Morgunblaðið - 08.10.2007, Qupperneq 30

30 MÁNUDAGUR 8. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristjana Sig-urðardóttir
fæddist í Ysta hús-
inu í Hnífsdal 6.
mars 1915. Hún lést
á elliheimilinu
Grund miðvikudag-
inn 26. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigurður Guð-
mundsson, f. í
Unaðsdal 9.7. 1874,
d. 4.10. 1955, og
Elísabet Jónsdóttir,
f. í Grunnavíkur-
hreppi 15.3. 1881, d. 1.5. 1930.
Systkini Kristjönu eru: Kristján
Guðmundur, f. 1907, d. 1909,
Kristján Guðmundur, f. 1910, d.
2003, Sigríður Hanna, f. 1910, d.
1938, Jón Þorleifur, f. 1912, d.
1999, Olga, f. 1913, d. 2003, Her-
dís, f. 1916, d. 1992, Elísabet Sig-
ríður, f. 1918, d. 1918, Arnór, f.
Elísabet. c) Reynir Haraldur, f.
1940, kvæntur Sigríði Bragadótt-
ur. Synir þeirra eru Sigurður
Björn og Bragi Magnús. d) Hlín, f.
1946, gift Gísla Jónssyni. Börn
þeirra eru Sigríður María,
Sigurður og Gísli Jón. Dóttir
Hlínar og Gunnars Friðrikssonar
er Hanna Kristjana. e) Júlíana, f.
1948, gift Hannesi Péturssyni.
Dætur þeirra eru Sólveig Guðrún,
Kristín Inga og Þórunn. f) Hanna
Kristín, f. 1953, d. 1954. Lang-
ömmubörnin eru tuttugu og átta.
Kristjana fór að Kotnúpi í
Dýrafirði átta ára gömul og var
þar fram yfir fermingu. Hún
flutti aftur til Hnífsdals og var
þar um tíma. 1936 fluttu þau Sig-
urður til Siglufjarðar og bjuggu
þar til 1964 er þau fluttu suður.
Hún vann ýmis þjónustu- og
verkamannastörf allan sinn
starfsaldur, síðast vann hún við
umönnunarstörf á Kleppsspítala.
Hún tók virkan þátt í félagsstarfi
aldraðra í Reykjavík og var heið-
ursfélagi í kvenfélaginu Fjallkon-
unum.
Kristjana verður jarðsungin frá
Fella- og Hólakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
1920, Bjarni, f. 1921,
d. 2004, og Tómas, f.
1922.
Dóttir Kristjönu
og Kristins Guð-
mundssonar frá
Vífilsmýri er: a)
Elísabet, f. 1933, gift
Guðmundi Sveins-
syni. Börn þeirra eru
Þóra Sjöfn, Sveinn
og Birna.
Kristjana giftist
16. október 1937 Sig-
urði Björnssyni
skipasmiði frá
Fremri-Gufudal, f. 25.11. 1910, d.
3.12. 1965. Foreldrar hans voru
Björn Björnsson, f. 1885, d. 1957,
og Sigríður Jónsdóttir, f. 1887, d.
1933. Börn Kristjönu og Sigurðar
eru: b) Sigríður Birna, f. 1938,
gift Jóhanni Vilbergssyni. Börn
þeirra eru Anna Kristín, Kristján
Sigurður, Rósa Vilborg og Auður
Tengdamóðir mín, Kristjana Sig-
urðardóttir, fæddist 6. mars 1915 og
andaðist á dvalar- og hjúkrunar-
heimilinu Grund þann 26. september
s.l. Hún ólst upp til átta ára aldurs í
ysta húsinu í Hnífsdal í glaðværum
hópi systkina, og dvaldi til 16 ára
aldurs á Kotnúpi í Dýrafirði. Á
Skrúði kynntist hún ræktun plantna
og hafði alla tíð mikla ánægju af
blómarækt.
Kristjana kynntist eiginmanni
sínum, Sigurði Björnssyni, í Hnífs-
dal. Þaðan fluttu þau til Siglufjarðar
1936 og bjuggu þar lengst af. Um
tíma bjuggu þau á Akureyri þar sem
Sigurður nam skipasmíði en hann
varð síðan slippstjóri á Siglufirði.
Hann andaðist á Akranesi 3. desem-
ber 1965, langt um aldur fram.
Þrátt fyrir þetta áfall var fádæma
dugnaði Kristjönu viðbrugðið. Hún
var ósérhlífin og gekk til ýmissa
starfa. Á tímabili annaðist hún
rekstur mötuneytis starfsmanna Ís-
bjarnarins og á seinni árum starfaði
hún m.a. við umönnun á Kleppsspít-
ala um árabil. Kristjana var að eðl-
isfari glaðlynd, henni var létt að að-
stoða aðra og samstarfsmenn mátu
störf hennar.
Kristjana var alla tíð sterk og
sjálfstæð kona sem var sjálfbjarga
um alla hluti og veitti öðrum stoð og
styrk. Þverrandi geta og orka á efri
árum urðu henni á stundum þung-
bær raun. Hún naut samvista við
fjölskyldu sína og einkum var stór
barnahópur henni mikið dálæti.
Ég votta aðstandendum hluttekn-
ingu mína og kveð tengdamóður
mína með djúpu þakklæti. Blessuð
sé minning hennar.
Hannes Pétursson.
Konan í sólinni.
Myndin sem ég horfi á er litrík og
björt. Árið er 1994. Konan í sólinni
horfir hlæjandi til mín. Hún situr við
hvítt borð á stórum sólpalli.
Smádót á borði, blóm í vasa og
prjónar á stól.
Hún er í skærbláum sundbol með
hvítt skyggni yfir ennið. Dökk á hör-
und. Hún elskar sólina og hitann.
Þetta er hún Jana tengdamóðir mín.
Framandi gróður og litmikil blóm
keppast við að ná athygli manns. En
þessi íslenska áttræða kona hefur
vinninginn.
Þetta er hún Jana sem kom fimm
börnum til manns, fæddi sex. Jana
sem aldrei gleymdi uppruna sínum,
kannski vestfirskari en flestir brott-
fluttir.
Konan sem vann fjölbreytta vinnu
alla ævi, oft á tíðum erfiðisvinnu.
Sjálfsbjargarhvötin sterk, ekkert
gefið eftir. Hún Jana sem kunni
ógrynni af vísum, minnið óbrigðult
fram á síðustu ár. Íslensk kjarna-
kona sem hélt fast utan um stóran
hóp afkomenda sinna.
Hélt heimili fram á síðustu ár;
Bauð til brauðsúpuveislu eða þá
pönnukökur í stöflum.
Elskaði félagsskap, söng, dans og
að klæðast fallega, óhrædd við litrík-
an fatnað.
Hún Jana tengdamóðir mín, sem
var mér alltaf svo góð.
Umhyggja fyrir ungviðinu í fjöl-
skyldunni óendanleg.
Bjartar minningar, ekkert nema
bjartar minningar sitja eftir,
ómetanlegar okkur sem áttu
langa samleið með Jönu.
Konan í sólinni verður alltaf með
okkur.
Sigríður Bragadóttir.
Það má segja að amma vor hafi
vitað hvað hún vildi og ekkert múður
með það.
Okkar fyrstu minningar um
ömmu eru um „Ömmu í Skipasund-
inu“, sem átti svo góðan stiga sem
var svo gaman að renna sér niður á
rassinum. Hún átti alltaf bismarck
brjóstsykur eða eitthvað annað gott
í munninn, bæði í Skipasundinu og í
veskinu þegar hún kom í heimsókn.
Hún átti alltaf trekkidót og upptök-
ur af barnaefni af Stöð 2 fyrir lang-
ömmubörnin. Bestu pönnukökurnar
á Íslandi fengum við hjá henni. Þeg-
ar kleinur voru bakaðar var öll ættin
hringd út til að sækja poka fyrir
heimilið. Sláturgerð var stjórnað af
röggsemi á hverju hausti í Vestur-
berginu, ættaróðali okkar Siggu-
barna.
Amma var mjög trúuð og söng-
elsk. Hún kenndi bæði ömmu- og
langömmubörnunum söngva. Hún
var í kór eldri borgara sem meðal
annars söng á áttræðisafmælinu
hennar. Hún var eini svarthærði
kórmeðlimurinn þá, langflottust að
okkar mati. Hún var alltaf vel til
höfð og snyrtileg, hafði gaman af því
að klæða sig upp og var mikil sel-
skapskona. Hún var sólardýrkandi,
varð fljótt kaffibrún á svölunum í
Arahólunum. Hún hafði grænustu
fingur ættarinnar, ræktaði blóm á
svölunum, enda mörg heimablómin
okkar upprunnin frá henni. Hún
málaði postulín, dúka og fleira
handa okkur barnabörnunum af
miklum myndarleik. Hún sá okkur
öllum fyrir vettlingum og leistum,
sem enn eru í notkun.
Það verður ekki hægt að fylla
hennar skarð. Það var yndislegt að
kynnast þessari sterku og sjálf-
stæðu konu, sem kenndi okkur svo
margt um lífið og tilveruna. Minning
hennar lifir með okkur. Megi ljós,
friður og kærleikur umvefja hana
þar sem hún er. Nú vitum við að
henni líður vel, í faðmi genginna ást-
vina.
Siggubörn. Anna Kristín,
Kristján Sigurður,
Rósa Vilborg, Auður Elísabet.
Við andlát ömmu Jönu koma ótal
minningar í hugann. Samvera okkar
taldi rúmlega fimmtíu ár og margar
góðar stundir er ljúft að rifja upp.
Fyrstu minningarnar tengjast Hóla-
veginum á Siglufirði, þar sem allt
var svo stórt og spennandi, kinda-
kofi fyrir ofan hús, stofan sem oft
var þétt setin enda heimilið mann-
margt, eldhúsið með sykur- og
hveitiskúffunum, sláturtunnur í
geymslunni og heyskapur. Og svo
var sunnudagskaffi fyrir stórfjöl-
skylduna. Já, það var líflegt í kring-
um ömmu mína.
Eftir fráfall Sigga afa flutti amma
til Reykjavíkur og vann ýmis störf.
Meðal annars sá hún lengi ein um
mötuneyti í frystihúsinu Ísbirninum,
og þar var hraustlega tekið á.
Kraftakonan amma lét sig ekki
muna um að elda, baka og smyrja of-
an í nokkra tugi starfsmanna, og rak
mötuneytið í anda hinnar hagsýnu
húsmóður. En vinnudagurinn var oft
langur.
Síðar starfaði hún við umönnun á
Landsspítalanum og Kleppi, þar
sem hún lét sér afar annt um skjól-
stæðinga sína. Á þeim tíma bjuggum
við Reynir í Dvergabakkanum og
amma í Arahólunum svo stutt var á
milli okkar. Hún kom því oft við, á
leið í eða úr vinnu, í kaffi eða spjall
og hafði oft með sér afleggjara af
hinum ýmsu blómum sem á vegi
hennar urðu. Það þurfti að kenna
mér, elsta barnabarninu, að koma til
plöntum, og alla tíð var þetta sam-
eiginlegt áhugamál okkar.
Eftir að börnin okkar komu í
heiminn var hún ekki lengur bara
amma, heldur langamma og alltaf
kölluð amma lang upp frá því. Smá
pössun bættist þá stundum við í
heimsóknum hennar.
Amma var alla tíð dyggur notandi
strætisvagna og lengi vel mátti alls
ekki sækja hana á bíl. Þegar lengra
varð á milli okkar vildi hún helst
koma til okkar í strætó, hvort sem
var í Hlíðarnar eða Hvassaleitið en
við fengum að keyra hana heim aft-
ur.
Hún sat helst aldrei með hendur í
skauti því hún var starfsöm kona og
vildi hafa eitthvað á prjónunum.
Ekki nægði að prjóna bara á afkom-
endurna heldur nutu fjölmargir aðr-
ir hlýju sokkanna, vettlinganna og
treflanna frá henni.
Í mörg ár tók hún mikinn þátt í fé-
lagsstarfi eldri borgara í Gerðubergi
og á Vesturgötu, bæði í handavinn-
unni, þar sem listrænir hæfileikar
hennar fengu að njóta sín, og í kór-
söngnum, þar sem hún söng altrödd.
Amma hafði gaman af að klæða
sig upp, dansa og fara á mannamót
og það var skemmtilegt að greiða
dökka, þykka hárið og snyrta hana.
Hún var glæsileg svo eftir var tekið,
kona sumars og sólar, og stundum
höfðum við á orði að hún þyrfti bara
að sjá sól á veðurkortunum til að
verða fallega brún.
Síðustu fjögur árin naut hún sín
ekki sem skyldi sökum heilsubrests,
en hún andaðist umvafin ástúð og
hlýju fjölskyldunnar. Mér eru efst í
huga þakkir fyrir kærleikinn sem
hún sýndi mér og mínum alla tíð.
Blessuð sé minning hennar.
Sjöfn.
Við amma vorum alltaf bestu vin-
konur, hún kenndi mér svo margt.
Sem krakki fékk ég oft að gista
hjá henni í Arahólunum en það þótti
mér afar gaman, því amma þekkti og
skildi mig svo vel.
Mér fannst allt skemmtilegt við
heimsóknirnar til ömmu, allt frá því
að finna lyktina í lyftunni á leiðinni
upp til hennar og að fá að fara í
gegnum fallega skartið hennar og
myndaalbúmin.
Heimsóknir hjá ömmu hófust oft-
ast á stuttum göngutúr og að kaupa
inn í kvöldmatinn og amma leyfði
mér að velja hvað mig langaði í. En
ákvörðun mín kom ömmu þó sjaldn-
ast á óvart því yfirleitt valdi ég það
sama, kjúkling, franskar og Glætu;
þetta þótti mér besti matur í heimi.
Svo var spilað á spil fram eftir kvöldi
og amma bjó um svefnsófann í stof-
unni svo við gætum sofnað saman yf-
ir sjónvarpinu.
Amma mín var líka svo merkileg
að hún kunni á alla nýjustu tæknina.
Hún var með afruglara langt á und-
an öðrum og hún kunni líka að tíma-
stilla vídeóið sitt svo að hún var allt-
af með nýjasta barnatímann tilbúinn
á spólu þegar hún fékk mig eða aðra
krakka í heimsókn. Það var alltaf
svo mikið sport að fara í heimsókn til
ömmu.
Ég hef alltaf verið mikil ömmu-
stelpa og hlustaði alltaf á allt sem
amma sagði mér og reyndi eftir
bestu getu að fara eftir því.
Ég gat setið tímunum saman og
horft á ömmu baka pönnukökur
enda gerði hún það svo listavel. Við
dunduðum okkur líka oft saman við
að horfa á Leiðarljós og brjóta sam-
an þvottinn hennar mömmu þegar
amma kom í heimsókn enda gat
amma sjaldnast setið kyrr og slapp-
að af, hún þurfti alltaf að vera að
gera eitthvað þó ekki væri nema að
prjóna lopasokka. Stundum endur-
röðuðum við í uppþvottavélina henn-
ar mömmu því að okkar mati var
ekki nógu vel raðað í vélina. En hvað
þetta hlýtur að hafa glatt hana
mömmu mína.
Alla tíð lifði amma samkvæmt
sínu hjarta og höfði og lét fátt hindra
sig. Hún amma elskaði að fara í sund
og fór næstum því daglega þrátt fyr-
ir að eiga erfitt með að synda.
Hún var sterkur persónuleiki hún
amma mín, hún bar sig alltaf vel og
var stolt af krökkunum sínum. Hún
gat alltaf sagt mér hvað var rétt og
rangt enda hafði hún skoðanir á
flestu sem við ræddum saman um.
Hún átti langa og oft á tíðum erf-
iða ævi eins og margir Íslendingar
af hennar kynslóð, aldrei var þó
kvartað. Hún var lífsglöð og átti
góða og fallega fjölskyldu sem hún
oft á tíðum sagði mér sögur af, þó
sérstaklega mömmu minni, systkin-
um hennar og uppátækjunum
þeirra.
Ég er þakklát fyrir að hafa haft
tækifæri til að ferðast með ömmu
um Vestfirði, hennar bernskuslóðir,
þar sem hún sagði mér frá svo
mörgu um sjálfa sig sem ég aldrei
vissi. Þessi ferð var dásamleg og við
amma nutum hennar til hins ýtrasta.
Amma mín var einstök og ég mun
ávallt líta upp til hennar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Amma mín lifir í hjarta mínu að
eilífu.
Þórunn Hannesdóttir.
Elsku amma lang.
Það er skrýtið að vita til þess að
þú sért farin frá okkur. Það fyrsta
sem ég hugsa alltaf þegar ég sé
myndina af þér á veggnum heima
eru allir ullarsokkarnir sem þú
prjónaðir á mig, svo yndislega hlýir,
þykkir og góðir.
Pönnukökur voru alltaf þín sér-
grein. Hvort sem það var í Arahól-
unum, eða þegar þú komst til okkar í
mat var aldrei langt í pönnuköku-
pönnuna góðu og áður en maður
vissi af þá var búið að henda í nokkr-
ar slíkar. Ein minning af okkur
tveimur saman var þegar þú varst í
heimsókn og varst að baka, þá kom
ég til þín og spurði: „Má ég
smakka“. Auðvitað mátti ég það.
Eftir tvær pönnsur kom eitthvað svo
skrýtinn svipur á þig og ég velti fyr-
ir mér hvort ég hefði móðgað þig.
Svarið sem kom var einfalt: „Ætl-
arðu ekki fá þér þrjár?“ Þessi minn-
ing segir mér svo margt um þig. Þú
varst góð langamma, sú besta í
heimi, með stórt hjarta og vildir
gera allt fyrir alla.
Stundum þegar þú komst heim og
horfðir á Leiðarljósið þitt góða þá
settumst við saman og þú reyndir að
útskýra söguþráð síðustu hundrað
þáttanna fyrir mér. En það var ekki
bara þátturinn sem dró mig að þér,
það var einfaldlega hlý nærvera þín.
Það sem styrkir okkur fjölskyld-
una í sorginni er að vita til þess að
nú hefur þú fundið þinn stað hjá
Guði þar sem þér líður vel.
Ég kveð þig með söknuði, en jafn-
framt veit ég þú munt horfa niður til
okkar, senda pönnukökur þegar vel
gengur og hlýjar ullarsokka-hugs-
anir þegar þess þarf.
Ragnar.
Kristjana Sigurðardóttir, Jana
eins og hún var jafnan kölluð af fjöl-
skyldu sinni, vinum og kunningjum,
var aldrei mjög auðug að þessa
heims gæðum, enda þótt hún gæti
ekki talist fátæk heldur. En hún var
glaðlynd og umfram allt auðug af
kærleika. Þessa kærleika hennar
naut fjölskylda hennar og skyld-
menni í ríkum mæli. Allir sem hún
umgekkst nutu hans. Hann geislaði
af henni í öllu hennar viðmóti. Öllum
leið vel í návist hennar. Öllum þótti
vænt um hana. Hún var, sagt með
orðum Einars Benediktssonar,
„geisli af kærleik frá guðdómsins
hjarta“.
Ég kynntist Jönu fyrst þegar ég,
barn að aldri, var tekinn inn á heim-
ili hennar og manns hennar, Sigurð-
ar bróður míns, ásamt föður mínum,
eftir að hafa nokkrum árum áður
misst móður mína langt um aldur
fram. Hjá þeim átti ég mitt heimili
árið um kring fram á unglingsár og
að sumrinu öll mín skólaár. Það var
mér ómetanlegt að eiga hjá þeim
slíkt athvarf á viðkvæmu skeiði ævi
minnar og njóta ástúðar þeirra og
umhyggju. Faðir minn var á heimili
þeirra til æviloka. Þótt bæði hjónin
væru samhent um þessa umhyggju
var hlutur Jönu stærstur. Fyrir alla
hennar kærleiksríku umönnun í
garð okkar beggja þakka ég af heil-
um hug nú þegar leiðir skilja um
sinn. Ég fæ hana aldrei fullþakkað
en bið nú góðan Guð að launa henni
hana.
Börnum Kristjönu, tengdabörn-
um, fjölmörgum barnabörnum og
barnabarnabörnum, bræðrum og
fjölskyldum þeirra, votta ég innilega
samúð.
Blessuð sé minning Kristjönu Sig-
urðardóttur.
Jakob Björnsson.
Að leiðarlokum viljum við systur á
Akranesi kveðja kæra föðursystur
okkar með nokkrum orðum. Hún
ólst upp í Ysta húsinu í Hnífsdal og
fékk þaðan góðan arf, lærði ung
hvað skiptir máli í lífinu, nefnilega
samheldni, hjálpsemi og lífsgleði.
Hún var af þeirri kynslóð fólks sem
mat mikils góð samskipti fjölskyld-
unnar og gestrisni. Þegar við systur
vorum ungar í námi í höfuðborginni
Kristjana
Sigurðardóttir