Morgunblaðið - 01.04.2006, Blaðsíða 71

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. APRÍL 2006 71
MINNINGAR
Einn minn allra
besti grunnskólakenn-
ari er nú fallinn frá
langt fyrir aldur fram. Rúni Bryn.
eins og við kölluðum hann var um-
sjónarkennari minn í Öldutúnsskóla
á unglingsárunum. Hann hafði góð-
an aga á bekknum og hafði hæfni til
að vekja áhuga nemenda fyrir ís-
lensku máli. Hann notaði sögurnar
sem við lásum til umræðu um
mennskuna og góð gildi í lífinu.
Hann spann lífsleikni inn í kennsl-
una þannig að ég hugsaði um hvað
væri mikilvægt í lífinu eins og heið-
arleiki, hugrekki, góð dómgreind og
heilindi við sjálfa mig og aðra. Það
sem gerði Rúnar að frábærum
kennara var áhuginn sem hann
sýndi nemendum sínum. Hann tal-
aði við okkur sem jafningja og gaf
heilshugar af sjálfum sér. Það var
mér mjög dýrmætt hvernig hann
hvatti mig áfram þegar ég ringluð í
hormónaflæði unglingsáranna var
að missa sjálfstraustið. Hann hafði
áhuga á vanlíðan minni og vissi hvað
gæti hjálpað. Hann gaf mér hlut-
verk í félagslífinu, lét mig í sjoppuna
á skólaballinu, hvatti mig til að taka
þátt í ræðukeppni sem þá var hald-
in. Hann hafði trú á mér. Þetta varð
til að stappa í mig stálinu á ný. Á
þennan hátt varð Rúnar mér áhrifa-
valdur til góðs. Hann var mannvinur
og bar virðingu fyrir nemendum sín-
um. Það kallaði fram í okkur það
besta. Þegar ég fór að vinna löngu
seinna með börnum og unglingum
sótti ég í sjóð þessara minninga til
að læra hvernig ég ætti að umgang-
ast þau. Ég á Rúnari og Dóru konu
hans, sem einnig var umsjónarkenn-
ari minn, mikið að þakka. Það var
lán að fá að hafa svo góða kennara.
Þar sem Guðrún bekkjarsystir var
bróðurdóttir hans fengum við vin-
konurnar að passa Pálínu og Guð-
rúnu fyrir þau kvöld og kvöld. Það
var ákveðin hátíð fyrir okkur. Minn-
ingarnar eru margar og góðar. Efst
í huga mér er þakklæti til Rúnars og
djúp virðing. Hann hvíli í Guðs friði.
Dóra, Pálína, Andrew, Guðrún
Brynja og Helgi, ég votta ykkur
innilega samúð og bið Guð að
styrkja ykkur á komandi tíð.
Bára Friðriksdóttir.
Með Rúnari Brynjólfssyni er fall-
inn frá einn þeirra, sem setið hafa
við háborð sæmdarmanna í mínu lífi.
Samstarf okkar hófst þegar, og
raunar áður en, hjúkrunarheimilið
Skjól tók til starfa árið 1987, hann
sem framkvæmdastjóri og ég sem
yfirlæknir stofnunarinnar. Það
reyndist mér verða afar farsælt og
æ síðan höfum við samstarfsmenn
Rúnars búið að hinni hlýju nærveru
hans, drengskap og umhyggju fyrir
íbúum heimilisins og starfsmönnum
þess.
Hið sama átti við utan hefðbund-
ins starfs á heimilinu. Mér varð
þetta látæði hans allt til lærdóms og
eftirbreytni. Mér var fullkunnugt
um að hið sama gilti á starfsferli
hans sem yfirkennari Öldutúnsskóla
í Hafnarfirði. Vinur í raun, alls stað-
ar nálægur þegar vanda bar að og
sífellt annt um hið unga fólk sem
nám stundaði í skólanum.
Óupptalin eru enn hin margvís-
legu störf að félagsmálum meðal
annars hjá skátum, trúr og ávallt
reiðubúinn. Ekki verður allt það
rakið í þessum stuttu kveðjuorðum.
Þegar Rúnars er minnst kemur
endurtekið upp í huga mér hugtakið
háttprýði undir öllum kringumstæð-
um, ófrávíkjanleg. Þessara eigin-
RÚNAR
BRYNJÓLFSSON
✝ Rúnar Brynj-ólfsson fæddist í
Hafnarfirði 5. októ-
ber 1936. Hann and-
aðist á Landspítal-
anum við Hring-
braut föstudaginn
17. mars síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Víðistaða-
kirkju í Hafnarfirði
28. mars.
leika nutum við
læknar sem og aðrir
starfsmenn í Skjóli.
Við söknum þess
sáran að fá ekki notið
þessara eiginleika
lengur en raun varð á
eftir að hann lét af
störfum forstöðu-
manns.
Hann er kvaddur
með sorg og eftirsjá.
Við Kristín vottum
eftirlifandi eiginkonu,
Dóru og dætrum Rún-
ars innilega samúð.
Ólafur Mixa.
Rúnar Brynjólfsson fæddist 5.
október árið 1936. Hann fæddist
Gaflari og var Gaflari alla tíð – ólst
upp í og við Hverfisgötu 41 í Hafn-
arfirði. Strákurinn sá „leitaði ekki
gæfunnar langt yfir skammt, fann
hana ekki í fjarlægð, því hann átti
hana samt – vissi þá og þegar að
hún oftast er í umhverfinu hið næsta
sér“.
Rúnar stundaði ýmis störf á ung-
lingsárunum, enda einn af stórum
hópi systkina. Hann vann síðan fyrir
kennaramenntun og varð yfirkenn-
ari við Öldutúnsskóla. Æskulýðs-
leiðbeinandi góður þótti hann, en
það var ekki það eina, enda þekki
hann hvern þann mann, sem sér-
hver hafði að geyma.
Rúnar veitti Vinnuskólanum í
Krýsuvík forstöðu sumrin 1963 –
1965. Þar lágu leiðir okkar fyrst
saman – og það var nú ekki lítið
gaman. Í mörg horn þurfti að líta
með 50 unga drengstaula sem
þurftu að hafa eitthvað nytsamt fyr-
ir stafni sumarlangt, getað leikið og
lært um leið, þvegið af sér og allt
um kring, barist með tindáta, smíð-
að kofa, sparkað bolta, stíflað læki,
slitið teygjur í „Rósastríðsstríðs-
átökum“ undir Bæjarfelli og gengið
um óslétt og mosagróið land Skag-
ans svo leikandi létt. En það var
ekki nóg. Söngur, sagnir og sýn-
ingar kvikmynda, t.d. „Síðasti mó-
hikaninn“, var ómissandi þáttur inni
á millum allra þessara kvöldlaga,
sem lauk með Faðirvorinu undir
svefninn. Ávallt ber að varast full-
yrðingar, en þó er óhætt að ganga
að einu sem gefnu; allir þeir fjöl-
mörgu drengja er nutu leiðsagnar
og liðsinnis Rúnars Brynjólfssonar
og samstarfsfólks hans í Krýsuvík á
þessum árum eru ríkir – bæði af
minningum og reynslu er hefur
komið þeim að góðu gagni síðar á
lífsleiðinni. Átök við Gestsstaðavatn
með virðingarverðum og gagnvæm-
um skoðanaskiptum eru þar ekki
undanskilin. Þannig var Rúnar.
Hann plantaði litlum trjálingum er
síðar uxu og urðu að stórum og
stæðilegum trjástofnum er staðið
gátu af sér sérhvern storm. Orð
hans uxu í vitund áheyrandans.
Framkvæmd verka hans varð öðr-
um til eftirbreytni. Á göngu um fjöll
og dali var landið ekki bara hólar og
lægðir; það varð flóra og fána. Rún-
ar var alla sína tíð að leggja farsæl-
an grunn að framtíð annarra. Þar
kom uppeldi hans sjálfs, þátttaka í
skátahreyfingunni sem og hans eig-
in vitund og vakning að góðu gagni.
Ég man aldrei eftir því að Rúnar
minntist á vandamál, einungis
lausnir. Margir mættu taka sér það
til fyrirmyndar – jafnvel hinir
„reyndustu“ stjórnvitringar lands-
ins.
Þegar leiðir okkar Rúnars lágu
saman á ný síðar á lífsleiðinni átti að
heita, a.m.k. samkvæmt hinni op-
inberu kennisetningu og almennu
vitund, að við ættum að vera á önd-
verðum meiði í dægurþrasi stjórn-
málanna. Í verki var það þó öðru
nær. Að fenginni reynslu ætti sér-
hverjum upplýstum manni að vera
orðið það ljóst að þar sem sameig-
inleg gildi og ákvörðuð viðleitni til
að láta gott af sér leiða fara saman
eru stjórnmálin hjóm eitt. Þá skiptir
engu máli hvað flokkarnir heita eða
hvað „leiðtogarnir“ vilja. Þá ræður
hin hin eðlislæga uppvakning – hin
heilbrigða skynsemi.
Rúnar var ríkur af skynsemi.
Hann lagði sig fram við að leita
lausna á vandamálum hins daglega
viðfangsefnis lífsins – aðrir voru
uppteknir við þau. Rúnar vissi að
endanleg orðræða skipti meira máli
en endalaus orðræða. Einungis eðl-
islægir heimspekingar gera sér
grein fyrir því. Rúnar var heimspek-
ingur í því sem skipti máli.
Framangreint er örstutt lýsing á
löngum samskiptum – en dýrmæt-
um. Undirritaður ákvað á sínum
tíma að skrifa ekki minningargrein
um nokkurn mann. Hann vildi frek-
ar geta sagt við hann í lifandi lífi það
sem segja þurfti og máli skipti –
punktur. Rúnar Brynjólfsson er og
verður undantekning þar á, ekki síst
vegna þeirrar andlegu hlutdeildar
sem hann hefur gefið honum sem og
svo mörgum öðrum á lífsleiðinni.
Hann sýndi öðrum hvað lífið og
landið hefur upp á að bjóða. Hann á
lotningu skilið.
Rúnar Brynjólfsson lést hinn 17.
mars s.l. Ég get – af öllu hjarta –
tekið undir eftirfarandi orð Harðar
Zóphaníassonar, þess mikla skáta,
samferðamanns og lífsspekings, er
kvaddi Rúnar með eftirfarandi orð-
um: „Okkar er nú komin kveðju-
stund, ég kveð þig, vinur, þakklátur
í lund.“
Ómar Smári Ármannsson,
vinnuskólanemi í Krýsuvík.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýju við
andlát og útför ástkærrar eiginkonu minnar,
móður, tengdamóður og ömmu,
MARÍU KRISTJÖNU ANGANTÝSDÓTTUR,
Öldustíg 3,
Sauðárkróki.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á gjörgæslu-
deild Fjórðungssjúkrahússins á Akureyri.
Benedikt Agnarsson,
Agnes Benediktsdóttir, Helgi Einarsson,
Ásta Benediktsdóttir, Rúnar Grétarsson,
Björgvin Benediktsson, Guðrún Astrid,
Sigrún Benediktsdóttir,
Sigfús Benediktsson,
Aron Hugi Helgason,
Arney Lind Helgadóttir,
Benedikt Rúnarsson,
Dagmar Björg Rúnarsdóttir.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og jarðarför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
MARGRÉTAR HELGADÓTTUR,
Reynivöllum 4,
Selfossi.
Ragnhildur Bjarnadóttir, Friðbjörn Hólm,
Helgi Bjarnason, Svanhildur Edda Þórðardóttir,
Ingibjörg Bjarnadóttir,
Páll Bjarnason, Ólöf Anna Guðjónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
GUNNLAUGUR SIGURÐSSON,
Sæbakka 8,
Neskaupstað,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu í Neskaupstað þriðju-
daginn 28. mars.
Jarðsungið verður frá Norðfjarðarkirkju föstudag-
inn 7. apríl kl. 14.
Margrét Björgvinsdóttir,
Björk Gunnlaugsdóttir, Borgþór Jónsson,
Sigrún Gunnlaugsdóttir, Bóas Bóasson,
Halldór Gunnlaugsson, Elsa Reynisdóttir,
Hjörleifur Gunnlaugsson, Hulda Eiðsdóttir,
Lilja Salný Gunnlaugsdóttir, Hafsteinn Þórðarson,
afabörn og langafabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
vináttu og hlýhug við andlát og útför elskulegrar
móður okkar,
HÓLMFRÍÐAR JÓNSDÓTTUR
frá Mjóabóli,
síðast til heimilis
í Hvassaleiti 58.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks á
deild 14G, Landspítala við Hringbraut. Gangið á Guðs vegum.
Synir hinnar látnu og fjölskyldur þeirra.
Innilegar þakkir til allra þeirra er auðsýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför ástkærrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
HANSÍNU ÞÓRU GÍSLADÓTTUR,
Hringbraut 94,
Keflavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Heilbrigðis-
stofnunar Suðurnesja.
Guð blessi ykkur öll.
Sigurborg Þorkelsdóttir, Gunnar A. Arnórsson,
Svanur G. Þorkelsson,
Guðmundur Þ. Þorkelsson, Ingibjörg Guðmundsdóttir,
Þórunn Í. Þorkelsdóttir, Steve Muller,
Páll Þ. Þorkelsson, Guðrún B. Halldórsdóttir,
Sæmundur Þorkelsson, Sesselja Svansdóttir,
Þuríður A. Þorkelsdóttir, Þórður Í. Þorbjörnsson,
Þorkell H. Þorkelsson, May-Lill Torkelson,
Ólína Fjóla Þorkelsdóttir, Heimir Snorrason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Því miður gat ég
ekki fylgt heiðurs-
manninum Arngrími Vilhjálmssyni
til grafar, en hann og kona hans
voru góðir vinir móður minnar sem
nú er einnig látin. Ég á aðeins góðar
minningar um samskipti við þau
hjón og börn þeirra.
Arngrímur og Þorbjörg fluttu til
Keflavíkur frá Langanesi á æsku-
dögum mínum þar syðra og hóf Arn-
grímur fljótlega störf hjá Kaupfélagi
Suðurnesja sem verslunarstjóri
matvöruverslunar við Hringbraut.
Arngrímur var mjög myndarlegur
ARNGRÍMUR VIL-
HJÁLMSSON
✝ Arngrímur Vil-hjálmsson fædd-
ist á Grund á Dala-
tanga í Suður-
Múlasýslu hinn 5.
september 1918.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 22. febrúar
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Keflavíkurkirkju 3.
mars.
og virðulegur maður,
en um leið mjög hlýr
og stutt í brosið og
glaðværð. Hann var
ákveðinn og nokkuð
formfastur – gæti hafa
tileinkað sér slíkt í fé-
lagsstarfi í heima-
byggðinni fyrir aust-
an, en það var einkar
gott að vera í sam-
neyti við hann og konu
hans.
Arngrímur var fé-
lagslyndur og starfaði
m.a. lengi með Karla-
kór Keflavíkur en hann hafði fagra
söngrödd og var prýði að honum í
kórnum.
Mig langar að leiðarlokum að
þakka Arngrími fyrir vináttu og
greiðasemi við móður mína, ekki síst
á efri árum hennar, en jafnframt
gleði sem hann veitti inn í líf ann-
arra vina sinna á Suðurnesjum og
víðar. Þorbjörgu og börnum og öðr-
um niðjum Arngríms færi ég sam-
úðarkveðjur.
Sigurður Jónsson.