Morgunblaðið - 08.06.2007, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. JÚNÍ 2007 35
✝ Sesselja Zop-honíasdóttir
fæddist á Merk-
isteini við Eyr-
arbakka 3. desem-
ber 1930. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 31. maí
síðastliðinn. For-
eldrar Sesselju voru
Zophonías Jónsson,
f. 12.3. 1897 frá
Bakka í Svarf-
aðardal, d. 2.12.
1984, og Anna Theo-
dórsdóttir, f. 29.4. 1899 frá Botni í
Grýtubakkahreppi, d. 18.2. 1987.
Systkini Sesselju eru: Jón Sig-
tryggur, f. 15.9. 1925, d. 16.10.
2005, Sigurlaug Svanhildur, f. 4.10.
1929, og Kristinn Björgvin, f. 4.12.
1936.
Hinn 22. janúar 1966 giftist Sess-
elja Ólafi Þ. Jónssyni sjómanni frá
Hafnarfirði, f. 3.10. 1927, d. 14.3
1992. Foreldrar Ólafs voru: Jón
Sumarliðason frá Bolungarvík, f.
28.6. 1896, og Guðrún Ólafsdóttir
frá Þórisstöðum í Grímsnesi, f.
15.11. 1900. Börn Sesselju og Ólafs
eru: 1) Hafsteinn, f. 11.2. 1952,
Odberg, f. 17.1. 1964, eru: Jakob
Alf, f. 6.6. 1994, og Anný Björk, f.
26.12. 1996. Margrét Elín á soninn
Óskar Má, f. 30.3. 1998. 4) Theodór,
f. 3.8. 1965, kvæntur Huldu Snorra-
dóttur, f. 10.11. 1965. Börn þeirra
eru: Snorri Rafn, f. 26.11. 1994, og
Vigdís Ólöf, f. 14.3. 1997.
Sesselja fluttist til Reykjavíkur
ásamt foreldrum sínum árið 1932
og bjó á Óðinsgötu 14a. Hún fluttist
til Hafnarfjarðar árið 1950 og bjó
fyrst á Melabraut 7 en lengst af á
Brekkugötu 14. Síðustu árin bjó
hún á Fjarðargötu 17. Sesselja
stundaði nám í Héraðsskólanum á
Laugum í Þingeyjarsýslu veturinn
1947-1948. Veturinn á eftir stund-
aði hún nám í Húsmæðraskólanum
á Laugum. Ásamt því að sinna hús-
móðurstörfum vann hún ýmis störf,
m.a. við fiskvinnslu hjá Íshúsi
Hafnarfjarðar og Norðurstjörn-
unni, þrif hjá Bæjarfógeta Hafn-
arfjarðar og sem forstöðukona í
þvottahúsi Sólvangs. Sesselja var
virk í félagsstörfum og sinnti m.a.
stjórnarstörfum hjá slysavarna-
deildinni Hraunprýði.
Útför Sesselju verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
kvæntur Þóru Braga-
dóttur, f. 18.9. 1953.
Börn þeirra eru:
Hrafnhildur Ýr, f.
22.7. 1975, gift Frið-
riki Árnasyni, f. 6.4.
1977. Börn þeirra: a)
Sindri, f. 1.8. 2000, b)
Logi, f. 2.9. 2006.
Brynhildur Sesselja,
f. 22.3. 1977, gift
Árna Klemens Magn-
ússyni. Börn þeirra:
a) Steingrímur Magn-
ús, f. 13.12. 1995, b)
Þórarinn Halldór, f.
25.7. 1998. Hanna Lísa, f. 1.1. 1988,
unnusti Sigurður Jens Sigurðsson,
og Jónas Bragi, f. 19.5. 1990. 2) Jón,
f. 11.2. 1954, kvæntur Þórhildi Sig-
urjónsdóttur, f. 30.5. 1955. Börn
þeirra eru: Sigurjón Marteinn, f.
26.8. 1970, Berglind Mjöll, f. 1.2.
1976, gift Óskari Sigurðssyni, f.
4.11. 1972. Börn þeirra: a) Eyþór
Orri, f. 21.7. 1997, b) Hjördís Anna,
f. 14.12. 2003, og Ólafur Már, f.
19.3. 1985, unnusta Sólrún Drop-
laug Hafþórsdóttir, f. 26.6. 1985. 3)
Örn, f. 22.2. 1964, í sambúð með
Margréti Elínu Egilsdóttur, f. 29.4.
1977. Börn Arnar og Ann-Helen
Hún móðir mín, Sesselja, var okk-
ur bræðrunum góð fyrirmynd, sú
besta sem hægt er að hugsa sér.
Mannkostir hennar og virðing fyrir
öðru fólki einstök, dugnaðarforkur til
allrar vinnu á heimili sem og utan
þess.
Hún var ákveðin og vildi stjórna en
án þess að gera á hlut annarra. Hún
stjórnaði fimm karlmönnum með
sinni einstöku ró og glaðværð.
Það var engin lognmolla við mat-
arborðið á Brekkugötunni eða þar
sem hann Óli Summ og strákarnir
hennar Lellu voru. Því þurfti með
lagni að hafa góða stjórn.
Mínar fyrstu minningar um
mömmu er við áttum heima í Rauðu
myllunni eru hve glöð hún var alltaf.
Pabbi var alltaf á sjónum og við
sáum hann oft ekki svo vikum skipti.
Það má því segja að við eldri bræð-
urnir hefðum lítið af honum að segja
fyrr en hann fór að vinna hjá ÍSAL
árið 1974.
Sem sjómannskona þurfti mamma
að sjá um öll innkaup til heimilisins,
fjármál, viðhald á húseignum, eltast
við að ná inn aurunum hans pabba,
sem oft þurfti í þá daga að toga út úr
útgerðinni, og vinna úti svo endar
næðu saman.
Nokkur ár vann mamma hjá Íshúsi
Hafnarfjarðar. Þar vann samhentur
hópur og góður og hafði hún mikla
ánægju af að fara í Íshússferðalögin.
Þegar yngri bræðurnir fæddust og
tveir táningar að vaxa úr grasi var
allt sprungið í Myllunni. Mamma fór
þá og fjárfesti í nýju húsi undir
Hamrinum í hjarta Hafnarfjarðar,
Brekkugötu 14. Þau lögðu mikið á sig
til að eignast það hús. Pabbi fór á síld
á mb. Auðun og mamma vann í Norð-
urstjörnunni og skúraði hjá Bæjar-
fógetaembættinu í Hafnarfirði þar
sem hún eignaðist frábæran vinnu-
félaga og vin, hana Jóhönnu hans
Hössa.
Eftir nokkurra ára strit fór hagur
þeirra að vænkast og móður minni
fannst kominn tími til að fjárfesta í
bíl handa pabba, Fiat 145 special, og
gátu þau þá leyft sér að fara með
yngri strákana í útilegur og veiði-
túra.
Sjómannsblóðið í karli föður mín-
um var sterkt. Hann fjárfesti í bát,
nýjum plastara frá Finnlandi sem
fékk nafnið Haukur og er enn í eigu
fjölskyldunnar. Stóð mamma vel við
bakið á pabba í því eins og öðru. Út-
gerðin gekk vel og gátu þau nú leyft
sér að fara í utanlandsferðir, þá sér-
staklega mamma, því honum Óla
Summ þótti best að vera að stússast
við höfnina eða niðri á Kænu.
Er sýslótímabilið rann sitt skeið
fór mamma að vinna í þvottahúsinu á
Sólvangi. Þar eignaðist hún eins og
annars staðar góðar vinkonur. Henni
var treyst fyrir ábyrgðarstöðu, að
leiða vinnuna í þvottahúsinu, og
leysti hún það verkefni vel af hendi.
Er pabbi greindist með alvarlegan
sjúkdóm hlúði mamma vel að honum
í ein fimm ár, þar til hann lést 14.
mars 1992.
Það var stór ákvörðun og erfið hjá
mömmu að selja á Brekkugötunni
þar sem þau höfðu átt sín bestu ár
saman. En móðir mín var vön að taka
ákvarðanir og fjárfesti hún í íbúð í
miðbænum, við Fjarðargötu 17, og
líkaði vel enda búin að vera með ann-
an fótinn í miðbænum í hálfa öld.
Mamma ákvað að vinna til sjötugs
þrátt fyrir að vera farin að finna fyrir
heilsuleysi. Hún kvartaði aldrei því
gleðin yfir að vera til var alltaf yf-
irsterkari, fara á Slysófundi, í saumó,
Hraunsel, út að borða með vinkonum
sínum og að kíkja í búðir með Sillu
systur eða heimsækja ættingjana en
frændræknin var einn af hennar
mörgu kostum.
Með kveðju og þökk fyrir allt,
Jón Ólafsson (Nonni).
Lífshlaupi merkrar og mikilhæfr-
ar konu er lokið. Við kveðjum elsku-
lega móður, tengdamóður og ömmu,
Sesselju Zophoníasdóttur. Okkur
langar að minnast hennar með
nokkrum fátæklegum orðum. Það er
okkur ómetanlegt veganesti í lífinu
að hafa fengið að njóta leiðsagnar
hennar. Hún var okkur svo kær.
Mamma var kjarnakona og passaði
vel upp á sína. Fjársjóður hennar
voru synirnir fjórir og fjölskyldur
þeirra. Hún var iðulega tilbúin til að
láta sínar þarfir víkja til að geta létt
undir með sínu fólki. Hún hélt fjöl-
skyldunni saman og alltaf var nota-
legt að hittast hjá henni, spjalla yfir
kaffi og fá fréttir af öðrum í fjölskyld-
unni. Hún hélt fast í hefðir fram á síð-
asta dag, t.d. var hún alltaf með sjó-
manndagskaffi og jólaboð svo
eitthvað sé nefnt.
Mamma sýndi ávallt mikinn áhuga
á því sem fjölskyldan var að gera og
vildi fá að taka þátt í lífi okkar bæði í
gleði og sorg. Það var yfirleitt enginn
stoltari en hún á tónleikum hjá
barnabörnunum eða þegar henni
voru sýndar einkunnir barnanna.
Hvað þá núna í janúar þegar við
hjónin útskrifuðumst þá lét hún sig
ekki muna um að koma og taka þátt í
gleðinni með okkur nýkomin heim af
spítala. Sú spurning kom upp hér á
heimilinu hver ætti að koma á tón-
leika fyrst amma væri dáin. En við
vitum að amma heldur áfram að
fylgjast með okkur og hlusta eftir
fögrum tónum.
Það voru þung skref fyrir mömmu
að fara í hjartaaðgerðina núna 16.
maí. Í raun var hún aldrei alveg
ákveðin í að fara í aðgerðina. Hún
hafði beyg í hjarta um að hún myndi
ekki lifa aðgerðina af sem síðan varð
raunin en hún barðist hetjulega eins
og hennar var von og vísa. Hún bjó
svo um hnútana eins og hún vissi að
hún myndi ekki koma heim aftur.
Það er sárt að geta ekki fylgt
mömmu aftur heim af spítalanum í
nýmálaða og hreina íbúðina. Söknuð-
urinn er mikill en sárindin mest.
Hana langaði svo mikið til þess að lifa
lengur því mikið var fram undan í
fjölskyldunni. Nafnan að gifta sig í
júní og í haust bætast nýir fjölskyldu-
meðlimir í hennar stóra hóp, eitt
barnabarn og tvö langömmubörn.
Minningin um frábæra móður og
ömmu sem var okkur mikil og góð
fyrirmynd mun lifa alla tíð. Hún
sýndi okkur hversu mikilvægt og
yndislegt það væri að vera umvafin
hlýju og ástúð.
Með sárum söknuði kveðjum við
þessa góðu hetju og biðjum góðan
Guð að varðveita sálu hennar. Minn-
inguna geymum við í hjörtum okkar.
Theodór, Hulda, Snorri Rafn
og Vigdís Ólöf.
Það er sárt að kveðja þig kæra
mamma mín. Til þín hef ég alltaf get-
að leitað hvort sem sjórinn hefur ver-
ið lygn eða úfinn. Kærleikur og ást
þín var takmarkalaus. Orð úr Spá-
manninum eiga vel við þig: „Að gefa
af eigum sínum er lítil gjöf. Hin
sanna gjöf er að gefa af sjálfum sér.“
Fjölskyldan og vinir hafa sannarlega
notið gjafa frá þér hvort sem þær
hafa verið í formi ástar, kossa eða
veraldlegra hluta. Það verður erfitt
að geta ekki komið til þín, slegið á
þráðinn til að ræða um daginn og
veginn eða til að fá góð ráð úr visku-
brunni þínum. Kæra mamma, ég veit
samt að þú hefur með visku þinni og
kærleik gefið okkur sem næst þér
standa ómetanlegar undirstöður til
að takast á við lífið. Ég veit líka að
það hefur verið tekið vel á móti þér
þar sem þú ert núna og við sjáumst
við næstu krossgötur.
Örn.
Hún elsku amma Lella er dáin.
Það er erfitt að trúa þessari stað-
reynd jafnvel þó að við hefðum vitað
að heilsa hennar væri farin að bila.
Það var erfitt fyrir 76 ára gamla
konu að taka þá ákvörðun hvort hún
ætti að þiggja að fara í stóra hjarta-
aðgerð og vona að það gæfi henni ein-
hver ár í viðbót með fjölskyldu og
vinum eða láta almættið ákveða sinn
dvalartíma hér á jörð.
Það var ekki hennar stíll að sitja
heima og láta sér leiðast og ekki átti
það við hana að geta ekki farið í
göngutúra, ferðalög og heimsóknir til
barnabarnanna ef þau áttu heima á
þriðju hæð í blokk og engin lyfta.
Hún valdi það að fara í aðgerð og
sýndi enn og aftur hversu mikill kar-
akter hún var.
Hún var lifandi og áhugasöm um
svo margt og hafði svo gaman af því
að vera til. Hún naut þess að fara í
Hraunsel með vinkonum sínum og
hitta þar hresst og skemmtilegt fólk
eins og hún sagði enda átti hún
marga og góða vini. En fjölskyldan
var henni allt. Hún var svo stolt af
strákunum sínum, svo ánægð með
tengdadætur sínar og elskaði barna-
börnin og barnabarnabörnin sín
meira en orð fá lýst. Þau fengu alltaf
að heyra hvað þau væru dugleg og
góð. Aldrei aðfinnslur. Hún sá alltaf
það besta í fari hvers og eins.
Hjá Lellu voru jólaboð, 1. maí
kaffi, sjómannadagskaffi, 17. júní
kaffi og allir mættu.
Síðastliðin jól var hún með sitt ár-
lega jólaboð, næstum öll fjölskyldan,
u.þ.b. tuttugu og fimm manns og eng-
an grunaði að hún væri eins veik og
hún var orðin. Það vita allir sem hafa
haft fyrir þeim fjölda í mat að það er
ekki gert án fyrirhafnar.
Ég vil þakka fyrir að hafa átt hana
Lellu fyrir tengdamömmu og bið Guð
að geyma hana og varðveita.
Þórhildur Sigurjónsdóttir
(Dódó).
Það verður skrítið að koma í
Fjörðinn og engin Lella amma á
Fjarðargötunni. Amma var svo góð
og skemmtileg, örugglega besta
amma í heimi, hún tók alltaf á móti
okkur með stóru fallegu brosi, gaf
okkur stóran, stóran knús og spurði
hvort við værum ekki svöng. Hún
vildi líka vita hvort við hefðum það
ekki gott því amma vildi að öllum liði
vel. Amma vildi líka fá að vita hvernig
okkur gekk í íþróttum og skólanum
og hún hrósaði okkur alltaf því hún
vissi að þá myndum við verða ánægð.
Ef allir hugsuðu svona vel hver um
annan þá væri heimurinn ennþá betri
staður. Við söknum þín mikið elsku
amma okkar en við vitum að þú hefur
það gott þar sem þú ert núna hjá öll-
um hinum fallegu englunum. Takk
fyrir allt, elsku besta amma Lella.
Anný Björk og Jakob Alf.
Í dag kveð ég móðursystur mína,
hana Lellu eins og hún var alltaf köll-
uð. Ég er svo lánsöm að Lella frænka
mín hafði mótandi áhrif á mig í
bernsku og er ég þakklát fyrir það.
Þegar ég lít til baka leita minning-
arnar á hugann. Mín fyrsta minning
tengist Lellu. Ég var tæplega þriggja
ára og sat í hlýjum faðmi hennar í
græna svefnsófanum og hún huggaði
mig og gaf mér rautt konuveski.
Símanúmerið sem ég lagði fyrst á
minnið og hringdi í var til hennar og
ég man enn hvað ég var glöð þegar
hún svaraði. Fyrstu ferðina mína
alein í strætó fór ég til hennar í Hafn-
arfjörðinn og hún stóð á svölunum í
gulu blokkinni á Holtinu og veifaði
mér. Þessar ferðir urðu síðan marg-
ar, því til Lellu var ég alltaf velkomin.
Minningarnar um Lellu eru allar
fallegar, bjartar og hlýjar, því þannig
manneskja var hún. Seinna á lífsleið-
inni áttum við góðar stundir og
ræddum oft um menn og málefni.
Lella hafði ákveðnar skoðanir og var
óhrædd við að láta þær í ljós. Það var
ekki hennar háttur að hafa óþarflega
mörg orð um hlutina eða flækja mál-
in, en þess í stað átti hún til að hækka
róminn eins og henni einni var lagið
til að leggja áherslu á sitt mál. Hún
var talsmaður réttlætis og jafnaðar
eins og hún átti kyn til. Lella var
skemmtileg og góð og mér leið alltaf
vel þegar hún var nálæg.
Takk fyrir allt elsku frænka, þín er
sárt saknað. Hvíl þú í friði.
María Gunnarsdóttir.
Það var alltaf sól í Hafnarfirði í
gamla daga. Það fannst alltént okkur
systkinunum sem bjuggum og ól-
umst upp í Kópavoginum fyrir hart-
nær fimm áratugum. Lækurinn
þeirra var líka svo miklu fallegri en
lækurinn okkar í Kópavogi. Svo áttu
þeir líka sundhöll í þá daga sem við
Kópavogsbörn nutum við nám og
leik.
Blár strætisvagn ók á milli
Reykjavíkur og Hafnarfjarðar þessi
ár, með viðkomu í Kópavogi, og var
nefndur „Hafnarfjarðarstrætó“.
Ekki voru það einungis frændurn-
ir, gula blokkin og sundhöllin sem
drógu okkur systkinin til Hafnar-
fjarðar, því einstaklega kært var og
mikill samgangur alla tíð á milli
þeirra systra Sillu móður okkar og
Lellu, enda aðeins eitt ár sem skildi
þær að í aldri. Áttu þær kærar minn-
ingar um uppvöxt sinn og uppruna
sem þær ræktuðu á aðdáunarfullan
hátt gagnvart öllum sínum nánustu.
Hér nutu allir góðs af, hvort sem um
var að ræða foreldra þeirra sem nú
eru gengin til feðra sinna fyrir all-
mörgum árum eða okkur systkinin
sem tengdumst Lellu móðursystur
sterkum böndum strax frá barn-
æsku.
Óli var sjómaður og einkenndist
sambúð þeirra Lellu af þeim tíðar-
anda sem var allsráðandi er þau hófu
búskap og fjölskyldan ung. Vinna og
brauðstrit og þess á milli góð tíð með
blóm í haga.
Ekki er laust við að í minningunni
sé örlítill ævintýraljómi yfir ógnar-
stóru fallegu dúkkunni sem Óli
keypti handa Lellu sinni í einni sigl-
ingunni og sat ávallt keik í stórum
„tjull“kjól á vel uppbúnu hjónarúmi
þeirra. Dúkkan kom í staðinn fyrir
stelpuna, sögðu þau hjónin alsæl við
okkur fjórar systurnar, þegar tveir
synir voru þeim fæddir til viðbótar og
þau flutt úr gulu blokkinni í fallega
húsið undir hamrinum að Brekku-
götu 14.
Ekki þarf að fara mörgum orðum í
eftirmælum um elskulega móður-
systur okkar. Þvílík mannkostakona
er sjaldgæf, það eitt er víst, og heim-
urinn okkar væri betri ef fleiri væru
eins og hún. Söknuður móður okkar
er mikill enda undu þær systur sér
vel saman, ekki síst hin síðari ár. Þær
voru duglegar að finna sér eitt og
annað til dægrastyttingar. Lella var
með eindæmum mikil félagsvera og
hafði yndi af söng, tónlist og hann-
yrðum og ekki síst var hún sannkall-
að náttúrubarn, enda hafði hún á
unga aldri verið í sveit á sumrum og
allt sem þjóðlegt var heillaði hana.
Hún var jafnframt ómælt stolt af af-
komendum sínum og veitti þeim af
elsku sinni svo eftir var tekið.
Við kveðjum með söknuði kæra
frænku og okkur finnst vel við hæfi
að minnast hennar með ljóði eftir
mágkonu hennar, Heiði Gestsdóttur,
en hún er eftirlifandi ekkja elsta
bróður þeirra systkina, Jóns Zóp-
haníassonar, sem lést fyrir tveimur
árum. Blessuð sé einnig minning
hans.
Undir fjalli
dúnmjúkur dýjamosi
í dalverpi unir sér.
Hlustar á hjalið í læknum
sem hljóðlega framhjá fer.
Til himins sig tindurinn teygir
í tign með sinn drifhvíta skjöld
Í lotningu höfuð sitt hneigir
himbriminn þetta kvöld.
Systkinin úr Hrauntungunni.
Okkur í saumaklúbbnum langar að
minnast hennar Sesselju sem við
kölluðum ávallt Lellu nú þegar hún
hefur haldið í ferðina sem við munum
öll fara að lokum. Við höfum haldið
saman nú í nær hálfa öld og alltaf
fylgst hver með annarri. Við vorum í
upphafi átta en nú hafa fjórar haldið
á braut.
Í byrjun maí var klúbbur hjá Lellu
á hennar fallega heimili þar sem
yngsti sonur hennar sá um veitingar
fyrir mömmu sína og þær voru ekki
af verri endanum og stjanaði hann
við okkur kellurnar. Lella var afar
myndarleg húsmóðir og dugleg kona.
Eins og nærri má geta var mikið tal-
að um börnin okkar og kom þá
greinilega í ljós hvað allir synir henn-
ar voru henni kærir og seinna
tengdadæturnar og barnabörnin og
barnabarnabörnin og öll sýndu þau
henni sömu hlýjuna.
Lella var mjög lífsglöð og naut
þess að ferðast og fór margar ferðir
utan með Óla sínum og eftir að hann
lést með systur sinni og vinkonum.
Hún var alltaf til í að gera eitthvað
skemmtilegt. Nú þegar Lella hefur
kvatt verður hennar sárt saknað. Við
sendum sonum hennar og tengda-
dætrum og öllum hennar ástvinum
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum þeim blessunar.
Saumaklúbburinn,
María, Hanna, Erla og Hafdís.
Sesselja Zophoníasdóttir
 Fleiri minningargreinar um Sess-
elju Zophoníasdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.