Morgunblaðið - 31.03.2008, Qupperneq 23

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 31. MARS 2008 23
MINNINGAR
Elsku mamma mín.
Í dag hefði verið
stór dagur, 60 ára af-
mæli. En því miður
hafði krabbinn betur eftir hetju-
lega baráttu í 9 mánuði.
Enn koma dagar þar sem ég
trúi ekki og vil ekki trúa að þú
sért ekki lengur hjá okkur. Það er
svo oft sem ég hugsa: „Núna hefði
ég hringt í mömmu og sagt henni
frá þessu eða spurt hana um
þetta.“
Ef ég þarf að fara með krakk-
ana til læknis hugsa ég alltaf þeg-
ar við erum búin þar: „Nú hefði
mamma hringt til að athuga hvað
læknirinn sagði um barnabörnin
hennar sem hún dáði svo mikið og
þau hana.“ Þú varst þeim alltaf
svo góð en hún Svava, nafna þín,
Sigríður Svava
Kristinsdóttir
✝ Sigríður SvavaKristinsdóttir
fæddist í Reykjavík
31. mars 1948. Hún
lést á Landspít-
alanum í Reykjavík
27. desember 2005
og var jarðsungin
frá Vídalínskirkju í
Garðabæ 4. janúar
2006.
er ekki eins heppin
og bræður hennar að
hafa notið nærveru
þinnar þó að árin hafi
verið allt of fá sem
þeir fengu með þér.
Aðeins einu sinni
náðir þú að sjá hana
og faðma en þá var
hún nafna þín aðeins
10 klukkutíma gömul
en þrátt fyrir það
veit hún svo sannar-
lega hver amma
Svava er því hún nær
reglulega í myndina
af þér og segir „þetta er amma
mín“ svo kyssir hún myndina ótrú-
lega stolt.
Kristófer Ingi og Arnór Ingi
sakna þín mikið og eru mörg
kvöldin sem þeir gráta því þeir
sakna ömmu sinnar, sakna þess að
spila við þig sakna þess að gista
hjá þér, baka með þér og góðu
spjallstundanna.
Já, minningin um yndislega
ömmu, mömmu og tengdamömmu
er alltaf ofarlega í huga okkar og
söknuðurinn ólýsanlegur.
Við elsku þig alltaf.
Þín,
Ingibjörg.
✝ Eygló BryndalÓskarsdóttir
fæddist í Skorhaga
í Brynjudal 28. júlí
1940. Hún lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 23.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Óskar Benja-
mín Benediktsson,
f. 17.10. 1918, d.
17.7. 1996, og
Magnea Þóra Guð-
jónsdóttir, f. 22.5.
1921. Systkini
Eyglóar eru Birna Guðlaug, f.
13.5. 1942, Ingvar Júlíus, f.
13.9. 1943, Eyrún Sigurlaug, f.
5.10. 1944, Már Óskar, f. 21.11.
1945, Sigurður Baldvin, f. 4.5.
1947, Birgir, f. 15.3. 1951,
Kornína Björg, f. 10.6. 1956, og
Erla Þóra, f. 13.3. 1959.
Eygló giftist 18.10. 1958
Steinólfi Jóhannessyni, f. 27.9.
1914, d. 11.1. 2008. Börn þeirra
eru: 1) Jóhannes Klemens, f.
21.3. 1961. Dóttir hans og Eddu
unnusti Valur Hermannsson, f.
2.10. 1984, d) Davíð Helgi, f.
24.3. 1990 og e) Bjarki Þór, f.
17.9. 2000. 3) Eysteinn Þór
Bryndal, f. 9.2. 1974, kvæntur
Kristínu Önnu Guðbjartsdóttur,
f. 9.9. 1973. Börn þeirra eru
Sigmundur Þór, f. 11.2. 2000,
Guðlaug Ágústa, f. 10.3. 2003,
Hlynur Snær, f. 15.11. 2007.
Eygló og Steinólfur slitu sam-
vistum 1983.
Eygló giftist 15.5. 1993
Kristni Thomsen Holm, f. 14.5.
1937. Hann reyndist henni mjög
vel í veikindum hennar í kring-
um árið 2000 en þau slitu sam-
vistum árið 2006.
Eygló ólst upp í Skorhaga í
Kjósinni hjá ömmu sinni og afa
þeim Ingveldi Guðfinnu Bald-
vinsdóttur og Júlíusi Þórð-
arsyni. Gekk hún þar í skóla,
fluttist svo suður til Reykjavík-
ur, kynntist Steinólfi og fór að
búa. Eftir að hún eignaðist
börnin gerðist hún heimavinn-
andi húsmóðir. Um þrítugt fór
hún að vinna hjá Hampiðjuni.
Vann hún þar í yfir 30 ár og
þar af 20 ár sem verkstjóri en
vegna veikinda hætti hún árið
2000.
Eygló verður jarðsungin frá
Seljakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Gerðar Guðmunds-
dóttur er Hjördís
Inga, f. 16.4. 1983,
sonur hennar er
Viktor Örn Ein-
arsson, f. 1.1. 2006.
Jóhannes kvæntist
Báru Sveinsdóttur,
f. 1.5. 1962, d. 4.2.
2004, dætur þeirra
eru Þóra Birgit, f.
15.12. 1988, Stein-
unn Lilja, f. 8.8.
1991, Helga Rut, f.
23.3. 1993, og
stjúpdóttir Aðal-
björg Jóhanna Bárudóttir, f.
17.6. 1982. Unnusta Jóhannesar
er Hafdís Rósa Bragadóttir, f.
19.6. 1961. 2) Ástríður Björg, f.
17.6. 1962, gift Hermanni Þór
Jónssyni, f. 16.11. 1960. Börn
þeirra eru a) Eygló Halla, f.
15.6. 1981, dóttir hennar er
Ásta Guðrún Freysdóttir, f.
29.5. 2005, b) Þórey Björg, f.
22.7. 1984, sonur hennar er Ey-
þór Örn Birgisson, f. 24.9. 2004,
c) Hanna María, f. 21.10. 1988,
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Eygló mágkona mín lést á
páskadag. Það er margt sem fer
um hugann á sorgarstundu sem
þessari. Hugurinn fyllist söknuði
og trega. Ég hugsa til baka og
rifja upp allar minningarnar sem
ég á um Eygló. Hún var mér alltaf
svo góð. Ég minnist allra heim-
sóknanna til hennar á sunnudögum
fyrstu búskaparárin okkar Sigga.
Hún tók okkur fagnandi og var
höfðingi heim að sækja. Þannig
var það alltaf. Fyrir nokkrum ár-
um heimsóttum við Siggi hana til
Vestmannaeyja. Hún fór með okk-
ur um alla Heimaey og naut þess
að sýna okkur eyjuna. Hún var
ótrúlega fróð um allt sem viðkom
eyjunum, þótt hún hefði ekki búið
þar lengi. Eygló flutti á síðasta ári
á Eyrabakka, þar var hún búin að
koma sér vel fyrir í nýju húsi og
þangað heimsóttum við hana á
skírdag. Hún breiddi út faðminn á
móti okkur og sagði: „Auðvitað er
ég heima“. Hún fór með okkur út
á sólpallinn sinn og sagði okkur að
fyrir nokkrum dögum hefði hún
setið þar og notið sólarinnar. Hún
hlakkaði til sumarsins. Við nutum
stundarinnar á fallega, hlýlega
heimilinu hennar. Okkur gat ekki
órað fyrir því að þetta yrði síðasta
heimsóknin til hennar. Ég sé hana
fyrir mér standa brosandi í dyr-
unum og veifa okkur í kveðju-
skyni.
Okkur mönnunum er ekki ætlað
að dæma um hvenær starfsdeg-
inum er lokið. Æðri máttur ræður
þar öllu. Við berum heldur ekki
skynbragð á lengd mannsævinnar
nema með okkar jarðneska tíma
en í eilífðinni er einn dagur sem
þúsund ár og þúsund ár dagur ei
meir.
Ég þakka Eygló fyrir elsku
hennar og umhyggjusemi. Við
Siggi og fjölskylda okkar sendum
börnum hennar og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Guðrún Leifsdóttir.
Elsku amma.
Söknuður minn eftir þér er
óbærilegur. Mér finnst mjög erfitt
að sætta mig við að þú ert ekki
lengur hér hjá okkur. En þú munt
ávallt vera í hjarta mínu. Minning-
arnar um þig eru margar og áttum
við ófáar góðar stundir. Ég man
t.d. að þú gast setið heilu stund-
irnar við borðið og pússlað, stærð-
in skipti ekki neinu máli, bara það
að þú gast pússlað. Í fyrstu skildi
ég ekkert hvernig þú nenntir
þessu en þegar ég fór að gera hið
sama þá fór ég að skilja hvað fólst
í því að pússla. Svo um jólin í hitt-
iðfyrra þegar þú prílaðir upp í
stiga og festir jólaseríuna utan um
húsið þitt. Mér fannst alltaf jafn
gaman að sjá þig svona duglega og
það fyllti hjartað mitt að eiga þig
sem ömmu. Heimilið þitt veitti
manni gleði, því á hverjum vegg
leyndust hinar ýmsu minningar.
Þú hafðir svo mikið yndi af því að
taka myndir. Við urðum alltaf
jafn-hissa þegar ein enn myndin
birtist á veggnum en fljótlega
fundum við gleðina sem fylgdi
hverri mynd. Ég þakka þér fyrir
allar stundirnar sem við áttum
saman þegar ég og Viktor Örn
bjuggum úti í Eyjum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
(Valdimar Briem.)
Hjördís Inga.
Okkur langar í fáeinum orðum
að minnast ömmu okkar. Við hitt-
um hana lítið á okkar yngri árum
þar sem við bjuggum í Eyjum og
hún í Reykjavík. En þegar við hitt-
um hana þá var hún alltaf æðislega
góð við okkur, hún átti líka mikið
af skemmtilegu dóti og mikið af
litabókum og dúkkulísum sem var
mjög gaman að leika sér að. Þegar
hún og Kiddi fluttu á Vallengið
keyptu þau sér rafmagnsrúm sem
var rosalega vinsælt leiktæki, við
systurnar gátum legið þar tímun-
um saman að leika okkur í rúminu
með fjarstýringuna. Amma átti
hjólhýsi á Laugarvatni sem var
rosalega stórt og flott. Sumrinu
var oft eytt þar. Við frændsystk-
inin sátum oft í eldhúskróknum í
hjólhýsinu að spila og borðuðum
matarkex sem var í boxi undir
borðinu. Ef enginn vildi spila við
okkur var amma okkar alltaf til í
það. Síðan ákváðu hún og Kiddi að
flytja til Eyja, þar keyptu þau sér
stórt hús.
Amma og Kiddi hjálpuðu okkur í
gegnum erfiðan tíma þegar móðir
okkar lést. Og ekki má gleyma
bestu köku í heimi sem alltaf var
til. Hún passaði mikið upp á það
að eiga svala handa okkur þegar
við komum í heimsókn. Alltaf var
hún glöð þegar við komum í heim-
sókn. Amma okkar var líka mikil
jólamanneskja og var mikið
skreytt hjá henni.
Við kveðjum ömmu okkar með
söknuði en einnig með þakklæti í
huga, þakklæti fyrir að hafa átt
hana að í lífinu.
Þóra Birgit, Steinunn Lilja og
Helga Rut Jóhannesardætur.
Amma mín.
Ég kveð þig með söknuð í huga,
þú ert í minningu minni ljúf og
góð. Aldrei mun ég gleyma þér,
því þú varst ávallt svo hörð af þér
og dugleg, stundum kannski einum
of dugleg, t.d. þegar þú varst hér
síðast, þá vorum við saman að
þrífa bókahilluna stóru. Þá man ég
hversu dugleg þú varst miðað við
hvernig svitinn rann af enni þér og
samt stoppaðir þú ekki. Ég er
mjög hreykin af þér, þú afrekaðir
mikið á jörðinni og varst öllum til
sóma, ég er stolt af þér.
Mig langar að syngja fyrir þig
Maístjörnuna eins og ég gerði þeg-
ar ég var ung og þér fannst það
svo fallegt að þú fékkst tár í aug-
un.
Ó hve létt er þitt skóhljóð
ó hve leingi ég beið þín,
það er vorhret á glugga,
napur vindur sem hvín,
en ég veit eina stjörnu,
eina stjörnu sem skín,
og nú loks ertu komin,
þú ert komin til mín.
(Halldór Laxness.)
Þú munt ávallt lifa í minningu
minni. Ég mun aldrei gleyma þér,
elsku besta amma mín.
Þín,
Þórey.
Elsku amma.
Ég trúi ekki að þú hafir farið
svo snemma frá okkur. Þú sem
varst nýbúin að koma þér fyrir á
Eyrarbakka með Lubba okkar.
Ég man í gamla daga þegar þú
áttir lítinn sumarbústað, núna
hefðum við kallað hann skúrinn,
það eru margar góðar minningar
þaðan.
Ég man svo vel eftir þér við eld-
húsborðið yfir kaffibolla, þú nudd-
aðir oft höndunum þínum saman
og beiðst eftir nýjustu fréttunum.
Ég man jólaboðin í Grafarvog-
inum á jóladag, hangikjötið, kart-
öflurnar og hvítu sósuna, þeim
gleymir maður aldrei.
Ég man í Vestmannaeyjum, all-
ar myndirnar sem þú settir upp á
veggina, þú vildir hafa alla hjá þér,
eins á Eyrarbakka, þú vannst
hörðum höndum að því að setja
allar myndirnar af okkur sem þér
þótti vænt um upp á vegg aftur,
sem fyrst.
Það var alltaf nóg að gera en
samt hafðir þú alltaf tíma fyrir
gestina, það var svo gott að tala
við þig. Þú hlustaðir alltaf og
skildir okkur og þú sást alltaf ef
okkur leið illa, þá komstu strax og
faðmaðir okkur að þér og sagðir:
„Þetta verður allt í lagi“. Rosalega
vantar mig þetta faðmlag og þessi
orð frá þér núna.
Guð geymi þig elsku amma mín.
Þín
Eygló Halla.
Mér andlátsfregn að eyrum berst
og út í stari bláinn
og hugsa um það, sem hefur gerst,
til hjarta mér sú fregnin skerst,
hún móðir mín er dáin!
Þú varst mér ástrík, einlæg, sönn,
mitt athvarf lífs á brautum,
þinn kærleik snart ei tímans tönn,
hann traust mitt var í hvíld og önn,
í sæld, í sorg og þrautum.
Ég veit þú heim ert horfin nú
og hafin þrautir yfir,
svo mæt og góð, svo trygg og trú,
og tállaus, falslaus og reyndist þú,
ég veit þú látin lifir!
Ei þar sem standa leiðin lág
ég leita mun þíns anda,
er lít ég fjöllin fagurblá
mér finnst þeim ofar þig ég sjá
í bjarma skýjalanda!
(Steinn Sigurðsson.)
Jóhannes og Hafdís.
Elsku Eygló mín
Ég beið eftir að Ásta hringdi í
mig, til að segja mér að aðgerðin
hefði gengið vel, en það var ekki
svo. Ég er búin að hugsa mikið um
þig og góðu dagana sem við áttum
saman. Þú varst alltaf tilbúin að
hjálpa mér í öllu. Þegar ég átti
Möggu Gunnu varstu alltaf tilbúin
að vera með hana. Ég kom með
hana á náttfötunum á morgnana til
þín og þið hélduð áfram að kúra.
Þetta gerðir þú þangað til að hún
fór á leikskólann. Það var alltaf
gaman að koma til þín og Kidda á
Laugarvatn á sumrin, tekið var vel
á móti okkur og við fengum ekki
að fara fyrr en við vorum búin að
borða. Nokkrar verslunarmanna-
helgar komum við til ykkar Kidda
á Laugarvatn, það var alltaf fullt
út að dyrum hjá ykkur. Við köll-
uðum þetta litlu þjóðhátíðina okk-
ar. Það voru margar góðar stundir
sem við áttum saman. Ég sakna
þess að geta hringt í þig, en ég
hugsa því meira til þín elsku syst-
ir.
Guð geymi þig.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Erla.
Það var ávallt mikið tilhlökk-
unarefni að fá að fara í heimsókn
til ömmu Eyglóar. Þar var maður
hlaðinn miklum kærleika og ekki
vantaði kræsingarnar. Ostapopp
og kók var einmitt í sérstöku
uppáhaldi hjá okkur ömmu. Hún
amma sá sko til þess að mann
skorti ekki neitt. Og ekki var það
verra þegar við fengum að fara
með henni og Kidda afa heilu vik-
urnar á sumrin á Laugarvatn þar
sem við dvöldum í hjólhýsi sem
þau áttu. Ömmu þótti afar vænt
um hjólhýsið sitt og dvaldi þar
ávallt á sumrin en því miður
neyddist hún til að selja það sök-
um veikinda. Að fara á hjólhýsa-
svæðið var eins og að fara í sum-
arbústað nema miklu betra. Þar
var að finna allan þann félagsskap
sem hægt var að hugsa sér. Þarna
þekkja allir alla og það má segja
að amma hafi verið drottning
svæðisins. Allir þekktu hana og
ekkert sem gerðist fór framhjá
henni. Þessi ferðalög á Laugarvatn
voru það skemmtilegasta sem ég
og litli bróðir minn gerðum á
sumrin. Þar var gert margt
skemmtilegt, meðal annars sátum
við og spiluðum með ömmu tím-
unum saman en amma hafði alltaf
ákaflega gaman af spilum, ekkert
minna en við börnin og þótti okkur
afar gaman að því.
Amma sýndi alltaf öllu því sem
ég var að gera í lífinu mikinn
áhuga. Mér þótti afar vænt um það
því það sýndi mér hversu vænt
henni þótti um mig. Það var orðin
hefð hjá okkur ömmu að ég
hringdi í hana um leið og ég fékk
einkunnirnar frá skólanum, ég var
meira að segja farin að hringja í
ömmu áður en ég hringdi í
mömmu. Hún var alltaf rosa stolt
af mér og ég held að hún hafi verið
farin að hlakka meira til útskrift-
arinnar minnar í vor heldur en ég.
Ég veit að hún mun vera þar með
mér sama hvað. Amma mun alltaf
eiga sérstakan stað í hjarta mínu
og verður henni aldrei gleymt.
Hvíldu í friði elsku amma.
Þín dótturdóttir,
Hanna María Hermannsdóttir.
Eygló Bryndal
Óskarsdóttir