Morgunblaðið - 20.12.2006, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 2006 39
✝ GuðlaugurBenedikt Arn-
aldsson fæddist 7.
júní 1943 í Reykja-
vík. Hann lést á
líknardeild Lands-
spítalans í Kópvogi
fimmtudaginn 14.
desember 2006.
Foreldrar Guð-
laugs voru Guð-
björg María Bene-
diktsdóttir bóka-
vörður á
Landsbókasafninu,
fædd 24. desember
1922 í Reykjavík, dáin 24. sept-
ember 2001 og Arnaldur Valfoss
Jónsson blaðamaður í Reykjavík,
fæddur 24. september 1919 á
Ytra-Vatni í Lýtingsstaðahreppi
í Skagafirði, dáinn 10. mars
1996. Guðbjörg María, fædd 27.
apríl 1968 á Suðureyri við Súg-
andafjörð, gift Hjalta Ástþóri
Sigurðssyni. Barn hennar Kon-
ráð, fæddur 19. nóvember 1986,
barnsfaðir Haraldur Gíslason.
Barn Guðbjargar og Hjalta er
Karlotta Björg, fædd 12. nóvem-
ber 1996. Börn Hjalta, Sævar,
fæddur 10. nóvember 1977, dá-
inn 2. ágúst. 1978, Sólveig
Helga, fædd 18. nóvember 1979
og Jónatan Einar, fæddur 27.
júní 1987. Kristján Elvar, fæddur
10. ágúst 1974, unnusta Kolbrún
Fanngeirsdóttir. Barn þeirra
Daníel Freyr, fæddur 30. ágúst
2005.
Guðlaugur var rafvirki að
mennt frá Iðnskólanum í Reykja-
vík. Hann tók meistarapróf í raf-
virkjun 28. mars 1973. Hann
vann við iðn sína allan sinn
starfsferil. Guðlaugur var félagi
í Lionshreyfingunni og einnig í
Oddfellowhreyfingunni á Íslandi.
Útför Guðlaugs verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.
1948. Hinn 31. des-
ember 1968 kvænt-
ist Guðlaugur Karl-
ottu Björgu Kris-
tjánsdóttur frá
Suðureyri við Súg-
andafjörð, fædd 23.
febrúar 1947. For-
eldrar Karlottu
voru Kristján Guð-
mundsson, fæddur
14. september 1895
á Hólum í Tálkna-
firði, dáinn 18. sept-
ember 1965 og
Sveinbjörg Elín Júl-
íusdóttir, fædd 2. janúar 1897 á
Skagaströnd, dáin 16. janúar
1971. Börn Guðlaugs og Karlottu
eru Angantýr Björn, fæddur 20.
júní 1964 á Ísafirði, barn hans er
Lilja Sveinbjörg, fædd 19. júní
Elsku vinur,
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar,
því tíminn mér virðist nú standa í stað,
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein,
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson)
Ástarkveðja.
Eiginkona.
Elsku pabbi og tengdapabbi. Nú
er komið að kveðjustund í bili því
við vitum öll að þú tekur á móti
okkur þegar okkar tími kemur.
Þegar við setjumst niður og byrjum
að skrifa rifjast upp allar yndislegu
stundirnar með þér og það var allt-
af hægt að ráðfæra sig við þig því
þú varst alltaf ákveðinn í svörum,
sammála eða ósammála; aldrei
neitt hik. Alltaf var hægt að ræða
öll vandamál við þig, þú varst fljót-
ur að leysa þau. En dagurinn 1.
sept. fer aldrei úr minnum okkar
þegar þú greindist með þennan ill-
víga sjúkdóm. Þú varst svo ákveð-
inn að læra bara að lifa með honum,
þú vissir allan tímann að það var
ekki hægt að lækna hann, en
kannski var möguleiki að lifa með
honum en hann dreifðist hratt hjá
þér og þremur og hálfum mánuði
síðar tók hann þig frá okkur. Þig,
klettinn okkar. Sáttasemjarann
okkar og okkar langbesta vin. En
amma, Konni og Gestur hafa þurft
á þér að halda, þess vegna varst þú
valinn til að fara í þetta sinn og nú
viljum við kveðja yndislegan föður
og frábæran vin með lítilli bæn.
Trúðu á tvennt í heimi
tign sem æðsta ber:
Guð í alheimsgeimi
Guð í sjálfum þér.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Söknuður okkar er mikill og ég
bið þig að senda okkur styrk til að
takast á við sorgina.
Við elskum þig,
Guðbjörg og Hjalti.
Elsku pabbi, orð fá ekki lýst
þeim söknuði sem fer um mig þeg-
ar ég hugsa til þess að þú sért far-
inn. Allar þær frábæru stundir sem
við áttum saman á Suðureyri, í
Keflavík, í Kópavogi og uppi í sum-
arbústað munu fylgja mér um alla
ævi. Sú föður- og vinarímynd sem
þú sýndir í þau 32 ár sem við áttum
saman mun alltaf vera fyrirmyndin
í mínu lífi og mun Daníel litli heyra
margar sögur af afa sínum. Elsku
pabbi þakka þér fyrir allar minn-
ingarnar sem þú hefur gefið okkur
og megi Guð varðveita þig um alla
eilífð.
Þinn sonur,
Kristján.
Elsku afi okkar, við minnumst
þín með söknuði, allra stundanna
sem við áttum saman í sumarbú-
staðum, fallega kotinu þínu sem þú
byggðir upp með þínum höndum
allt frá grunni. Minningin um þig
lifir með okkur að eilífu,
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt
Hafðu þar sess og sæti
signaði Jesús mæti.
Við elskum þig að eilífu, elsku afi
okkar. Þín barnabörn,
Konráð, Karlotta, Lilja
Sveinbjörg og Daníel Freyr.
Dýrmætur vinur okkar, hann
Gulli, er dáinn. Það verður öðruvísi
fyrst um sinn að koma í sveitina,
sveitina okkar allra eins og við
sögðum alltaf með útbreiddan
faðminn þegar við hittumst.
Við fylgdumst vel með hvort öðru
og alltaf var byrjað á því að athuga
hvað hefði bæst við eða verið unnið
ef annað hvort okkar var ekki um
helgina. Húsið ykkar Sandgerði óx
og dafnaði svo um munaði og vor-
um við oft búin að samgleðjast með
ykkur. Síðasta gleðin var í ágúst sl.
þegar fyrsti loginn í kamínunni var
tendraður, þið voruð svo glöð og
ljómuðuð bæði eins og sól.
Ef þurfti handtök öðrum hvorum
megin var það ekkert mál. Síðasta
hjálparhandtak þitt í Sólnökkva var
þegar við drógum rafmagnið í Aka-
demíuna mína. Mikið var hlegið
þegar ég sagði „Stopp Gulli, ekkert
pjatt“ þegar traktorsskúrinn átti
líka að fá rafmagn.
Gulli var tekinn allt of fljótt frá
elsku Köllu sinni og fjölskyldu.
Margt er enn óunnið bæði í leik og
starfi. Erfiðar stundir eru fram-
undan hjá ykkur, enginn sættir sig
við dauðann, hver og einn vinnur úr
sorginni á sinn hátt.
Samverustundir með ykkur voru
ómetanlegar sem læra má af, alltaf
gleði og hlýja. Nú stimplum við
okkur út, elsku Gulli eins og við
kölluðum það alltaf þegar við fórum
heim úr sveitinni hverju sinni.
Kynni okkar stóðu allt of stutt en
það var samt eins og við hefðum
alltaf þekkst, minninguna um þig
munum við geyma í hjarta okkar.
Elsku Kalla og fjölskylda, við
hjónin og fjölskylda okkar vottum
ykkur okkar dýpstu samúð og gef-
um ykkur styrk á þessum erfiðu
tímum.
Guðný Helga og
Halldór Olesen.
Með fáeinum orðum viljum við
minnast vinar okkar Guðlaugs Arn-
aldssonar sem lést á líknardeild
Landspítala – háskólasjúkrahúss
hinn 14. desember sl. Þegar illvígir
sjúkdómar herja á vini og vanda-
menn bíða allir í von og ótta um það
hver niðurstaðan verður. Sjúk-
dómsstríð Gulla var tiltölulega
stutt, en baráttan hörð. Lengi lifði
vonin um bata. Von sem að síðustu
brast.
Eftir lifir minning um góðan
dreng, góðan vin og félaga.
Samvistarstundir okkar voru
margar og fjölgaði hin síðari ár,
þegar Kalla og Gulli fluttu í næsta
nágrenni við okkur í Kópavoginum.
Gagnkvæmar heimsóknir voru
hressilegar og ánægjulegar. Stund-
um gustaði um karlana, þegar þeir
sökktu sér ofan í mál líðandi stund-
ar, en að öllum jafnaði voru þeir
ótrúlega samstiga. Þannig eiga vin-
ir að vera.
Við áttum góðar og ánægjulegar
stundir saman hér heima, á Kan-
aríeyjum og þá ekki síst í sum-
arbústaðnum, sem Gulli og Kalla
höfðu komið sér upp austur í
Grímsnesi. Það var stoltur bóndi,
sem sýndi okkur árangur gróður-
setningar og endurbóta á þessum
griðastað þeirra hjóna.
Að leiðarlokum þökkum við fyrir
ánægjulega samfylgd og biðjum
Guð að blessa minningu Gulla.
Við sendum Köllu, börnum
þeirra og öllum ástvinum innilegar
samúðarkveðjur.
Guð styrki ykkur í sorg ykkar.
Helga og Reynir.
Guðlaugur B.
Arnaldsson
örmum þegar ég kom til þeirra í
Ólafsvík.
Ég fékk kaffi og kökur og svo
harðfisk og frosna ýsu til að taka
með mér aftur til Englands. Elsku
Inga, Haukur, Petrína, Vignir, Arn-
ar Ingi, Andri, Randver og Vil-
hjálmur, við vottum ykkur öllum
okkar innilegustu samúðaróskir.
Guð gefi ykkur styrk,
Aldís, Jim, Daníel,
Stefan og Kristófer.
Eitt sinn verða allir menn að deyja,
eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en satt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Ég gái ut um gluggann minn, hvort gangir
þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig,
ég rýni gegnum rifurnar.
Ég reyndar sé þig alls staðar.
Svo napurt er það næðir hér
og nístir mig.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
Hafðu hjartans þökk fyrir allt
sem þú hefur gert og verið fyrir
mig, Ranni minn.
Sigríður Hauksdóttir.
Elli, þú ert ekki þung
anda guði kærum.
Fögur sál er ávallt ung
undir silfurhærum.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Þann 12. desember síðastliðinn
fengum við þær sorgarfréttir að
Ranni minn væri dáinn. Góður og
elskulegur Ranni pabbi er genginn.
Eiginkona hans er Ingibjörg Hauks-
dóttir, eignuðust þau tvö börn:
Hauk og Petrínu Sæunni, fimm
barnabörn, sem heita Vignir Gunnar
og Arnar Ingi Haukssynir, Andri
Þór, Randver Þór og Vilhjálmur
Magnús Þórarinssynir, og svo er
það ég, sem hann hefur alltaf tekið
sem dóttur og mína fjóra syni sem
barnabörnin sín, eiginmann minn
tók hann fljótt til sín líka. Það var
eins og heimurinn hryndi yfir okkur
og hvað óréttlátt það væri, en sagt
er að þeir fari fyrst, sem guðirnir
elska mest. Hjá Ranna mínum var
ekkert sem hét kynslóðabil, hann
var ungur í anda, hress og kátur og
sá alltaf björtu hliðarnar á öllum
málum. Þær hafa verið ófáar gleði-
stundirnar sem ég átti í bernsku og
eftir að ég giftist og eignaðist börn,
sem ég hef átt með honum. Alltaf
tóku hann og Inga mamma á móti
mér eins og dóttur.
Árið 1988 fluttum við fjölskyldan
til Svíþjóðar og þegar við komum til
Íslands höfum við alltaf í ferðaáætl-
uninni að hitta þau. Gleðin og
ánægjan í augum Ranna míns við að
sjá mig og fjölskyldu mína gleymist
aldrei. Í haust, þegar ég og mað-
urinn minn vorum á landinu og fór-
um til Ólafsvíkur til þeirra, var tekið
á móti okkur með opnum faðmi eins
og venjulega, en að okkur dytti í hug
að það væri í síðasta skipti sem við
fengjum að sjá gleðina í augunum
hans. Eins var að þegar ég hringdi,
16. mars á hverju ári þá var gleðin í
röddinni. Það var ekta föðurgleði frá
honum. Heiðarleiki, traust og trú
voru einkenni Ranna míns. Eftir að
ég stofnaði heimilið mitt eru þau
óteljandi kílóin af fiski sem Ranni
minn hefur veitt handa okkur og um
leið og hann vissi að við ætluðum að
koma til landsins þá var hans fyrsta
hugsun að hann og Haukur ættu að
safna fiski handa okkur til að taka
með til sona okkar, enda segja synir
okkar að enginn fiskur sé eins góður
og Rannafiskur. Eina fiskuppskrift
hafa synirnir skírt Ingu og Ranna í
Ólafsvík, en þegar annað þeirra er
nefnt þá koma alltaf bæði nöfnin og
Ólafsvík upp í hugann. Þeir gleyma
ekki sínum stundum með Ranna
mínum, enda erfitt að finna eins
mikið ljúfmenni eins og hann var.
Það eru margar minningar sem
koma upp, eins og þegar ég var lítil
og fór til þeirra. Inga mín að kenna
mér að sauma í og svo hljóp ég þess
á milli að kíkja út um gluggann til að
sjá Ranna minn koma að bryggju.
Ranni minn fékk svo sannarlega að
kynnast því að lífið er ekki ein gleði-
ganga, en þá komu hinir stórkost-
legu mannkostir hans og dugnaður í
ljós, þótt syrti í álinn skal sótt á
brattann og lífinu haldið áfram.
Ranni minn var sjómaður af lífi og
sál þangað til vágesturinn sagði
stopp þann 12. desember. Önnur
veikindi sín yfirvann hann með sín-
um krafti, vilja og ljúfmennsku.
Allar minningar um Ranna minn
eru yndislegar og ógleymanlegar en
ég fer ekki fleirum orðum um það
hér. Nú að leiðarlokum viljum við
þakka elskulegum Ranna mínum
fyrir allt það sem hann var mér,
manni mínum og börnum. Sérstöku
þakklæti fyrir ljúfmennsku hans og
hversu tryggur vinur hann var við
móður mína, Sigríði Hauksdóttur.
Elskulegri Ingu mömmu minni,
börnum og mökum, barnabörnum,
öðrum ættingjum og vinum vottum
við okkar dýpstu samúð og biðjum
þeim Guðs blessunar á þessum erf-
iða tíma og á ókomnum árum.
Blessuð sé minning hans.
Hólmfríður Benediktsdóttir
og fjölskylda.
Þegar ég fékk þær fréttir á
þriðjudag 12. desember að æsku-
félagi minn og vinur, Randver, eða
Ranni sem hann var alltaf kallaður
hefði orðið bráðkvaddur þann sama
dag var mér brugðið. Það eru ekki
nema tveir mánuðir frá því að við
áttum tal saman að nú væri kominn
tími að hætta okkar ævistarfi og
eiga góða daga með okkar fjölskyldu
á efri árum og var hann sama sinnis.
Við þessa fregn leitar hugurinn til
æskuáranna. Svo langt sem ég man
er æska mín tengd Ranna og okkar
vináttu. Ýmislegt var brallað og
kemur margt í huga mér. Þar sem
við ólumst upp í sjávarþorpi tengd-
ist leikvangurinn sjávarlífinu, fjaran
var okkar leiksvæði. Við smíðuðum
báta og bíla og gerðum vegi í sand-
inn. Bátar fóru að stækka er leið á
árin og við smíðuðum báta úr báru-
járnsplötum og einnig kajaka. Aðal-
leiksvæðið með þennan flota var á
Hvalsánni innan við bæinn. Er hún í
minningunni eins og stórfljót. Á vet-
urna var farið á sleða alla leið frá
Krókabrekku niður Langastíg og
niður í fjöru. Einnig vorum við mikið
í beituskúrunum og vorum við fljótt
liðtækir við þá iðju, sérstaklega
Ranni. Ekki var þessum uppátækj-
um alltaf vel tekið, sérstaklega ef
við fórum í frímínútum og var lyktin
ekki góð í heitri skólastofunni.
Heimili okkar voru sitt í hvorum
enda á bænum, um 1 km á milli en
það fannst okkur ekki mikið. Við átt-
um góða að, á hvoru heimilinu sem
var.
Margt var fiktað og eitt var púð-
urgerð okkar í þvottahúsinu í Hafn-
arhvoli, þetta átti að nota um ára-
mót. Elsti bróðir minn Einar var
ekki hrifinn af þessu uppátæki okk-
ar enda var því sjálfhætt er kviknaði
í púðurhaugnum og var mikill blossi
af. Þetta hefði ekki verið liðið hjá
okkar strákum eða barnabörnum
núna.
Fljótlega eftir fermingu fórum við
á sjóinn á Mumma SH upp á hálfan
hlut hvor. Næstu ár vorum við á bát-
um hjá Halldóri Jónssyni og förum
svo Vélskólann 1958.
Eftir það urðum við vélstjórar á
bátum frá Ólafsvík og fylgdumst
alltaf að og leituðum ráða hvor hjá
öðrum. Eftirminnilegust eru hjá
okkur árin sem ég var á Stapafellinu
og Ranni á Halldóri Jónssyni. Það
var mikil gæfa Ranna þegar hann
eignaðist sína konu, Ingibjörgu
Hauksdóttur, sem hefur staðið eins
og klettur við hlið manns síns og
fætt honum tvö mannvænleg börn.
Við höfum oft gantast við þau og
talið okkur eiga stóran þátt í þeirra
sambandi. Alltaf höfum við getað
leitað ráða hjá hvorum öðrum og
það sem merkilegt er að eftir veru
okkar á vertíðarbátum þá enduðum
við báðir okkar ævistarf á trillum,
Ranni með syni sínum Hauki.
Elskulegur vinur er farinn og
þakka ég honum samfylgdina og
veri hann guði falinn. Elsku Inga,
Haukur, Petrína og fjölskyldan öll.
Megi minningin um góðan eigin-
mann, föður, tengdaföður og afa ylja
ykkur um ókomin ár. Kærar þakkir
frá minni fjölskyldu fyrir öll góðu
árin.
Guðmundur Sveinsson.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
JÓHANNA SOFFÍA NÝBORG JACOBSEN,
Dvalarheimili aldraðra,
Borgarnesi,
sem lést á heimili sínu sunnudaginn 17. desember, verður jarðsungin frá
Borgarneskirkju föstudaginn 22. desember kl. 14.00.
Blóm og kransar eru afþakkaðir, en þeim sem vilja minnast hennar er
bent á Dvalarheimili aldraðra, Borgarnesi.
Fyrir hönd aðstandenda,
María James, Frank James,
Geirdís Geirsdóttir, Ómar Einarsson,
Þorleifur Geirsson, Katrín Magnúsdóttir,
barnabörn, makar og barnabarnabörn