Morgunblaðið - 20.12.2006, Page 37

Morgunblaðið - 20.12.2006, Page 37
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 2006 37 ✝ Snæborg Jó-hanna Stefáns- dóttir fæddist á Akureyri 17. júlí 1937. Hún lést á Dvalarheimilinu Hlíð á Akureyri 9. desember síðastlið- inn. Foreldrar hennar voru hjónin Sigurlaug Jóhanns- dóttir, f. 1913 í Ystuvík í Grýtu- bakkahreppi, d. 2004, og Stefán Kjartan Snæbjörns- son, f. 1915 á Dalvík, d. 1983. Systkini Snæborgar eru: Jónas, f. 1942, búsettur á Akureyri, Gylfi, f. 1945, d. 1963, og Fjóla, f. 1948, búsett á Akureyri. Eftirlifandi eiginmaður Snæ- borgar er Bragi Stefánsson, f. 1933. Fyrri maður Snæborgar var Örn Guðmundsson, f. 1958. Þeirra börn eru: Stefán Bragi, f. 1983 og Sandra Marín, f. 1994. 5) Vala, f. 1969, maki Hallur Eyfjörð Þórðarson, f. 1968. Þeirra börn eru: Bragi Snær, f. 1997, Kristján Valur, f. 2001, og Viktoría Sól, f. 2003. Snæborg ólst upp á Akureyri og var í sveit á sumrin eins og al- gengt var með börn og unglinga á þessum árum. Eftir nám í gagn- fræðaskóla fór hún að vinna á netagerð Útgerðarfélags Akur- eyringa. Hún hóf búskap með fyrri manni sínum í Þingvalla- strætinu og var síðar hjá for- eldrum sínum eftir að hún missti mann sinn í sjóslysi. Snæborg og Bragi hófu búskap í Stórholti 6 og þar fæddust þeim dæturnar þrjár. Eftir að dæturnar fimm komust á legg hóf Snæborg störf hjá Niður- suðuverksmiðju Kristjáns Jóns- sonar sem seinna varð Strýta. Þar vann hún þangað til hún varð að láta af störfum vegna sjúkdóms síns. Síðustu sex árin bjuggu þau í Eiðsvallagötu 36. Útför Snæborgar verður gerð frá Akureyrarkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. Aðalgeir Hallfreð Jónsson, f. 1934, d. 1958. Dætur Snæ- borgar og Aðalgeirs eru: 1) Helga Sig- urlaug, f. 1958, maki Guðmundur Hrein- dal Svavarsson, f. 1959. Þeirra börn eru: Ólöf Snæbjörg, f. 1984 og Jóhann Tryggvi, f. 1992. Ólöf Snæbjörg á son- inn Guðmund Hilm- ar, f. 2005. 2) Allý Halla, f. 1959, maki Hilmar Brynjólfsson, f. 1959. Fyrri maður Allýjar var Einar Grétar Jóhannsson, f. 1955. Þeirra dóttir er Berglind Rós f. 1983. Börn Allýjar og Hilmars eru: Aðalgeir, f. 1989, og Guðný Ósk, f. 1991. Dætur Snæborgar og Braga eru: 3) Ingibjörg, f. 1961. 4) Stefanía, f. 1964, maki Gunnar Elsku mamma, við sitjum hér sam- an stelpurnar þínar og rifjum upp gamlar og góðar minningar frá upp- vaxtarárum okkar. Það er svo margt sem kemur upp í hugann þegar við lítum til baka enda var á þessum árs- tíma mikið stúss í Stórholtinu. Jóla- undirbúningurinn byrjaði snemma. Allt heimilið þurfti að þrífa hátt og lágt. Mamma bakaði tertur og marg- ar tegundir af smákökum, helst á nóttunni, til að fá frið fyrir litlum fingrum. Stórfjölskyldan kom saman og steikti laufabrauð. Allar dæturnar þurftu að fá sérsaumaða kjóla. Það fór enginn í jólaköttinn á þessu heim- ili. Í Stórholtinu var alltaf mikið að gera enda fjölskyldan stór. Það fylgdi stór vinahópur fimm stelpum og alltaf voru allir velkomnir bæði í mat og í „drekkutíma“. Mamma bak- aði kleinur, snúða og vínarbrauð ofan í okkur og alla vinina. Oft gleymdist að loka útidyrunum enda gengum við og vinahópurinn út og inn. Þá heyrð- ist í mömmu „ætlið þið að kynda upp veröldina“. Þetta voru hennar orð til að biðja okkur um að loka. Mamma var heimavinnandi þar til við vorum orðnar nokkuð stálpaðar, þá fór hún út að vinna. Við minnumst yndislegra ferða okkar í Tjarnar- gerði á sumrin. Þar var mikið fjör og mikill gestagangur. Við munum úti- legurnar á vörubílnum því ekki var til fólksbíll á heimilinu í upphafi. Berja- ferðirnar voru margar, allar áttum við að koma með þó áhuginn væri mismikill. Oft var farið til Reykjavík- ur, þar var arkað upp og niður Laugaveginn því mömmu þótti ekki leiðinlegt að skoða í búðir. Við mun- um hvað mömmu þótti gaman þegar hún og pabbi fóru að fara til sólar- landa enda var mamma mikill sól- dýrkandi. Síðustu rúm níu árin glímdi mamma við Alzheimer-sjúkdóminn sem tók hana allt of snemma í burtu frá okkur. Pabbi hugsaði um mömmu í veikindum hennar þar til fyrir tæp- um tveimur árum, er hún fór í Bakkahlíð 39 og síðan á dvalarheim- ilið Hlíð. Pabba viljum við þakka þá ósérhlífni sem hann sýndi og allt það sem hann veitti mömmu í veikindum hennar. Hans ætlum við nú að gæta fyrir mömmu. Við viljum þakka starfsfólki Bakkahlíðar og Hlíðar fyrir þá góðu umönnun sem mamma naut þar. Við þökkum mömmu fyrir ástina sem hún gaf okkur og fjölskyldum okkar og þolinmæðina sem hún sýndi okkur í gegnum lífið. Hin langa þraut er liðin, nú loksins hlauztu friðinn, og allt er orðið rótt, nú sæll er sigur unninn og sólin björt upp runnin á bak við dimma dauðans nótt. Fyrst sigur sá er fenginn, fyrst sorgar þraut er gengin, hvað getur grætt oss þá? Oss þykir þungt að skilja, en það er Guðs að vilja, og gott er allt, sem Guði’ er frá. Nú héðan lík skal hefja, ei hér má lengur tefja í dauðans dimmum val. Úr inni harms og hryggða til helgra ljóssins byggða far vel í Guðs þíns gleðisal. Valdimar Briem. Þínar dætur, Helga, Allý, Ingibjörg, Stefanía, Vala og fjölskyldur. Elsku mamma, þá ertu farin fyrir fullt og allt. Í raun varstu löngu farin því sjúkdómurinn var búinn að taka þig frá okkur. Síðustu árin hefur maður huggað sig við góðar minn- ingar. Þú varst ótrúlega dugleg kona og ósérhlífin. Þú vannst mikið en lést þig ekki muna um að hugsa um stórt heimili af miklum myndarskap. Sjaldan féll þér verk úr hendi. Ákveðin verk þurfti að vinna. Þú vild- ir hafa hlutina á ákveðinn hátt og fékkst yfirleitt þínu framgengt. Þú varst yndisleg móðir, fátt var bannað en ekki var allt leyfilegt og einhvern veginn vissum við hvar mörkin lágu. Þú varst ekki nema sextug þegar fyrstu einkenni sjúkdómsins komu fram og síðan eru liðin rúm níu ár. Þegar þú komst í heimsókn til okkar til Stavanger sumarið 1997 fann ég breytingu á þér. Þú varst komin til að vera viðstödd fæðingu barnabarns þíns og þú klipptir á naflastrenginn. Ég veit að þér þótti mjög vænt um það. Eftir alla vinnuna í gegnum árin þurftir þú að láta í minni pokann fyrir þessum sjúkdómi og fékkst ekki að njóta „efri“ áranna með pabba. Pabbi var ótrúlega duglegur að sinna þér og hafa þig heima hjá sér. Hann þekkti þig vel og vissi að þú vildir vera heima, það var ekki fyrir hvern sem var að hugsa um þig eins og þú varst orðin. Þrátt fyrir að við höfum vitað lengi að hverju stefndi þá er það engu að síður erfitt og maður fyllist sorg. Þegar Viktoría Sól sá hvað ég var leið tók hún utan um mig og sagði: „Mamma, þú þarft ekki að vera leið þó amma sé veik.“ Það var rétt hjá henni því nú hefur þú fengið hvíldina. Elsku mamma, takk fyrir allt sem þú gafst okkur. Þín dóttir, Vala og fjölskylda. Mín kæra systir Snæborg er fallin frá eftir erfið veikindi. Með söknuði hugsa ég til baka, yfir síðustu sextíu árin, frá því að við vorum börn á Eyr- inni. Hún var að vísu það eldri en ég að við áttum ekki samleið í leikjum okkar. Ein af mínum fyrstu minning- um um Snæju var þegar hún kom úr sveitinni að hausti til. Þá hef ég lík- lega verið sex eða sjö ára. Það fylgdi komu hennar svo mikil eftirvænting, og tilhlökkun að fá stóru systur heim, Hún hafði svo margt að segja mér eftir sumardvölina fyrst í Hörgár- dalnum og síðar á Hólsfjöllum og í Skagafirði. Sveitadvölinni fylgdu ótal ævintýri sem ekki voru til staðar í kaupstaðnum. Við urðum æ samrýndari með ár- unum og eftir að við komumst til full- orðinsára átti ég margar og sérstak- lega ánægjulegar stundir með systur minni og Braga manni hennar og naut þess í ríkum mæli. Snæborg var svo hlý og notaleg, svo afskaplega gott að koma í eldhúsið hennar og vera samvistum við hana. Hún lét sér svo annt um fólkið sitt og gaf sér tíma til að sinna öllum. Líklega hefur það verið upplag hennar og að einhverju leyti hafa það verið hennar viðbrögð við sárum missi sem ung kona, Oft var hún búin að aðstoða okkur hjónaleysin á fyrstu búskaparárum okkar og passa börnin okkar og gagnkvæmt. Hana munaði ekkert um að bæta þeim við sinn barnahóp. Fjölskyldur okkar systkinanna höfðu náið samband enda ekki langt fyrir okkur að fara. Við vorum miklir eyr- arpúkar í okkur og þegar þeim hjón- um Snæborgu og Braga bauðst íbúð við Eiðsvallagötu þá keyptu þau hana og fluttu þangað árið 2000. Þar átti hún heima upp frá því. Eftir að hún flutti þangað benti hún mér á að af svölunum hjá henni mátti sjá gamla æskuheimilið okkar. Systir mín hafði afskaplega gaman af að ferðast og naut þess mjög að vera á sólarströnd. Einnig hafði hún gaman af að heimsækja dætur sínar þegar þær bjuggu í Noregi, Dan- mörku og á Englandi. Þegar við hjónin höfðum svo aðstöðu til að bjóða henni að koma út og dvelja þar hjá okkur, þá var hún orðin svo veik að hún gat ekki farið, en oft hafði hún á orði að það væri gaman að geta far- ið. Seinustu árin hafa verið henni og okkur aðstandendum hennar erfið. Það dró jafn og þétt af henni og þrátt fyrir frábæra umönnun Braga kom að því að ekki var hægt að hafa hana heima. Var hún fyrst vistmaður í Bakkahlíð og síðasta eina og hálfa ár- ið vistmaður á Hlíð. Naut hún frá- bærrar umönnunar og góðs aðbún- aðar á báðum stöðum. Vil ég þakka því ágæta starfsfólki sem þar er fyrir þátt þess í því að gera henni lífið bærilegra. Kæri mágur, systrabörn, tengda- börn systur minnar og barnabörn, aðrir aðstandendur og vinir. Mínar innilegustu samúðarkveðjur. Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm er verður að hlíta þeim lögum að beygja sig undir þann allsherjardóm sem ævina telur í dögum. Við áttum hér saman svo indæla stund sem aldrei mér hverfur úr minni. Og nú ertu genginn á guðanna fund, það geislar af minningu þinni. (Friðrik Steingr.) Jónas Stefánsson. Í dag kveð ég góða mágkonu, sem bæði er ljúft og sárt, eftir erfið veik- indi. Við kynntumst þegar ég korn- ung og bróðir hennar felldum hugi saman og hófum seinna búskap í húsi sem foreldrar þeirra og hún byggðu. Þau bjuggu á efstu hæðinni, Snæja og Bragi á miðhæðinni og við í kjall- aranum. Það var oft hlaupið á milli hæða enda tók hún þessu stelpu- skotti afskaplega vel og margt lærði ég af henni í sambandi við matar- og bakstursgerð, því hún var þvílíkur matargerðarsnillingur. Alltaf þurfti að vera til brauð því það var alltaf mikill gestagangur á heimilinu. Þegar við kynntumst var Snæja með tvær yndislegar stelpur, Helgu Sigurlaugu og Allý Höllu, sem hún átti með fyrri manni sínum, honum Alla. Hann var sjómaður og drukkn- aði þegar hún gekk með yngri dótt- urina, hún var því ekki gömul þegar hún kynntist sorginni. Það birti upp þegar hann Bragi kom inn í líf hennar. Það var oft glatt á hjalla á miðhæðinni, mikið hlegið, spilað og spjallað. Ég tel að Bragi hafi verið hennar stóra happ enda hefur hann sýnt það í gegnum árin. Þau eignuðust þrjár myndarlegar stúlkur, Ingibjörgu, Stefaníu og Völu. Út frá dætrunum er kominn stór hópur barnabarna og eitt lang- ömmubarn. Ég minnist Snæju oftast sem hlæj- andi og með húmorinn í lagi, það var alltaf gaman að vera nálægt henni og Braga, Þau voru frábært par. Fyrir nokkrum árum, á afmælisdegi Snæju, gróðursettum við Jonni tré hér við húsið okkar sem við köllum Snæju. Það hefur vaxið og dafnað vel á þessum árum. Nú um þessi jól verður það ljósum prýtt og mun enn frekar minna okkur á hana mágkonu mína, en við tölum oft um hvernig Snæja dafni. Ég veit að nú eiga margir ættingjar og vinir Snæju erf- itt. En margs skemmtilegs er að minnast og gleðjast yfir. Það er einn- ig ástæða til að gleðjast og hugga sig við að nú er þessu stríði hennar lokið. Við munum öll hittast fyrir hinum megin. Guð styrki ykkur öll og blessi. Kær kveðja frá mágkonu, Sigrún Kristjánsdóttir. Snæja frænka var stórasystir mömmu. Þegar ég man fyrst eftir mér, áttum við heima í Stórholti 6. Við bjuggum í kjallaranum, bara við þrjú, ég, mamma og pabbi, en Snæja og fjölskylda á hæðinni fyrir ofan og það var engin smá fjölskylda. Snæja, Bragi og dæturnar fimm, Helga, Allý, Inga, Bebba og Vala. Eins og gefur að skilja var oft mikið líf og fjör á efri hæðinni og ekki alltaf logn- molla. Mikið öfundaði ég þau af því að vera svona stór fjölskylda, en ég var þó svo heppin að oft var ég eins og sjötta systirin á bænum og fékk að vera partur af þessum stóra systra- hóp. Segja má að Snæja hafi verið nokkurskonar aukamamma mín á þessum árum enda virtist það ekki skipta máli hve margir voru í heimili hjá henni, það var alltaf nóg pláss. Ekki spillti fyrir að Vala, yngsta dóttirin, var bara einu og hálfu ári yngri en ég og því hafði ég alltaf leik- félaga sem var þar að auki eins og litla systir mín. Í minningunni er eldhúsið hennar Snæju algjör griðastaður. Þar var alltaf hlýtt og notalegt, alltaf eitthvað gott að borða nema þegar Snæja steikti síld, það fannst mér ekki góð- ur matur. Hjá henni fékk ég fyrst ristað brauð úr gömlu ristavélinni, sem þurfti að snúa brauðsneiðunum við í, og vel af smjöri ofan á. Ég fæ enn vatn í munninn af minningunni um þetta gómsæta brauð og hef aldr- ei fengið ristað brauð sem jafnast á við ristaða franskbrauðið í Stórholt- inu. Hjá Snæju og Braga man ég líka eftir alvöru jólatré í fyrsta sinn, þau höfðu slíkt tré en mamma og pabbi voru með gervijólatré. Mér fannst alltaf eitthvað við þetta, jafnvel þó við værum að stinga okkur á barrinu þegar leið á jólin og kannski á það rætur sínar að rekja til Snæju og Braga að eftir að ég sjálf fór að halda jól, hef ég alltaf verið með lifandi tré. Þegar ég var sex ára fluttum við úr Stórholtinu og í Víðilundinn og svo í framhaldi af því í Laxárvirkjun. Allt- af var maður samt jafn velkominn til Snæju og Braga og eftir að við flutt- um í Laxárvirkjun, gistum við oft hjá þeim þegar komið var til Akureyrar í frí og voru það yndislegar stundir. Eftir að ég fullorðnaðist fækkaði skiptunum sem komið var til Snæju og Braga. Við sáumst þegar fjöl- skyldan kom saman en því miður hef- ur það kannski ekki verið nógu oft hin seinni ár og maður sjálfur ekki nógu duglegur að rækta frændskap- inn. Minningarnar um Snæju á ég hinsvegar og þær getur enginn tekið frá mér. Ég vil að lokum þakka fyrir um- hyggjuna og uppeldið sem ég fékk hjá Snæju frænku og trúi því að ein- hvern tíma, einhvers staðar, eigum við eftir að borða saman ristað brauð og smjör og gleðjast saman. Margrét Hólm Elsku afi, Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. Grátnir til grafar, göngum vér nú héðan, fylgjum þér vinur. Far vel á braut. Guð oss það gefi, glaðir vér megum þér fylgja í friðarskaut. (V. Briem.) Þökk fyrir allt, elsku afi. Þínir dóttursynir, Andri Þór, Randver Þór og Vilhjálmur Magnús Þór. Snæborg Jóhanna Stefánsdóttir MINNINGAR ✝ Eiginkona mín, móðir okkar, amma og langamma, HULDA JÖRGENSDÓTTIR KJERÚLF, Hrafnistu, Reykjavík, áður Efstasundi 35, lést á Hrafnistu í Reykjavík mánudaginn 11. des- ember. Útför hennar hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu. Theodor Johannesen, börn, tengdabörn barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi, BERGSVEINN E. JÓHANNSSON, Digranesheiði 12, Kópavogi, lést á líknardeild Landspítala Landakoti mánudag- inn 18. desember. Jóhann Bergsveinsson, Súsanna Magnúsdóttir, Eggert Bergsveinsson, Anna Högnadóttir, Kristmundur Bergsveinsson, Margrét Bergsveinsdóttir, Birgir Magnússon, barnabörn og barnabarnabörn.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.