Morgunblaðið - 01.04.2006, Síða 65

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. APRÍL 2006 65
MINNINGAR
✝ Aðalheiður Jóhannesdóttirfæddist á Hallkelsstöðum í
Hvítársíðu 26. janúar 1906. Hún
lést á Dvalarheimili aldraðra í
Borgarnesi 23. mars sl. Foreldrar
hennar voru Jóhannes Benjamíns-
son, f. 26.12. 1872, d. 24.3. 1958 og
Halldóra Sigurðardóttir, f. 27.5.
1876, d. 18.7. 1972. Systkini Að-
alheiðar eru Guðný, f. 26.7. 1904,
d. 28.5. 1979; Nikulás, f. 20.1.
1908, d. 1.2. 1908; Benjamín, f.
20.3. 1909, d. 4.12. 1901; Sigurður,
f. 17.10. 1912, d. 29.3. 2003;
Erlingur, f. 11.12. 1915 og Þór-
hildur, f. 5.12. 1917, d. 15.12. 2000.
Aðalheiður giftist 3.apríl 1947
Jóni Sigurðssyni frá Hraunsási í
Hálsasveit, f. 27. jan. 1904. Þau
eignuðust einn son, Sigurð, f. 15.
október 1951. Aðalheiður og Jón
bjuggu á Hraunsási frá 1947, þar
til Jón lést 11.5. 1957. Eftir lát
Jóns bjó hún þar áfram til ársins
1986 er Sigurður sonur þeirra tók
við búskap. Eftir það stóð hún fyr-
ir búi með honum til haustsins
1998 er hún flutti á Dvalarheimili
aldraðra í Borgarnesi.
Aðalheiður verður jarðsungin
frá Reykholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Í dag, hinn 1. apríl, þegar við
kveðjum Aðalheiði (Öllu) í Hrauns-
ási, kemur nafn Helgu mágkonu
hennar óneitanlega upp í hugann,
svo nátengdar sem þær voru í
brauðstritinu. Þegar Helga, sem þá
var ráðskona hjá föður sínum og
bróður, slasaðist var Alla fengin til
þess að aðstoða heimilið. Þar lágu
leiðir þeirra Jóns bónda og Öllu
saman og gengu þau í hjónaband
hinn 3. apríl 1947 og eignuðust, hinn
15. október 1951, soninn Sigurð, sem
nú er bóndi í Hraunsási. Það má
nærri geta hve mikið áfall það var er
Jón féll frá, aðeins 53 ára að aldri,
og kom þá vel í ljós dugnaður Öllu
sem, með stuðningi Helgu og góðra
manna hjálp, hélt búskapnum
áfram. Ég undirrituð (Ása) kom
fyrst að Hraunsási á annan í hvíta-
sunnu 1965, þegar Sigurður var
fermdur og sá þá strax hve mynd-
arleg Alla var í allri matargerð enda
var, á hennar fyrstu búskaparárum,
unnið heima úr allri mjólk sem til
féll. Við hjónin, Sigurður og Ása,
dvöldum ávallt í Hraunsási 1–2 vik-
ur á sumri, í kringum heyskapinn.
Þá voru, til að byrja með, ekki
komnar þær stórvirku heyvinnuvél-
ar er nú tíðkast og var því oft unnið
langt fram á kvöld, við að koma
heyinu í sæti eða í hús. Þegar heim
var komið fór Alla í búrið og sótti
þangað krukkur með niðursoðnu
kjöti, sem hún hafði soðið niður
haustið áður, og var það mikið lost-
æti. Ávallt var nóg bakkelsi á borð-
um í Hraunsási, þó svo að ekki hafi
alltaf verið til að dreifa nýjustu
tækni til matargerðar, og er minn-
isstætt, sumarið 1969, þegar Helga
bað þess að við athuguðum með
Kitchen-Aid-hrærivél, sem hún
hugðist gefa Öllu þegar rafmagnið
kæmi þá um haustið, en á æsku-
heimili Ásu kom ein slík árið 1952.
Það var mikið lán að geta komið
börnum í sveit í Hraunsás, og dvaldi
Bjarni þar í sex sumur og Guðjón
síðan í sjö.
Gaman var að spjalla við Öllu, hún
hafði ákveðnar skoðanir, en stutt
var jafnan í gamansemina. Hún var í
Hraunsási til 1998, en þá fór hún á
Dvalarheimilið í Borgarnesi, þar
sem hún dvaldi til dánardags. Þar
var haldið upp á 100 ára afmælið
hennar, hinn 26. janúar sl., og áttum
við þar yndislega stund með henni.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Ása, Sigurður, Bjarni,
Guðjón og Margrét.
Nágrannakona mín frá uppvaxt-
arárunum, Aðalheiður Jóhannes-
dóttir í Hraunsási, hefur kvatt. Ör-
fáum vikum eftir að hafa náð
hundrað ára aldri lagði hún upp í
ferðina sem okkur er öllum búin.
Dagarnir voru orðnir fleiri en við
flest getum vænst að fá úthlutað og
var hvíldin því vel þegin.
Minningar frá árunum heima í
Stóra-Ási eru órjúfanlega tengdar
því nána sambandi sem ætíð hefur
verið milli nágrannabæjanna
tveggja. Það samband byggðist
bæði á nánum ættartengslum og
traustri vináttu milli fólksins sem
þar bjó. Ferðir okkar í Stóra-Ási að
Hraunsási, fyrst í gamla Willysjepp-
anum, síðar í Rússajeppanum og
þegar fram liðu stundir ríðandi,
voru fleiri en tölu verður á komið.
Það var manni tekið af þeirri sér-
stöku hlýju sem ekki var annars
staðar að finna. Hvergi var kaffiboll-
inn betri, eða bakkelsið ríkulegar
fram borið en í eldhúsinu í Hrauns-
ási. Þar voru málefni líðandi stundar
skeggrædd við heimilisfólkið, þau
Aðalheiði, Helgu og Sigurð. Allt fór
þetta svo fram undir viðkunnanlegu
undirspili Sóló-eldavélarinnar, sem
gegndi hlutverki sínu þar á bæ
löngu eftir að stallsystur hennar
flestar voru sestar í helgan stein.
Aðalheiður var eftirminnileg öll-
um þeim sem henni kynntust. Hún
var lágvaxin og kvik í hreyfingum.
Hin lifandi augu báru þess vott að
þar fór hugsandi manneskja. Hún
fylgdist vel með mönnum og mál-
efnum og hafði til að bera einstak-
lega gott minni. Endalaust kom hún
manni á óvart með þekkingu sinni
og var nær sama hvar borið var nið-
ur, hún kunni á hlutum skil. Það
voru því forréttindi að þekkja hana
og fá að kynnast öllum hennar góðu
kostum. Það verður manni æ ljósara
eftir því sem árunum fjölgar.
Aðalheiður mætti andstreymi í líf-
inu, þegar hún missti eiginmann
sinn á besta aldri. Hún var ekki
þeirrar gerðar að gefast upp. Áfram
skyldi búið í Hraunsási af sama
myndarbrag og verið hafði. Á sama
tíma og haldið var í gamlar og góðar
búskaparhefðir var búið nútímavætt
og voru þau mæðginin hún og Sig-
urður samstiga í því. Nýjungar í
vélakosti til búskapar sáust fyrr í
Hraunsási en á flestum bæjum. Sig-
urður situr nú ættaróðalið af sömu
prýði og forfeður hans hafa gert
mann fram af manni.
Eftir að Aðalheiður var komin á
tíræðisaldur gat hún heilsu sinnar
vegna ekki lengur dvalið heima í
Hraunsási. Fluttist hún þá á Dval-
arheimili aldraðra í Borgarnesi. Þar
undi hún hag sínum vel, þótt hug-
urinn væri áfram á heimaslóðum.
Áfram hélt hún að koma manni á
óvart með stálminni sínu, sem hún
hélt allt til hins síðasta.
Við fráfall Aðalheiðar er svipur
sveitarinnar sem fóstraði mig ungan
breyttur. Að leiðarlokum er efst í
huga þakklæti fyrir samfylgdina,
sem nær yfir nákvæmlega hálfa öld,
og þá miklu umhyggju sem hún bar
fyrir mér og mínum alla tíð. Sigurði
og öllum þeim sem trega hana færi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Andrés Magnússon.
AÐALHEIÐUR
JÓHANNESDÓTTIR
✝ Ingólfur Guð-mundsson fædd-
ist í Króki í Ása-
hrepp 26. maí 1927.
Hann lést aðfara-
nótt 21. mars síðast-
liðins. Foreldrar
hans voru Guð-
mundur Ólafsson,
bóndi í Króki, f. 21.
desember 1888, d. 2.
maí 1989, og kona
hans Guðrún Gísla-
dóttir frá Árbæjar-
helli í Holtum, f. 13.
desember 1889, d.
1935. Barnahópurinn í Króki var
stór, 14 systkin, elst var Guðrún
Lovísa, f. 28. ágúst 1915, þá Vikt-
oría Guðrún, f. 7. október 1916,
Guðbjartur Gísli, f. 18. júni 1918,
Ólafur, f. 20. mars 1920, Eyrún, f.
1. september 1921, Hermann, f. 7.
ir, f. 6. október 1941, gift Ólafi Sig-
fússyni frá Læk í Holtum, f. 20.
maí 1938, búsett á Selfossi. Þau
eiga 4 börn, 11 barnabörn og 6
barnabarnabörn. Árið 1949 tóku
þau dreng í fóstur, Ingólf Magn-
ússon, f. 1. apríl 1949, sem þau síð-
ar ættleiddu, hann er kvæntur
Þorbjörgu Fjólu Sigurðardóttir, f.
3. nóvember 1949 frá Leirum
A-Eyjafjallahreppi, þau eru búsett
í Hafnarfirði og eiga 3 börn og
fjögur barnabörn. Hálfbróðir Ing-
ólfs Magnússonar kom til þeirra 10
ára gamall og tóku þau við uppeldi
hans, hann er Jón Halldór Bergs-
son búsettur í Reykjavík.
Lilja og Ingólfur hófu búskap í
Reykjavík árið 1948 en fluttu síðan
að Skálmholti og bjuggu þar frá
1952–1953 er þau tóku við búi í
Króki og bjuggu þar til ársins
1984. Þá keyptu þau sér hús við
Nestún á Hellu og áttu þar heimili
þar til þau fluttu til dvalar á Lundi
á Hellu árið 2002.
Útför Ingólfs verður gerð frá
Kálfholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
október 1922, Krist-
ín, f. 20. nóvember
1923, Dagbjört, f. 1.
mars 1925, Sigur-
björg, f. 25. apríl
1926, þá Ingólfur sem
hér er kvaddur, Val-
týr, f. 25. júní 1928,
Ragnheiður, f. 16.
ágúst 1929, Gísli, f. 9.
október 1930, og Sig-
rún, f. 12. nóvember
1931.
Ingólfur kvæntist
Lilju Matthildi Frans-
dóttir, f. á Stokkseyri
17. nóvember 1922, d. 26. nóvem-
ber 2002, en ólst upp í Skálmholti í
Villingaholtshreppi. Þegar Ingólf-
ur hóf búskap með Lilju fylgdi
henni lítil stelpuskotta sem varð
hans fósturdóttir. Hún heitir
Hólmfríður Rannveig Hjartardótt-
Lokið er kafla í lífsins miklu bók.
Við lútum höfði í bæn á kveðjustund.
Biðjum þann Guð, sem gaf þitt líf og tók
græðandi hendi að milda sorgarstund.
Ó, hve við eigum þér að þakka margt
þegar við reikum liðins tíma slóð.
Í samfylgd þinni allt var blítt og bjart
blessuð hver minning, fögur, ljúf og góð.
Okkur í hug er efst á hverri stund
ást þín til hvers, sem lífsins anda dró
hjálpsemi þín og falslaus fórnarlund.
Friðarins Guð þig sveipi helgri ró.
(Vigdís Runólfsdóttir.)
Elsku Ingólfur.
Kveðjustundin er komin og leiðir
okkar skiljast að sinni, en minning-
arnar um góðan tengdaföður lifa í
hjarta mínu. Eftir því sem árin liðu
lærði ég að meta þig af þínum mann-
kostum. Heiðarleikinn var alltaf í fyr-
irrúmi hjá þér, en þú gerðir líka þær
kröfur til annarra, ég er stolt af því að
hafa verið í þeim hópi fólks sem þú
treystir. Fyrstu kynni okkar lofuðu
ekki góðu, þér leist í fyrstu ekkert á
þessa stelpu sem var að taka soninn
frá þér. En sem betur fór breyttist
viðhorf þitt og við urðum góðir vinir.
Í huga mínum eru það forréttindi
að hafa fengið að kynnast þér. Sam-
band ykkar Lilju var alltaf til fyrir-
myndar og hugljúft var að sjá hvað þú
barst mikla virðingu og elskaðir konu
þína mikið en það var líka endurgold-
ið. Það var þér ákaflega þungt þegar
þú misstir hana Lilju þína sem hlaut
þá náðargáfu að vera vel gefin kona
með létta og ljúfa lund. Ég hafði það
oft á tilfinningunni að þú litir sjaldan
glaðan dag eftir fráfall hennar. Oft
sagðir þú við okkur Inga að þú óskað-
ir þess að biðin yrði ekki löng. Síðustu
dagana sem þú lifðir varstu mikið
veikur og það var fjarska sárt að
skilja ekki það sem þú varst að reyna
að tjá þig um.
Við Ingi og börnin erum Guði þakk-
lát fyrir að þitt stríð varð ekki lengra
úr því að svona var komið fyrir þér.
Nú eruð þið Lilja sameinuð á ný og
þú heill og heilbrigður í Guðs hönd-
um. Við Ingi, börnin og barnabörn
söknum þín. Blessuð sé minning þín.
Þín tengdadóttir,
Þorbjörg Fjóla Sig.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárin straukst af kinn.
Þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Með þessum orðum vil ég kveðja
þig, elsku afi minn.
Ég þakka þína væntumþykju,
óþrjótandi hlýju og góðvild. Þau lifa
sterkt í minningunni öll skiptin sem
ég fékk að fara með þér þegar þú
varst að útrétta eitthvað fyrir búið,
við sungum þá oft um hann Bjössa á
mjólkurbílnum og alltaf fékk ég ís, þú
gleymdir aldrei að gleðja litlu stelp-
una sem sótti í að vera með þér í
amstri dagsins.
Í sumar þegar við fjölskyldan för-
um í okkar helgarferðir í Eyjafjalla-
sveitina verður þín sárt saknað, því
það var alltaf fastur liður hjá okkur að
heimsækja þig á Hellu.
Elsku afi, það er huggun í harmi að
kveðja þig, því nú ert þú kominn á
góðan stað, þar sem vel er tekið á
móti þér, ég veit þú skilar góðri
kveðju til ömmu.
Við systkinin og börnin okkar erum
sannfærð um að þið munið vaka yfir
okkur.
Blessuð sé minning þín
Kristín M. Ingólfsdóttir.
Mig langar að kveðja þig í síðasta
sinn, elsku besti Ingólfur minn. Já, nú
er tíminn kominn sem þú hefur ef-
laust lengi beðið eftir, ferðalagið til
elsku Lilju þinnar. Ég veit í hjarta
mínu að núna ert þú sáttur og glaður.
Frá veru minni í Króki á ég dásam-
legar minningar, kærleikur, væntum-
þykja, hlýja og góðmennska ykkar
umvöfðu mig.
Elsku Ingólfur minn, þú góði mað-
ur og mikli vinur minn, ég á eftir að
sakna þín mikið, minningin um okkar
samskipti mun ylja mér í framtíðinni.
Þú varst svo hrifinn af ljóðum, hér
sendi ég þér eitt sem mér finnst segja
meira en mörg orð.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þegar ég lít núna til baka þá hrann-
ast upp myndirnar í huga minn og ég
get heyrt sérstaka hláturinn þinn,og
ég sé brosið þitt í huga mér. Þú vildir
hafa gleði í kringum þig og þegar
þungi gamli kom í heimsókn þá leiðst
þú kvalir, því í eðli þínu varstu kátur.
Núna fæ ég aldrei aftur þessa fínu
fiska sem þú endalaust leystir mig út
með, og veiðisögurnar.
Það eru ekki margir menn jafnvígir
á búskapinn og útgerðina. Ingólfur,
þú þessi dugnaðarforkur, alltaf vinn-
andi og ósérhlífinn varstu með ein-
dæmum. Ég minnist svo sterkt hvað
þú elskaðir hana Lilju þína mikið og
lagið ykkar „Undir bláhimni“ á heið-
ursess hjá mér og þegar það heyrist
þá brosir mín breitt.
Að leiðarlokum, elsku Ingólfur
minn, þá þakka ég fyrir allar þær
góðu samvistir sem við áttum, ég
þakka fyrir að hafa fengið að kynnast
þér, ég minnist þín með virðingu og
hlýju. Blessuð sé minning þín.
Ég votta öllum aðstandendum inni-
lega samúð.
María Jónsdóttir.
Kæri vinur, Ingólfur, nú ert þú far-
inn í það stóra ferðalag sem bíður
okkar allra á endanum.
Mér er þakklæti efst í huga, fyrir
þau góðu kynni og þá miklu tryggð
sem þú sýndir okkur hjónum og börn-
um okkar. Þú varst sannur vinur vina
þinna. Meðan heilsa þín leyfði varst
þú alltaf tilbúinn til hjálpar og stuðn-
ings þeim sem áttu erfitt. Þú varst
fæddur og uppalinn í Króki í Ása-
hreppi. Þú þurftir ungur að læra að
bjarga þér þar sem þú misstir móður
þína aðeins 7 ára gamall. Þið voruð
mörg systkinin en þau eldri tóku að
sér að hjálpa föður þínum svo þið
gætuð verið áfram saman.
Þú starfaðir um tíma sem leigubíl-
stjóri í Reykjavík, en árið 1955 fluttuð
þið hjónin að Króki og tókuð við búi
föður þíns. Þú varst snyrtimenni með
afbrigðum, sannur dýravinur, sér-
staklega mikill hestamaður og áttir
góða hesta. Þið hjónin voruð virk í fé-
lagsmálum sveitarinnar en í gegnum
þau kynntumst við fljótt og hélst sú
vinátta alla tíð.
Þegar þú starfaðir sem fjallkóngur
á Holtamannaafrétti um árabil sýndir
þú m.a. hve góður stjórnandi þú varst
og var sérstaklega auðvelt að hlýða
fyrirmælum þínum. Þú hafðir yndi af
því að ferðast um hálendið og áttir þér
margar góðar minningar um þær
ferðir. Ég hafði ávallt gaman af því að
heyra þig og mann minn tala um fiski-
rækt og fjallaferðir því þar áttuð þið
vel saman. Þú hafðir um tíma haft
vatn á leigu uppi á hálendinu þar sem
þú hafðir góðan árangur af fiskirækt,
enda vel um það hugsað. Eftir að þú
hættir búskap starfaðir þú við slátrun
hjá Sláturfélagi Suðurlands og síðast
sást þú um söltun á gærum. Haustið
1986 gerðist ég starfsmaður hjá þér,
en ég vann við söltun á haustin í átta
ár. Á ég mér góðar minningar um
þennan tíma sem var bæði mjög lær-
dómsríkur og skemmtilegur. Hér
sýndir þú aftur hve mikla stjórnunar-
hæfileika þú hafðir, þú varst metn-
aðarfullur og sást til þess að verkin
væru vel unnin.
Andlát Lilju eiginkonu þinnar árið
2002 varð mikið áfall fyrir þig og svo
virtist sem þú hefðir ekki þrek eða
orku til þess að takast á við þann sára
missi – þig vantaði stuðning hennar.
Þið voruð ætíð mjög náin. Vonandi
hafið þið nú aftur náð saman og getið
nú stutt hvort annað eins og áður. Við
hjónin biðjum góðan guð að varðveita
þig og ykkur bæði. Blessun fylgi ykk-
ar fólki.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Steinunn og Sigurður
frá Kastalabrekku.
INGÓLFUR
GUÐMUNDSSON