Tíminn - 13.01.1996, Síða 11

v‘?r 'ifiúnfii F r iunRhiKniiK I
Laugardagur 13. janúar 1996
or
11
hjȴi
Wmmm
Klukkan 6.45 á
þriöjudagsmorgni,
tœpum tveimur sól-
arhringum eftir ab
Helen hvarf, fann frú
Farnworth lítinn
böggul liggja fram-
an viö hús sitt. Hún
aögcetti máliö nán-
ar og sá þá aö eitt-
hvaö var vafiö inn í
dagblöö. Hún fletti
blööunum í sundur
og sú sjón, sem viö
henni blasti, var
ólýsanlega hryllileg.
Hryllingur í
Lancashire
„Ja, ég heyröi til Farnworth-
hjónanna."
Looms skoðaði verksumm-
erki við arininn áöur en hann
gekk út. Ljóslega hafði hann
veriö þrifinn hátt og lágt ný-
lega. Looms lét sína menn að-
gaéta arininn og skorsteininn
gaumgæfilega og þá fundust
Flestir íbúar bæjarins Black-
burn í Lancashire í Englandi
nutu síðustu klukkustunda
sunnudagsins 30. júní 1935,
áður en vinnuvikan hæfist að
morgni. En allt annað var
uppi á teningnum í húsi núm-
er 32 við John Bright Street.
Þar gengu áhyggjufullir íbúar
um gólf. Einkabarn Mr. og
Mrs. Charles Chester, hin
þriggja ára gamla Helen, hafði
horfið sporlaust.
Móðirin hafði síðast séð
hana er hún var að leik
skammt fá heimili sínu, en
þegar frú Chester vitjaði
hennar fimm mínútum síðar
var hún horfin sporlaust.
Lögreglan var kölluð til og
öflug leit hófst. Lítil
trébrú var yfir lækj-
arsprænu skammt
frá heimili Chester-
hjónanna, en þrátt
fyrir mikla leit
fannst Helen litla
ekki í ánni.
Faðirinn vitjaði
dóttur sinnar m.a. á
heimili James og
Edith Mills, sem
voru barngób eldri
hjón, nágrannar
Chesterfólksins. Þar
hafði Helen verið
heimagangur. Ed-
ith sagðist ekki hafa
séð hana, en á með-
an hélt leitin áfram og var fjöl-
mennt lið sjálfboðaliða og lög-
reglu komið í spilið.
Dimmur reykur
Um kvöldið varð Henry Ball
hissa, er hann sá dökkan reyk
koma upp frá reykháfi Mills-
hjónanna. Þetta stób yfir í
tvær mínútur eða svo, en
hætti svo jafn skyndilega og
það hófst. Ball dró þá ályktun
að Mills-hjónin hefðu þurft að
brenna rusl og hugsaði ekki
meir um það að sinni.
Líkib finnst
Klukkan 6.45 á þriðjudags-
morgni, tæpum tveimur sólar-
SAKAMAL
hringum eftir að Helen hvarf,
fann frú Farnworth lítinn
böggul liggja framan við hús
sitt. Hún aðgætti málið nánar
og sá þá ab eitthvaö var vafið
inn í dagblöö.
Hún fletti blöðunum í sund-
ur og sú sjón, sem við henni
blasti, var ólýsanlega hryllileg.
Inni í vöndlinum var lík lítils
stúlkubarns, svo skaðbrennt
að handleggirnir voru horfnir
og aðeins örlitlir svartir stubb-
ar í fóta stað.
Dómhúsib í Blackburn.
Grunsemdir vakna
Frú Farnworth hljóðaði upp
yfir sig og féll í öngvit og
þannig kom maður hennar,
Tom, að henni.
Hjónin biðu enn lögregl-
unnar þegar Jim Mills gekk að
húsi þeirra og spurði hvað
væri að.
Hann fékk ekkert svar, en
sagði svo: „Ég sá þennan bögg-
ul kl. 05.00 í morgun, en lét
ekki vita af því, þar sem mig
órabi ekki fyrir að þetta væri
barnið."
Búið var að vefja dagblöðun-
um aftur utan um Iíkið og eng-
inn haföi skýrt frá innihaldi
pakkans.
Því voru orð Mills harla ein-
kennileg. Hvernig gat hann
hafa vitað hvað var í pakkan-
um, ef hann hafði ekki sjálfur
sett hann framan við hús
Farnworth-hjónanna?
Bein í arni
V.G. Looms yfirfulltrúa var
skýrt frá málavöxtum og gekk
hann strax á fund hr. Mills.
Hann sagðist hafa vaknað
óvenju snemma og litið út um
svefnherbergisgluggann. Það-
an hafði hann séð vöndulinn
framan við hús Farnworth-
hjónanna. Yfirfulltrúinn bað
hann ab sýna sér útsýnið úr
herbergisglugganum, en þegar
þangað var komið reyndist
ómögulegt að sjá þann stað
sem barniö hafði fundist á.
Hátt limgerði bar í
milli.
Mál Mills gerðust æ
grunsamlegri. Looms
spurði hvers vegna
hann hefði ekki til-
kynnt þetta.
’„Ég vissi ekki að
þetta væri barnið."
„Enginn hefur
minnst neitt á barn."
Dómarar þóttu fara
mjúkum höndum um
sakborninga í Lancas-
hiremálinu.
Rúmlega 5000 manns komu ab
jarbarför Helenar litlu.
Frú Chester meb Helen dóttur
sína.
Frú Mills.
leifar af brenndu holdi og
fjögur bein, sem síðar voru úr-
skurðuð mannabein. Þá fund-
ust tölur sömu tegundar og
voru á peysu Helenar þegar
hún hvarf. Rannsókn á eld-
húsi Mills-hjónanna sýndi
jafnframt að gólfið hafði verið
skrúbbað hátt og lágt, og við
eldhúsvaskinn fundust blób-
ugt dagblað og blóðblettir.
Inni í svefnherbergi hjónanna
lá eintak af Sunday Times og
það vantaði tvær blaðsíður í
blabið, síbu 10 og 11. Það voru
einmitt blöðin sem líkamsleif-
ar Helenar höfðu verið í.
Mills-hjónin voru færð á
lögreglustöðina og yfirheyrð
hvort í sínu lagi. Edith var
mjög heyrnardauf og virtist
ekki skilja um hvað málib
snerist eba vildi ekki skilja,
eins og hugboð Looms sagði
honum frekar. Eiginmaður
hennar var mun samvinnu-
þýðari og sagðist hafa verið á
langri síðdegisgöngu þegar
Helen hvarf og því gæti hann
ekki verið morðinginn.
Niöurstaða krufningar
Krufning leiddi í Ijós að He-
len hafði verið myrt með
þungu höggi á hnakka. Höfuð-
kúpan var mölbrotin eftir bar-
efli og hamar, sem fannst í
smíbaherbergi Mills, var mjög
líklegt morðvopn, enda pass-
aði áverkinn nær nákvæmlega
við hausinn á hamrinum.
Allir nágrannar og vinir
Mills- hjónanna voru skelf-
ingu lostnir og foreldrar Helen
nánast neituðu að trúa raun-
veruleikanum.
Sem fyrr segir voru Mills-
hjónin talin einstaklega barn-
góð. Þeim hafði ekki orbiö
barna auðið sjálfum, en fjöl-
mörg börn í hverfinu voru
héimagangar hjá þeim og fóru
undantekningalaust södd og
glaðvær aftur til síns heima.
Chester sagði lögreglunni að
hann hefði aldrei átt neitt sök-
ótt við Mills-hjónin, hann
hefbi treyst þeim jafn vel fyrir
Helen og konunni sinni og ít-
rekaði ab hann tryði þessu alls
ekki, þótt allt benti til annars.
Sek e&a saklaus?
Mills-hjónin kornu fyrst í
réttarsal 16. október 1935. Þau
voru bæði 62 ára gömul. Bæði
sögðust saklaus af ákærum.
Sækjandi málsins sagði öll
gögn benda tii ab hjónin
hefðu myrt stúlkubarnið á
hrottalegan hátt og síðan gert
tilraun til að losa sig við lík-
amsleifarnar. Hann hafnaði al-
farið þeirri staðreynd að urn
slys gæti verið að ræða og taldi
sekt frú Mills vera sannaða,
enda hefði hún verið heima
þegar nágranni þeirra hjón-
anna sá náreykinn liðast upp í
loftið.
Verjandinn lagði aftur höf-
uðáherslu á að um slys væri að
ræða og í fáti hefðu Mills-
hjónin reynt að hylma yfir
með því að losa sig við líkið.
Þau viðbrögð skýrðust af
itundarbrjálæði og sektar-
kennd, sem hefði gripið þau.
Hann sagði Helen hafa dottib
niður kjallaratröppurnar á
heimili Mills-hjónanna og það
hefði valdið dauða hennar.
Verjandinn lagði jafnframt
skýra áherslu á barngæði
hinna rosknu hjóna og hafði
nokkuð til síns máls þar.
Umdeild málalok
Til ab gera langa sögu stutta,
þá þróaðist málið á annan veg
en spáð var í upphafi. Sannað
þótti að hr. Mills hefði ekki
verið viðriðinn dauða Helen-
ar, en flestir þóttust vissir um
ab hann myndi fá dóm með
því að hylma yfir með eigin-
konunni. Edith Mills viður-
kenndi að hafa brennt líkið,
en sagðist saklaus af dauða
hennar og gögn þóttu ekki
nægilega sterk til að hægt væri
að sakfella hana. Ekki var hægt
að sanna að hamarinn væri
morðvopnið, en geblæknir bar
að andleg heilsa frú Mills væri
afar hæpin. Bæði fengu að fara
frjáls ferba sinna.
Ennþá veit enginn með
vissu hvernig Helen Chester
dó. Sú ráðgáta mun væntan-
lega vara um ókomna tíö.