Réttur - 01.06.1946, Side 49

• •••'• ■ OE.I
Á vargöid
Saga eítir André Malraux
SJÖTTI KAFLI
Hann œtlaði ekki að trúa því að hann gengi á venjulegri gang-
stétt, og engin borgargatan lægi að þýzkum fangaklefa! Skerpt
skynvit hans léðu skrautlegum óskapnaði búðarglugganna furðu-
leik hugmynda, sem hann hafði séð barn, eftir ævintýraleiki —
breiða’r og langar borgargötur, fullar af ávöxtum, sætabrauði og
kínversku glingri, og fjandinn sjálfur var kaupmaðurinn. .. . Nú
var hann að koma úr Víti, og þetta allt var aðcins lífið sjálft .. .
Hann fór út úr bílnum, som hafði flutt hann frá flughöfninni.
Flugmaðurinn hafði kosið að verða eftir á flugvellinum. Hann
ætlaði til Vín morguninn eftir, með annan félaga. peir Kassner
þekktu báðir til fullnustu þau tengsl milli manna, er snertu alla
verund manns, en komast aldrei upp á yfirborð daglegs lífs; þeir
skildu með handtaki og brosi.
Kassner var að snúa aftur til venjulegs lífs eins og hann færi í
frí, þar sem honum yrði vandlega hlíft við öllum áhyggjum dag-
legs lífs, — og samt gat honurn enn ekki fundizt hann sjálfur né
umhverfið eðlilegt. Innan við gluggatjald var kona að strjúka lín,
vandvirknisloga og af áhuga. pað voru reyndar i þessum undar-
lega stað, sem. nefndist jörð, hlutir eins og skyrtur, nærföt, hejt
járn.... og hendur (hann gekk framhjá hanzkaverzlun), hendur,
sem beitt var til fjarskyldustu starfa, — ekkert af öllu umhverfis
hann var svo, að það hefði ekki verið snert eða mótað af hönd-
um. Jörðin var byggð höndum og kannski hefðu þær getað lifað
einar cg unnið einar, án manna. Árangurslaust reyndi hann að
líta með kunnugleik á hlutina, bindi, töskur, sætindi, soðið kjöt,
hanzka, lyf, — þennan glugga hjá loðskinnasala, með lítinn hvítan
hund, sem spókaði sig í dauðum skinnum, settist ýmist eða stóð
á fætur, lifandi dýr, langhærður og klunnalegur í hreyfingum, ekki
maður. Dýr. Hann hafði gleymt dýrum. Hundurinn var alveg ó-
smeykur með dauðann allt í kringum sig, eins og mennirnir, sem
hann mætti á leið til torgsins létu sór hvorki til hugar koma