Morgunblaðið - 05.07.2007, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JÚLÍ 2007 29
sumrin til viðkynningar við annars-
konar mannlíf og störf en í borgum
og bæjum. Þeir dvöldu þar mörg
sumur, misjafnlega mörg þó. Þeir
eignuðust heimilið og heimilisfólkið
og við eignuðumst þá. Slík eigna-
tengsl og tryggð eru í mínum huga
ómetanleg gjöf. „Sumardrengirnir“
mínir voru ekki alltaf sáttir við þau
störf sem féllu í þeirra hlut og okkar
heimilisunglinga, s.s. að reyta arfa,
snúast kringum girðingarviðgerðir
með föður mínum o.m.fl. á sömu
sveif. En þeir brugðust aldrei í störf-
um sínum, hvorki sjálfum sér né öðr-
um og inntu þau af hendi með
skyldurækni og trúmennsku hvort
sem þeim fundust þau ljúf eða leið.
Það er vert að geta þess hér að næsta
kynslóð „sumardrengja“ á Gautlönd-
um – aðallega barnabörn föður míns
– áttu flest sameiginlegt með frænd-
um og forverum sínum þar á bæ.
Bæði ljúf og leið störf svo og skyldu-
ræknina og trúmennskuna til þess að
leysa hvert starf og hvert verkefni
sem best af hendi. Allir þessir „sum-
ardrengir“ af tveimur til þremur
kynslóðum hafa reynst „drengir góð-
ir“ í þessa orðatiltækis vænstu merk-
ingu.
Sverrir Norland er fyrstur og elst-
ur þeirra „sumardrengja“ á Gaut-
löndum, sem ég tók fullan þátt í að
annast, þótt sjálf væri ég þá ungling-
ur – og í huga mér er hann því eins-
konar samnefnari eða fulltrúi þeirra
manngilda, sem ég hér hef tileinkað
„sumardrengjunum“ á Gautlöndum,
auk fleiri einkaverðleika. Sverrir
Norland lét ekki mikið yfir sér eða á
sér bera á opinberum vettvangi s.s.
stjórnmálum. Hann átti og rak fyr-
irtækið Smith & Norland með vand-
virku forræði og góðum árangri. Mér
þótti sem hann mætti víðar leggja
haga hönd á plóg og sagði einu sinni
við hann, að þótt við værum á and-
stæðum meiði í stjórnmálum mundi
ég samt kjósa hann og treysta hon-
um, öðrum betur til þess að stýra hag
lands og þjóðar ef hann hefði áhuga
og vilja á þeim vettvangi. Slíkt var
honum ekki í hug. En traustsyfirlýs-
ing mín stendur og ég kveð Sverri
Norland með henni.
Ásgerður Jónsdóttir.
Það er hægt að njóta forréttinda af
ýmsum toga, en það eru ekki sjálf-
sögð forréttindi að eiga góðan vinnu-
veitanda. Sverrir Norland var þessi
góði vinnuveitandi.
Af meðfæddri hógværð og lítillæti
mundi hann hafa afþakkað þessi
skrif. En það er erfitt að láta kyrrt
liggja.
Árið 1954 réðst Sverrir til starfa
hjá Paul Smith og árið 1956 stofnuðu
þeir Smith og Norland hf. ásamt
fleirum. Frá því ári hefur Sverrir
verið forstjóri og stjórnarmaður
Smith og Norland hf. Af miklum
dugnaði byggði hann upp fyrirtækið í
yfir 50 ár. Hann stundaði sín viðskipti
af vandvirkni og heiðarleika, sem
skilaði sér í trausti og virðingu gagn-
vart fyrirtækinu. Hann var tölug-
löggur með afbrigðum og ótrúlega
minnugur, með góða yfirsýn sem
margur yngri maður gæti öfundað
hann af. Sverrir var af gamla skól-
anum og þótti leitt að handsal og
heiðursmannasamkomulag væri á
undanhaldi í hörðum heimi við-
skiptanna. Honum hugnuðust ekki
allar aðferðir nútímaviðskipta, þótti
þar oft skorta tillitssemi, kurteisi og
virðingu fyrir hefðum.
Umhyggja og vinátta Sverris var
einstök. Hlýja og velvild hans var oft
þess megnug að breyta „dimmu í
dagsljós“. Hann lét sig ekki einungis
varða hag okkar starfsmannanna,
heldur einnig fjölskyldna okkar. Ár-
viss viðburður er jólaball fyrir börn
og foreldra í kringum afmæli hans 8.
janúar. Starfsmönnum og mökum
boðið á veglega árshátíð ár hvert og
ekkert til sparað. Ekki má heldur
gleyma haustferðunum með blöndu
af fróðleik um land og þjóð og
skemmtun ásamt góðum viðurgjörn-
ingi í mat og drykk. Minnisstæð er
ferð til Kraká í Póllandi sem Sverrir
bauð okkur öllum í haustið 2005. Það
er því ekki undarlegt að honum hafi
haldist vel á fólki og sumir hafi starf-
að hjá honum áratugum saman. En
það voru ekki bara við starfsmenn
sem nutum velvildar hans og hjarta-
gæsku. Menning, listir, íþróttir, líkn-
ar- og styrktarfélög hafa notið að-
stoðar hans.
Sverrir hafði gaman af að ræða um
lífið og tilveruna. Hann var vel lesinn
og fróður og hafði gaman af kveðskap
og átti til að kasta fram vísum. Hann
var tónlistarunnandi og hafði mikinn
áhuga á verkum íslenskra lista-
manna, ekki síður þeirra ungu.
Nú er skarð fyrir skildi. Það verð-
ur erfitt að hafa Sverri ekki hér í
Smith og Norland. Hann sem mætti
alltaf með þeim fyrstu hvern morgun,
þótt kominn væri á níræðisaldur.
Hann sem leysti úr hverjum vanda
svo vel fór.
Sverrir stóð ekki einn í lífsbarátt-
unni, síður en svo, hans elskulega
kona Margrét og síðar börn þeirra
eru stór hluti af þessu gamalgróna
fjölskyldufyrirtæki. Þeim hefur tek-
ist að halda því persónulegu og fjöl-
skylduvænu með ljúfmennsku sinni
og hlýju.
Stolt Sverris leyndi sér ekki þegar
börn hans og barnabörn bar á góma.
Hann naut þess að vera afi og eiga
þessi efnilegu barnabörn. Þar er und-
arlegt til þess að hugsa að ekki eru
nema tveir mánuðir síðan Sverrir
stundaði sína vinnu, fór í sitt golf og
Rotary. Þrátt fyrir 80 árin vonuð-
umst við til að hann mundi yfirstíga
veikindin og mæta aftur með glettn-
isblik í augum og bjóða góðan dag.
Við kveðjum heiðursmann og höfð-
ingja með sorg í hjarta og miklu
þakklæti fyrir allt. Margréti okkar,
börnum, tengdabörnum og barna-
börnum vottum við innilega samúð,
einnig Agnari bróður Sverris og öll-
um öðrum sem voru honum kærir.
Starfsfólk Smith og Norland hf.
Kær vinur er látinn.
Sverrir Norland var stórbrotinn
maður, hugumstór, eins og einn vina
pabba míns myndi hafa orðað það.
Hann var jafnframt viðkvæmur,
hreinlyndur, strangheiðarlegur, góð-
ur maður sem var sérstaklega hjálp-
fús og rétti ýmsum hjálparhönd. Það
var þó ekki gert með auglýsinga-
skrumi, því græðgiþjóðfélagið var
honum ekki að skapi.
Ég kynntist honum fyrst þegar
vinkona mín, Margrét, bauð mér ný-
kominni heim frá útlöndum í bíltúr
með kærasta sínum. Með í för var
vinur hans Sveinn. Ári síðar vorum
við báðar giftar þessum ungu verk-
fræðingum nýkomnum úr námi frá
Bandaríkjunum. Síðan eru liðin 56 ár.
Alla tíð hefur vinskapur okkar
haldist, við spiluðum bridge saman í
áratugi og Margrét orðaði það svo vel
við mig um daginn, „að nú væru þeir
félagarnir farnir að spila saman aft-
ur“.
Ég minnist ferðalags sem við fór-
um í saman til Noregs fyrir mörgum
árum. Við keyrðum þvert yfir landið
og naut Sverrir ferðarinnar sérstak-
lega vel en þá heimsóttum við meðal
annars þær slóðir þar sem hann var
fæddur í Vestur-Noregi.
Sverrir var mikill málamaður og
man ég það sérstaklega hvað það
kom sér vel í ferð MR ’49 árið 1994
þegar við lentum í hálfgerðum leið-
indum í Prag. Ég var fararstjóri en
talaði ekki þýsku og þá kom Sverrir
til hjálpar svo allt fór vel að lokum.
Sverrir var Rotary-maður og tók
það hlutverk hátíðlega. Hann var
formfastur og vildi halda í hefðir
Rotary-hreyfingarinnar en ýmsar
hefðir innan Rotary eru í dag ekki
teknar eins alvarlega af ungu kyn-
slóðinni og var það honum ekki að
skapi.
Öll sín verk vann hann af kost-
gæfni og dugnaði. Byggði hann
glæsilegt hús yfir fyrirtæki sitt sem
er bæjarprýði. Það hefur ábyggilega
ekki verið létt verk að reka fyrirtæk-
ið síðustu árin þar sem allt í okkar
þjóðfélagi er komið á svo fárra hend-
ur. En hann hafði gott fólk sér við
hlið. Jón sonur hans hægri hönd og
Halla líka starfandi þar ásamt dyggu
starfsliði.
Margrét hefur líka verið góður
liðsmaður, þó hún hafi spilað á kant-
inum, eins og sagt er í boltanum.
Margrét mín – ég, börnin mín, sem
Sverrir reyndist alltaf svo vel,
tengdabörn og barnabörn sendum
þér, Kristínu, Nonna, Höllu og allri
fjölskyldunni samúðarkveðjur.
Helga Gröndal.
Burt er genginn traustur vinur,
grandvar maður og vandaður í alla
staði. Það hlýtur að teljast gæfuspor
að hafa fengið að vera í meira en
hálfa öld samferða slíkum manni sem
Sverrir Norland var. Mér duldist
ekki allt frá fyrstu kynnum hvern
mann Sverrir hafði að geyma. Við
vorum um nokkuð langt skeið sam-
tímis í félagsmálum atvinnurekenda í
verslun. Á þeim vettvangi leyndi sér
ekki hversu heilsteyptur og ráðagóð-
ur hann var í hvívetna. Við höfum vit-
að náið hvor af öðrum á sviði við-
skipta, félagsmála og síðast en ekki
síst sem nánir fjölskylduvinir. Allt
skilur það eftir sig ljúfar og góðar
minningar um þennan látna vin.
Hans er því sárt saknað.
Hinn 5. apríl síðastliðinn bar fund-
um okkar síðast saman. Hann kom í
heimsókn til mín og þá sem ávallt
fyrr var samtalið eftirminnilegt.
Hann lét í ljós sínar jákvæðu skoð-
anir, kjarnyrtur með svolítinn
glampa í augum þegar hann lýsti því
sem fyrir augu bar. Þótt veikindi hafi
sótt að honum að undanförnu kemur
brotthvarf hans á óvart og sárt að
vita ekki af honum á næsta leiti.
Sverrir rak um áratuga skeið um-
fangsmikla innflutningsstarfsemi
þar sem hann sérhæfði sig á sviði raf-
og rafeindabúnaðar og ótal öðru því
sem þessum sérsviðum tengist.
Hvergi leyndi sér hið vandaða yfir-
bragð húsbóndans í fyrirtækinu og
gilti einu hvort húsnæðið var af
skornum skammti eins og var á
fyrstu árum hans í fyrirtækinu eða
síðar í glæsilegum húsakynnum
Smith og Norland. Það var ánægju-
legt að fylgjast með þróun fyrirtæk-
isins og hvernig Sverrir hélt sínu
vandaða striki í öllum sínum ákvarð-
anatökum. Flokkast fyrirtæki hans
með þeim vönduðustu í íslensku við-
skiptalífi.
Það duldist engum sem Sverri
þekktu að þar fór greindur og af-
burða vel skólagenginn maður, sí-
menntaður með opin augu fyrir þró-
un í samfélaginu og skarpa
framtíðarsýn. Fundum okkar bar á
tímabili mjög oft saman innan sam-
taka atvinnurekenda í verslun þar
sem tekist var á um frelsi í viðskipt-
um og einkaframtaki. Þá var gott að
eiga slíkan liðsmann jafn heilsteypt-
an og vandaðan sem hann var. Það
var hlustað á orð hans, tekið tillit til
þeirra, þar fylgdi hugur máli, ekkert
frumhlaup en allt vandað og vel
ígrundað.
Í einkalífi sínu var Sverrir gæf-
unnar smiður. Þar náðum við vel
saman með konur okkar, vinkonurn-
ar, okkur við hlið. Sama máli gegndi
með heimilið og fyrirtækið. Engu
máli skipti hvort híbýlin voru lítil
eins og í byrjun eða stór og glæsileg,
alltaf þetta vandaða og góða yfir-
bragð. Þar var samræmi í öllum hlut-
um, heimilishlýja, gestrisni og
smekkvísi, hvar sem litið var. Fjöl-
skyldan og heimilið var honum allt.
Nú þegar Sverrir er kvaddur
þökkum við vináttuna og fyrir að
hafa átt hann að samferðamanni. Við
Sigríður og börnin okkar sendum
Margréti og fjölskyldunni allri okkar
innilegustu samúðarkveðjur og biðj-
um góðan guð að styrkja þau í sorg
sinni.
Hjalti Geir Kristjánsson.
Sverrir Norland, bekkjarbróðir
minn, vinur og nágranni til margra
ára, er látinn. Á kveðjustundu sem
þessari hrannast minningar upp og
myndir þeirra renna fyrir hugskots-
sjónum mínum því margs er að minn-
ast eftir 65 ára samleið.
Fyrstu minningar mínar eru frá
menntaskólaárum okkar.
Sverrir var greindur og glæsilegur
námsmaður, fullur metnaðar, í
stærðfræðideild Menntaskólans í
Reykjavík. Við Sverrir vorum Vest-
urbæingar og hittumst oft á leið í
skólann fyrir kl. átta á morgnana við
gamla ÍR-húsið á horni Túngötu og
Hofsvallagötu og slógust þar stund-
um fleiri skólasystkini í hópinn.
Fróðlegt og gaman var að spjalla við
Sverri. Hann var vel heima í líðandi
atburðum tímans jafnt innan sem ut-
anlands.
Þetta var tími seinni heimsstyrj-
aldaráranna. Menntaskólaárin liðu
hratt við lærdóm og góðan fé-
lagsskap. Í minningunni er Sverrir
þar rólegur, vingjarnlegur, kurteis
og vinur vina sinna. Að loknu stúd-
entsprófi 1946 skildi leiðir og Sverrir
hélt til Boston í nám í rafmagnsverk-
fræði við MIT. Hann lauk BS-prófi í
rafeindaverkfræði 1950 með láði,
eins og hans var von og vísa, og hélt
heim til Íslands. Skömmu seinna
hitti ég hann og þótti mér vænt um
að finna vináttu hans óbreytta.
Sverrir kvæntist 1952 glæsilegri og
yndislegri konu, Margréti Þorbjörgu
Vilhjálmsson.
Um miðjan sjötta áratuginn
ákváðu fjórir verkfræðingar og kon-
ur þeirra að ráðast í það stórverkefni
að byggja saman raðhús við Ljós-
heima í Reykjavík. Sverrir og Mar-
grét, og við hjónin, vorum í þeim
hópi.
Stórverkefnið gekk upp og var
mikil gleði ríkjandi að framkvæmd-
um loknum þegar ört stækkandi fjöl-
skyldur fluttu inn í húsin sín. Í minn-
ingu minni er það, að allt, sem
Sverrir tók sér fyrir hendur, var
unnið af nákvæmni og kunnáttu.
Hann ræktaði garðinn sinn af mikilli
natni og samviskusemi í orðsins
fyllstu merkingu. Margrét og Sverr-
ir voru nágrannar okkar í um það bil
þrjátíu ár. Á níunda áratugnum
fluttu þau úr Ljósheimum á Sunnu-
veg. Urðu þetta mikil viðbrigði fyrir
okkur því Margrét og Sverrir voru
yndislegir nágrannar.
Ánægjulegar minningar okkar Jó-
hanns seinni áratugina eru tengdar
8. janúar, afmælisdegi Sverris.
Þá héldu þau hjónin veislu og buðu
til hennar ættingjum, vinum, og
gömlu nágrönnunum úr Ljósheim-
um. Var það ómetanlegt og einstak-
lega ánægjulegt. Að leiðarlokum er
margt að þakka – samveru, tryggð
og vináttu.
Við Jóhann og fjölskylda okkar
vottum Margréti og fjölskyldu henn-
ar okkar dýpstu samúð og biðjum
henni Guðs blessunar.
Helga Jónasdóttir.
Enn einn bekkjarbróðir og vinur
er fallinn frá, sá fjórði á þessu ári.
Slíkt er kannski ekki að undra, þar
eð við höfum náð þeim aldri að gera
má ráð fyrir að við týnum tölunni
hratt. Þrátt fyrir að þekking og skyn-
semi segi okkur að slíks sé óðum að
vænta erum við alltaf berskjölduð og
missirinn er alltaf jafnsár. Í raun
missum við eitthvað af sjálfum okkur
í hvert skipti sem góður vinur fellur
frá. Slíka tilfinningu hef ég nú við
fráfall Sverris Norland.
Sverrir kom í þriðja bekk Mennta-
skólans í Reykjavík, greindur, kapp-
samur og metnaðarfullur námsmað-
ur, sem vissi að hverju skyldi stefna
og fór þar af leiðandi í stærðfræði-
deild. Strax eftir stúdentspróf, 1946,
var honum ljóst í hvaða grein fræð-
anna framtíðin lægi. Hann vildi
verða bestur í sinni grein og fór því
til náms í rafeindaverkfræði við einn
besta háskóla í heimi, Massachusetts
Institute of Technology. Að afloknu
námi og nokkurra ára störfum fyrir
aðra gerðist hann meðeigandi Paul
Smith og síðar aðaleigandi raftækja-
fyrirtækis, sem bar nafn þeirra
beggja og Sverrir stýrði af miklum
dugnaði og myndarskap til dauða-
dags. Fyrirtækið óx og dafnaði, bæði
vegna góðrar þjónustu og dugnaðar
eigenda og einnig vegna einstakrar
snyrtimennsku innan dyra og utan.
Nægir að minna á mjög sérstakt
listaverk, sem Sverrir lét setja upp á
lóð fyrirtækisins neðst við Nóatún.
Þegar Sverrir kom í skólann var
hann í fyrstu frekar hlédrægur, svo
að það tók nokkurn tíma að kynnast
honum. Við nánari kynni reyndist
hann hlýr, einbeittur, traustur og
viljasterkur félagi, sem alltaf lagði
gott til. Hann tranaði sér aldrei fram,
en var skapmikill og átti erfitt með
að þola að ekki væri farið að settum
reglum. Þessir eiginleikar hafa vafa-
laust átt sinn þátt í velgengni hans og
að sóst var eftir starfskröftum hans í
ýmsum félögum og eftir viðskiptum
við hann. Sverrir var dulur og fór
ekki endilega troðnar slóðir, greið-
vikinn en vildi ekki láta á því bera.
Honum var annt um velferð vina
sinna og samferðamanna og vildi
bera sáttarorð á milli manna. Þetta
var mjög áberandi í samskiptum
okkar í seinni tíð, bæði á reglulegum
samkomum okkar bekkjarsystkin-
anna og í Rotaryfélagsskapnum.
Þrátt fyrir velgengni fór Sverrir
ekki varhluta af ýmsu mótlæti, sem
hann bar ekki á torg. Hann var samt
jafnan boðinn og búinn til að hjálpa
öðrum og gera þeim til hæfis. Síðasta
dæmið sem mér er kunnugt um var
áætlun hans um utanferð með Mar-
gréti konu sinni og bekkjarfélögum
hennar. Er við ræddum um þessa
ferð fyrir rúmum tveimur mánuðum
var hann ákveðinn í að þau færu,
jafnvel þótt hann yrði að gera sér-
stakar ráðstafanir vegna Margrétar,
en hún var þá ekki enn búin að jafna
sig eftir byltu. Stuttu síðar veiktist
Sverrir hastarlega, svo að ekkert
varð úr ferðinni og var þeirra sárt
saknað af hópnum.
Góður vinur og félagi er genginn.
Allir sakna hans.
Margréti, börnum og barnabörn-
um þeirra Sverris votta ég innlega
samúð.
Tómas Helgason.
Með fráfalli Sverris Norland er
genginn drengur góður, sem margir
munu sakna.
Náin vinátta okkar hefur varað vel
yfir hálfa öld – ég er því vel að mér
um þá miklu mannkosti sem Sverrir
var búinn.
Við vorum báðir vel kunnugir
kreppunni sem hér geisaði á upp-
vaxtarárum okkar og sem setti svip á
allt mannlíf hér á Íslandi, mismun-
andi þó eftir aðstæðum. Við vorum í
þeim hópi þar sem kröpp kjör leiddu
það af sér að afleiðingar kreppunnar
urðu afdrífaríkari en hjá ýmsum öðr-
um.
En með þrautseigju, elju og af-
burðagreind tókst Sverri að komast
yfir þá tálma sem yfirvinna þurfti og
aflaði sér framhaldsmenntunar hjá
einni af fremstu menntastofnunum
Bandaríkjanna, MIT í Boston, MA.
Það var frábær undirbúningur undir
það sem við tók hjá Sverri við kaup á
litlu fyrirtæki í Reykjavík, sem hann
gerði að stórveldi.
En Sverrir tók líka að sér forystu-
hlutverk ýmiss konar í athafnalífi
landsins, sem hann rækti af einstakri
farsæld, enda fjölfróður og úrræða-
góður um þau margvíslegu málefni
sem þar voru til umfjöllunar og
lausnar.
Mannkostir Sverris voru ofnir
ýmsum vefjum, sem of langt yrði upp
að telja. Hann var frábær málamað-
ur og kunni góð skil á tungumálum
nágrannaþjóðanna. Í allri daglegri
umgengni var hann afar þægilegur
Nokkrar fátæklegar línur
til að minnast þín, kæri fóstri
minn og vinur.
Þú réðir mig til starfa hjá
Smith & Norland árið 1970
og það tók ekki langan tíma
fyrir þig og Sturlu að ákveða
framtíð mína. Við áttum
saman níu skemmtileg ár.
Þegar vandamál komu upp
leitaði ég til þín og lausn var
fundin. Þú og fjölskyldan
hafið alltaf staðið mér við
hlið og þakka ég fyrir það.
Guð blessi fjölskyldu þína.
Hvíl í friði kæri vinur.
Ágúst fóstri og fjölskylda,
Calgary, Canada.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Margrét, Kristín,
Jón, Halla, makar og barna-
börn, innilegustu samúðar-
kveðjur.
Takk fyrir allt.
Soffía.
HINSTA KVEÐJA
SJÁ SÍÐU 30