Morgunblaðið - 08.10.2007, Page 31

var það Jana frænka sem oftast
bauð okkur í mat og oftar en ekki
voru kótilettur í raspi á boðstólum
og ís á eftir. Um leið umvafði hún
okkur eðlislægri ástúð sinni, blíðu og
hlýju og ræddi við okkur um heima
og geima, ekkert kynslóðabil þar.
Hún var allajafna hreinskiptin og
sagði sína meiningu umbúðalaust,
engin væmni eða helgislepja á þeim
bænum.
Móðir okkar og mágkona hennar
áttu vel skap saman og kom Jana oft
í nokkurra daga heimsókn og auð-
sýndi henni ætíð mikinn hlýhug og
ræktarsemi. Alltaf gladdist hún með
okkar fjölskyldu þegar vel gekk, gaf
okkur góðar gjafir og hvatti okkur
og studdi á allan hátt þegar á móti
blés. Jana var afskaplega dugleg
kona og vinnusöm. Þótt hún væri
ekki rík í þeim skilningi sem við
leggjum í það hugtak í dag átti hún
auðlegð hjartans sem er margfalt
meira virði í okkar huga en krónur
og aurar. Hún átti yndisleg börn og
barnabörn sem hafa erft alla hennar
eðliskosti og reyndust henni frábær-
lega þegar hún þurfti á stuðningi
þeirra að halda.
Við vottum þeim innilega samúð
okkar. Verði hvíldin henni verð-
skulduð og vær.
Guðjóna og Elísabet
Kristjánsdætur.
Systurnar þrjár úr Ystahúsinu í
Hnífsdal áttu svo margt sameigin-
legt, en samt voru þær hver með
sínu sniði. Það fylgdi þeim einhver
festa, hlýja, mildi og mannúð, þótt
persónugerðin væri með ólíkum
hætti sem mótaðist með þeim af
erfðum, umhverfi og ólíkri reynslu.
Jönu frænku fylgdi ávallt hress-
andi andblær. Þessi dugnaðarforkur
kom og fór, og skildi ávallt eitthvað
eftir af sjálfri sér. Hún kaus sér í líf-
inu að horfa frekar á það sem var
gott, jákvætt og gleðilegt, en að ein-
blína á það sem miður fór. Strák-
arnir litlu heima kölluðu hana stund-
um „Ópal frænku“ af því að hún gaf
þeim svo oft hressandi Ópal. Jana
var sérstök og ógleymanleg, og gott
(þó sárt sé) að kveðja frænku, sem
skilur eftir sig góðar minningar og
lífgandi andlbæ.
Með eftirfarandi ljóði kveðjum við
hana og biðjum börnum, tengda-
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum hennar blessunar
Guðs, og að allt megi ganga þeim til
góðs í blíðu og stríðu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Guðlaug E. og fjölskyldur,
Þórir S., Rúna og fjölskyldur,
Jón K., Sigurborg og
fjölskyldur,
Sævar B., Klara og fjölskyldur.
Í dag kveðjum við Kristjönu Sig-
urðardóttur sem lengi var í kven-
félaginu okkar, Fjallkonunum.
Kristjana var dugleg að mæta á
fundi og fara í ferðalög með okkur
konunum. Hún var ávallt tilbúin að
baka pönnukökur fyrir fundi, jafnvel
þótt hún kæmist ekki sjálf, og sýndi
félaginu alla tíð tryggan stuðning.
Kristjana var gerð að heiðurs-
félaga á 80 ára afmæli hennar.
Undanfarin ár hefur Kristjana
ekki getað sótt fundi í félaginu en við
höfum alltaf fengið fréttir af henni
og er hennar nú sárt saknað af fé-
lagskonum.
Fjölskyldu Kristjönu sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Kristjönu Sig-
urðardóttur.
Fjallkonurnar.
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. OKTÓBER 2007 31
✝ Þórhallur Ingi-bergur Einars-
son fæddist í Vest-
mannaeyjum 16.
mars 1921. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð
í Kópavogi 27. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Einar
Runólfsson trésmið-
ur (1884-1961) og
Kristín Traustadótt-
ir húsfreyja (1878-
1960).
Systkini hans, sem öll eru látin,
voru Trausti Einarsson prófessor
(1907-1984), Hákon Einarsson
bátasmiður (1913-2003) og Guðrún
Einarsdóttir verslunarkona (1915-
1995).
Þórhallur kvæntist 16.3. 1951
Huldu Pétursdóttur verslunar-
konu, f. 25.9. 1920. Hún lést 16.
apríl síðastliðinn. Þau eignuðust 5
börn:
1) Pétur, f. 7.2. 1948. Hann er
kvæntur Ilon Thyss Williams. Börn
er Erna Norðdahl), Gunnar Árni, f.
1985, Haukur og Hinrik, f. 1990
(móðir Gunnars, Hauks og Hinriks
er Vilborg Gunnarsdóttir). Barna-
börn Hinriks eru fjögur.
5) Þórarinn, f. 7.5. 1960, kvæntur
Halldóru Þ. Friðjónsdóttur. Börn
þeirra eru Íris, f. 1983 (móðir Inga
M. Friðriksdóttir), Margrét Rut, f.
1992, Kolbrún Huld, f. 1993, Frið-
jón Þór, f. 1995, og Ásdís Birna, f.
2002. Barnabörn Þórarins eru tvö.
Þórhallur ólst upp fyrstu árin í
Vestmannaeyjum en síðan fluttist
hann með foreldrum sínum til
Reykjavíkur. Hann var mikill
íþóttamaður og nutu hæfileikar
hans sín best í knattspyrnunni.
Hann lék fyrir Fram þar sem hann
varð Íslandsmeistari og hann var í
landsliði Íslendinga sem lék sinn
fyrsta opinbera landsleik árið
1946.
Þórhallur varð stúdent af mála-
deild MR og lauk lögfræðimenntun
frá Háskólanum. Hann starfaði
fyrst við ýmis störf á Keflavíkur-
flugvelli og var um 3 ára skeið
fulltrúi sýslumanns í Rangárvalla-
sýslu á Hvolsvelli en mestan hluta
starfsaldurs síns (frá 1963 til
starfsloka) var hann fulltúi hjá
Borgarfógeta.
Útför Þórhalls fer fram í Kópa-
vogskirkju 8. oktober og hefst kl.
15.
þeirra eru Thysson
George, f. 1985, og
Gemma Sigríður, f.
1987.
2) Birna María, f.
1.10. 1950, d. 1.3.
1951.
3) Einar Kristinn, f.
1.7. 1952, kvæntur
Sigríði Steinars-
dóttur. Börn þeirra
eru Hulda María, f.
1973, Arna Dögg, f.
1975, gift Degi B.
Eggertssyni, Birna, f.
1981, í sambúð með
Kristjáni Guy Burgess, Þórhallur,
f. 1982, og Vera, f. 1989. Barna-
börn Einars eru tvö.
4) Hinrik, f. 18.2. 1954. Börn
hans eru Daníel, f. 1972 (móðir
Kristín Ólafsdóttir), Bragi Þór, f.
1974, kvæntur Jóhönnu Guðlaugu
Frímann, Þórhallur, f. 1976,
kvæntur Helgu Ósk Hannesdóttur,
Ingunn Birta, f. 1980, og Kristín
Hulda, f. 1984, í sambúð með
Brynjari Unnsteinssyni (móðir
Braga, Þórhalls, Birtu og Kristínar
Elsku Þórhallur
Mín fyrstu kynni af þér hófust
þegar ég og yngsti sonurinn hófum
að rugla saman reytum fyrir nærri 20
árum. Það fyrsta sem kemur upp í
hugann er óbilandi fótboltaáhugi
þinn og að ég var samþykkt sem
verðandi tengdadóttir um leið og upp
komst að við bæði vorum Frammar-
ar af lífi og sál. Ekki spillti fyrir að þú
þekktir Jón afa, Frammara með
meiru, og höfðuð þið ósjaldan setið
saman á vellinum og kannski ég hjá
ykkur sem ung stelpa sem óraði ekki
fyrir því að þú yrðir afi barnanna
minna. Ég komst fljótt að því að hér
var á ferð ljúfur og spakur maður
sem hélt sig til hlés að öllu jöfnu en
hafði þó sterkar skoðanir á hlutunum
og óviðjafnanlegan meinfyndinn
húmor sem hefur skilað sér áfram
allavega í yngsta syninum. Léleg
heyrn átti eflaust sinn þátt í því að
oftar en ekki varst þú utan við sam-
ræður við eldhúsborðið eða maður
hélt það en svo komu frasar frá þér
sem sýndu að þú fylgdist svo sann-
arlega með. Fótbolti og allt sem
tengdist honum var ósjaldan um-
ræðuefnið sem skipti mestu máli í
seinni tíð. Í þau ófáu skipti sem ég
tók þig í fótsnyrtingu í Vogatungunni
spurðir þú alltaf hvort mér fyndist þú
ekki hafa fallega fætur – orðin
„beautiful legs“ eru sem greypt í
huga minn og þá hafðir þú sannar-
lega alla tíð.
Vínarbrauð var uppáhaldið þitt og
heimagerð sulta frúarinnar þinnar
passaði við allan mat, sama hvort það
voru kjötbollur, steiktur fiskur eða
slátur. Mikill sælkeri varstu og allur
matur þótti þér góður og lést óspart
frú þína heyra að aldrei hefðir þú
fengið betri mat máltíð eftir máltíð
enda afbragðskokkur þar á ferð. Í
síðasta bíltúr okkar fyrir fáeinum
vikum fengum við okkur pylsu, kók
og prins póló í eftirrétt og það var
sem fyrr besti matur sem þú hafðir
fengið lengi og naust þess í botn.
Ég þakka þér samfylgdina þessi ár
og veit að nú ertu kominn í faðm frú-
arinnar sem tók eflaust á móti þér
með gin og tónik og þið búin að skála
fyrir endurfundum ykkar. Sé þig fyr-
ir mér núna sóla upp hægri kantinn á
vellinum framhjá hverjum mótherj-
anum á fætur öðrum og frúin á hlið-
arlínunni kallandi hvatningarorð til
sinna „beautiful legs“.
Halldóra Þórdís.
Elsku afi.
Það er ekki hægt að ímynda sér
jafn blíðan og yndislega góðan mann
og þig. Þú varst hreinlega besti afi
sem hægt var að hugsa sér og það er
mjög vont að missa þig. Það var sér-
staklega erfitt fyrir mig þegar hjart-
að þitt hætti að slá en um leið þótti
mér það mikill heiður að fá að vera
hjá þér og halda í höndina þína þegar
þú loksins fékkst að finna ró eftir erf-
ið veikindi.
Afi, ég er rólegri núna, vitandi það
að nú ert þú frjáls maður með full-
komna heyrn, spilandi fótbolta á
kantinum með Fram og með bestu
áhorfendur sem hægt er að hugsa
sér, elskulegustu Huldu ömmu og
Birnu Maríu þína. Ég finn fyrir
óhemju miklum söknuði yfir að hafa
hvorki þig né Huldu ömmu hérna hjá
mér, þið voruð svo stór partur af
mínu lífi. Það sem huggar mig er að
nú eruð þið saman á ný, öll þrjú.
Elska þig að eilífu, elsku afi minn.
Þín
Birna.
Leikurinn hefur verið flautaður af.
Í þetta skipti var það skaparinn sjálf-
ur sem blés í flautuna og aldna hetjan
okkar þurfti að lúta því.
Segja má að líf Þórhalls hafi verið
einn stór knattspyrnuleikur. Sem
betur fer var hann oftast í sókn,
sprækur og kátur, en eins og vera
ber þurfti stundum að bregða sér í
annað hlutverk og verjast þungum
sóknum. Þegar á leið kunni hann best
við sig á miðjunni þar sem hann gat
miðlað og fylgst með þeim sem hon-
um þótti vænst um.
Þeir voru ófáir kaffilítrarnir sem
hann hljóp með úr eldhúsinu til að
hella í bollana okkar og það skemmti-
legasta sem hann vissi var þegar fjöl-
skyldan var saman komin á heimili
hans og Huldu. Yfir kaffibollunum
voru rifjaðir upp gamlir leikir og sagt
frá úrslitum hvaðanæva þaðan sem
tuðru var sparkað.
Það verður gaman í himnaríki nú
þegar þau Hulda geta saman á ný
hvatt liðin sín hvort með sínu lagi.
Ég þakka tengdaföður mínum
fyrrverandi þá hlýju og umhyggju
sem hann sýndi mér og sonum mín-
um alla tíð og votta sonum, tengda-
dætrum og öðrum aðstandendum
mína innilegustu samúð.
Vilborg Gunnarsdóttir.
Í dag kveðja gamlir Framarar góð-
an vin og félaga, Þórhall Einarsson.
Þórhallur hóf að leika knattspyrnu
með meistaraflokki Fram 18 ára
gamall og lék með liðinu í 10 ár, varð
Íslandsmeistari 1939, 1946 og 1947.
Þegar Íslendingar léku sinn fyrsta
landsleik gegn Dönum 1946 var Þór-
hallur valinn til að keppa þennan
sögulega leik. Hann var mjög góður
knattspyrnumaður, eldsnöggur og
leikinn.
Þórhallur var meðal brautryðj-
anda í handknattleik innan Fram. Á
fyrsta Íslandsmóti í handknattleik
sem var haldið 1940 lék Þórhallur
bæði með meistaraflokki og 2. flokki
og varð markahæstur leikmanna
Fram í báðum flokkum. Hann lék síð-
an með meistaraflokki í 9 ár og var á
þeim árum ætíð meðal bestu leik-
manna félagsins.
Þórhallur var ekki aðeins góður
liðsmaður á velli, heldur einnig frá-
bær félagi, einstakt prúðmenni, ró-
lyndur og orðvar. Þannig minnumst
við gamlir félagar í Fram hans, þökk-
um honum fyrir samfylgdina og
framlag hans til félags okkar.
Á keppnisárum hans með Fram
lágu saman leiðir Þórhalls og Huldu
Pétursdóttur, eiginkonu hans, sem
lést fyrr á þessu ári, en hún var
geysikröftug handknattleikskona
sem var Íslandsmeistari með Fram.
Á þessum árum naut ég vináttu
þeirra Þórhalls og Huldu og þó sam-
skipti yrðu minni með árunum fann
ég ætíð, þegar við hittumst, hlýjan
hug þeirra hjóna til gamla félagsins
og gömlu félaganna.
Sonum Þórhalls og fjölskyldum
þeirra eru fluttar samúðaróskir með
óskum um velfarnað um ókomin ár.
Sveinn H. Ragnarsson.
Þórhallur Ingibergur
Einarsson
Þá ertu búinn að
kveðja okkur, elsku
afi minn. Hetjulegri
baráttu þinni við meinið er lokið og
við tekur nýr heimur fyrir þér.
Á stundu sem þessari hrannast
upp margar fagrar minningar um
glæsilegan mann, sem átti glæsilega
stórfjölskyldu sem hann var stoltur
af að segja frá og tala um.
Mér eru sérstaklega minnisstæð-
ar allar ferðirnar á Stokkseyri á
yngri árum þar sem ýmislegt var nú
brallað. Alltaf voruð þú, Maggi og
fleiri á fullu við endurbætur á gamla
æskuheimili þínu, Ólafsvöllum. Á
meðan vorum við krakkarnir í fót-
bolta úti á grasi, í marhnútaveiðum
á bryggjunni eða göngutúr um fjör-
Guðbjartur
Guðmundsson
✝ Guðbjartur Guð-mundsson fædd-
ist á Stokkseyri 22.
september 1926.
Hann lést á líkn-
ardeild Landakots-
spítala 18. sept-
ember síðastliðinn.
Guðbjartur var
jarðsunginn frá Bú-
staðakirkju 27.
september sl.
una
Það eru einnig
minnisstæðar allar
stórveislurnar í Akur-
gerðinu þar sem
gleðin réð ríkjum
langt fram eftir nóttu.
Einnig eru stundir
eins og þegar Björk
og Laufey fengu að
greiða þér og krulla í
stólnum frammi í
stofu ógleymanlegar
öllum sem að því urðu
vitni.
Núna í seinni tíð
var það hin árlega jólaveisla í Ár-
skógunum sem þú hélst ásamt okk-
ur hinum sem dró fjölskylduna þétt
saman.
Það er óhætt að segja að það
verði skrýtið að hafa þig ekki þar
þetta árið.
Þú varst víðförull maður á lífsleið-
inni og ég man að við töluðum ný-
lega um hve margra landa þú hefðir
komið til í gegnum tíðina.
Svona gæti maður lengi talið, en
það sem ég á eftir að sakna mest er
að geta ekki sest niður með þér og
talað um daginn og veginn.
Vissulega hafði maður áhyggjur
af þér þegar að amma Ella dó fyrir
mörgum árum, hvernig þú myndir
dafna eftir það. Og vissulega hafði
maður áhyggjur af því hvernig þér
myndi reiða af eftir hjartaaðgerðina
sem þú fórst í fyrir mörgum árum.
En þú sýndir það að þú varst sterk-
ur maður með mikla lífsorku, og ég
vona að það hafi smitað mann að
einhverju leyti, elsku afi minn.
Mikið varstu líka heppinn að
kynnast henni Önnu þinni í seinni
tíð sem hélt þér á tánum eins og
ungum manni allt fram undir það
síðasta.
Þrátt fyrir að vera fastur í skoð-
unum oft á tíðum varst þú sann-
gjarn og glæsilegur maður, afi.
Ég á eftir að sakna þín, afi, og
það eiga Anna, Arnar Ingi, Elísa Sif
og Steinunn Hlín litla líka eftir að
gera, veit ég. Nú eiga krakkarnir
ekki neinn langafa lengur en minn-
ingin um þig mun lifa að eilífu.
Guðbjartur (Nafni), Anna,
Arnar Ingi, Elísa Sif og
Steinunn Hlín.
Elsku langafi, nú kveðjum við þig
í síðasta sinn. Viljum við systkinin
kveðja þig með þessum sálmi.
Hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín,
enda þótt öll sé kross
upphefðin mín.
Hljóma skal harpan mín:
Hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín.
Villist ég vinum frá
vegmóður einn,
köld nóttin kringum mig,
koddi minn steinn,
heilög skal heimvon mín.
Hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín.
Sofanda sýndu þá
sólstigans braut
upp í þitt eilífa
alföðurskaut.
Hljómi svo harpan mín:
Hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín.
Árla ég aftur rís
ungur af beð.
Guðs hús á grýttri braut
glaður ég hleð.
Hver og ein hörmung
hefur mig, Guð til þín,
Hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín.
Lyfti mér langt í hæð
lukkunnar hjól,
hátt yfir stund og stað,
stjörnur og sól,
hljómi samt harpan mín:
Hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín.
Sofðu nú rótt, elsku langafi.
Arnar Ingi,
Eísa Sif og
Steinunn Hlín.