Morgunblaðið - 01.07.2006, Qupperneq 36

36 LAUGARDAGUR 1. JÚLÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðlaug Sigur-laug Guðlaugs-
dóttir fæddist í Vík í
Mýrdal 6. febrúar
1926. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands 23. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðlaugur Gunnar
Jónsson, pakkhús-
maður í Vík í Mýr-
dal, f. 8.2. 1894, d.
1984, og Guðlaug
Matthildur Jakobs-
dóttir kona hans, f.
24.8. 1892, d. 1938. Systkini Guð-
laugar eru: Jakob, f. 1917, d. 1992;
Valgerður, f. 1918, d. 2002; Jón, f.
1919; Anton, f. 1920, d. 1993; Guð-
rún, f. 1922, d. 1999; Guðfinna, f.
1923, d. 1998; Sólveig, f. 1924;
Einar, f. 1927, d. 1996; Guðbjörg,
f. 1929; Ester, f. 1931; Erna, f.
1932; Þorsteinn, f. 1933, d. 1999;
Svavar, f. 1935, d. 2002; Guðlaug
Matthildur, f. 1938.
Eftirlifandi eiginmaður Guð-
laugar er Einar Bárðarson frá
Holti í Álftaveri, f. 16. ágúst 1918,
en þau giftust fyrsta vetrardag
1947. Þau bjuggu allan sinn bú-
skap í Vík. Börn þeirra eru: 1) Sig-
ríður Kristín, f. 25.1. 1948, gift
Hróbjarti Vigfússyni. Þau eiga
fjóra syni og sex barnabörn. 2)
Guðlaugur Gunnar, f. 7.12. 1950,
kvæntur Ingu Gústavsdóttur. Þau
eiga tvo syni. 3) Guðfinnur, f. 14.6.
1953, kvæntur Ólöfu Bjarnadótt-
ur, þau slitu samvistum. Þau eiga
tvö börn og tvö
barnabörn. Guð-
finnur býr nú með
Ingu Maríu Sverris-
dóttur, þau eiga
tvær dætur og þrjú
barnabörn. 4) Ást-
ríður, f. 5.5. 1955,
gift Jón Otta Gísla-
syni. Þau eiga eina
dóttur og þrjú
barnabörn, þau slitu
samvistum. Núver-
andi eiginmaður
hennar er Pálmi
Sveinsson og eiga
þau tvö börn. 5) Bárður, f. 31.7.
1960, kvæntur Huldu Finnsdóttur.
Þau eiga þrjú börn. 6) Jóhann, f.
19.9. 1969. Sambýliskona hans er
Fríða Johanna Hammer.
Guðlaug fór ung í kaupavinnu.
Hún var eitt sumar á Hrauni í
Landbroti, eitt ár í Hlíð hjá Þóru
og Sumarliða, fór til Reykjavíkur
og lærði þar kjólasaum hjá Svölu,
kom til Víkur og fór að vinna á
hótelinu hjá Gunnu og Brandi.
Hún var síðan matráðskona hjá
Vegagerðinni í mörg ár, vann á
prjónastofunni Kötlu, sá um ræst-
ingar í barna- og unglingaskólan-
um í Vík í mörg ár og starfaði hjá
Víkurprjóni til starfsloka. Guð-
laug starfaði alla tíð í Kvenfélagi
Hvammshrepps. Hún tók virkan
þátt í tónlistarlífinu í Vík og söng í
áratugi í kirkjukór staðarins.
Útför Guðlaugar verður gerð
frá Víkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Það kemur alltaf að því, kallið kem-
ur og þá er ekkert við því að segja eða
gera.
Hún amma okkar, Guðlaug Guð-
laugsdóttir, eða amma Gulla eins og
hún var jafnan kölluð, var afar vel
gerð og skemmtileg kona. Hún var
dugmikil, lífsglöð og sinnti vel sínu
heimili og störfum.
Ég man eiginlega ekki eftir henni
ömmu öðruvísi en að hún væri að fást
við mat. Ungur að árum varð ég mik-
ill matmaður og var amma því í mjög
miklu uppáhaldi hjá mér. Mín fyrsta
minning er eiginlega ótrúleg. Ég var
þriggja ára að fara í vegavinnu með
pabba út í Reynishverfi á vörubílnum
hans afa. Afi komst einhverra hluta
vegna ekki þann daginn og hvað,
amma sá um að nesta okkur feðgana
fyrir daginn. Eftir þá ferð er bragðið
af kæfunni hennar mér ógleyman-
legt. Að veiða fýl og verka var árlegt
hjá okkur og einnig að verka hrossa-
kjöt í salt. Sláturgerð á haustin var
einnig alltaf á sínum stað og ekkert
mátti vanta upp á í frystinn fyrir vet-
urinn.
Við systkinin höfum verið svo
heppin að fá að alast upp í litlum bæ
úti á landi, með afa og ömmur á
hverju strái. Það er nú höggvið stórt
og mikið skarð sem ekki verður fyllt í.
Að koma í Hátúnið var alltaf eins og
að fara í stórafmæli eða út að borða,
alveg sama hvaða tíma dags, enginn
mátti svelta. Það voru nokkuð fastir
liðir hjá okkur öllum að koma í Há-
túnið til afa og ömmu á hverjum laug-
ardegi þegar við vorum lítil. Fyrst við
feðgarnir þrír og svo bættist Oddný
við. Þá var gjarnan tekið í spil, olsen
olsen eða veiðimann já eða bara það
sem okkur datt í hug að spila. Svo var
tekið létt spjall um daginn og veginn
og náttúrulega hestana sem amma
hafði svo sannarlega gaman af. Og að
öllu þessu loknu var boðið upp á al-
vöru ömmu jólaköku sem var nær
alltaf til, nýbökuð.
Amma ólst upp í föngulegum hópi
systkina sinna í litlu húsi í Vík. Hún
kynntist afa, Einari Bárðarsyni, og
héldu þau heimili alla sína hjúskap-
artíð í Vík. Á sumrin var farið í vega-
vinnu og var amma þá með í för og sá
um að enginn yrði svangur í vinnunni.
Þegar Víkurprjón var stofnað hér í
Vík upp úr 1980 hóf hún fljótlega
störf þar við sokkaframleiðslu, en
hún lét sokkana svo sem ekki nægja
heldur sá hún einnig um að halda
vinnustaðnum hreinum og fínum,
litlum 300 fermetrum, og til að toppa
þetta allt sá amma einnig um að þrífa
grunnskólann í Vík til margra ára.
Þaðan á ég margar minningar þegar
við þeystum á gamla Saab í Víkurpr-
jón að skúra svona u.þ.b. fimm ára,
það var sko sport. Allt þetta er merki
um dugnað og metnað ömmu í lífinu.
Hin síðari ár gerði heilsubrestur
vart við sig. Amma var kannski ekki
alltaf með okkur hinum en hún var
samt alltaf jafn lífsglöð og létt í lund
og alltaf hló hún með okkur. Hún sá
lengi vel um heimilið sjálf en naut að-
stoðar við það síðustu árin. Amma
kunni að gefa af sér og var afar þakk-
lát fyrir það sem við gátum þó gefið
henni til baka.
Elsku amma, þú lifir í minningu
okkar.
Elsku afi, þú hefur staðið þig eins
og hetja. Það er ekki sjálfgefið að
vera á þínum aldri og vera við þá
heilsu sem þú hefur, sannkölluð
hestaheilsa. Þú átt hug okkar allra.
Einar Bárðarson yngri,
Finnur og Oddný.
Ég var heppin að fá að eyða mikl-
um tíma með ömmu. Hún var mikil
barnagæla og nutu barnabörnin
hennar góðs af því. Það var alltaf gott
að koma til hennar og afa.
Mér er sérstaklega minnisstætt
þegar ég flutti fyrst að heiman. Ég
var sennilega átta til níu ára og var
eitthvað reið við mömmu. Ég birtist
hjá þeim, afa og ömmu, með tösku og
tilkynnti að ég ætlaði aldrei heim aft-
ur en hún amma talaði mig til, gaf
mér jólaköku og súkkulaðibita og
sagði mér að ef ég færi heim aftur þá
fengi ég súkkulaði í hvert skipti sem
ég kæmi.
Sennilega er það ömmu að þakka
að ég kann vel að meta súkkulaði í
dag.
Þegar ég var í skóla þá skrifaði ég
ritgerð um ömmu. Hún sagði mér frá
sínum yngri árum. Hún talaði mikið
um að henni hefði liðið vel og hún
minntist þess að hafa aldrei verið
svöng. Ég veit að hún átti líka erfiða
tíma en það var henni mjög erfitt að
missa mömmu sína. Hún sagði mér
mikið frá henni.
Amma var dugleg og skemmtileg
kona. Hafði einstaklega gott skap og
var jafnlynd. Hún var glettin og hafði
gaman af því að skemmta sér, syngja
og dansa. Ég veit að þær systur áttu
oft skemmtilegar stundir saman.
Við amma gátum rætt allt milli
himins og jarðar og hún var ein af
þeim fyrstu sem ég trúði fyrir að ég
væri búin að kynnast Halla, eigin-
manni mínum. Foreldrar mínir voru
ekkert alltof glaðir þegar ég tjáði
þeim að hann væri næstum tíu árum
eldri en ég en amma sagði mér að það
væri miklu betra að eiga mann sem
væri eldri því þeir væru svo miklir
kettlingar fram eftir öllum aldri. Það
þarf vart að nefna það að afi er átta
árum eldri en hún.
Þegar ég hitti ömmu í síðasta
skipti þá var hún orðin mjög veik.
Samt komu smellnar setningar inn á
milli hjá henni og hún klappaði og
söng aðeins fyrir Berg Leó eins og
hún gerði fyrir mig þegar ég var lítil.
Mér fannst gott að geta kvatt hana og
ég veit að hún hefur fundið friðinn.
GUÐLAUG
SIGURLAUG
GUÐLAUGSDÓTTIR
Þegar ég var lítil
taldi ég víst að allir
ættu jafngóðan pabba
og ég átti, það var ekki fyrr en ég
varð eldri sem ég áttaði mig á því
hvað ég hafði verið heppin, ég átti
besta pabba í heimi. Og allar mínar
minningar sem ég á um hann og okk-
HELGI
SIGURÐSSON
✝ Helgi Sigurðs-son fæddist á
Brautarhóli á Sval-
barðsströnd 2. des-
ember 1933. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Seli á Ak-
ureyri 18. júní síð-
astliðinn og var
útför hans gerð frá
Svalbarðsstrandar-
kirkju 29. júní.
ar samskipti eru ynd-
islegar. Hann skamm-
aði mig aldrei utan
einu sinni og ég man
ennþá skelfinguna
þegar ég áttaði mig á
því að pabbi væri
reiður við mig, mér
fannst það alveg
hræðilegt. Hann
hvatti mig áfram í öllu
sem ég tók mér fyrir
hendur og studdi
mann í gegnum allt.
Hann hafði einstakt
lag á að fá mann til að
gera það sem þurfti að gera og það
þó að manni þætti mörg þessi verk
alveg ömurlega leiðinleg þá var alltaf
gaman að gera það sem pabbi bað
mann um. Ég gat lagt öll mál fyrir
hann og alltaf gat hann gefið manni
góð ráð.
Síðustu árin sem hann var heima
heyrðumst við að minnsta kosti
tvisvar á dag, hann hringdi alltaf eld-
snemma til að segja mér hvernig ég
ætti nú að klæða mig áður en ég
labbaði af stað í vinnu því þá var
hann búinn að taka veðrið og treysti
mér ekki til að hafa vit á því að klæða
mig almennilega og það þó ég væri
komin á fertugsaldur. Svo heyrð-
umst við aftur í kringum hádegi þeg-
ar við vorum búin að hlusta á frétt-
irnar og leystum þá venjulega
heimsmálin. Hann var svo skemmti-
lega stríðinn og uppátækjasamur, til
dæmis fara hans óborganlegu upp-
skriftir í mat og drykk með honum
og við munum til dæmis aldrei ná
jólablandinu í hans stíl.
Elsku pabbi, veröldin verður aldr-
ei eins þegar þú ert ekki við hliðina á
mér til að leiðbeina mér, en guð
geymi þig og ég veit að við eigum eft-
ir að hittast aftur.
Hrefna Helgadóttir.
Það tekur okkur
sárt að þurfa að
kveðja elskulegu
ömmu okkar, en við
erum þakklát fyrir að hún þarf ekki
að þjást lengur.
Þegar við hugsum um ömmu
núna koma upp í huga okkar marg-
ar góðar minningar. Við minnumst
sérstaklega hversu ánægjulegt það
var að heimsækja ömmu og afa upp
á Skaga þegar við vorum lítil. Hún
hafði alltaf það besta í huga fyrir
okkur og dekraði við okkur eins og
hún gat. Við áttum það til að biðja
um „morgunmat“ á kvöldin áður en
við fórum að sofa og hló hún þá að
vitleysunni í okkur og gaf okkur
Cheerios eða haframjöl með kakói.
Alltaf var hægt að næla sér í brjóst-
sykur, matarkex eða annað góðgæti
sem hún bar á borð fyrir alla.
Margar af okkar bestu minningum
eru frá sumarbústaðnum Huldu-
landi þar sem öll fjölskyldan hittist
reglulega. Við fórum saman í berja-
mó, veiddum silunga í læknum eða
lékum okkur á gúmmíbát á tjörn-
inni.
Amma og afi áttu yndislegt og
langt hjónaband og var augljós vin-
HULDA
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Hulda Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. febrúar 1930.
Hún lést á líknar-
deild Landakots-
spítala 20. júní síð-
astliðinn og var
útför Huldu gerð
frá Fossvogskirkju
29. júní.
áttan, ástin og virð-
ingin sem þau báru í
brjósti hvort fyrir
öðru. Afi er nú búinn
að bíða hennar í þrjú
ár og er gott að vita
að þau eru loks sam-
einuð aftur um alla ei-
lífð.
Amma var besta og
yndislegasta mann-
eskja sem við höfum
nokkru sinni kynnst
og kærleikurinn skein
frá henni. Hún var
kletturinn okkar og
við bárum endalausa virðingu fyrir
henni. Hún var gædd þeim hæfi-
leika að vera alltaf jákvæð og sjá
aðeins það góða í fólki og dáðumst
við að henni fyrir það.
„Ég vildi að allir í heiminum
væru jafn saddir og ég,“ átti hún til
að segja og er það lýsandi fyrir það
að hún bar velferð annarra ávallt
fyrir brjósti.
Þannig var hún okkur sterk fyr-
irmynd og gerði okkur öll að betri
manneskjum.
Við vitum að amma er núna hjá
afa og að hún er komin á betri stað.
Við munum alltaf minnast hennar
með hlýju í hjarta.
Við elskum þig og biðjum Guð að
geyma þig.
Þó leggist lík í jörðu
lifir mín sála frí,
hún mætir aldrei hörðu
himneskri sælu í.
(Hallgr. Pét.)
Kristján, Helga,
Hulda og Fannar.
Valgerður Jóns-
dóttir og maður
hennar Guðmundur
Valtýr fluttust í Rauðagerðið
skömmu á eftir þeirri er hér ritar
og áttum við því samleið í nokkuð á
þriðja áratug. Ég tel að það sé
vandfundið jafn ljúft og hjálpsamt
fólk og þessir nágrannar mínir.
Valgerður var dæmigerð íslensk
húsmóðir eins og þær gerðust fyrr
á árum þegar hlutverk móður var
ofar öllu. Hún var þó útivinnandi
þegar ég kynntist henni, en alltaf
hafði hún tíma fyrir fjölskylduna.
Börn þeirra hjóna hófu sinn bú-
skap í lítilli íbúð á neðri hæð húss-
ins og einn tók við af öðrum.
Barnabörnin voru því í góðu sam-
bandi við ömmu og afa. Á sunnu-
dögum sá ég Valgerði á þönum í
eldhúsinu við að framreiða hádeg-
ismatinn, því oft var margmenni
hjá Valgerði um helgar, annað-
hvort í mat eða kaffi.
Garðurinn þeirra vakti athygli
vegfarenda, svo snyrtilegur og vel
hirtur og aldrei var neinu slegið á
frest þegar kom að þrifum og
hreinlæti hvort sem var úti eða
inni. Hver hlutur á sínum stað og
hvenær sem maður kom í bílskúr-
inn hefði mátt halda þar veislu.
Þó Valgerður léti lítið yfir sér
var kjarkur hennar ótrúlegur, þar
sem maður hennar var ellefu árum
eldri en hún og heilsa hans tók að
gefa sig gekk hún í störf eigin-
mannsins, t.d. að slá garðinn og
aka húsbílnum (sem þau eignuðust
á efri árum) um land allt og ók hún
m.a. mörgum sinnum norður á
VALGERÐUR
JÓNSDÓTTIR
✝ Valgerður Jóns-dóttir fæddist í
Selkoti í Þingvalla-
sveit 15. nóvember
1924. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
að morgni föstu-
dagsins 16. júní síð-
astliðins og var jarð-
sungin frá Bústaða-
kirkju 27. júní.
Langsnes til dóttur
þeirra sem þar býr.
Valgerður átti við
vanheilsu að stríða
síðustu þrjú árin og
tókst hún á við það
með mikilli rósemi
eins og allt annað, því
hún hafði fengið sinn
skerf af sorginni,
misst ótímabært
nána ættingja og vini.
Guðmundur Valtýr
maður hennar andað-
ist árið 2002.
En ég vil fyrst og
síðast minnast Valgerðar sem
mannkostakonu, sem alltaf kom til
dyranna eins og hún var klædd. Að
jafnaði brosmild og geislaði af
henni hlýjan í garð annarra. Í af-
komendum hennar má lesa sama
góða viðmótið og vil ég að endingu
votta öllum aðstandendum Val-
gerðar innilega samúð við fráfall
hennar og bið guð að vera með
þeim.
María K. Einarsdóttir.
Mig langar með fáum orðum að
þakka Völlu frænku fyrir sam-
fylgdina. Valla var afskaplega heil-
steypt og skemmtileg manneskja
sem snerti alla sem kynntust
henni. Hún var mjög jákvæð og
átti alltaf eitthvað fallegt að segja
við okkur samferðafólkið. Fjöl-
skyldan var alltaf í fyrsta sæti hjá
henni og átti það við bæði börnin
hennar og þeirra fjölskyldur en
einnig fengum við sem vorum fjar-
skyldari, systrabörn og fjölskyldur
þeirra, ást hennar og athygli. Hún
fylgdist með okkur öllum og var
með allt á hreinu fram á síðustu
stund.
Takk fyrir mig og mína, alla
plástrana og knúsin þegar ég var
lítil, alla kaffibollana og skemmti-
legu stundirnar eftir að ég eltist og
fyrir öll gullkornin.
Ég sendi fjölskyldu og vinum
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Magnea Júlía Geirsdóttir.