Réttur - 01.06.1946, Side 50

130
KÉTTUR
fangaklefa eða kirkjugarða. Á stórum auglýsingaspjöldum um
söngleiki hoppuðu dökicbiáar manneskjur, og fólkið, sem fram hjá
gekk virtist herma eftir skrípalátum þeirra, — en undir öllu þessu,
eins og sofandi haf, lágu heimarnir, sem enn lifðu í Kassner, hann
har í sér síafturkvæmar titrandi öldusveiflur þeirra. Hann átti erf-
itt með að hrista af sér doðann. Fleiri matarbúóir og fatabúöir,
gluggi, fullur af ávöxtum, ó, dýrðlegu ávextir, þrungnir öilum anda
og safa jaroarinnar! Fyrst af öllu varð hann að hitta önnu. Samt
brá hann sér inn i tóbaksbúð, keypti nokkrar sígarettur, kveikti
strax i einni, en fann í gegnum tóbaksreykinn sama þokulieiminn,
— hattabúð, glugga fullan af undarlegum leðurmunum, úrsmíða-
verkstæði (menn seldu meira að segja klukkustundir.. . . klukku-
stundir sinar utan fangaklefanna), kaffihús. Fólk.
I>að var enn til. l)að hafði haldið áfram að iifa meðan hann sökk
niður í helheima. Hann athugaði fólkið með samskonar misleit-
um tilfinningum og gripu hann eitt sinn í stríðinu, þegar hann
rakst á sýningarglugga með allavega skrípahlutum, á hvítum sal,
blóðstökktum. Hér mættust verkamannahverfin og hverfi mið-
stéttarfólksins. ... Var hann meðal vina eða fjandmanna — eða
rneðal fólks, sem var sama urn hann? Til voru menn, sem þútu
gott að vera saman í hálfvelgju og hálfvináttu, og aðrir, ser.i
reyndu með þolinmæði eða ofsa að knýja þá, sem næst sátu til
aukinnar tillátsscmi, — eða allir þreyttu fæturnir, sem á gólf stigu
— eða hendur undir borðum með fingurna fléttaða. Lífið.
Hið örveika líf manna, — en þarna, fast við dyrnar, stóðu þrjár
konur, ein þeirra fögur, svipur hennar minnti á önnu. !>nð voru
líka konur til í heiminum, en einveran hafði gert hann hriftreg-
an fremur en hrifnæman. Samt langaði hann að snerta þær, ein3
og hann hafði áður langað til að klappa hundinum. þ>ví eftir þessa
níu daga voru hendur hans nærri dauðar. Og einhversstaðar að
baki hans veinuðu menn i fangaklefum, og maður hafði gefið líf
sitt fyrir hann. Hversu fávíslegt að gefa þeim bróðurnafn, sem
aðeins voru tengdir blóðböndum. Hann steypti sér út í hálfvolga
þvælu sundurlausra setninga og upphrópana eins og það væri lífs-
varminn sjálfur, skynsemdarlaus en undursamlegur, — hann var
drukkinn af rnannúð. Hefði hann farizt um morguninn, hefði
draumur hans um eilífð ef til vill einmitt verið þessi dumbungs
hauststund, sem smám saman virtizt skilja frá sér mannslíf eins