Morgunblaðið - 02.12.2006, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. DESEMBER 2006 45
ljóðum eftir tilfinningaskáldið frá
Fagraskógi.
Við ókum burt frá gröfinni, enginn sagði
neitt,
og undarleg var gangan heim í hlaðið,
því fjallið hans og bærinn og allt var orðið
breytt,
þó auðnin væri mest, þar sem kistan hafði
staðið.
Þó ennþá blöktu í stjökunum örfá
kertaljós,
var alstaðar í húsinu döpur rökkurmóða.
Á miðju stofugólfi lá föl og fannhvít rós,
sem fallið hafði af kistu drengsins góða.
Ég laut þar yfir rósina, svo enginn
annar sá,
að öllum sóttu lífsins þungu gátur.
Svo kyrrt var þarna inni, að klukkan hætti
að slá,
en klökkvans þögn er innibyrgður grátur.
Í silfurvasa lét ég mína sumarbjörtu rós,
en samt var henni þrotið líf og styrkur.
Svo brunnu þau að stjökum hin bleiku
kertaljós,
og blómið hvarf mér – inn í þögn og
myrkur.
(Davíð Stefánsson)
Þótt sorgin og myrkrið sé allá-
gengt núna þá er léttir að rifja upp
allar stundirnar sem við áttum sam-
an. Þótt við hefðum ólíkar skoðanir á
ýmsum málum og héldum hvor við
sína, þá breytti það ekki okkar vin-
áttu. Við virtum hvor annars skoð-
anir og það styrkti hana. Allavega
rifumst við aldrei enda var þinn hátt-
ur ekki að nota stóryrði og hávaða
þótt þú héldir fast við þitt.
Nú úti næðir nóttin dimm
með nöprum gný.
Ég veit það fyrir víst
það kemur vor á ný.
En haustið sínum höndum fer
um huga minn.
Frá lífi þínu ljósið bjart
að lokum finn.
(Á.G.)
Ég þakka þér fyrir yndislega sam-
veru allt þitt líf elsku drengurinn
minn, sem því miður var allt, allt of
stutt.
Pabbi.
Bróðir minn ljónshjarta.
Ég sá þig sofna og sumarið hverfa inn í
veturinn
(ÞJG).
Þegar við vorum krakkar var tím-
inn allur annar. Dagarnir komu og
fóru með öðrum áherslum en þeir
gera núna. Allt var leikur, sama hver
árstíðin var. Stillt vorkvöld með
hafnabolta á hlaðinu og þú leyfðir
mér að hafa breiðu kylfuna af því ég
hitti aldrei með þeirri mjóu. Kaldir
vetrardagar þegar við stukkum af
hlöðuþakinu í skaflana og þú kenndir
okkur Þorbjörgu að hafa tunguna
aldrei milli tannanna í stökkunum
því þá gætum við bitið í hana og
meitt okkur þegar við lentum. Hey-
skapur og þú veifaðir mér í hverjum
hring þegar við mættumst. Þú sast
með okkur systurnar sína á hvora
hönd og last Emil í Kattholti fyrir
okkur. Þannig finnst mér ég hafa
lært að lesa. Sólin skein á okkur og
lífið var einfalt og gott, við vorum
börn. Núna finnst mér eins og það sé
svo óralangt síðan, að allar þessar
minningar séu eins og bútar úr fal-
legri sögu.
Svo urðum við eldri og fórum
meira og meira úr dalnum. Í skóla í
Reykjavík og bjuggum saman í
Fellsmúlanum. Þú hélst alltaf áfram
að passa upp á litlu systur, keyrðir
mig í skólann þegar veðrið var leið-
inlegt og kvartaðir aldrei þótt krók-
urinn væri býsna langur á umferð-
arþungum, dimmum morgnum.
Varst örugglega ansi oft of seinn í
tíma sjálfur fyrir vikið.
Og tónlistin. Minn smekkur á tón-
list hefur litast svo lengi af þínum að
hann er miklu meira þinn en minn.
Smashing Pumpkins, Bob Dylan, Dr.
Spock, Nick Cave... Þú að pikka á
gítarinn: ,,Þekkirðu þetta lag,
Magga?“ Allar bíóferðirnar okkar,
allir brandararnir og allar stundirn-
ar sem við kjöftuðum saman. Hver á
nú að skilja húmorinn minn? Svo
kynntist ég Þorvaldi og ég man að þú
sagðir mér að fyrra bragði að þér lit-
ist bara ágætlega á hann, hefðir bú-
ist við að ég myndi ná mér í miklu
meiri brúnkutöffara. Og við hlógum
að því. Þú varst aldrei margyrtur um
hlutina en hugsaðir þá þeim mun
betur. Tala minna, segja meira. Og
það sem þú sagðir og gerðir, það var
það sem þú meintir algerlega. Fal-
legur að utan og innan. Eitt klapp á
bakið frá þér var meira virði en
margra blaðsíðna lofræða.
Þú varst svo ungur þegar krabba-
meinið greindist fyrst. Bara 15 ára.
Og svo kom það aftur. Eins og hræði-
legur óvinur lá það í leyni. Þegar við
vorum öll farin að leyfa okkur að
vona að nú væri þetta örugglega að
baki, þegar þú varst sjálfur rétt að
byrja lífið læddist það aftur fram og
eyðilagði allar fallegar framtíðarvon-
ir. Hvernig þú tókst á veikindunum
og vonbrigðunum sem urðu alltaf
meiri og þyngri eftir því sem á leið,
ég kemst ekki nálægt því að skilja
það æðruleysi. Man þegar þú hringd-
ir í mig og sagðir mér að æxlið hefði
vaxið einu sinni enn og aðgerð væri
fyrirhuguð. Svo pollrólegur og sagð-
ist bara ekki nenna í eina aðgerðina
enn. Ég varð orðlaus að heyra þig
tala um þetta eins og það væri eitt-
hvað léttvægt leiðindaverk sem mað-
ur nennir ekki en þarf samt að ganga
í. En þannig var þín aðferð, yfirveg-
uð og róleg.
Ég ætla að segja nafna þínum frá
þér, svo margt sem ég ætla að segja
honum. Get samt ekki útskýrt það
sem ég skil ekki sjálf, af hverju þetta
þurfti að enda svona. Mér finnst lífið
ekki lengur einfalt og gott. Og það
verður aldrei samt án þín.
Tímann sem við fengum að hafa
þig hjá okkur þakka ég endalaust
mikið og geymi. Ég sakna þín svo
mikið, elsku fallegi Örn bróðir. Þitt
hjarta er ljónshjarta.
Innra með sér eiga sumir strengi
sem allra dýpst og fegurst hljóma.
Þeirra tónlist þýð mun óma
með þökk hjá okkur hinum lengi.
(M.G.Á.)
Kveðja frá Þorvaldi og Þorvaldi
Erni.
Þín litla systir
Margrét (Pagga).
Elsku Örn minn.
Það er erfitt að finna réttu orðin
þegar mig langar til að segja svo
margt. Við eigum okkur ótal fallegar
minningar saman og þær eru ljósið
sem lýsir mér núna. Þú stóri bróðir
minn passaðir alltaf upp á litlu syst-
ur, góður og traustur vinur, banda-
maður í áætlunum og skemmtilegur
félagi í því sem við tókum okkur fyrir
hendur. Alltaf tilbúinn að hjálpa og
aðstoða við allt sem þurfti að gera.
Við vitum bæði hvað við eigum mikið
hvort í öðru og munum alltaf eiga
saman.
Elsku hjartans Örninn minn
yndislegi bróðir,
mun ég ætíð minnast þín,
mætast aftur slóðir.
(Þ.I.Á.)
Ég hélt alltaf í þá von að eitthvað
yrði sem myndi bjarga þér. Við átt-
um að verða gömul systkini saman
og halda áfram að hlæja og spjalla
saman um allt og ekkert eins og við
gerðum svo oft.
Ég trúði því ekki að öll þín barátta
og styrkur myndi ekki duga. Af ótrú-
legu æðruleysi og ró barðist þú við
hræðilegan sjúkdóm, tókst öllum
þeim áföllum sem þú mættir, horfðir
samt alltaf fram á veginn og til fram-
tíðar. Ég veit engan sterkari en þig,
þú sýndir það og sannaðir í gegnum
allan þennan erfiða tíma og þótt
krabbameinið yrði of sterkt fyrir lík-
ama þinn þá náði það aldrei til þín
sjálfs inni í þér. Þú hélst alltaf þínum
persónuleika og húmor, gafst ekki
upp og stefndir áfram. Hvernig fór
verður víst aldrei okkar að skilja.
Tár í augum, tóm að vakna,
tregi’ í mínum huga er.
Þig ég elska, þín ég sakna
þú átt stað í hjarta mér.
(Þ.I.Á.)
Elsku Örn bróðir, takk fyrir allt og
þann tíma sem við áttum, það sem
við áttum ógert saman bíður síns
tíma. Hver veit nema við höldum
seinna okkar eigin tónleika eins og
við ætluðum – fáum kannski Nick
Cave í lið með okkur þá! Þú átt og
munt alltaf eiga stóran hlut í mínu
hjarta, ég elska þig kallinn minn.
Margt er það og margt er það
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
Þær eru það eina,
sem ég á í þessum heimi.
Uppi í háu hömrunum
er hugurinn á sveimi.
Gott var uppi í hömrunum
í hreiðrinu mjúka.
Þangað leitar hugurinn,
er hríð og stormar fjúka.
Þangað leitar hugurinn,
er þöglar stjörnur skína.
Þær eru einu vinirnir,
sem vita um gleði mína.
Þær eru einu vinir
hins þreytta og vegamóða.
Aldrei, aldrei gleymi ég
erninum minum góða.
(Davíð Stefánsson)
Kveðja frá strákunum mínum
þremur.
Þín systir
Þorbjörg Inga.
Þú mannkyns læknir, mildi og blíði herra.
Ég mér af hjarta snúa vil til þín,
og biðja þig mitt böl að láta þverra,
og balsam lífsins dreypa’ á sárin mín.
Þannig orti langafi Arnar, Valdi-
mar Tryggvi Baldvinsson, á sínum
banabeði þegar hann beið þess eins
að hverfa frá ungri eiginkonu og
dóttur á þriðja ári. Það þarf mikið
æðruleysi til að nota orð eins og
mildur og blíður þegar svo grimm ör-
lög ráða skapadægri.
Þetta erindi kemur upp í hugann
nú þegar bróðursonur minn, Örn
Steinar, hefur kvatt, aðeins 28 ára að
aldri. Mér finnst ég greina í því sam-
bærilegt æðruleysi og það sem Örn
sýndi ávallt í sinni baráttu við ólækn-
andi sjúkdóm. – Enginn flýr sín ör-
lög, en það er hægt að hafa nokkurt
vald á hvernig við þeim er brugðist.
Það tókst Erni á aðdáunarverðan
hátt. Hann var alltaf sjálfum sér lík-
ur hvað sem á dundi. Yfirvegaður og
hlýr, hugsaði margt og lét sér um-
hugað um þá sem næstir honum
stóðu. Þótt flest væri frá honum tek-
ið undir lokin fékk hann að halda
skýrri hugsun til hinstu stundar.
Hann stóð meðan stætt var og tók
því sem ekki varð umflúið af rósemi
og æðruleysi.
Örn var sérlega vel gerður og gef-
inn drengur að öllu leyti. Glaður
strákur með frjótt ímyndunarafl og
síkvikan huga og hafði gaman af að
segja frá ýmsu sem honum datt í
hug. Það sýndi sig fljótt að hann var
mikill námsmaður og mjög efnilegur
píanóleikari. – En brautin reyndist
hvorki bein né greið. – Hann greind-
ist með krabbamein 15 ára gamall og
var ljóst frá upphafi að tvísýnt var
um bata. Með erfiðri aðgerð og með-
ferð tókst að tefja útbreiðslu meins-
ins. Þótt hann yrði ekki samur eftir
áfallið gáfust honum dýrmæt ár sem
honum nýttust vel til náms og starfa.
Eftir því sem lengri tími leið jókst
vonin um að varanlegur bati hefði
náðst og hann var farinn að huga að
framhaldsnámi í háskóla. Þeir feðg-
arnir ákváðu líka að reisa sér saman
nýtt hús heima á Þorgrímsstöðum en
þeim stað var hann tengdur sterkum
böndum. En því miður, hléið sem
gafst voru stundargrið. Meinið tók
sig upp fyrir tæplega tveimur árum
og eftir það varð ekki við neitt ráðið.
Dóttursonur minn, Hjörtur Már,
skrifaði eftirfarandi á heimasíðu sína
daginn sem honum barst andláts-
fregn Arnar:
„Kveðja til Arnar Steinars frænda
míns og hetju.
Þú heyrir hjarta mitt hvísla af
sorg.“
Þessi fáu orð tjá hug margra. Það
er mikil sorg þegar þessi ljúfi og góði
drengur fellur frá í blóma lífsins.
Sárastur er söknuðurinn foreldrum
hans og systrum sem alltaf hafa um-
vafið hann umhyggju sinni og kær-
leika og í lokabaráttunni ekki vikið
frá hans sjúkrabeði fyrr en yfir lauk.
Megi það, ásamt öllum góðu minn-
ingunum um Örn, verða ykkur hugg-
un í harmi. Við Hólmgeir og fjöl-
skylda vottum ykkur dýpstu samúð.
Ég kveð kæran frænda minn með
fararósk Jónasar Hallgrímssonar
sem ég veit einna fegursta eftir-
mæla:
Flýt þér, vinur, í fegri heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
Blessuð sé minning Arnar Stein-
ars Ásbjarnarsonar.
Jónína Guðmundsdóttir.
Mörg eru þau spursmál í þessum
heimi sem ekki fást svo auðveldlega
svör við. Eins verða þeir atburðir
sem örðugt er að útskýra og oft á tíð-
um sætta sig við. Eitt af því sem erf-
itt er að höndla er þegar börn og
kornungt fólk er hrifið í burtu, oft
fyrirvaralaust en stundum með
ákveðnum aðdraganda. Örn Steinar
bróðursonur minn, sem í dag er til
moldar borinn, náði tuttugu og átta
ára aldri. Á sinni stuttu ævi þurfti
hann frá unglingsárum að berjast við
þann illvíga sjúkdóm, sem oftast ber
hærri hlut fyrr eða síðar í samskipt-
um við mennina. Í þeirri baráttu
sýndi hann alltaf einstakt þrek og
æðruleysi. Hann var dulur maður,
einstaklega óáreitinn og mátti ekki
vamm sitt vita á neinn hátt. Ekki var
hann allra viðhlæjandi og fljótur að
greina hvort hugur fylgdi máli eða
um skrum og skjall var að ræða. Veit
ég að það var fátt sem hann var ekki
tilbúinn að leggja á sig fyrir mig og
mína fjölskyldu og taldi það ekki eft-
ir. Öll þau störf sem hann tók að sér
lagði hann sig allan í og vann þau af
stakri nákvæmni og skilaði þeim oft-
ast óaðfinnanlega.
Ég var svo lánsamur að kynnast
Erni allnáið, þó einkum á seinni ár-
um. Fyrir utan almenn þjóðmál var
þá oft skeggrætt um ýmislegt svo
sem bíla, fótbolta, formúluna eða vél-
sleða og vélsleðaferðir. Held ég að
vetrarferðir á vélsleðum hafi verið
eitt af hans aðaláhugamálum og
toppurinn á mótorsporti hjá honum.
En bestu stundir okkar saman voru
við lax- og silungsveiðar í dalnum,
þar sem rætur okkar beggja liggja.
Það voru ljúfar og stresslausar
stundir, þar sem veiðin var ekki allt-
af aðalmálið, heldur útivera og spjall
í fallegu og friðsælu umhverfi. Ljóst
er að þar verður skarð fyrir skildi í
hópnum á komandi árum. Með þess-
um fáu orðum vil ég kveðja vin minn
og frænda Örn Steinar Ásbjarnarson
og þakka honum samfylgdina sem
því miður varð allt of stutt. Megi Guð
geyma vandaðan og góðan dreng.
Foreldrum, systrum og öðrum ást-
vinum votta ég mína dýpstu samúð.
Guðmundur Guðmundsson.
Elsku Örn minn.
Ég sakna þín svo mikið, þú sagðir
mér svo mikið sem ég átti að gera í
Nintendo-tölvunni og við fórum oft í
gönguferðir upp í fjall og líka á jörð-
inni. Ég veit að þú saknar mín líka
mikið og þú skemmtir þér líka vel
uppi í himni. Og þú fylgist með mér
hérna. Við áttum að verða gamlir
frændur og ég vissi ekki að ég ætlaði
að skrifa minningargrein um þig. En
svo gerði ég það. Þú varst uppá-
haldsfrændi minn og ert það enn.
Takk fyrir pc-leikinn sem þú gafst
mér og takk fyrir öll Andrésblöðin.
Minningarnar sem við áttum saman
voru góðar, við hittumst einhvern
tímann aftur. Þinn litli
Ásbjörn.
Haustið á sér margar hliðar. Aldr-
ei er litadýrð náttúrunnar meiri, loft-
ið er tært og fjöllin blasa við í sinni
skýrustu mynd. Haustið ber einnig
með sér tregablandnar tilfinningar,
sumarið er liðið og veturinn á næsta
leiti. Laufið sölnar og fellur, en jafn-
framt ber það með sér vissu um að
aftur blómstrar gróður og hringrás
lífsins heldur áfram.
Nú að liðnum haustdögum kveðj-
um við Örn Steinar sem féll fyrir
vægðarlausu krabbameini eftir
langa og hetjulega baráttu. Það eru
13 ár síðan hann greindist fyrst með
þetta mein. Um tíma leit út fyrir að
sigur hefði unnist, hann lauk há-
skólanámi og vann eftir það á
Hvammstanga þar sem hann undi
sér vel, en Örn var afar heimakær
og hélt mikilli tryggð við æskustöðv-
arnar.
Örn Steinar var hæglátur, ein-
staklega samviskusamur og næmur
og hafði góðan húmor sem hann
beitti af hófsemi. Hann var varkár í
ályktunum og hrapaði ekki að
ákvörðunum eða viðbrögðum, held-
ur tók sér þann tíma sem hann
þurfti, til að komast að þeirri nið-
urstöðu sem hann taldi réttasta.
Í baráttu sinni við veikindin sýndi
Örn einstakt æðruleysi og hetju-
lund. Hann fékk líka takmarkalausa
aðstoð og umhyggju fjölskyldunnar.
Allan tímann var móðir hans vakin
og sofin að gæta þess að syni hennar
liði eins vel og mögulegt var. Hún
var hjá honum hverja stund og veitti
honum alla þá ástúð og umhyggju
sem móðir getur veitt barni sínu.
Faðir hans og systur voru líka við
hlið hans síðustu vikurnar. Barátta
þeirra allra og umhyggja er aðdáun-
arverð. Við biðjum þann sem öllu
ræður að styrkja þau í þeirra miklu
sorg og leiða þau sér við hönd, því
lífið heldur áfram.
Við þökkum fyrir að hafa átt Örn
Steinar og þann tíma sem við feng-
um að vera honum samferða. Við
þökkum fyrir samverustundirnar
með honum, ekki síst notalegu
kvöldstundirnar sem við áttum með
þeim mæðginum við spil og spjall
síðastliðið vor og sumar. Þær
gleymast ekki og það veitir okkur
gleði og huggun að rifja þær upp.
Við erum þess fullviss að nú þegar
lífsblómið hans er sölnað og fallið
hér á jörðu, þá hafi hann verið kall-
aður til starfa á æðra sviði þar sem
hann blómstrar og hæfileikar hans
og mannkostir fá notið sín. Guð
geymi Örn Steinar og blessi minn-
ingu hans.
Steina og Eiríkur.
Kæra fjölskylda.
Um leið og ég votta ykkur mína
dýpstu samúð bið ég Guð og góða
vætti að vaka yfir ykkur og veita
ykkur styrk á þessum sorgartímum.
Hér með læt ég fylgja eitt af uppá-
haldserindum mínum sem vonandi
mun veita ykkur einhverja huggun á
þessum erfiðu tímum.
Ef á mínum ævivegi ástvinum ég sviptur
er, Guðs son mælir: „Grát þú eigi, geymd-
ir eru þeir hjá mér. Aftur gefa þér skal þá,
þar sem hel ei granda má.“
(Þýð. Helgi Hálfdánarson)
Eyrún Unnur Guðmundsdóttir.
Elsku Örn Steinar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hvíl í friði elsku frændi.
Elsku Addi, Stína, Þorbjörg og
Margrét, við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Inga Rós, Bertha og
Guðmundur Bjarni.
 Fleiri minningargreinar um Örn
Steinar Ásbjarnarson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Guðrún Guð-
jónsdóttir, Bekkjarsyskinin úr
Laug-arbakkaskóla, Hlíf og Agnar,
Guðrún Björg Guðmundsdóttir,
Gyða Sigríður Tryggvadóttir, Garð-
ar Jónsson, Kristín Árnadóttir, Loft-
ur Sveinn Guðjónsson og fjölskylda,
Karl Sigurgeirsson, Guðný Margrét
og fjölskylda,Gunnar Halldór Gunn-
arsson, framkvæmdastjóri Forsvars
ehf.