Morgunblaðið - 25.10.2006, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. OKTÓBER 2006 37
MINNINGAR
✝ Snorri Helga-son fæddist á
Norðfirði 2. júní
1929. Hann lést 13.
október síðastliðinn
á heimili sínu á Ný-
býlavegi 56 í Kópa-
vogi. Foreldrar
Snorra voru Helgi
Pálsson kaupfélags-
stjóri og tónskáld
og Sigríður Er-
lendsdóttir hús-
móðir og hann-
yrðakona.
Hálfsystir Snorra
er Hjördís Helgadóttir. Alsystk-
ini Snorra voru Erlendur arki-
tekt, Gerður listamaður og Unn-
ur húsmóðir og hannyrðakona.
Snorri flutti fimm ára með
fjölskyldu sinni til Reykjavíkur
og stundaði nám í Austurbæj-
arskóla og Ingimarsskóla. Eftir
skólagöngu í Reykjavík lærði
hann hljóðfærasmíði í Kaup-
mannahöfn.
Snorri kvæntist Þórdísi Toddu
Jónsdóttur, f. 1925
árið 1951, og
byggðu þau hús sitt
við Digranesveg í
Kópavogi þar sem
þau bjuggu lengst
af. Synir þeirra
eru: 1) Helgi f.
1951, kvæntur Þóru
Sigurþórsdóttur.
Börn þeirra eru
Jónína, gift Óskari
Hjaltasyni. Þeirra
barn er Petrína
Pála. Þórdís Ósk og
Snorri. Þóra átti
fyrir Sigurþór Arnarsson. 2) Jón,
f. 1955, kvæntur Guðrúnu Úlf-
hildi Grímsdóttur. Börn þeirra
eru Sigrún Kristbjörg, Snorri
Páll og Þórdís Gerður. 3) Páll, f.
1957.
Snorri starfaði samhliða hljóð-
færasmíði hjá Pósti og síma í
Reykjavík.
Útför Snorra verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Snorri Helgason, tengdafaðir
minn lést hinn 13. október s.l. Að
loknum morgunverði með Páli syni
sínum þann dag hafði hann kennt
sér meins, en sagði Páli að hafa ekki
áhyggjur af sér og lagðist aftur til
hvíldar. Fáeinum mínútum síðar var
hann örendur.
Snorri nam hljóðfærasmíðar í
Kaupmannahöfn og vann við þær
eftir að hann flutti aftur heim sam-
hliða fullri vinnu hjá Pósti og síma í
Reykjavík. Á námstímanum í Dan-
mörku lærði hann sjálfur að spila á
píanó.
Í sumarleyfum sínum ferðaðist
hann um landið til að stilla píanó. Oft
fóru Þórdís og synirnir þrír, Helgi,
Jón og Páll með í þær ferðir. Stund-
um var gist í tjaldi eða dvalið hjá vin-
um ellegar frændfólki. Snorri naut
sín ekki nema hafa eitthvað fyrir
stafni. Allt handbragð bar vitni um
öguð og vönduð vinnubrögð. Ekkert
var honum ofviða ef afla þurfti meiri
tekna; byggja hús, hanna garð,
smíða bát, teikna, mála, búa til högg-
myndir svo eitthvað sé nefnt.
Snorri var ótrúlega vinnusamur,
afkastamikill, útsjónarsamur og list-
rænn í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur. Þrautseigjan og úthaldið
var með ólíkindum. Til er ljósmynd
af honum þar sem hann handgrefur
grunninn að húsinu á Digranesvegi
þar sem þau Þórdís bjuggu lengst af.
Einnig er minnisstæð teikning af
honum frá Danmörku, þar sem hann
er að gera við píanó. Á báðum mynd-
unum koma greinilega fram þeir
þættir sem einkenndu persónu hans.
Snorri hampaði sjaldan því sem
hann áorkaði, gerði lítið úr því og
hafði jafnvel í flimtingum. Hann
kallaði vinnustofuna sína Gallerí
Klikk og átti nafnið að lýsa því sem
þar fór fram, er þar bjó hann til
höggmyndir, lágmyndir og teiknaði.
Oftast gaf hann verkin þegar þau
voru fullunnin.
Gerður Helgadóttir myndhöggv-
ari systir Snorra sagði Jóni að ef
Snorri hefði farið í listnám hefði
hann ekki orðið síðri listamaður en
hún. Báðir foreldrar Snorra voru
listhneigðir, faðirinn tónskáld og
móðirin hannyrðakona, enda voru öll
systkinin listhneigð.
Eftir að Gerður lést unnu Snorri
og systkini hans mikla vinnu í að
safna saman verkum Gerðar og gefa
þau Kópavogsbæ með því fororði að
safn yrði byggt yfir þau sem bæri
nafn hennar.
Það var þeim mikilvægt að verk
hennar væru á íslenskri grund svo
að Íslendingar gætu notið þeirra.
Snorri hreinskrifaði einnig öll tón-
verk föður síns til prentunar og út-
gáfu. Það er óhætt að fullyrða að
flest verk Helga Pálssonar væru enn
óútgefin ef Snorri hefði ekki lokið
því verki.
Síðustu árin undi Snorri sér helst
við að teikna og gera högg- og vegg-
myndir. Þó að þrekið hafi verið lítið
síðustu misserin sagðist hann alltaf
vera á leiðinni í bílskúrinn til að búa
til myndir og barnabörnunum sagði
hann að hann væri búinn að teikna
sumarbústað sem hann ætlaði að
byggja í Skorradal hjá frændfólki
sínu.
Þó Snorri væri oft alvarlega
þenkjandi og ákveðinn í framgöngu
var stutt í kímnina sem yfirleitt
snerist um að gera grín að honum
sjálfum. Eitt sinn fór ég með honum
til læknis. Þegar læknirinn beitti
tónkvíslinni gat Snorri ekki setið á
sér að segja að hún væri ekki rétt
stillt – að hún væri hálftóni of lág!
Annað sinn fór Snorri til læknis og
þegar hann var spurður hvort lækn-
irinn hefði hvatt hann til að hætta að
reykja svaraði hann að bragði:
„Læknirinn sagðist aldrei fyrr hafa
séð eins falleg lungu og að ég reykti
allt of lítið. Svo bauð ég honum inn-
göngu í Hóstavinafélagið þar sem ég
er formaður.“ Svo var málið útrætt
og skynsamlegra að tala um það sem
meira máli skipti.
Mér og börnum okkar Jóns varð
snemma ljóst hvar áhugi Snorra á
tónlist lá. Barokk- og klassísk tónlist
auk íslenskra sönglaga voru honum
kærust. Á nótnabókum sem Snorri
hefur merkt sér og eru í geymslu hjá
Jóni sést að hann sjálfur hefur mest
spilað verk eftir Bach, Beethoven og
Chopin. Hann gladdist þegar dætur
okkar, Sigrún Kristbjörg og Þórdís
Gerður, ákváðu að læra á fiðlu og
knéfiðlu. Hann sá líka fram á að þær
myndu geta leikið lög afa síns, Helga
Pálssonar. Hann átti öllu erfiðara
með að skilja hvers vegna Snorri
Páll vildi leika á trommur en sá
tækifærin í þeim fjölda hljóðfæra
sem tilheyra slagverkinu. Hann
ljómaði hins vegar af ánægju þegar
Snorri Páll lék fyrir hann á kontra-
bassann með systrum sínum.
Snorra var mikilvægt að vera á
heimili sínu. Heimilið var honum
kært og ber merki þess að hann var
bæði smekkvís og fagurkeri. Það var
einnig tengdamóður minni mikil-
vægt að Snorri gæti verið heima
þrátt fyrir veikindi hans og langar
mig að þakka Páli mági mínum fyrir
einstaka natni og kærleika sem hann
auðsýndi honum í veikindum hans.
Nú liggur skissubókin óhreyfð á
borðinu, en fögur myndverk prýða
veggi fjölskyldunnar.
Minningar eru sjóður sem við get-
um gengið í um ókomin ár. Eftir
stendur minning um sterka persónu
sem var í senn hrjúf en engu að síður
viðkvæm og listræn, aldamótamaður
sem fylgdist vel með nýjungum, unni
börnum og barnabörnum sínum og
vildi þeim ávallt allt hið besta.
Blessuð sé minning Snorra Helga-
sonar.
Guðrún Úlfhildur Grímsdóttir.
Látinn er í Kópavogi Snorri
Helgason hljóðfærasmiður. Snorri
fæddist í Neskaupstað og ólst upp
þar. Snorri var sonur hjónanna
Helga Pálssonar tónskálds og Sig-
ríðar Erlendsdóttur. Alsystkini
Snorra voru Erlendur arkitekt,
Gerður myndhöggvari og Unnur
húsmóðir. Hálfsystir þeirra er Hjör-
dís sem lengst af bjó á Eskifirði, nú
búsett í Hafnarfirði. Snorri fór ung-
ur að árum til náms í hljóðfærasmíði
í Danmörku. Hann vann við iðn sína
í nokkur ár.
Síðar söðlaði Snorri um og starf-
aði sem fulltrúi hjá Pósti og síma.
Snorri kvæntist Þórdísi Toddu
Jónsdóttur. Þeim hjónum varð
þriggja barna auðið. Elstur er Helgi
Snorrason, hanns maki er Þóra Sig-
urþórsdóttir, næstur kemur Jón
Snorrason, hans maki er Guðrún
Úlfhildur Grímsdóttir, yngstur er
Páll Snorrason.
Snorri var mjög listrænn maður
og hefði getað náð langt sem mynd-
listarmaður. Snorri fékkst bæði við
málaralist og einnig við að móta í
gifs og leir. Snorri hélt nokkrar mál-
verkasýningar. Ég man eftir sýn-
ingu sem hann hélt í Hafnarfirði við
Reykjavíkurveginn. Ég man eftir
einni mynd á þeirri sýningu sem bar
nafnið „söngur steinsins“. Þessi
mynd heillaði mig, því maður gat
séð svo margt út úr henni. Snorri
aðstoðaði systur sína Gerði Helga-
dóttur dyggilega við uppsetningu
verka hennar hér á landi.
Á árum áður heimsótti ég Snorra
oft á Digranesveginn. Þar ræddum
við margt, bæði myndlist, tónlist og
ekki síst stjórnmál. Þar kom fram
að Snorri var vel inni í hlutunum,
var víðlesinn um sín áhugamál. Það
var mjög gefandi að tala við Snorra
á þessum árum. Snorri hefur ekki
verið heilsuhraustur síðustu árin.
Jarðvist Snorra lauk 13. október
2006.
Öllum aðstandendum og vinum
Snorra sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Júlíus.
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast Snorra Helgasyni árið 1975, þeg-
ar Lista- og menningarsjóður Kópa-
vogs stóð í viðræðum um kaup á
höggmynd eftir Gerði Helgadóttur
systur Snorra. Listaverkið, sem
nefnist „Hin eilífa hreyfing“, var síð-
ar stækkað og prýðir nú garðinn við
gamla pósthúsið í Kópavogi.
Í framhaldinu kom fram sú hug-
mynd að erfingjar Gerðar, sem lát-
ist hafði stuttu áður, gæfu Kópa-
vogsbæ öll verk sem hún lét eftir
sig, teikningar, steinda glugga og
höggmyndir, alls u.þ.b. 1.400 skráð
verk. Á móti skyldi Kópavogsbær
byggja listasafn sem bæri nafn
hennar.
Snorri sýndi málinu strax mikinn
áhuga og fór fyrir þeim systkinum
af þeirri óeigingirni sem einkenndi
hann alla tíð með það að leiðarljósi
að minningu Gerðar yrði sem mest-
ur sómi sýndur. Það var svo tveimur
árum síðar að formlegt gjafabréf
var undirritað og skipulagsskrá fyr-
ir Gerðarsafn var samþykkt.
Það kom í minn hlut að veita mál-
inu forstöðu fyrir hönd bæjarins og
Snorra fyrir hönd systkinanna. Á ég
margar góðar minningar um hann,
ekki síst kemur upp í hugann óbil-
andi áhugi hans og hin mikla og
djúpa virðing sem hann bar fyrir
systur sinni.
Ófá voru þau skiptin sem Snorri
hringdi í mig eða við hittumst til að
fara yfir stöðu mála.
Á þessum tíma skiptust oft á skin
og skúrir og þótti mörgum hægt
ganga. Held ég að á engan sé hallað
að hlutur hans við að halda þessu
saman verði seint fullþakkaður.
Því auðvitað er það svo að allt
orkar tvímælis þá gert er, en sam-
kvæmt ákvæðum gjafabréfsins átti
framkvæmdum að ljúka 1983.
Það var stór stund þegar Snorri
tók fyrstu skóflustunguna að safn-
inu 1986 og innsiglaði þannig á viss-
an hátt að safnið yrði að veruleika.
Safnið var hins vegar ekki tekið í
notkun fyrr en 1994 og þegar litið er
til baka skiptir ekki öllu máli hve
langan tíma tók að byggja safnið
heldur hitt að það varð að veruleika
og mun halda nafni Gerðar Helga-
dóttur á lofti sem mikils listamanns
um ókomin ár.
Blessuð sé minning Snorra
Helgasonar og hafi hann þökk fyrir
sinn þátt í að auðga menningarlíf í
Kópavogi.
Jón Guðlaugur Magnússon.
Snorri Helgason
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
RÚNAR PÉTURSSON
vélstjóri,
Garðabraut 21,
Akranesi,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju föstudaginn
27. október kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Krabbameinsfélag Akraness eða
aðrar líknarstofnanir.
Guðný Jónsdóttir,
Guðfinna Rúnarsdóttir, Birgir Guðnason,
Rúnar Örn og Guðný Sara Birgisbörn,
Ingibjörg M. Kristjánsdóttir, Fjölnir Lúðvígsson,
Rúnar Máni Baldursson,
Birta Líf og Helga Lind Fjölnisdætur.
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför okkar
yndislegu
AÐALHEIÐAR LILJU SVANBERGSDÓTTUR,
Einigrund 8,
Akranesi.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki A-deildar
Sjúkrahúss Akraness fyrir hlýja og góða umönnun.
Kristín Minney Pétursdóttir,
Svanberg Júlíus Eyþórsson,
Minney Ragna Eyþórsdóttir,
Heiðar Þór Eyþórsson,
Eva Rakel Eyþórsdóttir
og fjölskyldur.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar systur minnar, móðursystur okkar og
frænku,
ÓLAFAR BRITHU J. HUSEBY,
Gunnarssundi 6,
Hafnarfirði.
Kristín Haraldsdóttir,
Ingólfur Magnússon, Tinna Ýr Ingólfsdóttir,
Margrét Magnúsdóttir, Kolbeinn Björgvinsson,
Hörður Magnússon, Hrafnhildur Baldursdóttir.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, dóttir,
tengdamóðir og amma,
INGIBJÖRG GESTSDÓTTIR,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi að
morgni mánudagsins 23. október.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sævar Bragi Arnarson,
Ásta Ingunn Sævarsdóttir, Garðar Gunnar Ásgeirsson,
María Sævarsdóttir, Jón Ólafur Kjartansson,
Jónína Edda Sævarsdóttir, Guðlaugur Ottesen Karlsson,
Gestur Örn Sævarsson, Þórdís Jóhannsdóttir,
Gestur Vigfússon
og barnabörn.