Morgunblaðið - 05.07.2007, Qupperneq 28

28 FIMMTUDAGUR 5. JÚLÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sverrir Norlandfæddist í Ha-
ramsöy í Noregi 8.
janúar 1927. Hann
lést 26. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Jón Jó-
hannesson Norland,
héraðslæknir í Nor-
egi, f. í Hindisvík á
Vatnsnesi 21. des.
1887, d. 17. febr.
1939, og Þórleif
Pétursdóttir Nor-
land, fulltrúi hjá
Ríkisútvarpinu, f. á
Gautlöndum í Mývatnssveit 29.
nóv. 1894, d. 12. nóv. 1974. Sverr-
ir var yngstur fjögurra systkina.
Hin eru Gunnar mennta-
skólakennari, f. 6. jan. 1923, d. 7.
maí 1970; Agnar skipaverkfræð-
ingur, f. 16. apríl 1924; og stúlka,
f. 16. apríl 1924, d. 23. apríl 1924.
23. ágúst 1952 kvæntist Sverrir
Margréti Þorbjörgu Vilhjálmsson
Norland, f. í Edinborg á Skotlandi
29. júlí 1929. Foreldrar hennar
voru Guðmundur Vilhjálmsson,
framkvæmdastjóri í Reykjavík, f.
ann 1953-1954. Árið 1954 hóf
hann störf sem verkfræðingur hjá
Paul Smith. 1956 breyttist fyr-
irtækið í Smith & Norland hf. og
starfaði Sverrir þar sem forstjóri
til dauðadags.
Sverrir var virkur í fé-
lagsmálum og sinnti ýmsum fé-
lags- og trúnaðarstörfum. Hann
var formaður Stéttarfélags verk-
fræðinga 1953 og RVFÍ 1964-
1965, sat í stjórn BHM 1962-1966,
í stjórn Verkfræðingafélags Ís-
lands 1973 og var varaformaður
1974. Hann sat í stjórn Félags raf-
tækjaheildsala frá 1959, og var
formaður 1967-1976. Hann sat í
stjórn Verslunarráðs Íslands
1967-1974, Félags íslenskra stór-
kaupmanna 1970-1971, og var
varaformaður 1971-1974. Hann
var einnig í stjórn Versl-
unarbanka Íslands 1974-1980, for-
maður bankaráðs 1980-1984, próf-
dómari við Háskóla Íslands
1973-1977, og í stjórn Rót-
arýklúbbsins Reykjavík – Aust-
urbær 1985-1988, forseti 1986-
1987. Auk þess var Sverrir í ráð-
gjafarhópi verkfræðideildar
Háskóla Íslands (Senati) frá 1994.
Útför Sverris verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
11. júní 1891, d. 26.
sept. 1965, og Kristín
Thors, f. 16. febrúar
1899, d. 27. júlí 1972.
Sverrir og Margrét
eignuðust þrjú börn,
sem eru: 1) Kristín, f.
1953. 2) Jón, f. 1957,
kvæntur Sigríði L.
Signarsdóttur, f.
1961. Börn þeirra
eru Sverrir, f. 1986,
Kristján, f. 1992, og
Guðmundur Óli, f.
1993. 3) Halla, f.
1965, í sambúð með
Valdimari Sigurðssyni, f. 1966.
Börn þeirra eru Margrét Halla, f.
1995, og Lárus Thor, f. 2001.
Sverrir varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1946. Hann lauk síðan BS-prófi í
rafeindaverkfræði frá Massachu-
setts Institute of Technology í
Boston í Bandaríkjunum 1950.
Að loknu námi starfaði Sverrir
sem verkfræðingur í radíódeild
Póst- og símamálastjórnar til árs-
ins 1954. Hann starfaði einnig
sem kennari við Loftskeytaskól-
Sannur heiðursmaður er fallinn
frá. Tengdafaðir minn og afi þriggja
sona minna. Faðir mannsins míns og
nánasti starfsfélagi. Missirinn er
mikill og sorgin stór.
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast eiginmanni mínum, Jóni Nor-
land, á haustdögum 1982. Mér var
strax tekið opnum örmum í tengda-
fjölskyldunni. Minnisstæður er dag-
urinn þegar ég hitti þau fyrst. Mér
var þá boðið í sunnudagsmáltíð fjöl-
skyldunnar. Móttökurnar voru eins
og um tiginn gest væri að ræða.
Margrét nostraði við matargerðina í
eldhúsinu en Sverrir bauð mér inn á
kontór. Þar var spjallað og talið
barst að ljóðlist. Kom strax í ljós að
skáldið Hannes Pétursson var hon-
um sérlega kært og vék hann sér-
staklega að bókinni, Heimkynni við
sjó, sem þá var nýlega komin út. Það
var gott að koma inn í þessa sam-
heldnu og kærleiksríku fjölskyldu.
Systurnar eru tvær, Kristín og
Halla, báðar yndislegar manneskj-
ur.
Stærsta lán Sverris í lífinu var að
kynnast og kvænast henni Margréti,
tengdamóður minni, en þau giftu sig
árið 1952. Margrét var í senn perlan
og kletturinn í lífi hans. Sverrir var
fagurkeri og hefur hann vafalítið
heillast af fegurð hennar, jafnt innri
sem ytri.
Sverrir var einstaklega traustur
og heiðarlegur maður, örlátur, rétt-
sýnn og hjartahlýr. Heilbrigða
skynsemi hafði hann í ríkum mæli.
Hann var afburða greindur, vel les-
inn og hafði skoðun og áhuga á flestu
milli himins og jarðar. Hann hafði
gaman af að dunda í garðinum sín-
um og ósjaldan sýndi hann mér túl-
ípanana sína og annan fallegan gróð-
ur, því að allt dafnaði vel sem hann
hlúði að.
Þar sem ég sit og skrifa þessar
línur koma nú margar og bjartar
minningar upp í huga minn; afi að
syngja lagið sitt fyrir ungan dreng
og sýna honum málverkin á veggj-
unum; við öll á Sunnuveginum að
borða eða skrafa saman í eldhúsinu
og koníaksstofunni. Fagurblá augu
afa lýsa upp brosmilt og útitekið
andlit hans þegar við hlæjum. Ég
minnist allra göngutúranna okkar
niður í „heiminn“ í Laugardalnum.
Ferðanna í sumarbústaðinn í Borg-
arfirðinum. Árlegra helgarferða
okkar síðustu árin út á land á sumr-
in. Svo veifar afi okkur og „ýtir bíln-
um“ þegar við kveðjumst.
Sverrir afi var einstakur maður
og eru það forréttindi mín í lífinu að
hafa fengið að kynnast honum og
eiga með honum margar dýrmætar
stundir. Þær ber að þakka. Ég vildi
svo sannarlega að þær hefðu getað
orðið fleiri og einhvern veginn finnst
mér að maður eins og Sverrir eigi
„alltaf að vera til“ því að hann auðg-
aði þennan heim svo sannarlega.
Hann var mér að mörgu leyti sem
faðir en sjálf missti ég föður minn
ung að árum eða fjögurra ára gömul.
Elsku Sverrir, hafðu þökk fyrir
allt og megir þú hvíla í friði. Ég kveð
þig með söknuði.
Sem dropi tindrandi
tæki sig út úr regni
hætti við að falla
héldist í loftinu kyrr –
þannig fer unaðssömum
augnablikum hins liðna.
Þau taka sig út úr
tímanum og ljóma
kyrrstæð, meðan hrynur
gegnum hjartað stund eftir stund.
(Hannes Pétursson.)
Þín tengdadóttir,
Sigríður.
Svona er hann: stendur úti í garði,
klæddur vínrauðri pólópeysu og
mjúkum stífpressuðum terlínbuxum
með uppábroti, gránað hárið greitt í
snyrtilegan sveig, – það hefur þynnst
en er þrautseigt eins og eigandinn, –
hann rakar saman laufi, eða dregur
til sín golfbolta með wedge-járni, eða
dyttar að túlípönunum við bílhlaðið;
séntilmannlegur, Humphrey Bogart-
legur (sígarettan reyndar horfin úr
munnvikinu, hann rifjar daginn oft
upp: Það var fyrir tuttugu og fimm
árum …); hann er huggulegur og
sérlega vel til fara eins og alltaf, jafn-
vel moldin verður þrifaleg og pen í
kringum hann; axlirnar síga dulítið;
hann hreyfir sig hægt en örugglega
þegar við rennum í hlaðið, svo réttir
hann út litlafingri og segir: Jess, sör.
Og þegar eitthvert okkar ber honum
spennandi tíðindi bætir hann við:
Hólí smók!
Við stígum með honum inn, stöldr-
um þó ekki lengi við því ég og afi ætl-
um í göngutúr, við stefnum á Laug-
ardalinn, það er allur heimurinn! Og
ég er bara þriggja, fjögurra ára: Í
heiminum eru indjánar og birnir og
bófar. En þegar við leggjum í hann
uppgötvum við okkur til skelfingar
að vinnumenn hafa reist hræðilega
girðingu og lokað fyrir gönguleiðina
okkar. Nú eru góð ráð dýr: Gamma
mennina! Gamma mennina! æpi ég
örvæntingarfullur og hleyp í til-
gangslausa hringi: Þeir eru búnir að
gemma heiminn! – ég er í vígahug:
Loks hrópa ég að afa: Við verðum að
klotra yfir grindverkið! (Mér finnst
enn í dag fullkomlega eðlilegt að
klotra yfir hluti.) Afa líst hinsvegar
ekkert á klotrið; hann er ráðagóður
og kænn og vísar mér á nýja leið. Svo
snúum við aftur heim og ég er enn
uppveðraður og sármóðgaður út í
þessa ósvífnu vinnumenn! – En sko
aldeilis sammála afa um hvað þreytt-
um ferðalöngum sem snúa aftur eftir
ævintýri finnst best að borða:
sveskjugraut! Viljum við: sveskju-
graut! Og hananú!
Svona rötum við í ævintýri.
Og hann gefur mér fyrstu hljóð-
færin, xýlófón, flautu, munnhörpu,
smíðar fyrir mig skjöld og sverð; við
siglum glæsilegum smábátum um
tjarnirnar í heiminum og ræðum
málin: spjöllum um fótbolta, seinna
skeggræðum við um bókmenntir og
ljóðlist og kryfjum trúmálin (okkur
finnst margt gott í Kóraninum en
einnig margt slæmt); við tölum um
djass og hörmum örlög popptónlist-
arinnar og furðum okkur margoft á
hlutskipti þýsku þjóðarinnar á fyrri
hluta tuttugustu aldarinnar. Stund-
um ræðum við stjórnmál ef við erum
í stuði.
Við skröfum um daginn og veginn.
Og þó svo að við heitum sama nafni
erum við ekki alltaf sammála. En við
erum oft sammála, og ekki bara um
ágæti sveskjugrauta. Okkur finnst
jólakökur líka góðar.
Guð blessi þig, afi minn. Ef allir
menn væru jafngóðhjartaðir og
skynsamir og þú væri heimurinn fal-
legri og betri staður, – svona eins og
heimurinn þinn og minn.
Þinn nafni,
Sverrir Norland.
Afi var sannarlega góður og
skemmtilegur maður. Hann var
ávallt tilbúinn að gera eitthvað fyrir
okkur. Hvort sem það var að sækja í
jazzballett, aðstoða við heimanám,
semja ljóð eða tónlist, kenna stafina
eða bara fræða okkur um heiminn.
Við eigum minningar í hundraðatali
og það er ástæða til að gleðjast yfir
því. Afi spilaði golf. Hann kenndi
okkur krökkunum nokkra takta og
þrátt fyrir Tiger Woods þá var afi
alltaf bestur.
Afi var góð fyrirmynd. Hann kunni
svo margt, var heiðarlegur, hjálp-
samur og mikill vinur okkar. Þegar
einhver hlutur brotnaði eða varð fyr-
ir óhappi þá var það næsta víst að afi
gat lagað hann.
Það er auðvitað erfitt að missa ein-
hvern en það er allt í lagi að gráta því
eins og presturinn sagði þá eru tárin
tákn um þakkir. Við erum þakklát
fyrir að hafa fengið að vera með afa
og læra af honum. Og þó afi sé farinn
til Guðs þá er hann alltaf með okkur.
Við endum þessa kveðju með ljóði
sem Margrét Halla og afi sömdu í
sameiningu:
Ekki allt svo auðvelt er
en alltaf má nú reyna.
Alltaf kemur eitthvað og fer
því er ekki að leyna.
Blessuð sé minning afa,
Margrét Halla og Lárus Thor.
Frá fyrstu atvikum í kynnum okk-
ar fannst mér handtak Sverris hlýtt
og traust og var svo áfram þá hálfu
öld sem vinátta okkar stóð með mág-
semd. Og það sagði mér sitthvað um
mannkosti Sverris djúprætta í gild-
um sem hann hafði tileinkað sér úr
fornum arfi með hugsjón um mann-
gildi og meðfæddri prúðmennsku.
Hann vandaði sig í viðhorfum og öllu
fari, var sómamaður og öðlingur, far-
sæll og manna örlátastur.
Ég man ekki til þess að okkur hafi
nokkurn tímann orðið sundurorða þó
að við hefðum ólík viðhorf að mörgu
leyti. Honum var gjarnt að vera með
spaugsyrði á vör og hann hafði gam-
an af að vitna fundvís í ljóð sem ég
hafði ort, ekki sízt á ensku sem var
mér alltaf til jafn mikillar gleði. Enda
þótt Sverrir hefði yndi af rökræðum
um ólík viðhorf sótti hann fremur á
þau mið þar sem hann fann meiri
íþróttamenn í rökræðum í fjöl-
skylduboðum, einkum syni mína.
Gagnvart mér var hann umburðar-
lyndur, og kannski í mesta lagi að
bryddaði á blíðlegri kerskni. Sverrir
hafði ást á bókmenntum, ekki sízt
þýzkri klassík og rómantík og ég
held hann hafi gripið til eigin nota
margt drjúgt frá sjálfum Shake-
speare.
Sverrir var hámenntaður raunvís-
indamaður með áherslu á rafeinda-
fræði frá þeim nafntogaða MIT há-
skóla í Bandaríkjunum; en hitt var
nærtækara fyrir mig að meta hversu
mikill fagurkeri hann var í athöfnum
sínum. Það birtizt í alúð við að rækta
garðinn sinn, láta blóm njóta sín og
gróður og það birtizt líka í umgengni
við fólk; og fyrirtæki sitt rak hann
með sams konar fegurðarskyni og
sköpunarþrá.
Þegar maður kemur í hin fögru
húsakynni Smith og Norland finnur
maður að þar ríkir sérstakur andi,
virðing, og útsjónarsemi að haga öllu
þannig að þeim sem vinna þar geti
liðið og farnast vel, og vekja góðar
hugsanir með gestum.
Sverrir var músíknæmur maður
og hafði áhuga á myndlist eins og
sést bæði í fyrirtækinu og heimili
þeirra Margrétar systur minnar og
hans.
Sverrir lagði sig í líma að búa sem
bezt í haginn fyrir sína nánustu og
alla tíð fyrir drottningu lífs síns Mar-
gréti systur mína og síðan þann
fagra ættarlegg sem frá þeim er
sprottinn. Þau voru samtaka í rausn
og risnu og þeim var eðlilegt að láta
öðrum líða vel í húsakynnum sínum,
var hugleikið að rækta og skapa sem
beztar aðstæður að atgervi allra
mætti njóta sín.
Mig grunar að margir eigi Sverri
mikið að þakka án þess að hann hirti
um að láta það vitnazt; ég veit að
hann naut virðingar meðal samherja
sinna í viðskiptum og keppinauta
líka. Sár er söknuður eftir slíkan
mann en hitt er þó líkn og örvun þeim
sem hafa notið hans að finna nú ang-
an minninganna með hvata til eftir-
breytni.
Thor Vilhjálmsson.
Líður dagur, líður nótt, mánuður,
svo líða áratugir og það kemur að því
á ævi manns að vinir, sem á þessu
ferli hafa verið nánir, heltast úr lest-
inni. Sæti sem voru vel setin af góðu
fólki verða auðir stólar. Minning ein.
Mágur minn, Sverrir Norland
verkfræðingur, lést á Landspítalan-
um þriðjudaginn 26. júní sl. eftir erf-
iða baráttu við illvígan sjúkdóm.
Hann hafði fyrir þá legu ekki gengið
heill til skógar um nokkurt skeið.
Sverrir útskrifaðist sem stúdent frá
Mennntaskólanum í Reykjavík
ásamt eldri systur minni, Helgu, á
hundrað ára afmæli skólans árið
1946. Síðan fór hann til náms við
MIT-háskólann í rafmagnsverk-
fræði. Naut hann þar stuðnings móð-
ur sinnar, hinnar merku konu, Þór-
leifar Norland. Er heim kom að
loknu námi starfaði Sverrir um nokk-
urt skeið sem verkfræðingur hjá
Landsíma Íslands en réð sig síðar til
fyrirtækis Pauls Smith sem var
norskur verkfræðingur, búsettur hér
og rak hér fyrirtæki sem hafði um-
boð fyrir ýmis erlend fyrirtæki. Af
þeim er hér kunnastur rafmagnsris-
inn Siemens.
Skömmu eftir heimkomuna kynnt-
ust þau Margrét, yngri systir mín, og
Sverrir og felldu hugi saman. Við
Lillý, kærastan mín, áttum margar
góðar stundir með þeim. Reykjavík
var mjög skemmtileg á þessum tíma,
viðráðanleg og flest andlit götunnar
kunnug. Þessi kvartett átti góða
daga og vináttan var traust og kvart-
ettinn entist æ síðan.
Margrét og Sverrir giftu sig og
stofnuðu heimili á Egilsgötu 10 og
þar fæddist Kristín, fyrsta barn
þeirra, og síðar Jón. Góð samvinna
var milli Pauls Smith og hins unga
verkfræðings og reyndar mikil vin-
átta. Mál æxluðust svo að Sverrir gat
keypt fyrirtæki Pauls Smith og hefur
það síðan verið rekið sem fjölskyldu-
fyrirtækið Smith og Norland hf. en
það er rómað fyrir góða þjónustu og
góða vöru. Með honum í rekstrinum
störfuðu tvö barna hans og Mar-
grétar, Jón og Halla. Smith og Nor-
land hf. er að sumu leyti einstakt fyr-
irtæki utan óróa Kauphallar.
Starfsfólk og eigendur virðast manni
vera bundin tryggðaböndum og er
þar systir mín, Margrét, aldrei fjarri
með sinn yndisþokka. Sverrir byggði
þessari „ytri fjölskyldu“ sinni glæsi-
legt hús sem vinnustað við Nóatún
og vann arkitektinn, Jón Haralds, úr
mörgum glæsilegum hugmyndum
Sverris. Er Sverri óx fiskur um
hrygg fjárhagslega byggði hann
ásamt öðrum verkfræðingum fjög-
urra raðhúsa röð við Ljósheima. Enn
var stofnað til innilegrar vináttu og
tryggðabanda. Halla, yngsta barn
Margrétar og Sverris, fæddist í
Ljósheimum 7. Kristín er nú kennari
við Verslunarskólann en Jón og
Halla starfa við fyrirtækið, eins og
áður segir. Öll þrjú eru systkinin
góðum kostum búin. Sverrir og Mar-
grét keyptu árið 1987 húsið á Sunnu-
flöt 5 og bjuggu sér þar glæsilegt
heimili. Voru þau þar sem fyrr höfð-
ingjar heim að sækja og fóru gestir
þaðan að jafnaði mettir og glaðir.
Garð sinn þar prýddi Sverrir blóm-
um sem voru augnayndi.
Sverrir var mjög traustur maður í
starfi sem utan. Hann var einlægur
og góður vinur. Hann var góður
drengur. Sverrir var áhugamaður
um tónlist og lék á árum fyrr sér til
ánægju á klarinettu. Hann orkti ljóð
en flíkaði ekki. Golf stundaði hann af
kappi. Upphaf þess sagði hann vera:
Sá sem þetta ritar spurði hann eitt
sinn hvort hann vildi ekki koma með
sér upp í Grafarholt og kynnast golfi.
Viðbrögð Sverris voru sem fleiri við
slíkum uppástungum: Ég nenni ekki
að elta hvítar kúlur. Varð þó úr þess-
ari kennsluferð og skyldi kennarinn
sýna honum grip og sveiflu íþrótt-
arinnar. Eftir ferðina sagði Sverrir:
Ég mátti hafa mig allan við að forð-
ast kylfur kennarans. En þá þegar
tók hann bakteríuna, stundaði íþrótt-
ina meðan heilsan leyfði og varð góð-
ur golfari. Varð það honum léttir eft-
ir amstur dagsins að slá hvíta bolta á
grænum brautum.
Við Lillý söknum Sverris, góðs
vinar og drenglundaðs manns. Við
vottum Margréti, börnum þeirra
hjóna og fjölskyldum okkar dýpstu
samúð.
Guðmundur W. Vilhjálmsson.
Kær föðurbróðir, mágur og vinur
er fallinn frá. Í huga okkar ríkir
söknuður, en jafnframt gleði yfir því
að hafa átt samleið með þessum góða
og merka manni. Með nokkrum fá-
tæklegum orðum langar okkur að
minnast hans og þakka honum fyrir
allt sem hann var okkur og fjölskyld-
um okkar. Sverrir var ætíð til staðar
fyrir okkur systurnar, ef á þurfti að
halda og tók þátt í gleði okkar og
sorgum ásamt sinni góðu fjölskyldu.
Traustari og gegnheilli frænda er
vart hægt að hugsa sér. Hann rækt-
aði frændsemina og vináttuna svo
lengi sem hann lifði og sýndi okkur
ætíð mikinn kærleika og hlýju sem
við þökkum af alhug. Margrét kona
hans og börnin hans þrjú, þau Krist-
ín, Jón og Halla og barnabörnin sjá
nú eftir yndislegum eiginmanni, föð-
ur og afa. Samband þeirra hjóna og
barna þeirra var einstakt, fallegt og
kærleiksríkt, svo eftir var tekið.
Með virðingu og þakklæti kveðjum
við okkar góða frænda og sendum
Margréti og fjölskyldunni allri okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ljúf minning lifir.
Anna og Helga Norland
og fjölskyldur.
Mig langar til að kveðja með
nokkrum orðum frænda minn og vin
Sverri Norland og jafnframt enn
einn af „sumardrengjunum“ mínum,
sem ég svo kalla. Þeir voru yfirleitt
náfrændur föður míns á Gautlöndum
í Mývatnssveit og þangað sendir á
Sverrir Norland