Morgunblaðið - 01.12.2007, Blaðsíða 49

mín“. Svo sögðum við þér einhverjar
barnasögur sem alltaf var hlustað
gaumgæfilega á þótt þær væru
langar og samhengislausar.
Ný tækni og nýtt fólk fyllir skörð-
in, það er gangur lífsins. Með þér og
fleiri af þinni kynslóð hverfur hluti
af íslenskri menningu og samfélagi
sem er miður og verður saknað. En
að vera heilsteypt, dugleg, víðsýn og
góð manneskja er sígilt sem ekkert
bítur á.
Hvíl í friði, elsku afi.
Erpur Þ. og Eyjólfur B.
Eyvindarsynir.
Það var fyrir vestan sumarið 1960
að ég hitti tengdaforeldra mína, Ei-
rík og Rósu, fyrsta sinni.
Við Eyvindur vorum komin í
vegavinnu. Skólahurðinni í Reykja-
vík hafði verið skellt aftur og
skruddunni með.
Á þessum tíma voru malarvegir á
Vestfjörðum sem vegavinnuflokkar,
meður ráðskonu, unnu við að bæta
og bera ofan í á sumrin. Við bjugg-
um í tjöldum og eldað var á kolavél.
En svo voru helgarfrí inn á milli.
Ég sé þau enn fyrir mér koma
gangandi frá bænum niður túnið að
Arnardalsánni. Sól skín í heiði, það
heyrist til mófugla og í einstaka kú.
Það er farið að rjúka á bæjunum.
Rósa er í sirskjól með fallega
svuntu og hárið í fléttum brugðnum
um höfuðið. Mikið og snarhrokkið
hár Eiríks stendur í allar áttir eins
og lýsandi fyrir áhuga hans og ákafa
leit að þekkingu og lausn á lífsgát-
unni. Við tökumst í hendur og ég
finn að þetta er fólk sem hefur unn-
ið hörðum höndum í sveita síns and-
lits. Mér finnst sem í því sé falin
vinnu- og verksaga alþýðu frá land-
námstíð.
Streymandi hlýja og látleysi
þeirra umvafði mig frá okkar fyrsta
fundi.
Þegar inn í bæinn kom ilmaði af
pönnukökum. Útsaumaði dúkurinn
var frá tíð Rósu á Húsmæðraskól-
anum Ósk. Allt var svo hreint, fá-
brotið og snyrtilegt. Gamla kisa
kúrði ofan á vel umbúnu rúmi
þeirra. Í gluggakistunni tifaði göm-
ul, blá klukka sem stóð ofan á skær-
um, öðruvísi gekk hún ekki rétt.
Rósa sýndi mér myndir af „fólkinu
okkar“, sem stóðu á kommóðunni
eða voru á þilinu fyrir ofan hjá „skil-
iríinu“. Sumt var í fallega útskorn-
um römmum eftir Eirík. Um leið og
hún sagði frá fólkinu, strauk hún
með svuntuhorninu yfir myndirnar
eins og hún væri að strjúka þeim
um vanga. Margt var „farið“ eða var
langt í burtu eins og „sveitin
heima,“ átthagarnir „fyrir norðan“.
Tíminn leið. Á haustin fluttu þau
búsmala og búslóð til Ísafjarðar og
voru vetrarlangt á Seljaveginum, á
vorin sömu leið til baka út í Arn-
ardal.
Í fyllingu tímans kom svo lítill
drengur, Eiríkur Guðmundur. Hann
var í fóstri hjá afa og ömmu á dag-
inn meðan foreldrarnir voru í skól-
anum en á morgnana vorum við afi
með „Litla skólann“, fáein fimm ára
börn sem langaði að vera í skóla. Í
stofunni á Seljaveginum, Litla skól-
anum, var oft glatt á hjalla því lítið
er ungs manns gaman og afi hafði
smitandi hlátur og hló oft. Þarna
lærðu blessuð börnin að stafa innan
um bækur hans um stjórnmál, trú-
mál, heimspeki, dulspeki, eðlis- og
efnafræði og sagnfræði. Líka voru
þarna rímur, fagurbókmenntir,
markaskrá, dönsku blöðin, nokkrir
árgangar af tímaritinu Rétti, tíma-
riti Máls og menningar og auðvitað
Þjóðviljinn. Afi sagði litlu nemend-
um okkar, hve gott væri að eiga
bækur að vinum og geta vitað meira
og meira.
Amma sá aldrei nöfnu sína, því
hún kvaddi skömmu áður en Gunn-
vör Rósa fæddist. Fyrr en varði
voru komnir tveir vaskir sveinar,
þeir Eyjólfur Bergur og Erpur Þór-
ólfur. Þeim fannst fátt jafnskemmti-
legt og að vera með afa sínum.
Og nú hefur hann kvatt eftir veg-
ferð langa. Ég er þakklát fyrir
kynni mín af sönnum mannvini sem
hafði ríka réttlætiskennd og hjarta-
lag þar sem aðeins bestu blómin
gróa.
Margrét Pálína Guðmundsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. DESEMBER 2007 49
✝ GuðmundurJónsson fæddist
í Ásmúla í Ása-
hreppi 8. apríl 1914.
Hann lést á Elli-
heimilinu Grund 22.
nóvember síðastlið-
inn. Guðmundur var
sonur hjónanna
Jóns Jónssonar
bónda í Ásmúla, f.
1.3. 1880, d. 23.5.
1950, og konu hans
Ólafar Guðmunds-
dóttur, f. 3.3. 1878,
d. 19.7. 1961. Systk-
inin í Ásmúla voru tíu talsins og
var Guðmundur sjötti í röðinni.
Þau eru Guðbjörg Helga, f. 13.4.
1907, d. 18.6. 1995, Ólafía, f.
16.11. 1908, d. 26.12. 1973, Björg-
vin Jónsson, f. 18.10. 1909, d. 5.5.
1970, Guðjón, f. 13.3. 1911, d.
12.9. 1992, Kristjana, f. 24.6. 1912,
d. 7.4. 1988, maður hennar Ni-
kolai Elíasson, f. 24.6. 1912, d.
11.8. 1984, Ingólfur,
f. 18.7. 1916, d. 19.8.
1991, kona hans
María Guðbjarts-
dóttir, f. 6.2. 1920,
Lilja, f. 4.10. 1917,
Þórunn, f. 23.8.
1920, d. 4.8. 2000,
og Dagbjörg, f. 6.12.
1921, maður hennar
Guðmundur Ásgeir
Jónsson, f. 21.1.
1926, d. 13.6. 1982.
Guðmundur starf-
aði mestan sinn ald-
ur við búskap. Fyrst
með föður sínum í Ásmúla og eftir
andlát hans með Guðjóni bróður
sínum og systur sinni Lilju. Þegar
þau systkin hættu búskap fluttu
þau að Goðheimum 7 í Reykjavík.
Nú síðustu árin hefur Guðmundur
verið á Elliheimilinu Grund.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Kálfholtskirkju í Ásahreppi í
dag og hefst athöfnin klukkan 13.
Guðmundur, Gvendur, móður-
bróðir minn, eins og við kölluðum
hann, var bóndi af líf og sál. Hann fet-
aði í fótspor afa, var mjög vinnusam-
ur og á milli þess sem hann var að
sinna skepnunum eða vinna við hey-
skap var hann sífellt að gera við hluti,
lagfæra og undirbúa það sem fram-
undan var. Hann var mikill dýravin-
ur. Í Ásmúla var búið með kindur,
kýr og hesta. Gvendur var duglegur
að temja og hann átti líka sína uppá-
halds reiðhesta. Mér er minnisstæð-
astur Skjóni, stórglæsilegur gæðing-
ur sem var honum kær. Myndin af
Skjóna fylgdi Gvendi alla tíð. Á
sunnudögum fórum við krakkarnir
oft í reiðtúr og þá sá Gvendur til þess
að við fengjum þæga og vel búna
hesta í ferðirnar. Ég minnist þess eitt
sinn þegar ég fór til kirkju með
mömmu og Lilju að hann setti gæru-
skinn yfir hnakkinn svo betur færi
um mig í ferðinni. Við mamma vorum
í mörg sumur hjá afa og ömmu. Og
eftir lát afa, hjá ömmu, Gvendi, Guð-
jóni og Lilju, en mamma hjálpaði til
við heyskapinn. Þar voru strákarnir,
frændur mínir, einnig, og þeir voru
duglegir að hjálpa til við vinnuna.
Mig langaði heil ósköp að fá að teyma
heylest þegar flutt var hey heim af
engjunum. Gvendur lét það eftir mér,
hann fór með sína lest á undan og ég
fylgdi á eftir. Mér var það ljóst síðar
að ég var ekki að létta undir með
Gvendi, síður en svo, hann þurfti að
passa upp á báðar lestarnar og mig til
viðbótar. En hann vildi gleðja mig og
leyfa mér að spreyta mig. Þegar dæt-
ur mínar fóru að fara með ömmu
sinni í sveitina sýndi hann þeim sömu
ræktarsemina.
Eftir að Gvendur fór á Grund kom
upp í hendur mér gamalt bréf þar
sem fram kom að Gvendur var að
kenna mér að lesa þegar ég var 4-5
ára en þann vetur var ég hjá ömmu
minni og afa í Ásmúla. Mér finnst
þetta lýsa því vel að hann bar um-
hyggju fyrir systkinabörnum sínum.
Ég spurði hann um þetta og hann
hafði gaman af, en mér er ekki fylli-
lega ljóst hvort hann mundi eftir
þessu. Öll börn og unglingar, ekki
bara systkinabörnin heldur líka
snúningakrakkarnir, hændust að
Gvendi enda var hann góður félagi.
Um 1980 fluttust systkinin til
Reykjavíkur. Þeir bræðurnir gátu að
sjálfsögðu ekki verið án þess að hafa
eitthvað fyrir stafni og fengu sér aðra
vinnu. Að starfsdegi loknum sagði
Gvendur alltaf að hann hefði það gott
og sér liði vel. Maður vissi að sjálf-
sögðu að það var ekki alltaf rétt. Vor-
ið 2003 flutti Gvendur á Grund.
Starfsfólkið þar bar honum mjög gott
orð og það var gagnkvæmt. Ein
starfsstúlkan sagði það hjálpa honum
hversu trúaður hann var. Hann var
mjög ánægður með hvað honum var
vel sinnt þar. Fram í andlátið var
hann jákvæður og brosmildur. Hann
sagði stundum „hvað er ég gamall?“ –
við svarið hló hann og sagði „ja,
hérna, er ég orðinn svona gamall“.
Ég og fjölskylda mín þökkum
Gvendi með söknuði samveruna en
vitum að honum líður vel nú þegar
hvíldin er komin.
Elsku Lilja og Dæja, ég bið algóð-
an guð að gefa ykkur styrk í sorginni.
Blessuð sé minning Guðmundar
Jónssonar frá Ásmúla.
Rut Guðmundsdóttir.
Guðmundur Jónsson
Vinur okkar Ingvar
Christiansen var hóg-
vær maður og ákaf-
lega hæglátur. Við, sem með látum
og bægslagangi krefjumst sífellt
meira rýmis fyrir skoðanir okkar og
persónu, megum þakka fyrir að hafa
átt slíkan vin. Vin sem ævinlega
hlustaði, alltaf gaf af gnægtum gest-
risni og vináttu.
Nú að honum látnum finnum við
hvað spor hans eru djúp í minning-
unni og hve skarðið sem höggvið var
í vinahópinn um síðustu helgi er
stórt og óbætanlegt.
Æðruleysi Ingvars var með ein-
dæmum. Hann var járnsmiður og
vann lengi hjá Landsmiðjunni.
Hann keypti hlutabréf í því fyrir-
tæki til að það mætti lifa, en samt
kom að því að Landsmiðjan lagði
upp laupana og Ingvar varð at-
vinnulaus. Meðan hann var að leita
sér að vinnu fór hann á námskeið og
lærði m.a. að sjóða fínsuðu. Vinna
Ingvar Christiansen
✝ Ingvar Christi-ansen fæddist í
Hveragerði 18.
september 1944.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut sunnu-
daginn 4. nóvember
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 9.
nóvember.
bauðst hjá Hitaveit-
unni og þar vann hann
til æviloka. En hann
nýtti sér fínsuðuna til
að búa til skartgripi
úr silfri, völundar-
smíð, sem sýnir líka
listrænan fegurðars-
mekk sem Ingvar
hafði í ríkum mæli.
Atvinnuleysi sem ger-
ir margan manninn
vesælan snéri Ingvar
upp í gæfu fyrir sig.
Æðruleysi af sama
tagi sýndi hann þessi
þrjú ár sem hann barðist við
krabbameinið. Áfangasigrarnir voru
nokkrir og hann festi hugann lengi
vel meira við þá en ósigrana. Það
var ekki fyrr en nú í lok september
sem ég fann að vinur minn var að
missa trúna á bata fyrir sig, en
sagði með sinni sanngirni og hæg-
læti „það læknast ekki allir af
krabbameini, fleiri en ég hafa mátt
gefast upp“.
Að eiga vin eins og Ingvar er
gæfa, það vitum við hér á Refsstað,
Steini á Unaósi og Palli í Sydney.
Fyrir það þökkum við öll.
Gíslínu vinkonu, Ingu Þóru, Sirrý,
litlu Gíslínu, Óla og litla Hauki Þór
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Ágústa Þorkelsdóttir,
Þórður, Þorsteinn,
Páll og Skúli.
✝
Elskulegur eiginmaður, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
PÉTUR MAGNÚSSON,
Háaleitisbraut 16,
Reykjavík,
lést þriðjudaginn 20. nóvember.
Jarðarförin fer fram frá Bústaðarkirkju mánudaginn
3. desember kl. 13.00.
Ragnheiður Hallgrímsdóttir,
Hallgrímur R. Pétursson,
Björg Pétursdóttir,
Magnús Pétursson, Júlíanna Friðjónsdóttir,
Guðfinna Pétursdóttir, Guðmann Bjarnason,
afabörn og langafabarn.
✝
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför elskulegs eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
JÓNS FRIÐRIKSSONAR
frá Stóra Ósi,
Miðfirði.
Þorgerður Jónsdóttir,
Friðrik Jónsson, Oddrún Sverrisdóttir,
Sævar Jónsson, María Gunnarsdóttir,
Sólrún Jónsdóttir, Ólafur Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Hjartans þakkir öllum þeim er sýndu okkur samúð
og vinarhug við andlát og útför elskulegrar eigin-
konu, móður, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐLAUGAR ELÍNAR HALLGRÍMSDÓTTUR,
Svertingsstöðum 2,
Eyjafjarðarsveit.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á dvalarheimilunum
Kjarnalundi og Hlíð fyrir umönnun hennar.
Haraldur Tryggvason,
Pétur Haraldsson, Hjördís Pálmadóttir,
Tryggvi Geir Haraldsson, Hrefna Hallvarðsdóttir,
Sólveig Anna Haraldsdóttir, Hörður Guðmundsson,
Hansína María Haraldsdóttir,
Hallgrímur Haraldsson, Lára Kristín Sigfúsdóttir,
Ágústína Haraldsdóttir, Páll Harðarson,
Gunnar Berg Haraldsson, Kristín Bjarnadóttir,
Sigrún Rósa Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
GUTTORMS ÓSKARSSONAR,
Sauðárkróki.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar V,
Heilbrigðisstofuninni, Sauðárkróki, fyrir
einstaka umönnun og hlýlegt viðmót.
Ingveldur Rögnvaldsdóttir,
Sigríður Guttormsdóttir, Pétur Skarphéðinsson,
Ragnheiður Guttormsdóttir, Sigurður Frostason,
Elísabet Vilhjálmsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
MARGRÉT GARÐARSDÓTTIR,
Ægisíðu 88,
Reykjavík,
er látin.
Garðar Halldórsson, Birna Geirsdóttir,
Jón Halldórsson, Ingigerður Jónsdóttir,
Halldór Þór Halldórsson, Margrét Pálsdóttir.