Morgunblaðið - 31.03.2008, Qupperneq 24

24 MÁNUDAGUR 31. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðjón SverrirSigurðsson
fæddist í Keflavík
17. október 1925.
Hann andaðist á
Hjúkrunarheimilinu
Hrafnistu 22. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Sigurður Ingjalds-
son Pétursson út-
vegsbóndi og kaup-
maður í Keflavík, f.
16.10. 1895, d. 8.8.
1972 og Birna Ingi-
björg Hafliðadóttir
húsmóðir, f. 2.10 1899, d. 3.1. 1986.
Bróðir Guðjóns var Pétur Sigurðs-
son sjómaður, alþingismaður og
forstjóri Hrafnistu í Hafnarfirði, f.
2.7. 1928, d. 15.12. 1996. Bróðir
Guðjóns samfeðra er Ágúst Ísfeld
Sigurðsson, f. 2.8. 1924.
Guðjón kvæntist hinn 27.12.
1947 Valdísi Sigurlaugu Daníels-
dóttur, f. 8.8. 1924 . Börn þeirra
eru: 1) Bragi, f. 1947, kvæntur
Ingibjörgu Júlíusdóttur, f. 1955.
Dóttir þeirra er Valdís Sigurlaug,
f. 1984. Fyrir átti Ingibjörg soninn
Keflavík en flutti síðan til Reykja-
víkur með foreldrum sínum. Hann
lauk stúdentsprófi frá M.R. 1946.
Hann stundaði nám við Háskóla Ís-
lands m.a. í efnafræði og guð-
fræði. Dvaldi einnig við nám í Du-
blin á Írlandi 1947-1950. Að loknu
námi starfaði Guðjón hjá atvinnu-
deild H.Í. 1952-1955, verkstjóri hjá
málningarverksmiðjunni Hörpu
1955-1967, auk þess að vera for-
maður Iðju félags verksmiðju-
fólks, 1957-1970. Var starfsmaður
Rannsóknarstofnunar Iðnaðarins
frá 1970 og Iðntæknistofnunar frá
1977 þar til hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir 1995. Guðjón
gegndi trúnaðarstörfum fyrir ým-
is félagasamtök. Hann var borg-
arfulltrúi Sjálfstæðisflokksins í
Reykjavík 1962-1966, í miðstjórn
ASÍ 1968-1971, formaður knatt-
spyrnufélagsins Þróttar 1965-
1971. Hann var sæmdur gullmerki
Iðju og Þróttar fyrir störf sín.
Guðjón var fæddur veiðimaður
og naut þess að vera úti í nátt-
úrunni hvort sem var við skot- eða
stangveiðar. Einnig hafði hann
mikinn áhuga á garðyrkju og ól
upp plöntur til dauðadags.
Síðustu tvö árin dvaldi Guðjón á
hjúkrunarheimilinu Hrafnistu í
Reykjavík.
Útför Guðjóns Sverris fer fram
frá Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Hrein Hjartarson, f.
1979. 2) Herdís, f.
1953, gift Bjarna
Magnúsi Jóhann-
essyni, f. 1953. Synir
þeirra eru a) Jóhann-
es Bragi, f. 1976, í
sambúð með Evu Ýr
Gunnlaugsdóttur, f.
1979, sonur þeirra er
Bjarni Magnús, f.
2007, fyrir átti Eva
dótturina Aldísi Eyju
Axelsdóttur. b) Guð-
jón Sverrir, f. 1978,
kvæntur Andreu
Tryggvadóttur, f. 1977, börn
þeirra eru Alexandra, f. 2003 og
Benedikt, f. 2007. 3) Sigríður
Birna, f. 1955, gift Guðmundi
Gíslasyni, f. 1950. Synir þeirra eru
a) Guðjón Sverrir, f. 1973, kvænt-
ur Jónínu Kristínu Snorradóttur,
f. 1973, synir þeirra eru Óskar
Ísak, f. 2004 og Andri Snær, f.
2006. b) Gísli, f. 1978, kvæntur
Önnu Gígju Kristjánsdóttur, f.
1983, dætur þeirra eru Fjóla
María, f. 2003. og Thelma Rós, f.
2006. Guðjón ólst upp fyrstu árin í
Kær vinur og tengdafaðir minn,
Guðjón S. Sigurðsson, er fallinn í val-
inn. Allt frá fyrsta degi er ég kom
með dóttur hans heim tók hann mér
oppnum örmum. Fyrir það er ég
þakklátur. Guðjón var einn af þeim
sem vildu allt fyrir alla gera. Höfðingi
var hann heim að sækja, var ekkert
til sparað svo að öllum liði vel. Hann
var mikið fyrir að sökkva sér niður í
bækur og sameiginlegt áhugamál
okkar, klassíka músík. Guðjóns verð-
ur þó sérstaklega minnst fyrir græna
fingur. Það var sama hvaða tré, blóm
eða rós hann kom nálægt, það
blómstraði allt. Enda ber skógurinn
kringum Keldnaholt þess merki. Það
var reyndar sama hvað hann gerði,
hann gaf allt í það. Hvort sem það var
sem formaður Iðju eða formaður
Þróttar, starfsmaður Hörpu eða
Tæknistofnunar, öllu var sinnt af
samviskusemi og kærleika. Sérstak-
lega var honum þó kært þegar barna-
börnin komu í heimsókn, var þá glatt
á hjalla og mikið hlegið.
Kæri vinur. Ég kveð þig með sökn-
uði og djúpri virðingu. Megi hinn al-
góði guð taka þér opnum örmum.
Guðmundur Gíslason.
Elsku afi. Þú varst stór hluti af lífi
mínu og ég ber hluta af þér í minni
sál. Ég man alltaf eftir því hvað þú
varst góður við mig. Þú áttir svo mik-
ið af skemmtilegu dóti sem var hægt
að nota til að gera eitthvað skemmti-
legt. Ég man líka sérstaklega eftir því
að þú gafst mér og strákunum alltaf
niðursoðna ávexti þegar við komum í
heimsókn áður en við fórum heim.
Það var líka alltaf gaman að boðunum
sem þú og amma voruð með, við
strákarnir lékum okkur mikið hjá
ykkur. Það var líka alltaf gaman þeg-
ar þú varst að grallarast með mér,
t.d. þegar þú varst að sýna mér
hvernig átti að búa til flugdreka. Við
bjuggum hann til úr gömlum spýtum
og svo plasti og varð hann rosalega
stór, en að vísu fór hann ekki langt
upp í loftið en hugmyndin og
skemmtunin að vera með afa sínum
að búa til flugdreka var rosalega stór-
kostleg og lifir ennþá með mér. Það
var líka alltaf svona afalykt af þér,
vindlalykt, og mér fannst hún stund-
um svo góð. Einu sinni fórst þú með
mér upp í Iðntæknistofnun og við
gróðursettum tré saman hlið við hlið
fyrir utan og þú sagðir við mig að
þegar ég yrði eldri þá yrði það rosa-
lega stórt, ég held að það sé kominn
tími til að kíkja á hvernig trjánum
vegnar. Þú komst stundum með fiski-
popp heim, stóran svartan poka full-
an af fiskipoppi. Það var alltaf svo
notalegt að koma til þín og ömmu,
það var alltaf eitthvað hægt að gera
hjá ykkur, hvort sem það var að hjóla,
teikna, búa til kofa eða hvað sem er.
Stundum fóruð þið til Kanaríeyja og
þá var aldrei neitt að gera heima, það
var eins og vantaði hluta af manni
þegar þið fóruð enda var alveg ótrú-
lega skemmtilegt þegar þið komuð
heim. Einu sinni komuð þið heim með
Sinclair Spectrum-tölvu sem maður
gat spilað leiki með, ef þið hefðuð ekki
komið með Sinclair-tölvuna heim þá
hefði ég sennilega aldrei orðið tölvu-
fræðingur. Einu sinni þegar ég var
lítill og vildi ekki borða sagðir þú við
mig: Þú verður að vera svona stór og
feitur eins og afi þinn. Þessi frasi er
notaður enn þann dag í dag. Ég man
eftir því þegar ég og konan mín gift-
um okkur og ég horfði á þig og sá þig
brosa til mín, að ég sá gleðitárin í
augum þér. Mér fannst svo gott að
geta hvíslað í eyra þitt: Bless, afi
minn, ég elska þig, og ég sá á svipn-
um á þér að þú heyrðir þetta. Við
kveðjum þig með gleði í hjarta.
Þín fjölskylda
Gísli, Gígja, Fjóla María,
Thelma Rós.
Elsku afi minn. Nú ert þú farinn.
Þú sem varst alltaf mín fyrirmynd.
Allt sem þú gerðir og sagðir var það
frábærasta sem til var. Hláturinn
þinn varð til þess að leiðinlegar bíó-
myndir urðu frábærar og fyndnar.
Myndarlegri mann var ekki hægt að
finna. Og að koma í heimsókn og
heyra skemmtilegar sögur, borða
góðan mat, fá niðursoðna ávexti og
lesa gamlar myndasögur var stór
hluti af barnæsku minni. Allar þessar
góðu minningar sem gleðja mig svo
mikið, gera mig núna hryggan því ég
finn hvað ég sakna þín mikið. Þú ætt-
ir bara að vita hvað mikið af þínum
ráðleggingum ég hef notað til að gera
sjálfan mig að betri manni og þá sér-
staklega að vera í vel pússuðum
skóm.
Ég sá þig í síðasta sinn á miðviku-
dagskvöldið fyrir andlát þitt. Ég var á
leið til útlanda í vinnu. Ég veit að þú
heyrðir til mín því þú lagðir höndina
þína ofan á mína og horfðir hlýlega til
mín. Ég veit líka að þú kvaddir mig
þegar ég stóð upp til að fara því þú
hreyfðir varirnar og varst að reyna að
segja eitthvað en komst því ekki frá
þér.
Elsku afi minn, mig langar svo
mikið til að þakka þér fyrir svo
margt, sérstaklega fyrir að hafa gert
líf mitt áhugavert, skemmtilegt og
fullt minninga.
Megi Guð geyma þig, elsku afi
minn.
Nafni þinn
Guðjón Sverrir Guðmundsson.
Það var tilhlökkunarefni hjá okkur
bræðrunum að fá að fara „vestur eft-
ir“ en svo kallaðist Grímshaginn í
daglegu tali heima hjá okkur. Þar
hafði afi reist sér stórt og mikið virki
innst í botnlanga og maður fékk á til-
finninguna að í þessari götu væri
bara einn sem réði.
Afi Sverrir var spennandi kall og
alltaf eitthvað spennandi að gera en
það var fátt sem toppaði það að kom-
ast óséður inn í herbergi til hans, fullt
af bókum, byssum, sverðum og öðru
sem hann hafði safnað að sér. Nema
kannski ferð í Keldnaholt, en fyrir
litla stráka að koma í Iðntæknistofn-
un var svolítið eins og að fá að heim-
sækja verkstæði Q í James Bond.
„Afi minn ætlar að verða frétta-
maður þegar að hann verður stór, en
núna er hann vísindamaður,“ sagði
einhver af okkur frændum einhvern
tímann en það var regla á Grímshag-
anum að afi skyldi fá að horfa á frétt-
irnar án truflana. Hann var líka oft
með bindi án þess að vera að fara
neitt sérstakt. Þetta þótti okkur mjög
sérstakt og skýr vísbending um að
afa langaði til að verða fréttamaður.
Rúnturinn var tekinn á morgnana
um helgar, keyrður af meira öryggi
en þekktist. Farið niður á höfn og út á
Granda en við strákarnir fengum
stundum að fara með aftan í rauða
Volvoinum. Það var gaman að horfa á
afa með bláa skipstjórahattinn sinn,
hlusta á klassíska músík af spólu,
brosandi út að eyrum að segja sögur
af hinu og þessu. Þá var oft hlegið svo
mikið að endar á bröndurum heyrð-
ust illa eða alls ekki. Enduðu þessar
ferðir oft með því að hann bauð upp á
kleinur í Kaffivagninum.
Matur skipaði stórt hlutverk á
Grímshaganum, en áður en kalda
stríðinu lauk var talið nauðsynlegt að
eiga nóg af dósamat inni í búri. „Viljið
þið niðursoðna ávexti?“ spurði afi. Við
borðuðum dísæta ávextina með bestu
lyst meðan afi gaf hundinum okkar
umframbirgðir af lambakjöti en hann
var sannfærður um það að dýrið væri
vannært.
Að fara með afa út í skúr var rosa-
leg upplifun en þar ægði saman alls
konar dóti, alltaf var verið að vinna
einhver verkefni og við horfðum alltaf
dolfallnir á bátinn sem afi var að
smíða, en hann hafði, löngu á undan
öðrum, að sjálfsögðu, byrjað að smíða
sér trefjaplastbát, sjálfsagt með
teikningar á reiðum höndum úr Po-
pular Mechanics.
Afi var duglegur við að hvetja okk-
ur til að kynna okkur nýja hluti, alltaf
að sýna okkur eitthvað nýtt og við
frændurnir eigum honum að þakka
áhuga okkar á tölvum og tækjum en
hann gaf okkur Sinclair Spectrum-
tölvu ásamt kennslubókum í forritun.
Hann kenndi okkur að mála, en afi
var mikill áhugamaður um myndlist
og gleymist seint lyktin í herberginu
hans en hún var einhverskonar
blanda af þynni, málningu, jurtum,
bjórbruggi og pappír.
Þau verða ekki fleiri minningar-
brotin sem rata hingað en við gætum
auðveldlega skrifað margar blaðsíður
í viðbót. Á kveðjustund viljum við
þakka fyrir allt sem hann kenndi okk-
ur og allar stundirnar okkar saman.
Megi minningin um góðan mann lifa.
Jóhannes Bragi Bjarnason,
Guðjón Sverrir Bjarnason.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig að minnast svila míns,
kærs vinar og velgjörðarmanns, Guð-
jóns Sverris Sigurðssonar. Það var
fyrir næstum 50 árum að við tengd-
umst fjölskylduböndum. Ég kom þá
inn í fjölskylduna kornungur nýstúd-
ent og blautur á bak við eyrun þegar
ég giftist mágkonu hans og skákaði
hans stöðu innan fjölskyldunnar og
fékk svo sem að heyra það en allt
saman í góðu. Hann reyndist mér svo
síðan alla tíð sem besti vinur og vel-
gjörðarmaður í hverju því sem ég tók
mér fyrir hendur því Guðjón var ein-
staklega hjálpsamur maður og vildi
hvers manns götu greiða og naut ég
þess hvenær sem hann gat því við
komið.
Guðjón naut þess alla tíð meðan
heilsan leyfði að vinna og standa í ein-
hverjum framkvæmdum og var mikill
atorkumaður í öllu því sem hann tók
sér fyrir hendur. Sem dæmi um það
þá byggði hann þrjú hús nánast á
sömu þúfunni eins og sagt er. Fyrsta
húsið var Tómasarhagi 9, fjölskylduó-
ðalið sem hann byggði ásamt tengda-
föður sínum Daníel J. Tómassyni
byggingarmeistara og Þorvaldi Daní-
elssyni mági sínum, sem einnig var
byggingarmeistari. Þá var það ein-
býlishús í Grímshaga 8 en sú lóð lá að
Tómasarhagalóðinni að austanverðu
og loks Grímshagi 7 en þar reisti
hann þríbýlishús þar sem þau Dæja
bjuggu uns þau fluttu á Hrafnistu.
Fyrir utan þetta þá stóð hann fyrir
byggingu íbúðablokkar í Háaleitis-
hverfinu á vegum Iðju, félags verk-
smiðjufólks, og loks ásamt fleirum
einu eða tveimur fjölbýlishúsum á
Melunum á vegum Málfundafélags-
ins Óðins.
Guðjón var mikið náttúrubarn og
unni náttúrunni í öllum hennar
myndum og hann hafði yndi af veiði-
skap hvort heldur var með byssu,
stöng eða á sjó. Við keyptum okkar
fyrstu veiðibyssur á svipuðum tíma
og fórum í ótal veiðiferðir, ýmist tveir
eða með öðrum veiðifélögum, og urðu
margar þeirra hreinar ævintýraferð-
ir og væri það efni í heila bók að segja
frá þeim.
Hann hafði græna fingur eins og
sagt er og var sífellt að rækta hinar
ýmsu plöntur og tré, bæði í görðun-
um (sem nánast náðu saman) eða bíl-
skúrsgluggunum og stofugluggun-
um, og öllum plöntum kom hann til.
Söngmaður var hann góður og þeg-
ar vel lá á Guðjóni og honum leið vel
þá var yfirleitt stutt í sönginn. Mátti
oft heyra óminn af söng hans um allt
Grímsstaðarholtið þegar kvölda tók
og hann var að vinna í húsunum sín-
um að afloknum starfsdegi sínum í fé-
lagsstörfum og stjórnmálum.
Guðjón lagði gjörva hönd á margt á
sinni starfsævi. Hann vann í atvinnu-
Guðjón Sverrir
Sigurðsson
✝ Vilhjálmur Rún-ar Vilhjálmsson
fæddist á Egils-
stöðum 31. desem-
ber 1966, hann lést
22. mars 2008.
Foreldrar hans
eru Oddrún Val-
borg Sigurð-
ardóttir, f. 3.1. 1927,
frá Vallanesi Vall-
arhreppi og Vil-
hjálmur Frímann
Magnússon, f. 31.7.
1937, d. 18.1. 1998,
frá Jórvíkur-
hjáleigu Hjaltastaðaþinghá.
Bræður Vilhjálms Rúnars, taldir í
aldursröð, Sigurður Klausen, f.
24.11. 1950, búsettur á Egils-
stöðum, Jónatan Klausen, f. 10.6.
1953, d. 6.12. 1967. Emil Thorodd-
sen, f. 26.12. 1956, búsettur í
Reykjavík. Magnús Már Vil-
hjálmsson, f. 11.11. 1958, búsettur
í Kópavogi. Dreng-
ur, fæddur 11.11.
1958, dáinn sama
dag. Birgir Vil-
hjálmsson, f. 1.3.
1960, búsettur á Eg-
ilsstöðum. Snæbjörn
Ómar Vilhjálmsson,
fæddur 1.3. 1961,
búsettur á Djúpa-
vogi. Jónatan Fjalar
Vilhjálmsson, f.
10.10. 1971, búsett-
ur í Hafnafirði.
Vilhjálmur Rúnar
á tvo syni sem báðir
eru búsettir á Seyðisfirði og heita
þeir Vilhjálmur Rúnar fæddur
22.10. 1987, móðir hans er Guð-
rún Gísladóttir, og Emil Dan,
fæddur 8.11. 1994, móðir hans er
Sólrún Jónsdóttir.
Vilhjálmur Rúnar verður jarð-
sunginn í dag í Egilsstaðakirkju
og hefst athöfnin kl. 14.
Elskulegi bróðir og vinur minn er
látinn. Þegar ég hugsa til þín hef ég
ekkert nema ást og það helling af
henni sem ég sendi með þér yfir til
pabba. Það er með miklum söknuði
sem ég kveð þig, kæri bróðir, en ég
verð að viðurkenna að ég kvaddi þig
fyrir nokkrum árum og ég sá óskap-
lega lítið af sanna þér síðustu árin.
Þó svo að þú hafir verið á staðnum
var bróðir minn sem ég þekkti ungan
ekki þar. Það er margt sem ég á þér
að þakka fyrir frá uppvaxtarárum
mínum og það var unum að horfa á
þig keppa í hlaupum og fótbolta. Allt-
af varstu fremstur eða framarlega að
skora falleg mörk. Aldrei gleymi ég
því þegar þú og vinir þínir létu mig
og Halla frænda slást svo úr varð
feikna boxbardagi en allt í góðu þó.
Fötin erfði ég frá þér og enn í dag
man ég upplitið á kennaranum mín-
um þegar ég 12 ára gelgjan labbaði
inn í svarthvítri hlébarðaskyrtu af
þér með svart bindi í tíma á mánu-
degi í grunnskólanum. Slík var hrifn-
ingin á þér, minn kæri bróðir, að allt
var apað upp eftir þér.
Lífið sem fylgdi þér í þá daga var
yndislegt og svo skemmtilegt og það
leið varla dagur að ekki gerðist eitt-
hvað broslegt hjá okkur á Laufásn-
um. En það varð ekki alltaf svo ein-
falt hjá þér, elsku bróðir minn, og var
gatan þín grýtt í framhaldinu og eig-
inlega eru það ekki nógu sterk orð
yfir það sem við tók hjá þér. Þegar ég
hugsa núna til baka er eins og þú haf-
ir verið hermaður á vígvelli lífsins og
endalaust rifið holdið þitt á gaddavír
og þyrnum þar sem þú hefur þurft að
beygja þig fyrir kúlnahríð sem dunið
hefur á þér. Það eru ekki margir sem
gætu staðið svo oft upp eins og þú
reyndir að gera á þinni ævi. Ég hefði
lagst flatur á fyrsta degi stríðsins og
það segi ég með fyllstu lotningu fyrir
þreki þínu og krafti sem bjó innra
með þér. Þessi kraftur þinn skóp líka
þessa tvo undurfögru drengi sem þú
átt og munu halda á kyndlinum og
fara með hann alla leið til Ólympíu.
Ég sé þig í þeim og þá sérstaklega á
hjartalagi þeirra sem er blítt og auð-
mjúkt sem þitt. Auðvitað eru þeir
nauðalíkir þér í útliti og það er ekki
slæmt í ljósi þess að þú varst mjög
myndarlegur maður.
Þegar ég hugsa austur til strák-
anna þinna get ég ekki hugsað um þá
nema að séu þeir líkt og tveir fjalla-
tindar fullir af visku og fegurð sem
mig langar að hitta á hverjum degi.
Ég vil þakka þér fyrir allt sem þú
hefur kennt mér og fyrir það elskaði
ég þig. Þú sýndir mér að lífið er
hverfult og ekki alltaf dans á rósum.
Lífið er furðuleg blanda af fólki sem
allt leitar eftir ást og ástina gafstu
mér, kæri bróðir og félagi.
Gangi þér vel í víðavangshlaupinu
á himnum og segðu mér allt um
hvernig þú vannst það.
Þinn bróðir,
Jónatan Fjalar.
Vilhjálmur Rúnar
Vilhjálmsson