Morgunblaðið - 05.04.2007, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. APRÍL 2007 45
✝ Jón MagnúsSteingrímsson
fæddist í Reykjavík
10. júlí 1940. Hann
lést á heimili sínu
13. mars síðastlið-
inn. Foreldrar
hans voru Margrét
Hjartardóttir hús-
móðir, f. á Skarði í
Skarðshreppi í
Dalasýslu 28. júlí
1913 og Stein-
grímur Jón Guð-
jónsson umsjón-
armaður
Landspítalans, f. á Litlu-Brekku
í A-Barðastrandasýslu 30. nóv-
ember 1906, d. 25. júlí 1977.
Bræður Jóns eru þeir Helgi
Hólmsteinn, f. 1944, Þorsteinn,
f. 1947 og Guðjón, f. 1949.
Með fyrri eiginkonu sinni,
Ellu G. Nielsen, átti Jón fimm
börn. Þau eru: 1) Súsanna Mary,
f. 1961, gift Sigurði Sæmunds-
syni, þau eiga saman tvö börn.
2) Eva Margrét, f. 1962. Fyrri
eiginmaður hennar var Sig-
mundur Elíasson en hann lést af
slysförum og áttu þau saman
þrjú börn. Seinni maki hennar
er Áki Sigurðsson og eiga þau
Rósda er gift Árna Geir Jóns-
syni og eiga þau saman þrjá
syni.
Jón bjó alla sína bernsku á
Bárugötu 6. Þegar hann var í
barnaskóla gekk hann í gamla
Stýrimannaskólann við Öldugötu
en þaðan lá leið hans í Gaggó
Vest. Eftir gagnfræðipróf settist
hann á skólabekk í Iðnskóla
Reykjavíkur og lærði pípulagnir
hjá Sighvati Einarssyni pípu-
lagningameistara. Jón varð
meistari í sinni iðn og starfaði
sjálfstætt um tíma en réði sig
síðan til Landsspítalans og vann
þar alla tíð sem pípulagn-
ingameistari spítalans eða þar
til hann varð að hætta störfum
vegna veikinda sinna.
Jón og Guðrún hófu búskap í
Álfheimum 38 en árið 1977, þeg-
ar faðir Jóns lést af slysförum á
Breiðafirði, fluttu þau heimili
sitt á bernskuheimili Jóns, að
Bárugötu 6. Árið 1979 byggðu
þau sitt eigið hús að Skagaseli 2
þar sem hann bjó allt til dauða-
dags.
Útför Jóns var gerð frá Hall-
grímskirkju 21. mars, í kyrrþey
að ósk hins látna.
saman þrjú börn og
er eitt þeirra látið.
3) Jan Steen, f.
1963. Hann á tvö
börn með fyrri sam-
býliskonu sinni El-
ínu Ingvadóttur. 4)
Reynir Harald, f.
1967. Hann á þrjú
börn með fyrri sam-
býliskonu sinni Guð-
rúnu Haraldsdóttur
en tvö börn með nú-
verandi eiginkonu
sinni Kolbrúnu
Gísladóttur. Einnig
á hann fósturson sem Kolbrún
átti áður. 5) Jón Steingrímur.
Eiginkona Jóns er Guðrún
Hugborg Marinósdóttir snyrti-
sérfræðingur, f. 27. september
1953. Börn þeirra eru: 1) Ása
Gróa, f. 1977. Hún á tvö börn
með fyrri eiginmanni sínum,
Pétri Þórðarsyni og eina stúlku
með núverandi maka sínum, Ár-
manni Þór Guðmundssyni. 2)
Fjóla, f. 1979, lést skömmu eftir
fæðingu. 3) Þórir, f. 1982. Fóst-
urdóttir Jóns er Rósa Jón-
asdóttir, f. 1971, dóttir Guð-
rúnar og Carls Jónasar
Johansen matreiðslumeistara.
Elsku pabbi minn.
Hvað á ég að gera án þín? Nú
ertu farinn frá mér og lífið verður
aldrei eins. Þú varst ekki bara
pabbi minn, þú varst minn besti
vinur líka. Við gerðum svo margt
skemmtilegt saman, fórum í Purkey
alltaf þegar við gátum, fórum til út-
landa og sýsluðum margt skemmti-
legt. Ég minnist síðustu ferðar okk-
ar í Purkey, það var svo gaman hjá
okkur, þótt þú hafir verið orðinn
frekar veikburða hélstu höfði allan
tímann og tókst dansinn með mér,
það var okkar síðasti dans. Ég mun
alltaf líta á Purkey sem okkar
uppáhalds og kærasta stað.
Þegar ég kem heim í Skagaselið
núna, þegar þú ert farinn, veit ég
ekki alveg hvað ég á að gera, það er
allt svo tómt. Það var alltaf hægt að
leita til þín og fá góð ráð, alveg
sama hvað það var, þú settist bara
niður og ræddir málin eins rólegur
og þú varst. Ég sakna þín mikið og
ég veit að þú vakir yfir mér og
passar mig og mína. Ég elska þig af
öllu mínu hjarta elsku pabbi, við
sjáumst síðar, það er ég viss um.
Þín dóttir
Ása Gróa.
Elsku pabbi.
Ég man það eins og það hefði
gerst í gær þegar ég var bara smá-
polli og við vorum alltaf saman. Þá
man ég sérstaklega eftir þeirri ferð
þegar við vorum búnir að vera viku
í Purkey og vorum á leiðinni heim,
komnir alla leiðina á Kjalarnes þeg-
ar við ákváðum að snúa við og fara
bara aftur í Purkey og hafa það
næs. Ég man það svo vel þegar við
vorum að ferðast í pickupnum og ég
stóð í miðjunni, hélt í mælaborðið
og vísaði veginn. Þessar minningar
mun ég alltaf bera með mér. Ég
lofaði þér að passa allt og alla og þá
sérstaklega mömmu og það mun ég
standa við. Ég sakna þín rosalega
mikið og veit hreinlega ekki hvern-
ig ég á að gera nokkurn skapaðan
hlut án þín, því þú kunnir allt og
vissir svo mikið um alla hluti, þú
gast aldrei verið öðruvísi en að
dunda við eitthvað.
Ég veit þú ert á góðum stað núna
og líður betur eftir öll veikindin
sem þú ert búinn að ganga í gegn-
um. Ég elskaði þig alltaf og mun
alltaf gera, ég geymi þig í hjarta
mínu.
Þinn sonur
Þórir.
Ég var fjögurra ára þegar þú og
mamma kynntust og stofnuðuð
heimili. Þú varst mjög blíður og ró-
legur og þannig gerður að útilokað
var aðnnað en að þykja vænt um
þig.
Við gátum oft hlegið og skemmt
okkur saman og ekki þótti mér leið-
inlegt þegar ég fékk að leika mér
að kjúklingnum þínum en það var
barkakýlið á þér. Já, við gátum
endalaust hlegið að þessari vitleysu.
Margar minningar á ég frá Land-
spítalanum, þú tókst mig gjarnan
með í vinnunna þegar ekki var skóli
hjá mér eða um helgar þegar þú
þurftir að skreppa á spítalann eins
og þú orðaðir það. Ég var farin að
þekkja alla króka og kima í húsinu
og allar þær krókaleiðir sem sjúk-
lingar og gestir notuðu ekki. Rosa-
lega man ég vel eftir verkstæðinu
þínu og háaloftinu í gömlu bygging-
unni, þangað var gaman að koma.
Það var gott að eiga eins góðan
fósturpabba og þú varst og aldrei
skeyttir þú skapi þínu á mér. Ég
leitaði alltaf til þín ef eitthvað bját-
aði á eða ef mig vantaði eitthvað
eins og t.d. pening fyrir strætó,
nammi eða jafnvel bensíni á bílinn
þegar ég var orðin sautján. Manstu,
mér þótti mamma alltaf svo pirruð
eða sagði alltaf nei við öllu þannig
að ég kom bara fyrst til þín. Þessu
höfum við öll þrjú hlegið mikið að
síðustu árin.
Bláa bjallan var aðalkagginn í
Skagaselinu, fyrir utan brúna pikk-
uppinn sem stendur enn inni í bíl-
skúr. Fljótlega þegar ég fékk bíl-
prófið þá ákváðuð þið mamma að ég
mætti eiga gripinn.
Þetta var svakakerra sem þú
hafðir lagt mikla vinnu í að hækka
upp, gera upp og sprauta. Það var
mikið brasað með bjölluna, manstu.
Við þurftum stundum að stinga
honum í samband því að rafgeym-
irinn var orðinn svo lélegur en samt
sem áður ferðaðist ég á honum um
landið þvert og endilangt.
Purkey var annað heimili okkar
þegar ég var lítil og þangað fórum
við oft og iðulega.
Þaðan á ég margar góðar,
skemmtilegar, sárar og erfiðar
minningar. Já, það var eins og það
hefði gerst í gær. Ég var sex ára
þegar slysið varð, þú og afi Stein-
grímur félluð útbyrðis úr gráa
gúmmaranum. Afi drukknaði og
fannst ekki fyrr en þremur sólar-
hringum síðar en þú náðir með
naumindum í land. Þetta var hræði-
leg stund sem ég mun aldrei
gleyma.
Síðastliðin þrjú ár hafa verið erf-
ið. Þú greindist með krabbamein,
en of seint til að eitthvað væri hægt
að gera. Þú varst nú ótrúlega sterk-
ur þar til fyrir ári síðan, þá fékkst
þú blóðtappa í vinstri fótinn. Frá
þeim tíma hrakaði þér dag frá degi.
Ég var með þér heima í Skaga-
selinu síðustu dagana þar sem þú
barðist hetjulega við þennan illvíga
sjúkdóm. Ég hélt í hönd þína á síð-
ustu andartökum, lofaði þér að sjá
um mömmu og allt það sem þið haf-
ið byggt upp.
Margs er að sakna.
Margs er að minnast.
Þín
Rósa.
Elsku afi minn, takk fyrir allt
sem þú kenndir mér og hjálpaðir
mér með. Manstu þegar við fórum
að veiða fiska á Gula eins og þú
kallaðir hann en það var guli spítt-
báturinn sem þú áttir.
Við veiddum heilmikið af fiskum
og settum þá svo lifandi í stórt ker
sem við vorum með í bátnum sem
var fullt af sjó. Þegar veiðitúrnum
var að ljúka rotuðum við alla
fiskana og sigldum upp að Purkey
þar sem bústaðurinn var. Þegar við
komum í land þá röðuðum við fisk-
unum á túnið og gerðum að þeim
eða krufum þá eins og ég kallaði
það. Þetta var geggjað gaman, að
lokum elduðum við þá og átum með
bestu lyst.
Afi minn, ég veit að núna líður
þér vel og þú passar okkur öll.
Þú ert engillinn minn.
Drottinn blessi þig og varðveiti þig
Drottinn láti sína ásjónu lýsa yfir þig
og sé þér náðugur.
Drottinn upplyfti sínu augliti yfir þig
og gefi þér frið.
(4. Mós., 6:24–26)
Kveðja,
Carl Jónas.
Elsku Nonni minn.
Þú gekkst mér hálfpartinn í föð-
urstað þegar ég kynntist henni Ásu
þinni fyrir tæpum 5 árum. Við
gerðum svo margt saman, skemmti-
lega hluti og erfiða hluti. Það var
alltaf nóg að gera, sama hvar við
vorum. Í Purkey smíðuðum við og
betrumbættum alla mögulega hluti,
fórum í veiði og skemmtum okkur
konunglega saman. Ég mun alltaf
minnast þín sem lífsglaðs hress
manns og sem míns traustasta og
besta vinar. Ég mun sakna sam-
verustunda okkar.
Þinn vinur og tengdasonur
Ármann Þór.
Það er með miklum söknuði sem
ég skrifa þessi orð til Nonna. Það
eru nú orðin ein 20 ár síðan ég fór
að venja komur mína í Skagaselið
til að hitta Rósu. Ég fann strax að
þarna var ég velkominn. Þó svo að
Nonni hafi nú ekki talað af sér í
gegnum tíðina fór ekkert á milli
mála hvern mann hann hafði að
geyma. Það var alltaf gott og gam-
an að ræða við hann um hin ýmsu
málefni. Hann hafði sterkar skoð-
anir á málefnum dagsins, hvort sem
umræðan snerist um bíla, tækni,
pólitík eða trúmál, enda var hann
mjög víðlesinn. Ekki var verra að
leita til hans ef eitthvað þurfti að
laga, því hann gat alltaf fundið
lausn á vandamálunum. Bestu
stundirnar átti ég með honum í
Purkey. Þar var hann í essinu sínu.
Það fór ekkert á milli mála að
þarna vildi hann vera. Það er hreint
með ólíkindum hvernig hann byggði
bústaðinn upp aftur eftir brunann á
þeim gamla. Nonni fór með allt efn-
ið í bústaðinn á gúmmíbátnum sín-
um í ótal ferðum. Þetta lýsir elju-
semi hans og dugnaði vel.
Ég á aldrei eftir að gleyma hetju-
legri baráttu hans við krabbamein-
ið. Hann var ekki þekktur fyrir það
að gefast upp og sýndi það sig síð-
ustu mánuði. Hans verður sárt
saknað en nú tekur við betra líf
með Guði.
Því svo elskaði Guð heiminn, að hann gaf
son sinn eingetinn, til þess að hver sem á
hann trúir glatist ekki, heldur hafi eilíft
líf.
(Jóh. 3:16),#
Árni Geir.
Ég man:
Þegar þú sagðist alltaf ætla að
grilla mig þegar ég var óþekkur í
gamla daga. Við hlógum mikið og
sprellið varð enn meira þegar þetta
kom til tals.
Þegar við horfðum saman á
norskar bíómyndir í Skagaselinu …
ég skildi hvorki upp né niður í þess-
um myndum en horfði samt á þær
með þér og hafði gaman af, því það
var svo gott að vera með þér.
Þegar þú fórst með mér út í Pur-
key að skjóta fugla með rifflunum
þínum og við fórum á gúmmaranum
eða Gula út á sjó að veiða þorska.
Þegar við borðuðum alls kyns
egg úr alls konar hreiðrum sem við
fundum á eyjunni.
Þegar við fórum á danska daga í
Stykkishólmi, ég reyndi að fara inn
á ballið þar en komst auðvitað ekki
því ég var bara 10 ára.
Þegar við vorum tveir einir í eld-
húsinu í Purkey með heitt kakó og
þú varst að kenna mér hvernig
byssukúlur virkuðu og hvernig átti
að keyra og gera við bíla.
Þegar við vorum í bílskúrnum í
Skagaselinu og vorum eitthvað að
vesenast í gryfjunni.
Að mig langaði alltaf að kunna
jafnmikið og þú vegna þess að þú
gast lagað allt og fannst alltaf ein-
hverja leið til að redda þér með erf-
ið verkefni þótt það tæki langan
tíma.
Elsku afi minn.
Hvíldu í friði og ég mun alltaf
sakna þess að vera í nálægð þinni.
Skapa í mér hreint hjarta, ó Guð,
og veit mér nýjan, stöðugan anda.
(Sálm, 51:12)
Þinn afastrákur,
Hlynur Kristján.
Mín stuttu kynni og minning um
Nonna var í veikindum hans þar
sem ég ásamt Calla, afastrák hans,
heimsóttum hann nokkrum sinnum
og gátum eitt mörgum klukku-
stundum í að horfa á bíómyndir
með honum inni í stofu. Það var
mjög góður félagsskapur af Nonna
enda gleymdum við okkur í marga
klukkutíma þegar við vorum hjá
honum og Gunnu.
Það hefði ekki verið verra að fá
meiri tíma með honum en þessar
góðu og fáu stundir geymi ég í
hjarta mínu.
kveðja,
Katrín Ósk
Hvað er með þig, drengur, ætlar
þú ekki að koma þér inn eftir?
Röddin í símanum var kunnugleg,
Nonni var kominn í Bátsvíkina. Það
var alltaf gaman að heyra í Nonna
þegar hann var komin inn í Purkey,
hann kunni allt af best við sig þar.
Hann sagði við mig um daginn þeg-
ar hann var staddur í sumarbústað
uppi í Mosfellsdal að hann skildi
ekkert í mönnum að vera með bú-
stað þar sem menn sæju ekki sjó-
inn.
Enda þreyttist Nonni aldrei á að
horfa út á Breiðasundið þar sem
hann sat við eldhúsborðið í Bátsvík-
inni. Ég kynntist Jóni Steingríms-
syni eða Nonna eins og hann var
kallaður fyrst þegar við vorum að
reka kindur á fjall, frá Purkey og
upp fyrir Stakkaberg ég var þá
bara smápolli enda 20 árum yngri
en hann en þrátt fyrir þennan ald-
ursmun tókst með okkur einstök
vinátta enda Nonni einstakt ljúf-
menni.
Það er oft talað um að menn sem
skara fram úr á listasviðinu séu
náttúrutalentar en Nonni var nátt-
úrutalent þegar kom að mannlegum
samskiptum. Ég hef aldrei kynnst
manni sem hafði eins góða nærveru
og hann.
Ég á margar góðar minningar
frá því að við sátum saman inni í
Purkey og töluðum um allt og ekki
neitt langt fram eftir nóttu. Ég og
fjölskyldan mín eigum ómetanlegar
minningar um allar samverustund-
irnar í Purkey með þér, Nonni, og
þinni ástkæru konu, henni Gunnu.
Nú er þinni sögu lokið á þessari
jörð og þú siglir yfir móðuna miklu
á vit feðra þinna. Gunnu og ástvin-
um þínum sendi ég og fjölskyldan
mín okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Jón Helgi og fjölskylda.
Fallinn er frá á besta aldri elsku-
legur vinur minn og félagi Jón
Steingrímsson pípulagningameist-
ari.
Róðurinn hefur verið þungur hjá
Nonna mínum og hans fólki und-
anfarið og hefur hugur minn oft
dvalið hjá þeim.
Maður stendur frammi fyrir mis-
kunnarleysi þessa illvíga sjúkdóms
sem að lokum lagði hetjuna að velli
og orðaforðinn hjá manni er heldur
fátæklegur.
Við Nonni þekktumst í tiltölulega
skamman tíma og töluðum oft um
það að við hefðum mátt kynnast
miklu fyrr, öruggleg hefðum við
getað brallað miklu meira saman
því að mörgu leyti vorum við líkir
og höfðum svipuð áhugamál.
Kynnin verða því miður ekki
lengri, allavega ekki hérna megin
sundsins.
Ég minnist ferða okkar, oft við
töluvert slark, þegar við fórum
vestur í Purkey en þar hafði hann
búið sér og fjölskyldu sinn sælureit
við Bátsvíkina en í Purkey hafði
Nonni dvalið á sumrin sem barn og
unglingur.
Þar ber handbragð hans og út-
sjónarsemi honum fagurt vitni.
Það var oft glatt á hjalla þegar
setið var á pallinum hjá Nonna með
krús í hendi á góðri stund, sagðar
sögur í 39 stiga hita (því alltaf
teygðum við á hitamælinum um
minnst 10 gráður þegar símað var
suður.)
Þessara stunda hugsa ég til, nú
að leiðarlokum, með mikilli þökk.
Ég vil einnig þakka alla þá að-
stoð, hjálp og ráðleggingar sem
hann veitti mér þegar ég var að
smíða húsið í Grímsey.
Þá var að mörgu á hyggja, það
þurfti að hanna pípulögn, raf-
magnskerfi, koma fyrir hreinlæt-
istækjum, vatnsöflunartönkum
basla við steinolíuofninn, útbúa fjar-
ræsingarbúnað þannig að hægt
væri að kveikja á honum með gsm-
síma úr bænum, brasa við legufær-
in og bátana að ég tali nú ekki um
blessaða rotþróna.
Hvergi kom maður að tómum
kofunum hjá Nonna.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég vin minn, með söknuði og
hryggur í bragði.
Elskulega fjölskylda, mínar
dýpstu samúðarkveðjur til ykkar
allra, megi minningin lengi lifa um
góðan dreng, Jón Steingrímsson.
Tryggvi í Flatey.
Jón Magnús Steingrímsson
Elsku afi Nonni.
Ég veit að núna líður þér
betur.
Þú ert engillinn minn.
Þinn
Jón Árni.
HINSTA KVEÐJA