Morgunblaðið - 08.10.2007, Side 34

34 MÁNUDAGUR 8. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku Jóhanna.
Það er ótrúlegt að
það séu aðeins 12 ár
síðan við kynntumst. Mér finnst ég
hafa þekkt þig alla mína ævi.
Ég er þér þakklát fyrir svo
margt, fyrir að hafa verið yndisleg
amma, fyrir að hafa kennt mér ótelj-
andi hluti í sambandi við heimilis-
hald og uppeldi, fyrir Bjarka og fyr-
ir að hafa verið frábær vinur og
félagi.
Undanfarnir mánuðir hafa ein-
kennst af sorg og gleði allt í senn.
Sorg yfir því sem var yfirvofandi en
í allri sorginni höfum við líka náð að
fagna lífinu og njóta þess. Við höfum
gefið okkur tíma saman til að fara í
gegnum lífið og rifja upp skemmti-
legar sögur og góðar minningar.
Þetta eru stundir sem ég mun alltaf
geyma í mínu hjarta.
Ég veit að þú varst stolt af okkur
öllum en við erum líka ótrúlega stolt
af þér. Þú ert ein sterkasta persóna
sem ég hef kynnst og ég er þér
endalaust þakklát fyrir að hafa verið
hluti af mínu lífi.
Ég sakna þín.
Þín tengdadóttir,
Sara.
Það er mikil gjöf að hafa fengið að
kynnast Jóhönnu Björk og eiga
hana sem tengdamóður og vin. Jó-
hanna tók mér strax opnum örmum
og tel ég mig afar lánsama að hafa
fengið að kynnast henni og lífsskoð-
unum hennar. Þær eru margar
minningarnar sem koma upp í hug-
ann þegar ég hugsa til Jóhönnu. Ég
er henni ævinlega þakklát fyrir
þann vinskap og umhyggju sem hún
og Pétur sýndu mér og Þóri. Að
koma í Eyktarhæðina til þeirra var
oft í erli dagsins eins og að koma í
vin þar sem gott var að nærast á sál
og líkama. Minningar um matarboð,
heitan pott, skemmtilegar umræður
og notalegheit mun ég bera með
mér um ókomna tíð.
Ég sagði stundum við Þóri í gríni
að það væri önnur kona sem elskaði
hann meira en ég og átti ég þá við
Jóhönnu Björk. Milli Þóris og Jó-
hönnu ríkti mikil ást, vinátta og
gagnkvæm virðing. Við brostum þó
stundum út í annað, því Jóhanna var
illfáanleg til að hallmæla Þóri á
nokkurn hátt og var með svör á
reiðum höndum ef svo bar undir.
Sem dæmi má nefna að hún var fljót
til svara þegar ég kvartaði yfir illa
slegnum garði í sumar. Þá benti hún
á að Þórir væri með ofnæmi og því
löglega afsakaður – ég sá að þessa
orrustu myndi ég ekki sigra.
Miklar byrðar voru lagðar á
herðar Jóhönnu, en það var mikill
lærdómur að sjá hana takast á við
hvert áfallið á fætur öðru með æðru-
leysi, heiðarleika og hugrekki. Í
mínum augum var Jóhanna hetja.
Lífsviljinn og gleðin hafði alltaf
vinninginn hjá henni og umhyggjan
fyrir fólkinu í kringum hana með
eindæmum. Alltaf hafði hún tíma
fyrir okkur en það var fastur liður
eins og venjulega að hringja í Jó-
hönnu og Pétur hvar sem við vorum
stödd í heiminum og segja þeim frá
staðháttum og því sem fyrir augu
bar.
Jóhanna hafði einstakt lag á því
að miðla þekkingu sinni og reynslu á
átakalítinn og skemmtilegan hátt.
Það leiftraði af henni þegar hún tal-
aði um þau mál sem henni voru kær-
ust, uppeldismál og málefni barna,
og var hún óspör á hrós til sam-
starfsmanna og félaga sinna í fag-
Jóhanna Björk
Jónsdóttir
✝ Jóhanna BjörkJónsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 18.
maí 1947. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
11. september síð-
astliðinn.
Útför Jóhönnu
Bjarkar fór fram í
kyrrþey 25. sept-
ember.
inu. Gaman var að
fylgjast með því starfi
sem einkenndist af
brennandi áhuga og
hugsjón.
Þó að sumarið hafi
verið erfitt þá skilur
það eftir margar góð-
ar minningar og
stundir sem ég er æv-
inlega þakklát fyrir.
Það er tómlegt án
Jóhönnu en minning
hennar og andi verður
með okkur um
ókomna tíð.
Áslaug Pálsdóttir.
Kæra vinkona. Þá er komið að
kveðjustund. Erfið veikindi að baki,
ljósið framundan. Minningarnar
hrannast upp, margar bundnar
æskuárunum. Karfavogur, Nökkva-
vogur – við áttum báðar frábær
heimili sem aldrei gleymast, allar
sögurnar um líf fullorðna fólksins í
húsum okkar sem hafði lifað tímana
tvenna og hafði djúpstæð áhrif á
okkur. Við vorum eins og systur og
höfðum alltaf nóg að gera. Hér má
nefna afmælin, leikritin, spilin, gít-
arleikinn og margt fleira.
Hanna var hörkudugleg og það
var aldrei nein lognmolla í kringum
hana. Hún var leikskólakennari að
mennt og áttu börn hug hennar all-
an.
Elsku Hanna okkar, nú er þessari
hetjulegu baráttu lokið.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kæri Pétur, Þórir, Bjarki, Brynj-
ar og aðrir ástvinir. Við sendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Bjarghildur og Margrét
Atladætur.
Harmur er kveðinn að öllum þeim
er þekktu Jóhönnu, sem nú er fallin
frá allt of snemma. Hún er öllum
minnisstæð sem hana þekktu. Við
vorum innan við tvítugt þegar við
kynntumst í Bretlandi, nánar til tek-
ið í Leeds 1964. Þar vorum við átta
stúlkur frá Íslandi aupair. Á þessum
árum var vinsælt meðal ungra
stúlkna sem vildu komast til útlanda
að ráða sig sem aupair og passa
börn. Við lærðum af Hönnu mikil-
vægi þess að umgangast börn með
virðingu og sem jafningja. Að okkur
öllum ólöstuðum er það okkar mat
að börnin sem Hanna passaði hafi
verið heppnust. Börn áttu hug henn-
ar allan og þau elskuðu hana og
dáðu. Hún naut þess að ræða við
þau um alla heima og geima á sinn
glaðlega hátt og sjaldnast var hlátur
og húmor langt undan. Það kom því
ekki á óvart að Hanna skyldi fara í
fóstrunám og var hún í fyrsta hópn-
um sem tók framhaldsnám í stjórn-
un við Fóstruskólann. Hún naut
þess að hennar helsta áhugamál og
vinna fóru saman.
Við áttum sjaldan samræður án
þess að Jóhanna væri að velta fyrir
sér einhverjum nýjum hugmyndum
og kenningum tengdum börnum og
hvað mætti betur fara í leikskólum.
Hennar hugsjón var að láta börnum
líða sem best. En sjóndeildarhring-
ur hennar einskorðaðist ekki við
börnin. Hún hafði einnig gaman af
þjóðmálum. Fylgdist vel með og
hafði alltaf skoðun á því sem var að
gerast hverju sinni.
Jóhanna var töffari sem ýmislegt
var hægt að læra af. Meðal annars
æðruleysi og að taka því sem að
höndum ber með jafnaðargeði. Hún
átti lengi við sjúkdóm að stríða sem
tók á sig ýmsar myndir. Sem betur
fer fékk hún sín góðu ár inn á milli
en eigi má sköpum renna.
✝ GunnlaugurArnórsson, fyrr-
verandi aðalendur-
skoðandi Seðla-
banka Íslands,
fæddist í Gröf í
Hrunamannahreppi
26. júní 1930. Hann
lést á Landspítala
Fossvogi 26. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Kristín Gunnlaugs-
dóttir húsfreyja, f.
15.6. 1892, d. 12.4.
1983, og Arnór
Gíslason söðlasmiður, f. 7.7. 1877,
d. 6.12. 1957. Gunnlaugur átti
eina systur, Guðlaugu, f. 21.3.
1928, d. 22. 6. 1968, gift Auðuni
Braga Sveinssyni kennara, f.
26.12. 1923, og áttu þau 5 börn.
Eiginkona Gunnlaugs er Sofía
J. Thorarensen, f. á Siglufirði 4.7.
1939. Foreldrar hennar voru Guð-
laug M. Hjartardóttir húsfreyja, f.
13.3. 1910, d. 9.10. 1974, og Eiður
Thorarensen trésmiður, f. 5.5.
1907, d. 1.9. 1972. Börn þeirra
eru: 1) Eiður Thorarensen, f.
30.11. 1959, börn Áslaug Margrét,
Svandís Björk, Sara
Ósk, Sofía Ýr og
Rúnar Miguel. 2)
Örn, f. 23.6. 1962,
maki Heiðrún
Bjarnadóttir, synir
Gunnlaugur og Arn-
ar Bjarni. 3) Sunna,
f. 11.5. 1970, maki
Scott McLemore.
Dóttir Elsa Lóa.
Langafabörn Gunn-
laugs eru Ragnheið-
ur Sunna, Emelía
Sól og Friðrik Arn-
ar.
Gunnlaugur ólst upp í Gröf í
Hrunamannahreppi við leik og
störf. Hann stundaði nám við Hér-
aðsskólann að Laugarvatni og síð-
an Menntaskólann þar og lauk
námi 1955. Eftir lát föður hans
1957 fluttist hann ásamt móður
sinni til Reykjavíkur og hóf störf
hjá Landsbanka Íslands, síðar
Seðlabanka Íslands og starfaði
þar óslitið uns hann lét af störfum
1999.
Útför Gunnlaugs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Elsku pabbi. Nú kveður þú okkur
eftir löng og erfið veikindi. Undir það
síðasta varstu reyndar búinn að bíða
eftir kveðjustundinni og ljóst var að
hún var ekki langt undan. Þú hafðir
hlakkað til þess svo lengi að hætta að
vinna og fara að njóta þess að dvelja í
sumarhúsinu sem þú og mamma
reistuð í Hnappadalnum fyrir tæpum
tuttugu árum. En þá lét á ný á sér
kræla þessi skelfilegi sjúkdómur sem
legið hafði í dvala um áratugaskeið.
Það kom því aldrei að því að sá tími
kæmi sem þú hafðir hlakkað til svo
lengi.
Natni þín við sumarhúsið verður
ávallt eftirminnileg en þú hafðir slík-
an áhuga á að gróðursetja sífellt fleiri
plöntur þar að á endanum sagði
mamma að nú væri komið nóg enda
er þarna að finna í dag einn gróður-
sælasta stað í Hnappadalnum. Stað-
festa þín verður mér ávallt minnis-
stæð og oft á tíðum fannst mér þú
fastur fyrir. En sá kostur sem þín
verður eflaust ávallt minnst fyrir er
heiðarleiki þinn og sú staðfesta að
fara ávallt rétt með staðreyndir. Þú
hafðir óbeit á ef reglur voru brotnar
eða sveigðar eða frásögn atburða var
lýst gagnstætt staðreyndum. Þegar
ég óx úr grasi var mér sagt að þú
hefðir meira að segja ekkert dregið
undan í skoðunum þínum á útliti mínu
við mömmu á fæðingardeildinni þeg-
ar ég kom í þennan heim en þér þótti
a.m.k. á þeim tíma nýfædd börn ekk-
ert augnayndi. Þennan smekk hef ég
án efa erft frá þér þó ég hafi aldrei
verið jafn hreinskilinn við slík tíma-
mót sjálfur.
Þegar ég hafði 18 ára ráðið mig á
fraktskip sem flytja átti skreið til
Nígeríu reynduð þið mamma að fá
mig ofan af þessu brölti mínu en
sennilega hef ég staðfestuna frá þér
og ég vildi ekki gefa mig með þessa
ákvörðun mína. Þrátt fyrir að þú vær-
ir oft á tíðum mótfallinn ákvörðunum
sem ég tók studdir þú mig þó yfirleitt
í að ég gæti hrint þeim í framkvæmd.
Í þetta skiptið keyrðir þú mig til
Hafnarfjarðar svo ég kæmist um
borð í skipið. Það aftraði þér þó ekki
frá því að reyna að telja mér hughvarf
og ég minnist þess að þú spurðir mig
þegar ég var að fara um borð: „Örn
minn, heldurðu að þetta fljóti nokkuð
út úr höfninni?“ En allt kom fyrir
ekki, ég fór með, staðfastari en
nokkru sinni.
Ég man enn ljóslifandi frá því er
við bræður vorum smápjakkar með
þér í veiði við Oddastaðavatn fyrir
hartnær fjórum áratugum og dvöld-
um við þá marga daga í einu við vatnið
í tjaldi. Þessar stundir upplifði ég aft-
ur þegar við fórum saman að veiða
mörgum árum seinna, ég, þú og synir
mínir en þeir voru svo óskaplega
hændir að þér enda varstu þeim sér-
lega góður afi. Þetta voru miklar
gleðistundir sem ég mun ávallt minn-
ast. Elsku pabbi minn, Guð geymi þig
í þínum nýju heimkynnum þar sem
við sameinumst öll aftur að lokum.
Örn.
Elsku pabbi minn. Nú er barátt-
unni lokið og þú hefur fengið hvíldina
sem þú þráðir. Við fjölskyldan minn-
umst nú ánægjustundanna sem við
áttum saman. Við gerðum svo ótal
margt. Við fórum saman í sund og ég
fékk kúluís á eftir. Við vorum svolitlir
eftirréttagrísir ég og þú og eigum
örugglega metið í bananasplittáti á
Ítalíu. Við fórum svo oft í veiði, úti-
legur, á skíði, í hellaferðir, berjamó og
auðvitað leikhús og á tónleika. Þú
varst alltaf tilbúinn að keyra okkur
stelpurnar á fótboltaæfingar og
sækja okkur í bíó. Á ferðum okkar um
landið vissir þú hvað hver einasta
þúfa hét og ég skildi ekki hvernig það
var hægt að muna þetta allt.
Pabbi, þú varst skemmtilegur, um-
hyggjusamur og tilbúinn að gera allt
fyrir okkur. Ég vona að ég geti gert
jafnvel við börnin mín því það er ekk-
ert dýrmætara en fjölskyldan. Það er
okkur öllum huggun að þér líður bet-
ur núna. Takk fyrir allt.
Ástarkveðjur.
Sunna.
Mágur minn, Gunnlaugur Arnórs-
son, er látinn, um aldur fram.
Hann var að vísu orðinn 77 ára en
það er ekki hár aldur nú á dögum. Ég
man langt aftur í tímann, og þá þótti
þetta hár aldur. Lífskjör hafa batnað
stórum, og ýmsir sjúkdómar, sem
voru lífshættulegir, eins og lungna-
bólga, hafa að miklu leyti verið yfir-
unnir.
Gunnlaugur var bankastarfsmað-
ur, fyrst í Landsbankanum, en síðar í
Seðlabankanum Hann lauk stúdents-
prófi frá Menntaskólanum á Laugar-
vatni, með óvenju glæsilegum vitnis-
burði. Gunnlaugur hélt ekki í háskóla,
sem hann hefði vafalaust átt létt með,
en vann sig áfram í vandasömu
ábyrgðarstarfi, þar sem nákvæmni og
samviskusemi er höfuðnauðsyn.
Þessar eigindir voru Gunnlaugi í
brjóst lagnar.
Honum var óhætt að treysta. Þeg-
ar við Gunnlaugur kynntumst fyrst,
var hann innan við tvítugt,og stundaði
nám við Héraðsskólann á Laugar-
vatni. Hann hélt tryggð við þann stað,
og lauk menntaskólanámi þar, eins og
fyrr sagði.
Því miður bilaði heilsa Gunnlaugs
snemma. Hann var í raun ekki nema
skuggi af sjálfum sér síðustu æviárin.
En sami ljúfi félaginn var hann ætíð.
Ég kveð ágætan mág minn með
þökk fyrir allt. Ástvinum votta ég
samúð við andlát hans og útför. Fari
hann í friði.
Auðunn Bragi Sveinsson.
Gunnlaugur Arnórsson var traust-
ur vinur og félagi í hópi okkar sem
lukum námi við ML vorið 1955. Hann
var öllu meiri Laugvetningur en við
hin því að hann hlaut alla sína fram-
haldsskólamenntun þar og dvaldist á
staðnum sjö vetur samfleytt, fyrst
þrjá í Laugarvatnsskóla og síðan
fjóra í Menntaskólanum auk þess sem
hann kenndi einn vetur við Laugar-
vatnsskóla að loknu stúdentsprófi.
Hann var því í upphafi okkar samveru
orðinn heimavanur á Laugarvatni,
einnig lítið eitt eldri en flestir og því
sjálfkjörinn leiðbeinandi. Hann var
allra manna samvisku- og reglusam-
astur og stundaði nám sitt af alúð og
vandvirkni. Árangur hans var líka eft-
ir því. Jafnan mun hann hafa hlotið
ágætiseinkunn á vorprófum og átti
það við um stúdentsprófið einnig.
Um þetta leyti veiktist faðir hans
og andaðist á árinu 1957. Þá hafði
Gunnlaugur fyrir aldraðri móður að
sjá og fluttust þau mæðgin að austan
til Reykjavíkur. Gunnlaugur hóf nám
í norrænu við Háskóla Íslands. Ekki
varð framhald á því þar sem hann
taldi sér skylt að annast móður sína
aldraða og ekki efni til að gera hvort
tveggja.
Gunnlaugur réðst til starfa hjá
Landsbanka og síðar Seðlabanka.
Hann vann í bankaeftirlitinu, kannaði
sjóðseign banka og annaðist peninga-
flutninga milli banka og sparisjóða.
Gunnlaugur varð síðar forstöðumað-
ur innri endurskoðunar Seðlabank-
ans og gegndi þeirri stöðu þar til hann
lét af störfum. Við skólafélagar Gunn-
laugs vorum ekki undrandi á því þótt
honum væru falin vandasöm trúnað-
arstörf því að við þekktum mannkosti
hans, trúmennsku, samvisku- og
vinnusemi.
Við Heimaeyjargosið 1973 varð til
Viðlagasjóður sem gerðist ærið um-
svifamikill og myndaðist ógrynni
fylgiskjala sem koma þurfti reiðu á.
Það verkefni lenti hjá Gunnlaugi og
vann hann að því um lengri tíma, bæði
nætur og daga að segja mátti. Vinir
hans og aðstandendur þóttust sjá að
verkefnið hefði reynt um of á krafta
hans enda fór heilsu hans hrakandi
upp frá því.
Gunnlaugur tók þátt í félagslífi
bekkjarins og lagði með sínu alkunna
hæglæti áherslu á að halda við fé-
lagsanda æskuáranna; þótti sjálfsagt
að hann varðveitti bekkjarsjóðinn.
Þótt Gunnlaugur væri stakur reglu-
maður og smakkaði hvorki vín né tób-
ak lengst af lét hann sér vel líka þótt
aðrir hefðu þær dyggðir ekki eins í
hávegum og hafði lúmskt gaman af
kjánalátum annarra þegar öl var á
könnunni.
Við bekkjarsystkini söknum nú
vinar í stað og þökkum honum sam-
fylgd í áratugi. Við vorum 25 sem luk-
um stúdentsprófi frá Laugarvatni
1955 og Gunnlaugur er hinn þriðji úr
hópnum sem nú hefur kvatt. Þótt all-
margir úr hópi yngri stúdenta frá
Laugarvatni heltust úr lestinni í tím-
ans rás var okkar hópur lengst af
óskertur. Menn voru jafnvel farnir að
gera því skóna að líftrygging hefði
fylgt prófskírteinum frá 1955. Nú er
sýnt að töfrar þessir eru brostnir og
við sem eftir lifum getum búist við að
þurfa senn að halda til móts við vini á
ókunnar slóðir þar sem nýjar náms-
brautir kunna að bíða. Sofíu konu
Gunnlaugs og fjölskyldu hans send-
um við innilegustu samúðarkveðjur.
Bekkjarsystkini.
Gunnlaugur
Arnórsson
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning