Réttur - 01.06.1946, Qupperneq 55

RÉTTUK
133
því þá varð að láta hann sjást — og sýkna hann. Cakscknarinn í
Köln hefur sagt: „Réttirotið hefur fundið sverð sitt, böðullinn
hefur þrifið öxi sína eins og fyrr á dögum." En hann hlakkar of
snemma. Axarblaðið kynnir öllum heimi andlit hinna ókunnu bar-
áttumanna er það speglar, Með Thálmann og Torgler, með Ludwig
Renn og Ossietsky, nálgast þeir dag hvern dauðann, með öryggi
lífsins, nálgast það sem á öllum öldum hefur verið göfugast með
mönnum. ..."
Svipur áheyrenda virtist tjá enn sterkar en töluð orðin samhug
fjöldans með föngunum. Rétt eins og Kassner hafði séð flugmann-
inn taka á sig barnssvip manns i greipum dauðans, sá hann and-
lit mannfjöldans ummyndast, og i þessum fjölda, með vilja allra
einstaklinganna einbeittan, vöknuðu í honum ástríður þær og sann-
indi, sem einungis eru gefin mönnum er þeir hópast saman. Það
var sama æsingin og greip mann, þegar hornaðarflugvólasveit hóf
sig til flugs, þegar flugvélin brunaði eftir vellinurn milli tveggja
annarra, flugmenn og áhöfnin öll einhuga um sama baráttumark.
Og þessi algera eining, í senn óijós, alvöruþrungin og haroneskju-
leg, sem var að koma honum til sjálfs sín, tengdist hugsunum hans
um konuna hans ósýnilegu.
„Þýzku félagar, þið sem eigið bræður og syni í fangabúðunum!
Einmitt í kvöld, á þessari stundu, frá þessum sal ailt til Spánar,
já, allt til Kyrrahafsins, er verið að halda fundi eins og þennan,
vér fylgjumst með því sem gerist um allan heim....“
Þetta fólk hafði kosið að koma hingað, en ekki leita dægrastj'tt-
ingar eða svefns, af því það vildi efla kjark mannanna, sem grafn-
ir voru í fangelsum Þýzkalands, það hafði komið vegna þess sem
það vissi og vissi ekki, og í hinum óhagganlega ásetningi þeirra,
sem einnig náði ti! Önnu, var svar þeirra við þeirri ögrun að menn
væru barðir til dauða í fangaklefum og hinni linnulausu rödd þján-
inga. ma.nna, er st.eig upp úr jörðunni. Allir biðu eftir kjörorðunum.
Stundum, er Kassner komu t.il hugar Síberiulíkin tvö, með kram-
in eyst.u og flugnamor á andlitunum, hafði hann efazt um gildi
mannshugans. Ekkert mannlegt orð átti mátt grimmdarinnar. En
samfélag manna var henni sterkari, gat komizt inn i sjálfa blóðrás-
ina, til þeirra dularfylgsna hjartans þar sem pyndingar og dauði
felast....