Morgunblaðið - 31.03.2008, Side 26

26 MÁNUDAGUR 31. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝
Ástkær sonur okkar, bróðir, barnabarn og frændi,
ÞÓR WILLEMOES PETERSEN,
Arnarhrauni 40,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju
þriðjudaginn 1. apríl kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á minning-
arsjóð sem stofnaður verður af vinum í samvinnu
við Liverpoolklúbbinn á Íslandi, kt. 131155 3369,
reikn. no 140 - 26 - 9140.
Sigrid Foss, Guðmundur Jónsson,
Per Willemoes,
Laufey, Steinunn Ruth, Jón
og Gobeline Willemoes,
Þóra Antonsdóttir, Friðþjófur Sigurðsson,
Tormod Willemoes,
Kristín Erla Þorgeirsdóttir.
✝ Hermína Guð-rún Sig-
urbjörnsdóttir
fæddist á Ökrum í
Fljótum í Skagafirði
4. ágúst 1916. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi föstudaginn 21.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurbjörn
Jósepsson, bóndi á
Ökrum og í Lang-
húsum í Fljótum, og
Jóhanna Gottskálksdóttir hús-
móðir. Eiginmaður
Hermínu var Hall-
grímur Márusson,
frá Minni Reykjum í
Fljótum í Skaga-
firði, d. 24. júní
1998. Börn þeirra
eru Steinar, f. 1937,
Dúa Stefanía, f.
1942, Jónas, f. 1945,
Þráinn, f. 1948, og
Pálmar, f. 1953.
Útför Hermínu
verður gerð frá
Kópavogskirkju í
dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Ein af fyrstu minningum um
mömmu er atburður sem greyptist í
barnsminnið. Fjölskyldan var þá bú-
sett á Hvanneyrarbrautinni á Siglu-
firði og ég hef verið þriggja eða fjög-
urra ára. Ég kom inn heima og þá
hafði mamma verið að þrífa og skorið
sig illa á spegli sem hafði brotnað í
svefnherberginu. Ég horfði á stóran
skurð í handarkrikanum og hafði
aldrei séð svo mikið blóð. Hún hafði
litlar áhyggjur. Hún lét sauma sárið
og hélt síðan áfram að vinna eins og
ekkert hefði í skorist. Hún hafði allt-
af nóg að gera, hún mamma.
Þetta litla atvik úr bernsku minni
lýsir mömmu vel. Hún var af þeirri
kynslóð sem lagði jafnt að mörkum á
við karlana, hvort sem það var við
húsverkin, í síldinni, að keyra vöru-
bílinn á móti pabba eða á saumastof-
unni sem hann rak á Siglufirði. Það
er umhugsunarefni að allt sitt líf
helgaði hún öðrum, fyrst okkur
systkinum og síðan hóf hún vinnu við
umönnunarstörf og húshjálp eftir að
við höfðum flutt suður. Það var ómet-
anlegt að alla tíð var einhver heima
eftir skólann og heitur matur á borð-
um, mamma alltaf fastur punktur í
tilverunni.
Eitt bar vott um mikla framsýni og
metnað mömmu og pabba til að láta
gott af sér leiða. Það var sá mikli
áhugi og hvatning sem þau sýndu
menntun okkar. Á þeim tíma var það
síður en svo lenska að allir færu í
framhaldsskóla og háskóla. Ég
minnist þess hve þau hvöttu okkur til
að afla okkur góðrar menntunar.
Pabbi hafði sjálfur barist bláfátækur
til mennta og lært klæðskeraiðn í
Kaupmannahöfn. Þekking og mennt-
un voru honum alla tíð hugleikin. Það
var sérstök stund að koma heim með
góðan námsárangur og sjá ánægju-
svipinn breiðast yfir andlitin. Þetta
viðhorf þeirra var sem rauður þráð-
ur, fyrst gagnvart okkur systkinun-
um og síðar gagnvart börnum okkar.
Mamma lagði alltaf alúð við útlit
sitt. Hún var há og grannvaxin og
myndarleg kona. Ég man vel þegar
ég var að klára Gaggó Vest að strák-
ur á Ljósvallagötunni sagði við mig
að hann vildi að hann ætti svona
flotta mömmu. Ég hafði nú aldrei
hugsað út í það. Þetta var líka ekki
alveg aldurinn til að flagga miðaldra
foreldrum.
Við áttum margar skemmtilegar
stundir á heimilinu og á ferðalögum.
Þau voru náttúrunnendur og ferðuð-
ust um allt land. Mikið var spilað og
teflt og stundum rifist um þjóðmál.
Mamma hafði mikla vantrú á stjórn-
málaflokkum og -stefnum. Þeim mun
meiri trú hafði hún á mönnum.
Hennar menn voru þeir Davíð Odds-
son og Friðrik Sophusson. Mér
fannst það alltaf afrek að fá hana til
að kjósa Rannveigu Guðmundsdótt-
ur í prófkjöri. Hvað hún gerði í kjör-
klefanum vissi ég aldrei.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
er þakklætið efst í huga. Það voru
erfið ár hjá mömmu eftir að hún fékk
slag og lamaðist árið 2003. Hún hélt
samt áfram að gefa af sér með sitt
fallega bros sem var umtalað í
Sunnuhlíð. Ég vil að lokum þakka
starfsfólki Sunnuhlíðar, fyrir hönd
okkar systkinanna, innilega fyrir
góða umönnun og góð samskipti síð-
ustu árin hennar.
Þráinn Hallgrímsson.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar, Hermínu Guðrúnar
Sigurbjörnsdóttur, með fáeinum orð-
um.
Hermína var einstök manneskja.
Frá henni stafaði góðvild og kærleiki
og í návist hennar leið fólki vel.
Hermína og maður hennar, Hall-
grímur Márusson, voru bæði úr
Fljótum í Skagafirði en fluttu til
Siglufjarðar og áttu þar heima sín
bestu ár og þar eignuðust þau börnin
sín fimm. Þó Hermína væri heima-
vinnandi húsmóðir eins og þá tíðk-
aðist vann hún líka utan heimilis,
meðal annars með manni sínum á
klæðskeraverkstæði hans og við síld-
arsöltun.
Þegar dró úr vinnu þar nyrðra
fluttu þau suður árið 1956.
Þau hjónin voru frændrækin og
vinamörg. Á heimili þeirra voru allir
velkomnir. Þar var oft margt um
manninn, glatt á hjalla og alltaf pláss
fyrir einn í viðbót. Hermínu var ótrú-
lega margt til lista lagt en hún var
hlédræg og lítið fyrir að láta á sér
bera. Hún átti sitt stolt og hafði
sterka réttlætiskennd. Hún hafði sín
prinsipp og vildi að hennar fólk stæði
sig.
Fyrir fimm árum fékk hún heila-
blæðingu, lamaðist illa og var ekki
söm síðan.
Síðustu árin dvaldi hún í Sunnu-
hlíð farin heilsu en persónueinkenn-
um sínum glataði hún ekki. Aðdáun-
arvert var hvernig henni tókst í
veikindum sínum að sýna hverjum
manni góðvild og hún ávann sér vin-
áttu og hlýhug allra sem umgengust
hana.
Hermína var ekki aðeins tengda-
móðir mín og yndisleg amma dætra
minna, hún var vinur minn og félagi.
Við leiðarlok er margs að minnast.
Efst í huga mér er þakklæti fyrir vin-
áttu hennar og öll okkar samskipti.
Blessuð sé minning hennar.
Arnór Eggertsson.
Það er alltaf erfitt að kveðja þá
sem maður elskar og þrátt fyrir að
amma Hermína hafi átt langa og
góða ævi þá er samt erfitt að kveðja,
það er svo endanlegt. En við sem
minnumst hennar eigum ótal góðar
minningar um góða konu og frábæra
ömmu. Mínar fyrstu minningarnar
eru frá þeim tíma sem amma og afi
bjuggu á Melabraut á Seltjarnarnesi.
Það var alltaf sport að fá að fara út
á Nes því þangað þurfti ég að taka
strætó og í fyrstu skiptin beið amma
á stoppistöðinni eftir mér svo ég
myndi ekki týnast. Þegar heim var
komið voru alltaf kræsingar á boð-
stólum, því frá ömmu fór enginn
svangur. Þegar maginn var mettur
fékk ég margvísleg hlutverk, allt frá
því að skræla kartöflur, leggja á borð
og til þess að fara með henni að
skúra. Mér þótti mikil upphefð í því
að fá að fara með að skúra, ekki síst
vegna þess að þegar við vorum búnar
kom afi að sækja okkur á leigubíln-
um sínum og keyrði okkur um bæinn
eins og fínar frúr. Það þurfti ekki
mikið til að gleðja mann þá.
Ég gæti haldið lengi áfram því
minningarnar halda áfram að
streyma, um allt sem við gerðum
saman og allt sem amma kenndi mér
um lífið og tilveruna. Ég minnist
ömmu með gleði, þakklæti og sökn-
uði og veit að hún mun ávallt vaka yf-
ir mér. Elsku amma, hvíl í friði.
Valdís Arnórsdóttir.
Margar góðar minningar koma
upp í hugann nú þegar við kveðjum
ömmu í síðasta sinn. Amma var
glæsileg kona, glaðlynd og hlý. Fas
hennar einkenndist af hógværð og
manngæsku. Mér leið alla tíð vel með
ömmu og sótti mikið í félagsskap
hennar.
Fyrstu minningarnar tengjast
Brávallagötu 12. Á þeim tíma var
alltaf sól úti á sumrin en mjólk og
kleinur inni. Á veturna var snjór úti
en langavitleysa, ólsen, vist, kapall,
vöfflur og ekta súkkulaði inni. Amma
og afi fluttu á Seltjarnarnes og síðan
í Kópavog. Það hætti að vera alltaf
sól á sumrin og snjór á veturna en við
héldum áfram að þiggja mjólk og
kleinur, spila á spil, hlæja saman og
spjalla um heima og geima.
Gestkvæmt var á heimili ömmu og
afa enda áttu þau fimm börn, næst-
um óteljandi barna- og barnabarna-
börn og fjölda annarra ættingja og
vina sem sóttu þau gjarnan heim.
Þar var ævinlega rúm fyrir fleiri og
menn skyldu endilega fá sér meira
því það var „nóg til frammi“. Oftar en
ekki voru sagðar sögur úr Fljótunum
og frá árunum á Siglufirði. Þar eru
víst fallegri hestar, stærri ber og til-
komumeiri fjöll en annars staðar á
landinu og þótt víðar væri leitað.
Frásagnirnar um lífið fyrir norðan
voru svo lifandi og skemmtilegar að
maður óskaði þess að hafa verið þar
með þeim. Amma sagði ekki bara
skemmtilega frá heldur hlustaði hún
af einlægum áhuga á það sem aðrir
höfðu að segja. Hún fylgdist vel með
okkur barnabörnunum og síðan okk-
ar börnum, gladdist með okkur þeg-
ar vel gekk og hvatti okkur til dáða.
Langömmubörnin sín dekraði hún
við og skipti út mjólkurpottinum fyr-
ir kókflösku. Enn var spilaður ólsen.
Jafnvel eftir að amma veiktist og gat
enga björg sér veitt var spilastokk-
urinn dreginn fram og hún var bros-
andi með í að byggja spilaborgir.
Þannig gat hún allt til enda á sinn
einstaka hátt glatt aðra og látið þeim
líða vel með sér.
Það er með þakklæti og gleði sem
ég kveð ömmu mína Hermínu. Minn-
ingin um góða konu lifir.
Jóhanna Arnórsdóttir.
Hermína Guðrún
Sigurbjörnsdóttir
✝ Sigurbjörn Sig-urpálsson fædd-
ist að Egg í Hegra-
nesi, Skagafirði,
hinn 15. janúar 1917.
Hann lést á Eir
hjúkrunarheimili 18.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigurpáll Sigurðs-
son, ættaður frá
Sælu í Skíðadal, f.
9.6. 1890, d. 4.10.
1963, og Ingibjörg
Jónsdóttir ættuð frá
Hofdölum í Skaga-
firði, f. 3.6. 1889, d. 3.7. 1976. Þau
bjuggu mestan sinn búskap að
Steindyrum í Svarfaðardal. Al-
systkini Sigurbjörns eru: 1) Laufey,
f. 23.12. 1913, d. 12.5. 1999, 2) Guð-
rún Jónína, f. 27.2. 1919, 3) Kristín
Sigríður, f. 25.3. 1922, d. 17.6. 2003,
4) Margrét Kristjana, f. 4.2. 1925,
5) Rósalind, f. 16.1. 1929, 6) Reim-
ar, f. 20.11. 1931, d. 12.11. 1994, 7)
Marinó Pétur, f. 9.11. 1934. Sig-
urbjörn fór á fyrsta árinu í fóstur
að Ingveldarstöðum á Reykja-
strönd til hjónanna Önnu Sigríðar
Sigurðardóttur og Þorkels Jóns-
sonar og átti þar heima til tvítugs
er hann flutti til Sauðárkróks. Fyr-
ir áttu þau hjónin 9 börn; fóst-
ursystkini Sigurbjörns voru Sig-
urlaug, Anna, Sigmundur, Haukur,
Margét, Sigríður, Jón, Sigurður og
Páll, sem öll eru látin.
Sigurbjörn kvæntist Guðrúnu
Helgu Sigurbjörnsdóttur, f. 6.10.
1917, d. 30.12. 1997 og eignuðust
þau eina dóttur, Hafdísi, f. 24.7.
1953. Dætur hennar og Hjartar O.
Aðalsteinssonar, f. 27.2. 1952 (þau
skildu), eru 1): Guðrún Svava, f.
22.11. 1972, gift Hauki Ófeigssyni,
f. 30.3. 1973. Börn þeirra eru Ey-
þór Daði, f. 4.9. 1997, Atli Fannar,
f. 6.3.2001, og Hafdís Anna, f.
28.12. 2006. 2) Hjördís Anna, f.
2.11. 1978, unnusti Simon Foster, f.
21.6. 1979. Sambýlis-
maður Hafdísar er
Kristján Tómasson,
f. 7.12. 1949. Börn
Guðrúnar Helgu og
fyrri manns hennar
Garðars M. Páls-
sonar, f. 10.8. 1903,
d. 13.8. 1982, eru: 1)
Sigurpáll, f. 5.11.
1934, dóttir hans er
Margrét, f. 10.2.
1967. 2) Grétar, f.
5.7. 1936, d. 4.10.
1999, kvæntur Krist-
ínu Huldu Eyfelds, f.
29.1. 1936, d. 23.12. 1998. 3) Lilja, f.
19.4. 1942, d. 19.7. 1942. 4) Haf-
steinn, f. 4.12. 1944, kvæntur Hildi
J. Pálsdóttur, f. 7.6. 1947. Börn
þeirra eru: a) Guðrún Bryndís, f.
4.2. 1969, gift Einari Brynjólfssyni,
f. 5.8. 1966, dætur þeirra eru Hild-
ur Karen, f. 29.4. 1990, Hjördís
Ósk, f. 21.2. 1994, og Vigdís Helga,
f. 30.6. 2002. b) Lilja Sigrún, f. 1.5.
1974, sambýlismaður Ingvar Inga-
son, f. 21. 12. 1970, sonur þeirra er
Daði Steinn, f. 10.11. 2006. c) Haf-
steinn Garðar, f. 12.5. 1975, sam-
býliskona hans er Stella Sverr-
isdóttir, f. 16.7. 1980 Börn þeirra
eru Gabríel Ómar, f. 4.1. 2000, Stef-
án Máni, f. 18.1. 2005, og Sesselja, f.
6.8. 2007. Hafsteinn fluttist með
móður sinni til Sigurbjörns 1952 og
ólst upp hjá honum frá þeim tíma.
Sigurbjörn og Guðrún bjuggu síð-
ast á Vitastíg 12 í Reykavík.
Sigurbjörn stundaði sjómennsku
og önnur störf á sínum yngri árum
á Sauðárkróki í tíu ár og flutti síð-
an til Reykjavíkur árið 1945. Árið
1946 réð Sigurbjörn sig til starfa
hjá Sláturfélagi Suðurlands, fyrst
við afgreiðslu og slátrun, síðan sem
verkstjóri. Vann hann samfleytt
hjá Sláturfélaginu í 43 ár.
Sigurbjörn verður jarðsunginn
frá Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Þegar raunir þjaka mig,
þróttur andans dvínar.
Þegar ég á aðeins þig,
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni.
Láttu ætíð ljós frá þér,
ljóma í sálu minni.
(Gísli frá Uppsölum.)
Hvíl í friði.
Hafdís og Hafsteinn.
Sigurbjörn Sigurpálsson, tengda-
faðir minn, andaðist á hjúkrunar-
heimilinu Eir 18. marz sl. 91 árs að
aldri. Eiginkona hans var Guðrún
Sigurbjörnsdóttir, en hún lést fyrir
röskum 10 árum, 30. desember
1997. Sigurbjörn annaðist hana af
stakri natni fyrir andlát hennar.
Sigurbjörn greindist með Park-
insonsveiki árið 1997 og var hann
orðinn harla máttfarinn undir það
síðasta.
Hann bjó áður á Vitastíg 12,
þangað til hann fluttist á hjúkr-
unarheimilið Eir sumarið 2003 og í
einstaklingsherbergi í janúar 2004.
Hafsteinn Garðarsson (fóstur-
sonur hans) heimsótti hann á Eir
nánast daglega, einnig kom Ólafur
Þór Friðriksson oft og hvarf þá
sælgætið fljótt, og enn hraðar þeg-
ar við vorum allir mættir.
Ég kynntist Hafdísi, dóttur Sig-
urbjarnar, veturinn 1996. Sigur-
björn fór með okkur til Spánar
sumarið 2000 og hafði gaman af,
hélt til allan daginn í sólskálanum,
þar sem hitinn gat farið upp í 40
gráður og lét hann sér það vel
lynda!
Við Sigurbjörn urðum góðir vin-
ir, ekki síst vegna sameiginlegs
áhuga okkar á íþróttum. Hann var
mikill íþróttaunnandi og var sér-
staklega áhugasamur um fótbolta,
og hélt með ÍA og Liverpool, mér
til mikillar armæðu! Það breytti þó
engu um það, að ég horfði með
honum á fjölmarga leiki í sjónvarp-
inu, vikulega hið minnsta.
Annars heimsótti ég hann oft í
viku og þá ræddum við um heima
og geima, ekki síst þjóðfélagsmál.
Sjaldan kom maður að tómum kof-
anum hjá Sigurbirni enda fylgdist
hann einstaklega vel með, að því
marki sem veikindin leyfðu.
En aldrei heyrði maður hann
kvarta undan veikindum sínum,
þótt oft væri fyllsta ástæða til.
Er hann fór í einstaklingsher-
bergið á Eir, þá fékk hann sér að
sjálfsögðu ADSL-tengingu og gerð-
ist áskrifandi að enska fótboltan-
um, örugglega sá eini á Eir.
Sigurbjörn Sigurpálsson dó
saddur lífdaga. Parkinsonsveikin
var farinn að gera honum lífið erf-
itt. Við sem umgengumst hann
undir lokin fundum að hann var
orðinn þreyttur og að farið væri að
styttast í kveðjustundina.
Hafði hann þá stundum á orði,
að nú væri nóg komið.
Ég kveð góðan mann, sem ég
þekkti í rösk 10 ár. Ég er þakk-
látur fyrir þær stundir sem við átt-
um saman og er betri maður fyrir
vikið. Sigurbjörn, farðu á Guðs
vegum.
Ég og Hafdís viljum færa sér-
stakar þakkir til umhyggjusamra
starfsmanna á Eir.
Kristján Tómasson.
Þegar ástvinur kveður eru það
minningarnar um hann sem leita á
hugann. Minningar mínar um afa
Bubba, eins og hann var ætíð kall-
aður, eru margar. Fyrstu æviár
mín bjó ég ásamt foreldrum mínum
hjá afa og ömmu í Fellsmúlanum
og því voru samverustundir mínar
með afa og ömmu ófáar.
Eftir að afi og amma fluttu á
Vitastíginn átti ég alltaf griðarstað
í bæjarferðum. Sem unglingur
vann ég nokkur sumur í grennd við
miðbæinn og labbaði í hverju há-
Sigurbjörn
Sigurpálsson