar og Þóreyjar sonardóttur sinn-
ar, sem vom afa afar yndislegar. Erfitt
er fyrir okkur, sem eftir stöndum, að
sætta okkur við að afi skuli vera dá-
inn. Við megum þó þakka fyrir, þar
sem hann var orðinn svo illa farinn að
hann er hvfldinni fegnastur. Blessuð
sé minning um elskulegan afa.
Elsku Ingibjörg amma, böm, tengda-
böm, bamaböm, bamabarnabam og
aðrir ættingjar og vinir, ég votta ykk-
ur mínar dýpstu samúðarkveðjur og
megi algóður guð styrkja ykkur í
hinni miklu sorg.
VUhelmína Guðmundsdóttir