Morgunblaðið - 29.06.2006, Side 41

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. JÚNÍ 2006 41
MINNINGAR
væri kominn á besta og flottasta
veitingahús.
Það er notalegt að rifja upp góðar
stundir og barst þetta stundum í tal
hjá okkur Auju og höfðum við gaman
af. Ævinlega kvaddi hún okkur afa
með vinalegri kveðju og áminningu
um að fara gætilega þegar við vorum
að fara í okkar ævintýraferðir.
Ég á margar góðar minningar um
Auju. Ég tel að kynni mín af hefð-
arkonunni á Flókagötu 61 hafi gert
mig að betri manni. Auðbjörg kom
með gagnlegar ábendingar um ým-
islegt sem ungum mönnum er hollt
að tileinka sér. Hún gerði það á
skemmtilegan og ákveðinn hátt,
þannig að eftir því var tekið. Auð-
björg sagði mér eitt og annað af sín-
um högum þegar henni þótti það við-
eigandi.
Seinustu árin á Flókagötunni voru
talsvert frábrugðin þeim sem ég
man eftir sem ungur drengur. Aldur
sótti að og stundum dró fyrir sólu.
Með dugnaði og harðfylgi tókst Auju
að yfirstíga erfiðleika og allt virtist
leika í lyndi þegar kallið kom.
Eftir sem áður er ég ríkur af
minningum um Auju þar sem ljúfar
stundir og skemmtileg atvik eru í
öndvegi.
Sveinbjörn Guðmundsson.
Á kveðjustund elskulegrar
frænku og vinkonu streyma minn-
ingarnar fram. Auðbjörg eða Auja
eins og hún var ávallt kölluð, var
yngsta dóttir Önnu Pálsdóttur og
Björns Jónssonar, skipstjóra frá
Ánanaustum. Þau eignuðust 13 börn,
og var Auja 10. í röðinni, en móðir
mín, Ásta, var elst af systkinunum.
Ég var svo heppin að fá að fæðast
inn í þessa yndislegu fjölskyldu og
búa í nágrenni við þau, svo það var
ekki langt að skreppa á milli, enda
mikið gert. Ég man hvað það var
gaman að koma í „Meyjarskemm-
una“,en það var stórt herbergi, sem
systurnar sváfu í. Það var málað
bleikt og rúm og kommóður líka.
Systurnar sváfu tvær og tvær í rúmi.
Það voru ekki nema rúm átta ár á
milli okkar Auju svo það var ekki
skrýtið þó að okkur fyndist oft að við
værum systur. Ég leit mjög upp til
hennar, enda var hún kát og
skemmtileg og var mér alltaf mjög
góð.
Auja var í leikfimi í KR og í frjáls-
um íþróttum á Melavellinum. Hún
sagðist hafa hlaupið út á Melavöll í
síðbuxum til að æfa. Þá sagði hún að
stundum hafi verið híað eða hrópað á
hana: „Sjáið þið stelpuna í síðbux-
unum.“ Það var ekki algengt á þess-
um árum að stúlkur klæddust síð-
buxum! Auja sagði að oft hefði verið
farið á skauta á Tjörninni og á Aust-
urvelli. Þá var spiluð músík frá hátöl-
urum. Seinna var Auja í leikfimi í
Úrvalsflokki KR og fór í sýningar-
ferðir um landið og 1939 fór hún til
Kaupmannahafnar í sambandi við 40
ára afmæli Íþróttasambands Norð-
urlanda og sýndi þar leikfimi. Þá var
hún komin í Kvennó og þurfti að fá
frí í skólanum í einn mánuð. Hún
sagði að skólastýran hefði bara gefið
henni frí vegna íþróttanna.
Um 1940 fór Auja meira að stunda
handbolta og fór seinna með stórum
hóp úr öllum íþróttagreinum innan
KR norður og austur á firði að sýna.
Hún talaði oft um þetta ferðalag og
sagði að það hefði verið mjög
skemmtilegt.
Auja giftist Antoni Erlendssyni og
átti með honum tvö börn, Björn og
Magneu. Þau bjuggu fyrst í Tjarn-
argötunni. Þar eignuðust þau Björn,
sem ég var iðulega að passa eða kom
í heimsókn, þegar ég kom úr vinnu.
Seinna fluttu þau á Flókagötu 61 í
nýja íbúð, sem þau komu sér upp.
Þar eignuðust þau Magneu 1951.
Eftir að ég giftist og eignaðist mín
börn vorum við Auja mikið saman
með krakkana.
Auja og Anton skildu og þá tók við
nýtt tímabil í lífi hennar. Hún fór að
vinna úti og fékk ágætisstarf á
Morgunblaðinu, þar sem hún vann í
fjölda ára og var ánægð með vinnuna
og átti góða starfsfélaga. Í nokkur ár
bjó amma hjá Auju og áttu þær
mæðgur ákaflega vel saman.
Seinni maður Auju var Guðmund-
ur Benediktsson frá Miðengi í
Grímsnesi. Þau áttu 40 ár hjúskap-
arafmæli sl. vor. Þau voru ákaflega
samhent og gaman að heimsækja
þau, hvort sem var á Flókagötuna
eða í sumarbústaðinn þeirra í Gríms-
nesinu. Við hjónin áttum margar
ánægjulegar stundir með þeim hjón-
um. Seinustu árin bjuggu þau á
Hrafnistu í Hafnarfirði og undu hag
sínum mjög vel.
Auja var afar falleg og glæsileg
kona, hún var alltaf mjög glæsilega
klædd og óhrædd að nota flotta
hatta. Hún var líka sérlega mynd-
arleg húsmóðir. Mér þótti afar vænt
um hana og alla hennar fjölskyldu og
finnst börnin hennar ganga næst
mínum eigin börnum.
Elsku Auja mín. Það er afar sárt
að þurfa að kveðja þig, ég vonaði svo
sannarlega að ég ætti eftir að njóta
samveru þinnar miklu lengur. Það
var alltaf gaman að hitta þig, þú
varst góð, skemmtileg og glæsileg
kona. Hafðu þökk fyrir allt.
Guðmundur minn, við Alli sendum
þér og fjölskyldunni allri innilegar
samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að halda verndarhendi sinni yfir
ykkur öllum. Blessuð sé minning
hennar.
Anna Hjartardóttir.
Elsku Auja frænka er dáin. Ótal
margar minningar skjóta upp koll-
inum í huganum.
Ég man eftir skemmtilega hlátr-
inum hennar í öllum veislum.
Ég man eftir öllum flottu höttun-
um hennar.
Ég man hvað það var alltaf snyrti-
legt og fínt hjá Auju og Guðmundi.
Ég man eftir öllum ferðunum að
Gráhellu þar sem ég spilaði krokket í
fyrsta skipti.
Ég man þegar við Reynir fengum
alltaf súrmjólk með hrærðu eggi í
morgunmat.
Ég man þegar hestamennirnir
komu að sumarbústaðnum og við
trylltumst nánast úr hræðslu.
Ég man eftir handsnúna þeytar-
anum sem ég þeytti rjóma með út á
pönnukökurnar.
Ég man hvað það var alltaf gaman
að tala við Auju.
Ég hitti Auju síðast í maí þar sem
hún var fín og flott og eldhress í af-
mælinu hennar Auðar. Hún átti ekki
orð yfir að Aðalsteinn litli fengi
brjóst hvenær sem hann vildi og hló
sínum dillandi hlátri lengi yfir því.
Elsku Auja, ég finn hvað ég á eftir
að sakna þín. Það er erfitt að hugsa
til þess að þið systurnar séuð ekki
lengur hérna hjá ykkur en ég er viss
um að þú, amma, Hildur og öll hin
systkinin eruð komin með sérrí í glös
og farin að leiðrétta hvert annað í
sögum um liðna tíð. Takk fyrir allt
sem þú hefur gert til að gera mitt líf
skemmtilegra.
Ásta Laufey Aðalsteinsdóttir.
Elskuleg frænka mín og vinkona,
Auja, eins og hún var ævinlega köll-
uð, er látin svo snöggt og óvænt.
Mikið var ég lánsöm að fá leigt her-
bergi hjá henni á Flókagötunni fyrir
rúmum 40 árum, þegar ég byrjaði að
vinna í Reykjavík. Maggý dóttir
hennar hafði verið mörg sumur í
sveit, sem kallað var, á Búrfelli hjá
foreldrum mínum svo það var auð-
sótt mál að fá leigt hjá Auju. Mér var
ekki í kot vísað því það var meira en
herbergið sem hlotnaðist, oft og iðu-
lega var mér boðið í kvöldverð og
ánægjulegt spjall á eftir. Ógleyman-
leg eru og morgunverðarhlaðborðin
sem ég varð einnig að taka toll af,
smurt brauð, ávextir, ostar og fleira.
Þetta var Auja allt búin að útbúa fyr-
ir börnin sín áður en hún fór eld-
snemma til vinnu. Auja var ætíð mik-
il morgunmanneskja. Þetta voru góð
ár á Flókagötunni. Ég kynntist mín-
um manni, Sigvalda, og Auja sínum
seinni manni, Guðmundi, á þessum
tíma. Þannig að húsið á Flókagötu
„nötraði“ af ást, eins og Ásta, systir
Auju, komst svo skemmtilega að orði
einhvern tímann. Mér hefur alltaf
þótt vænt um að eiga þátt í þeirra
fyrstu kynnum, Auju og Guðmund-
ar. Ég bauð Auju með mér á þorra-
blót í Grímsnesinu ’64 og þar hittust
þau fyrst. Varð það ást við fyrstu
sýn, enda stigu þau lífsdansinn sam-
an eftir það.
Þegar ég minnist Auju minnar
kemur fyrst upp í hugann sérstakt
fas og glæsileiki, glettni, snyrti-
mennska og frábær matargerð.
Þannig vil ég muna Auju.
Við Sigvaldi og börnin okkar
þökkum allar samverustundirnar á
liðnum áratugum. Guðmundi,
Maggý, Birni og fjölskyldum þeirra
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Ragnheiður Pálsdóttir.
Auja föðursystir mín var tíunda
barn ömmu og afa, en börn þeirra
voru 13 talsins. Foreldrar mínir
bjuggu fyrstu tvö hjúskaparárin hjá
ömmu og afa á Sólvallagötunni. Það
var á árunum 1940-42, um það bil.
Mamma hefur oft sagt mér frá þessu
fjölmenna heimili á Sólvallagötu, þar
sem sífellt var mikið um að vera.
Hún hefur oft talað um Auju frænku
og dugnaðinn í henni að strauja alltaf
allar skyrturnar af bræðrum sínum
sem líklega hafa verið fimm eða sex
til heimilis á þeim tíma. Við Auja
unnum saman í Morgunblaðshúsinu í
átta ár, hún hjá Mogganum en ég í
Vesturveri. Ég var alla tíð mjög
hreykin af því að hún væri frænka
mín, þar sem hún var alltaf hrókur
alls fagnaðar hvar sem hún kom. Og
ekki má gleyma hversu flott hún var
og alltaf allt í stíl!
Þegar Auja og Anton slitu sam-
vistum flutti amma til hennar á
Flókagötuna. Mikið sem mér þótti
það gaman að geta heimsótt þær
svona báðar í einu.
Elsku Guðmundur, Magnea,
Björn og fjölskyldur ykkar, guð gefi
ykkur styrk í sorginni.
Kveðja.
Björg frænka.
Fallin er frá okkar kæra vinkona
og fyrrum samstarfskona, Auðbjörg
Björnsdóttir, sem við störfuðum með
í áratugi.
Við vorum ungar að árum þegar
við kynntumst henni og má segja að
hún hafi alið okkur upp að mörgu
leyti.
Auðbjörg var stórbrotin persóna
og skemmtileg og vildi hafa líflegt í
kringum sig.
Hún var forkur til vinnu og fyrst
og fremst hafði hún hag Morgun-
blaðsins í huga. Þeir voru ófáir blað-
berarnir sem hún réð í vinnu og vit-
um við að margir minnast hennar
með hlýju. Við erum henni þakklátar
fyrir mörg góð ráð og ábendingar
sem hún miðlaði okkur af reynslu
sinni. Auðbjörg var glaðvær og góð
kona sem við söknum nú við leiðar-
lok. Við áttum margar ánægjustund-
ir með henni og Guðmundi manni
hennar á þeirra fallega heimili á
Flókagötunni.
Þau voru höfðingjar heim að
sækja. Auðbjörg var mikil húsmóðir
og gerði góðan mat. Voru boðin í
„bláu stofunni“ oft glæsileg.
Við kveðjum Auðbjörgu með sökn-
uði og þökkum henni fyrir öll góðu
árin sem við áttum saman.
Kæri Guðmundur, Magnea, Björn
og fjölskyldur, við sendum ykkur
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Auðbjargar
okkar.
Erla, Brynja og Ragna.
Auðbjörg Björnsdóttir er látin.
Hún var ávallt kát og glöð og mikil
vinkona mín, allt frá því er ég réðst
til Morgunblaðsins fyrir nærri 50 ár-
um, er ég var kynntur fyrir henni,
þar sem hún starfaði í afgreiðslu
blaðsins í Aðalstræti 6. Hún var í
senn sönn Morgunblaðsmanneskja
og góður vinur.
Við Bryndís heimsóttum hana þar
sem hún dvaldist síðustu árin á
Hrafnistu í Hafnarfirði og það var
eins og við manninn mælt, um leið og
við hittumst varð fagnaðarfundur.
Hún bjó þar með manni sínum, Guð-
mundi Benediktssyni, og lét vel af
dvölinni. Ég og kona mín, Bryndís,
viljum færa Guðmundi svo og börn-
um hennar tveimur hugheilar sam-
úðarkveðjur og biðjum góðan guð að
varðveita minningu góðrar og glað-
værrar konu.
Guð blessi minningu Auðbjargar
Björnsdóttur.
Magnús Finnsson.
✝ Helgi Sigurðs-son fæddist á
Brautarhóli á Sval-
barðsströnd 2. des-
ember 1933. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Seli á Ak-
ureyri 18. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigurður
Vilhjálmsson frá
Dálksstöðum á Sval-
barðsströnd, f. 7.
febrúar 1901, d. 12.
október 1953, og
Sigurlaug María
Jónsdóttir, f. í Krosshúsum á Flat-
ey á Skjálfanda 9. desember 1900,
d. 15. apríl 1991. Systkini Helga
eru: Vilhjálmur, f. 1926, d. 1993,
Halldóra Jóhanna, f. 1927, d. 1997,
og Jón Björn, f. 1934.
Helgi kvæntist 29. desember
1955 Margréti Jóhannsdóttur frá
Neðri Bæ á Flatey á Skjálfanda, f.
2. október 1937. Þau eignuðust
fimm börn. Þau eru: 1) Jóhann, f.
1956, synir hans og Elsu Valdi-
marsdóttur eru Valdimar, f. 1978,
og Helgi, f. 1979.
Dætur hans og Lauf-
eyjar Kristjánsdótt-
ur eru Margrét, f.
1990, og Helga, f.
1992. 2) Sigríður, f.
1957, maki Hringur
Hreinsson, synir
þeirra Hreinn, f.
1974, og Haraldur
Logi, f. 1980. 3) Sig-
urlína, f. 1963, maki
Baldvin Sveinsson,
börn þeirra eru
Grétar, f. 1980, Íris,
f. 1984, og Ævar, f.
1992. 4) Hrefna María. 5) Reimar,
f. 1968, sambýliskona A. Bryndís
Jóhannesdóttir, dætur hans og
Sigríðar Þórólfsdóttur eru Katrín,
f. 1991, og Kristín Fanney, f. 1994.
Langafabörn Helga eru fimm.
Helgi stundaði alla tíð búskap á
Brautarhóli á Svalbarðsströnd,
auk þess sem hann vann ýmsa aðra
vinnu með búskapnum.
Útför Helga verður gerð frá
Svalbarðsstrandarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Ég fór 14–15 ára í kartöfluupptekt
á Brautarhóli, þá var Gréta systir
eitthvað að skjóta sér í stráknum á
bænum. Nei, það gengur aldrei, hugs-
aði ég og fleiri voru á sömu skoðun,
hann sveitastrákur, hún bæjarstelpa
sem ekkert vissi um búskap. En ann-
að kom á daginn og í fyrra áttu þau
gullbrúðkaupsafmæli. Þau voru með
blandaðan búskap og kartöflurækt til
margra ára og stóðu saman og studdu
hvort annað. Þau eignuðust fimm
börn: Jóhann, Sigríði, Sigurlínu,
Hrefnu og Reimar sem öll ólust upp á
Brautarhóli við mikið ástríki og fóru
snemma að taka til hendi og hjálpa
foreldrum sínum. Þegar Helgi og
Gréta voru orðin ein eftir heima fóru
þau að ferðast til útlanda og höfðu
bæði yndi af. Er okkur Einari mjög
minnisstæð ferðin ykkar „óvænta“ til
Portúgals, mikið var gaman þar. Hin
síðari ár voru Helga mjög erfið.
Langvarandi veikindi settu mark
sitt á hann en alltaf hafði hann brenn-
andi áhuga á öllu sem viðkom fjöl-
skyldu sinni og lengi vel gat hann
fylgst með fótboltanum í sjónvarpinu.
Það má segja um Helga að hann fór
hljóðlega í gegn um lífið, aldrei hávaði
né læti í kring um hann nema þegar
hópurinn hans kom saman, þá var nú
líf og fjör.
Síðustu árin dvaldi Helgi á Hjúkr-
unarheimilinu Seli og var afskaplega
vel hugsað um hann þar.
Elsku Gréta mín, þú hefur staðið
eins og klettur við hlið Helga og vak-
að yfir velferð hans. Börnin ykkar,
tengdabörn og barnabörn hafa líka
stutt vel við bakið á ykkur. Það er stór
hópur sem nú á um sárt að binda en
minningin um góðan mann lifir í
hjarta ykkar.
Við megum gráta þegar einhver deyr,
en sorgin er eins og þungur steinn, og
ef allir á jörðinni bera alltaf svona
þungan stein, verða allir daprir,
en enginn glaður lengur.
Þess vegna skulum við losa okkur
við steininn, en bjarmann skulum við alltaf
geyma í hjarta okkar, því í bjarmanum
eru minningarnar um þann sem dó.
(Alda Friðný Áskelsdóttir.)
Helgi minn, Guð geymi þig.
María og Einar.
Mig langar með örfáum orðum að
minnast afa míns, Helga Sigurðsson-
ar.
Afi minn var skemmtilegur og
uppáfinningasamur maður. Ég var
svo heppinn að fá að vera mikið með
honum sem barn. Allt sem ég gerði
með honum fannst mér ánægjulegt,
hvort sem það var að taka upp kart-
öflur, ná í kindur upp á tún eða gera
við girðingar með öllum þeim mögu-
legu og ómögulegu verkfærum sem
tiltæk voru.
Afi lét okkur strákunum líða eins
og við værum jafningjar hans og
treysti okkur til flestra verka. Sem
jafningjar vorum við auðvitað ákaf-
lega ábyrgir og eitt sinn þegar afi
keyrði traktorinn upp á tún með okk-
ur aftan á og leit út fyrir að vera sof-
andi reyndum við allt hvað við gátum
til að vekja hann.
En ekki vaknaði afi, ekki nema ná-
kvæmlega þegar hann þurfti að
beygja eða keyra í gegnum hlið. Við
vorum auðvitað ótrúlega hissa á hvað
það var heppilegt að hann skyldi
vakna akkúrat á réttu augnablikun-
um.
Okkur fannst hann snillingur að
geta keyrt svona sofandi.
En hann var ekki bara snillingur
heldur líka ofurmenni.
Ég furðaði mig oft á því hvernig
hann gat tekið allavega hundrað sinn-
um stærri heytuggur í garðana en við
strákarnir.
Mér var svo nýlega bent á að hann
hefði verið meira en helmingi stærri
en við.
Það breytti hins vegar engu um trú
mína á snillinginn og ofurmennið
hann afa minn.
Afi minn hafði mikil og jákvæð
áhrif á líf mitt og ég hefði óskað þess
að hann og dóttir mín, Elsa Sóllilja,
hefðu getað kynnst betur.
Ég er fullviss um að þau hefðu náð
vel saman.
Hvíldu í friði, afi minn, ég mun
segja Elsu Sóllilju sögurnar okkar og
þær sögur sem hún hefði upplifað
með þér.
Þinn
Valdimar.
HELGI
SIGURÐSSON
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandend-
ur senda inn. Þar koma fram upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, fæddist, hvar og
hvenær hann lést, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst. Ætl-
ast er til að þetta komi aðeins fram
í formálanum, sem er feitletraður,
en ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar